Ik weet het niet meer

discipline en eetstoornis
@ Ciska, In het filmpje door dik en dun kwam discipline naar voren bij anorexia. Discipline waardoor ze blijven vasthouden aan hun wens niet te veel te willen eten. Ik vond het leerzaam omdat het zo moeilijk te begrijpen is waarom iemand zichzelf dit aandoet. In filmpje wordt de discipline gebruikt om verandering te bereiken. Eerst wilde ik dit via een pb naar je toesturen, omdat je aangaf je dochter beter te willen leren kennen. Maar ik lees dat meerdere ouders met eenzelfde zorg  te maken hebben. Vandaar toch hier gezet. 
Aan het eind van film wordt aangegeven dat het geen ziekte is maar een eetstoornis.
https://www.lentis.nl/locaties/psyq-kliniek-voor-eetstoornissen/

Ciska78 schreef op 22-10-2022 om 08:55:

we hebben maandag weer overleg, dan ga ik een opname zeker wel ter sprake brengen.
Zilvergray, de gesprekken die er nu zijn, zijn vooral, om dochter beter te leren kennen, wat er allemaal in haar hoofd speelt, hoe aanwezig de stemmen zijn in haar hoofd. Ik geloof wel in deze aanpak hoor, alleen het gaat zo langzaam.

Ik hoop zo dat het snel beter gaat met je dochter. Kunnen ze jou en je man ook geen bijstand bieden of doorverwijzen?

Hoe gaat het nu eigenlijk met jou? Je man was even afwezig toch? 

Juist in het filmpje gaven ze aan dat anorexia meer is dan alleen uiterlijk aspect; de stemmen in hun hoofd die het handelen ‘beheersen’ waardoor ouders zich zo machteloos voelen. Als je dochter aangeeft dat  eten zelfs haar familie kan straffen, dan heeft ze meer specialistische begeleiding nodig van mensen die bekend zijn met hun strijd met stemmen in hun hoofd.
 Ik vond het jammer te lezen dat je man ergens tijdelijk verbleef, zodat het voor jou m.i.  zwaarder werd. Maar zijn machteloosheid als vader die ontdekt dat hij zijn kind niet kan beschermen tegen stemmen die    haar gedachtes bepalen, is ook niet te bevatten. Toch hoop ik dat hij,  door meer te lezen of dmv gesprekken, gauw in staat is om weer thuis te kunnen wonen;  opbouwend,  meer bekend met de materie en geloven in een goede verandering.

Ciska78 schreef op 23-10-2022 om 09:03:

het klopt natuurlijk dat deze problematiek niet er ineens was en dat het dus ook niet snel op te lossen is.

Wij hebben ook wel gesprekken hoor, maar dat gaat dan eigenlijk ten koste van de tijd met dochter en dat wil ik niet.
Man is nog steeds weg, maar komt wel elke dag even langs hoor, hij denkt nu echt even goed aan zichzelf, veel buiten om zijn hoofd leeg te maken.

Flanagan, dank je wel voor de link. De eetstoornis is niet het gene wat momenteel het meest op de voorgrond staat, dat is haar doodswens en de stemmen in haar hoofd die zeggen wat ze wel/niet mag.
Gisteren, na 3 dagen niets gegeten te hebben, heeft ze savonds eindelijk wat gegeten, maar ik zie hoeveel strijd dit met zichzelf kost, ze is dan zo bang wat voor straf ze van de stemmen gaat krijgen en dat die stemmen haar familie wat aan gaan doen. Ik kan dan zeggen wat ik wil, maar dan komt er ook niets meer binnen aan info, alleen die stemmen.

Hoe het met mij gaat, tja het gaat. Ik kan niet instorten, dat gaat ten koste van mijn kind. Dus ik ga door. Mijn moeder is nu hier en dat scheelt al een hele berg.

Hoe gaat het bij jullie Zilvergray? En met de rest? Al jullie woorden doen mij echt goed.

Wij zijn continu bezig met het peilen van haar stemming. Afgesproken is dat we nu 2 x daags vragen hoe ze zichzelf voelt ( groen= goed, oranje= niet goed of rood= slecht )..aan de hand van het antwoord zal ze eerst zelf kijken of ze zelf voor afleiding kan zorgen of zichzelf kan vermaken. Luktdat niet, helpen wij haar met afleiden; gesprek, spelletjes, serie kijken etc.

Heel intensief, gelukkig werk ik nu thuis, anders zou ik niet weten hoe ik het moest doen.

Vorige week hadden we de oplevering van ons huis, nou daar zijn man en ik vanaf dat moment bijna dagelijks om schoon te maken en zaken te regelen, dus ik merk dat ik echt doodop ben. 

De medicatie slaat aan: het maakt het voor haar wat makkelijker dingen te ondernemen (opstaan, douchen, aankleden etc) zelfs is ze meer gemotiveerd om bijvoorbeeld een boek te pakken of te gaan tekenen.

De gedachten van zichzelf iets aan willen doen heeft ze tot nu toe niet meer gehad. Dus dat is al zo’n opluchting.

Volgende week weer gesprekken ook met school, en de uitslag van het autisme spectrum onderzoek. 

Wat fijn Ciska dat je moeder er nu is om je te steunen. Ik heb het mijn eigen moeder nog niet kunnen vertellen; ik kan het niet. Misschien over een paar maanden als het allemaal nog weer beter met haar gaat..maar nu kan ik dat niet aan.

Echt als ik je berichten lees, wordt ik daar zo verdrietig van: je arme meisje, waar moet dat kind wel niet doorheen? Jullie als ouders proberen sterk voor haar te zijn (er spreekt zoveel liefde en geduld uit je posts), maar zelf radeloos en op je tandvlees lopend en toch maar door!

Dikke knuffel voor jullie 

Knuffel. Ik weet niet wat ik moet zeggen... Hopelijk blijf je zelf overeind.

Ciska, als ik hoor over 'stemmen horen' dan denk ik altijd aan 'psychose/schizofrenie'. Anti-psychotica zouden dan noodzakelijk zijn, maar in mijn ervaring (met mijn broer) kan dat het beste als iemand opgenomen is en in een gecontroleerde situatie gezocht wordt naar de beste balans van de medicatie. Over opnames in deze situatie is veel geschreven en veel wetgeving, ,met name over het verschil tussen een vrijwillige opname en gedwongen opname. Het is geen simpele ziekte die over kan gaan met gesprekken en begrip. Heeft ook niets te maken met gedrag van ouders. Het is een ernstige ontregeling van de hersenactiviteiten. Ik noem het nu toch maar even, wellicht geeft het je een ander inzicht. Helaas niet meer hoop op een snel herstel. Wel wellicht de kans op een ander inzicht en andere aanpak, en vooral ook meer begrip voor wat er gebeurt.
Ypsilon is een organisatie van familieleden. Wellicht heb je daar iets aan.

Veel sterkte,
Tsjor

Ciska78 schreef op 27-10-2022 om 08:05:

ik zie je pijn
Ik voel je voel
Ik wil er alleen maar voor je zijn
Maar je duwt ons weg
Steeds verder weg
Je wil niet meer leven
Voor altijd, niet voor even
Hoop, wat is dat, wat moet je daarmee?
De enige vraag die hebt:
Waarom moet ik door als ik niet meer wil?
En ik..ik ben alleen maar stil

Dit raakt me zo enorm 

Het spijt mij om te moeten zeggen, maar wat het beste zal helpen is om naar jullie rol en functioneren als ouders te kijken. Ik ben inmiddels 51 jaar en heb een onveilige jeugd gekend, waardoor ik (erg) veel emoties heb moeten inslikken. Dit heeft nog steeds zijn weerslag op mijn leven. Ook kinderen van vrienden heb ik overduidelijk zien veranderen van spontane, levenslustige kinderen in depressieve, lusteloze 'wezens'. Ik (en mijn vrouw) kunnen dit echter probleemloos vertalen doordat wij de ouders kennen en duidelijk zien waarom die kinderen zo geworden zijn. Bijv. een hele narcistische vader, ouders die vaak ruzie hebben, een ouder die vaak weg is, ouders die weinig doen met hun kinderen, bemoeizuchtige ouders, veeleisende ouders, etc. etc. Het is 'grappig' om te zien hoe dat werkt. Een gezin met een hele dominante vader zorgt voor zonen die zich gaan afzetten (drank- en drugsmisbruik) en dochters die of hetzelfde doen of klakkeloos gaan doen wat de vader wilt. Dat het zelfbeeld van jullie dochter zo laag is, mag en moet je altijd in de eerste plaats aan jezelf verwijten. Kijk dus niet naar de gevolgen, maar naar de oorzaken. Tips over hoe je dochter met angstaanvallen moet omgaan zijn goed, maar zullen pas echt verdwijnen als de wortel wordt aangepakt. Het zou mij niets verbazen als je tijdens het lezen van mijn tekst als precies snapt waar het aan ligt. Je hoeft niet te zoeken, want je weet best wel waar het mis gaat. Jullie kind draagt de gevolgen. Dat is wat er gebeurd en ja, ik heb dat zelf meegemaakt en weet dus waar ik het over heb. Succes & werk aan jezelf.

filemon schreef op 28-10-2022 om 08:20:

Het spijt mij om te moeten zeggen, maar wat het beste zal helpen is om naar jullie rol en functioneren als ouders te kijken. Ik ben inmiddels 51 jaar en heb een onveilige jeugd gekend, waardoor ik (erg) veel emoties heb moeten inslikken. Dit heeft nog steeds zijn weerslag op mijn leven. Ook kinderen van vrienden heb ik overduidelijk zien veranderen van spontane, levenslustige kinderen in depressieve, lusteloze 'wezens'. Ik (en mijn vrouw) kunnen dit echter probleemloos vertalen doordat wij de ouders kennen en duidelijk zien waarom die kinderen zo geworden zijn. Bijv. een hele narcistische vader, ouders die vaak ruzie hebben, een ouder die vaak weg is, ouders die weinig doen met hun kinderen, bemoeizuchtige ouders, veeleisende ouders, etc. etc. Het is 'grappig' om te zien hoe dat werkt. Een gezin met een hele dominante vader zorgt voor zonen die zich gaan afzetten (drank- en drugsmisbruik) en dochters die of hetzelfde doen of klakkeloos gaan doen wat de vader wilt. Dat het zelfbeeld van jullie dochter zo laag is, mag en moet je altijd in de eerste plaats aan jezelf verwijten. Kijk dus niet naar de gevolgen, maar naar de oorzaken. Tips over hoe je dochter met angstaanvallen moet omgaan zijn goed, maar zullen pas echt verdwijnen als de wortel wordt aangepakt. Het zou mij niets verbazen als je tijdens het lezen van mijn tekst als precies snapt waar het aan ligt. Je hoeft niet te zoeken, want je weet best wel waar het mis gaat. Jullie kind draagt de gevolgen. Dat is wat er gebeurd en ja, ik heb dat zelf meegemaakt en weet dus waar ik het over heb. Succes & werk aan jezelf.

Bah wat een verschrikkelijk naar bericht. Om met een stalen gezicht te kunnen typen dat het allemaal aan de ouders ligt.....