Ik weet het niet meer

Nee, dwingen kun je haar niet, maar als he zo diep zit vind ik dat je mogelijke oplossingen niet kunt afschrijven op basis van vermoedens. Je weet gewoon niet hoe je reageert op medicatie, dat voor ieder mens en voor iedere medicatie anders. Ik heb ook wel eens een AF gehad, jaren geleden in een moeilijke periode, waar ik een weekend lang heel ziek van ben geweest met hartkloppingen, slapeloosheid, rusteloze benen. Heel eng. Maar van deze heb ik dus nauwelijks last. Een paar dagen rommelende ingewanden, dat was al. Dus vertel haar dat vooral. Het staat niet vast dat ze (ernstige) bijwerkingen zal hebben. Waarom zou ze het niet proberen? Het is ook niet zo dat ze er zeker de rest van haar leven aan vast zit of zo. Ik snap haar aversie gewoon niet zo. Dat niet willen praten met jullie kan ik me dan weer heel goed voorstellen. Fijn dat ze in ieder geval bij iemand anders terecht kan.

Ik duik hier ineens in en heb niet alles gelezen. Maar één ding wat helpt, is buiten zijn in de natuur en bewegen. Als je depressief bent, heb je daar vaak geen zin in. Probeer het samen te doen. Neem de tijd om uren door natuur of langs wegen te wandelen met een doel. Desnoods met de trein weer terug. Natuur heelt, helpt bij depressies. Zorg dat ze blijft bewegen, want dan maak je lichaam endomorfine aan.
Let op voeding. Misschien kan een orthomoleculair arts iets betekenen.

Haar leven wordt er niet direct anders door, maar haar gevoel misschien wel. 
Ik kan nog zoveel opperen, bijvoorbeeld dat iets betekenen voor een ander je kan laten inzien dat je het zelf nog zo slecht niet hebt. En je nuttig kan laten voelen, je bent nodig voor iemand, maakt iemand blij.
Contact met dieren, paarden, honden, is ook heel fijn, kalmerend en helend.

het klinkt misschien allemaal simpel, maar dat is het niet. Dergelijke dingen maken echt verschil. Ik wil ook echt niet de indruk wekken dat ik het niet serieus neem. Het is toch vreselijk als je kind er zo aan toe is

Ik wens jullie heel veel sterkte. Ik hoop dat ze de positieve kanten van het leven weer kan zien. Iedereen is hier met een doel, ook je dochter.

En nu naar bed, ik had er al in willen liggen..

Heel veel sterkte Ciska! 

Ciska78 schreef op 13-10-2022 om 13:50:

we hebben vanmiddag spoedoverleg met de psych en dan gaan we inderdaad medicatie bespreken.
Het enige wat op dit moment belangrijk is is er voor zorgen dat ze niet alleen is. Ik voel mij momenteel een emoitioneel wrak, vandaar ook maar een kort stukje

Sterkte lieverd! ik weet het 

sterkte, medicatie kan je echt rustig maken en rust in je hoofd krijgen en daar gaat het nu om. En de bijwerkingen zijn misschien helemaal niet zo erg, en hoe erger kan het als hoe ze zich nu voelt. Ik kan je vertellen dat ik mijn moeder terug heb door medicatie, anders was ze niet niet meer geweest 

wat naar Ciska. Hopelijk kan de psych iets voor jullie betekenen. 

Ciska78 schreef op 07-10-2022 om 21:37:

zilvergray, we hebben een week achter de rug van vele gesprekken. Maar het goede nieuws is dat we maandag definitief gaan starten met thuisbegeleiding, gisteren kennis gemaakt met de begeleiders en doelen opgestelt.
Vandaag gesprek gehad met de psychiater, we gaan eerst een week stoppen met de methylfenidaat om te kijken wat dat doet met haar slaappatroon.
Al die gesprekken zijn wel veel voor dochter, doet haar gemoedstoestand geen goed.

Ook gaan we een gezamenlijk gesprek met school inplannen, het vermoeden is dat ze door haar adhd ook overvraagt wordt.

iemand vroeg of we wel eens nagedacht hebben over een hond, zekers, we hebben 6 jaar geleden een pub gehad maar helaas moeten herplaatsen doordat ik ziek werd. Helaas heb ik echt wel restverschijnselen overgehouden en een hond kost eeg veel energie die we eigenlijk niet hebben nu. Dochter zou dit wel heel graag willen.

Geen tips voor slecht slapen, dochter slaapt ook slecht namelijk

Als zij nu graag een hond zou willen hebben zou ik toch zoeken naar mogelijkheden.
Een hond kan troost en gezelschap bieden, nu ze zich zo eenzaam en angstig voelt. En het zorgt er voor dat je dochter in ieder geval af en toe naar buiten moet. En ze ligt dan s 'nachts niet zo alleen ligt als haar hond bij haar kan zijn.
Het hoeft natuurlijk geen pup te zijn en ook geen grote hond waar je veel mee moet lopen. Zoek eens in asiel naar een wat oudere en kleinere hond. Spreek met je dochter goed af dat zij wel verantwoordelijke is voor de hond, omdat jij fysiek niet goed in staat bent om de hond uit te laten.

Duizendpoot schreef op 13-10-2022 om 14:52:

[..]

Als zij nu graag een hond zou willen hebben zou ik toch zoeken naar mogelijkheden.
Een hond kan troost en gezelschap bieden, nu ze zich zo eenzaam en angstig voelt. En het zorgt er voor dat je dochter in ieder geval af en toe naar buiten moet. En ze ligt dan s 'nachts niet zo alleen ligt als haar hond bij haar kan zijn.
Het hoeft natuurlijk geen pup te zijn en ook geen grote hond waar je veel mee moet lopen. Zoek eens in asiel naar een wat oudere en kleinere hond. Spreek met je dochter goed af dat zij wel verantwoordelijke is voor de hond, omdat jij fysiek niet goed in staat bent om de hond uit te laten.

Of een logeerhond/hond uit de buurt.

Mijn kind wilde ook een dier in die periode, maar kon die verantwoording niet aan en deed het ook niet. Je moet dat alleen doen als je zélf een hond wilt, want op je dochter kun je nu niet rekenen en dwingen gaat 'm niet worden. Dat kun je een hond niet aandoen.

Sterkte, het is zwaar en naar.

Wij denken ook serieus na over een huisdier. We hebben de opties doorgenomen en denken dat een poes in onze situatie het beste zou passen.
Een hond zal toch teveel "werk" zijn ben ik bang (lange) wandelingen (dochter wil niet wandelen) trainingen/cursussen etc.

Ik ben stapelgek op honden hoor, maar het moet voor het beestje ook fijn zijn bij ons, en verdient ook alle aandacht.

We gaan binnenkort eens langs bij Dierenasiels.

Duizendpoot schreef op 13-10-2022 om 14:52:

[..]

Als zij nu graag een hond zou willen hebben zou ik toch zoeken naar mogelijkheden.
Een hond kan troost en gezelschap bieden, nu ze zich zo eenzaam en angstig voelt. En het zorgt er voor dat je dochter in ieder geval af en toe naar buiten moet. En ze ligt dan s 'nachts niet zo alleen ligt als haar hond bij haar kan zijn.
Het hoeft natuurlijk geen pup te zijn en ook geen grote hond waar je veel mee moet lopen. Zoek eens in asiel naar een wat oudere en kleinere hond. Spreek met je dochter goed af dat zij wel verantwoordelijke is voor de hond, omdat jij fysiek niet goed in staat bent om de hond uit te laten.

Zeker geen asiel, daar zitten tegenwoordig geen rustige lieve honden die je niet meteen heel erg moet opvoeden. Als die er al zitten, zitten ze er geen dag. Zoek een goede herplaatser van een rasvereniging of, beter nog, een logeerhond. 

https://matcheenleenhond.nl/honden-lijst/

https://hondjeuitlaten.nl/

https://verhuisdieren.nl/alle-dieren/

Of gewoon niet. Ciska moet goed aan haarzelf denken om haar dochter te kunnen bijstaan. 

Ik zou geen huisdier nemen op het moment als jullie daar niet zelf voor kunnen zorgen/energie voor hebben. Als het je dochter niet lukt om het beestje te geven wat nodig is, komt het op jullie zelf aan. Als het niet blijkt te werken en het beestje moet weer weg is dat mogelijk een nog grotere klap en gevoel van falen voor je dochter. Plus het gaat wel om een levend wezen. 

Over slaapproblemen: 
Mijn dochter is naar de slaapkliniek van ziekenhuis Geldersche Vallei in Ede geweest vanwege haar slaapklachten. Het begon met een onderzoek om te bepalen wanneer bij haar de melatonine productie op gang kwam. Dat bleek pas ver na middernacht te zijn. Ze kreeg dan ook de diagnose 'vertraagde slaapfase'.  
Dat werd behandeld met hoge doses melatonine (op de juiste tijdstippen genomen). Ook had ze gesprekken met de slaapverpleegkundige over 'slaaphygiëne': aan het eind van de dag 'afschakelen', dus langzaam tot rust komen, telefoon/laptop gebruik, blauw licht enz.  Heel lastig voor een dwarse puber die niets liever wilde dan 24/7 op haar telefoon hangen; 
Toen dat allemaal redelijk onder controle leek, bleek ze ook een soort angststoornis te hebben - ze zag enge beelden net voor ze in slaap viel. Dat heet hypnagoge hallucinatie, als ik goed onthouden heb. Daarvoor kreeg ze een heel praktisch toepasbare therapie via een psycholoog. 

Dit heeft allemaal redelijk goed geholpen. Zo lang ze zich er aan wilde houden ten minste. Melatonine blijft nodig, maar dat koop je gewoon bij de drogist. Het bleek wel belangrijk te weten hóeveel ze mag/moet slikken. Ik gaf haar namelijk voor ze naar de slaapkliniek ging ook al melatonine, maar slechts heel weinig. Ik had nl. een tv programma gezien dat kinderen vaak tevéél slikken en daardoor 's ochtends niet uit bed kunnen komen. In mijn dochters geval moest ze dus juist wél heel veel melatonine slikken, maar daarmee al vroeg in de avond beginnen.
 

Achteraf gezien is het vrijwel zeker dat mijn dochter in de tijd van haar slaapproblemen ook (licht?) depressief was. Daar had ik geen benul van. Ik dacht dat het puur door haar slaapklachten kwam dat ze niet naar school kon/wilde. Ik kreeg haar s'ochtends vaak met geen twee paarden uit bed - en meldde haar dan maar weer ziek. Kreeg ik haar wel naar school, dan stuurde de school zelf haar vaak weer naar huis omdat ze op haar stoel zat te pitten.
Toen een schoolarts een keer suggereerde dat ze misschien depressief was, was ik stomverbaasd. Tieners depressief, bestond dat?  Nu denk ik dat hij er inderdaad een lichte depressie achter zat (geen zware, want ze ging nog wel om met vriendinnen, naar activiteiten e.d.) 
Hoe dan ook denk ik dat de slaapklachten eerder de oorzaak waren van haar depressieve gevoelens dan omgekeerd. 
Slaapproblemen had ze overigens al vanaf haar geboorte, en hebben een duidelijk verband met haar ADHD.