Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ach Ciska, wat een vreselijk nieuws!
Wat een zorgen,machteloosheid, verdriet en angst om je kind.
Lieverd ik leef met jullie mee en hoop echt dat er een oplossing komt voor jullie meisje. Ik word hier zo verdrietig van.
Heel veel sterkte en gooi het hier er uit!
Liefs en een warme omhelzing.
♥️♥️
Wat vreselijk verdrietig. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen, heb echt kippenvel van jouw bericht. Dit gun je niemand en geen mens zou dit mee moeten maken.
Heel, heel, heel veel sterkte gewenst. Dikke knuffel voor jullie allemaal.
Wat triest dat je dochter zo'n stress van het leven heeft, sterkte... 
Ciska, je zei dat je nog even op je eigen hulp (poh?) moest wachten. Als je de energie hebt: vraag of dat naar voren gehaald kan worden, of dat je een gesprek met de huisarts krijgt, zodat je even op een ander medisch vlak een stukje aandacht, zorg en wellicht iets kalmerends kunt krijgen. Ik weet niet of je werkt of wellicht ziekgemeld bent. Werk kan zowel helpen om je op de been te houden, maar dat kan de nodige rust ook doen. Misschien is daar wat te halen voor je; je hebt het zwaarder dan zwaar.
Ik heb er gewoon slecht van geslapen.
het is zo dubbel, gisteren hadden we op de eerste kliniek behandelplan bespreking en waren we minimaal positief omdat dochter sinds donderdag avond opener leek te zijn, en dan kom je smiddags op de tweede kliniek en kan het contrast niet groter zijn.
Ik had al mijn twijfels bij haar plotselinge openheid en die klopte dus ook.
Ze heeft gewoon een showtje opgevoerd, wetende dat ze al dit plan had liggen.
In de kamervisite gisteren was ze heel eerlijk (en vasthoudend, want dat is ze helaas, als ze een plan heeft dan zal ze er ook niet vanaf wijken) dat ze 1 dezer dagen haar plan ging uitvoeren, dus ze kreeg al elk kwartier een kamer controle, maar helaas weerhield haar dat er niet van om 2 pogingen te ondernemen.
Zo moeilijk om te horen, zo machteloos, zo gefrustreerd, zo veel verdriet maar vooral zo op. Dat is hoe ik mij momenteel voel.
Er kan pas echt behandelt worden als er een ingang bij haar gevonden wordt, maar die is nog zo ver weg, ze staat echt nergens, maar dan ook nergens voor open, behalve voor de dood.
En nu, wachten hoe de nacht is gegaan en vandaag horen of ze naar een andere plek moet, want logistiek kan ze eigenlijk niet daar op de EBK blijven.
Ik ben spullen aan het pakken, want de kans is zeer groot dat ze nog verder van huis geplaatst wordt, en dan gaan wij een huisje in de buurt huren.
Ciska78 schreef op 10-01-2023 om 07:04:
het is zo dubbel, gisteren hadden we op de eerste kliniek behandelplan bespreking en waren we minimaal positief omdat dochter sinds donderdag avond opener leek te zijn, en dan kom je smiddags op de tweede kliniek en kan het contrast niet groter zijn.
Ik had al mijn twijfels bij haar plotselinge openheid en die klopte dus ook.
Ze heeft gewoon een showtje opgevoerd, wetende dat ze al dit plan had liggen.
In de kamervisite gisteren was ze heel eerlijk (en vasthoudend, want dat is ze helaas, als ze een plan heeft dan zal ze er ook niet vanaf wijken) dat ze 1 dezer dagen haar plan ging uitvoeren, dus ze kreeg al elk kwartier een kamer controle, maar helaas weerhield haar dat er niet van om 2 pogingen te ondernemen.
Zo moeilijk om te horen, zo machteloos, zo gefrustreerd, zo veel verdriet maar vooral zo op. Dat is hoe ik mij momenteel voel.
Er kan pas echt behandelt worden als er een ingang bij haar gevonden wordt, maar die is nog zo ver weg, ze staat echt nergens, maar dan ook nergens voor open, behalve voor de dood.
En nu, wachten hoe de nacht is gegaan en vandaag horen of ze naar een andere plek moet, want logistiek kan ze eigenlijk niet daar op de EBK blijven.
Ik ben spullen aan het pakken, want de kans is zeer groot dat ze nog verder van huis geplaatst wordt, en dan gaan wij een huisje in de buurt huren.
Och lieverd ik heb het zo met jullie te doen. Vreselijk om te lezen dat ze nergens voor open staat en zo vasthoudend is om niet meer te willen leven.
Ik zou je willen knuffelen en zeggen dat het allemaal goed komt 
ik zou ook willen dat ik kon zeggen dat het goed komt, maar durf dat niet meer zo stellig te zeggen 😢
dat snap ik zo...
Ze heeft nu wel (gedwongen) medicatie/ depot gekregen?
ze heeft geen medicatie gekregen, zou ook niet goed weten wat voor medicatie.
Dit is gisteren wel besproken in de behandelplan bespreking, maar tegen gedwongen medicatie zitten ook veel nadelen. En we weten nu ook niet welke medicatie wat zou kunnen doen.
Ik lees al een hele tijd mee en wil je laten weten dat ik aan jullie denk.
