Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Heel veel sterkte Ciska 
Ciska78 schreef op 21-10-2022 om 09:53:
ik kan even niet goed reageren op iedereen. We hebben deze week elke dag gesprekken gehad, maar dochter lijkt alleen maar verder af te glijden in de diepe put. Medicatie lijkt nog niet echt iets te doen bij haar, behalve dat ze er wel wat beter van slaapt.
Manlief zit er op dit moment echt helemaal doorheen, we hebben even een time out afgesproken voor hem, hij is de komende paar dagen even ergens anders om hopelijk weer wat op te laden. Hoe moeilijk dit ook is, want we doen tot nu toe alles samen, is dit wel even de beste oplossing, omdat hij helemaal vast zit.
Hoe lang zijn de gesprekken nu al aan de gang? Is er geen evaluatie tussendoor? Jullie zijn nu toch zeker al 2 weken bezig met de gesprekken?
Zoiets hakt er stevig in! Dikke knuffel
heel veel sterkte, hopelijk gaat het toch snel wat beter, ook met jullie.
Is een opname van dochter nog een optie ?
Ik weet dat je dit niet wil maar dat je als ouders in klapt moet ook niet .
net als Roos vraag ik me af of je dochter niet beter opgenomen kan worden. Als ze voor zichzelf een gevaar is en jullie er aan onderdoor gaan is dit geen oplossing zo.
Veel sterkte,
Sini
de gesprekken zijn nu 2 weken op gang, we hebben half november de eerste evaluatie.
Opname is wel besproken, maar wat ons ook verteld is is dat de meeste zelfmoordpogingen tijdens een opname gebeuren.
Mijn dochter hangt heel erg aan haar veilige haven, haar slaapkamer, de vraag is of een opname meer slecht dan goed gaat doen in haar geval.
Maar dit is wel iets wat steeds meer in mijn hoofd naar boven komt als optie.
Ciska78 schreef op 21-10-2022 om 18:22:
de gesprekken zijn nu 2 weken op gang, we hebben half november de eerste evaluatie.
Opname is wel besproken, maar wat ons ook verteld is is dat de meeste zelfmoordpogingen tijdens een opname gebeuren.
Mijn dochter hangt heel erg aan haar veilige haven, haar slaapkamer, de vraag is of een opname meer slecht dan goed gaat doen in haar geval.
Als het niet anders kan, uiteraard kan opname dan een optie op het lijstje zijn. Maar opname is inderdaad ook een heftige gebeurtenis, die soms ervoor zorgt dat het juist (tijdelijk) slechter gaat. Jouw overweging om de veilige haven van eigen huis en haar ouders om haar heen te bewaren is dus heel reëel. Natuurlijk moeten jullie er zelf niet ook aan onderdoor gaan. En moeilijk dilemma en je weet van tevoren niet wat de 'juiste' beslissing is.
Heel veel sterkte, Ciska78, ook voor jullie dochter!
ik weet dat ze daar alles weg leggen zodat het voorkomen wordt, tja lastig, het kan ook een redding zijn zoals bij ons. Ik vind het echt heel erg zielig voor je dochter, voel met jullie mee.
Is de vorm van de opname onderling ook niet verschillend? Ene centrum meer in groepsverband behandeling en een ‘hotelkamer’- verblijfsruimte met eigen douche en toilet terwijl een ander centrum veel soberder ziekenhuis uitstraling vertoont?
Natuurlijk is een vertrouwde slaapkamer veilig, juist omdat het woord opname ook best onveilig in de oren ligt. Een bezoek aan twee centra zodat je dochter met eigen ogen ziet hoe de sfeer daar is, kan positief bijdragen aan een stap naar interne behandeling omdat het dan minder ‘dwingend’ over komt.
waar ik het ken is het echt wel sober, echt een kleine ziekenhuiskamer, met niks erin. Alleen eten was gezamelijk en verder kun je knutselen, yoga of wat dan ook.
Ciska78 schreef op 21-10-2022 om 18:22:
de gesprekken zijn nu 2 weken op gang, we hebben half november de eerste evaluatie.
Opname is wel besproken, maar wat ons ook verteld is is dat de meeste zelfmoordpogingen tijdens een opname gebeuren.
Mijn dochter hangt heel erg aan haar veilige haven, haar slaapkamer, de vraag is of een opname meer slecht dan goed gaat doen in haar geval.
Maar dit is wel iets wat steeds meer in mijn hoofd naar boven komt als optie.
Half november?
Dat duurt nog ff!! Ik zou eerder vragen om een evaluatie; kennelijk werkt deze aanpak niet voldoende.
Niet om je te stressen oid, maar ze kunnen dit traject op deze manier toch niet nog ruim 3 weken door laten gaan…
Wat stelt hulpverlening voor?
Hier heeft dochter die opgenomen is een ruime eigen slaapkamer +eigen douche en toilet. Standaard is een bed, bureau en kast aanwezig, maar je kunt dat aanvullen met eigen spullen. Gezamenlijk is er per gang van zes een ruime huiskamer en keuken. Eten is in principe gezamenlijk, maar als dat niet gaat is er ook de mogelijkheid om op je kamer te eten.
Ik wil jullie wel met klem aanraden om bij een eventuele opname goed te kijken waar je dochter terecht komt. Ik bedoel dan hoe functioneert een afdeling, wat houdt een eventuele behandeling in en vooral hoe wordt jullie dochter in de gaten gehouden ivm haar gedachtes.
Ik wil ivm herkenbaarheid niet teveel op mijn verhaal ingaan maar ik heb echt hele angstige maanden doorgemaakt met mijn dochter.
Zij is tijdens een opname psychotisch geworden en wilde zichzelf wat aandoen.
Ze lieten haar gewoon buiten een sigaretje gaan roken en zeiden tegen een medepatient : ga eens met een smoesje buiten kijken wat ze aan het doen is.
Onvoorstelbaar!!! Zeker als ik je erbij vertel dat de kliniek in de buurt van passerende treinen lag.
Nachten wakker gelegen en zo radeloos geweest van angst.
Alstublieft kijk goed waar ze terecht komt mocht het nodig zijn.
Een pb mag altijd!
Heel veel sterkte.
we hebben maandag weer overleg, dan ga ik een opname zeker wel ter sprake brengen.
Zilvergray, de gesprekken die er nu zijn, zijn vooral, om dochter beter te leren kennen, wat er allemaal in haar hoofd speelt, hoe aanwezig de stemmen zijn in haar hoofd. Ik geloof wel in deze aanpak hoor, alleen het gaat zo langzaam.
in ieder geval wel fijn dat er hulp is en jullie serieus worden genomen nu. Het speelt waarschijnlijk al heel lang en dat is niet zomaar opgelost. Hoe ingewikkeld ook, dit proces kost heel veel tijd en dat terwijl je het gevoel hebt dat de tijd dringt. Dikke knuffel en veel sterkte. Vraag ook echt om hulp voor jezelf. Dat lijkt extra belastend maar zorgt er ook voor dat je dit vol kan houden.
