Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
hé Kaas, klinkt mij in de oren als een lekker luie vakantiedag! En dan lekker veel me-time voor jou en zelfs nog een spelletje gedaan en klusje laten doen. Wat vind je daar nou het meest vervelend aan? Had je een nog meer actieve dag gewild en kan dat niet zonder de kids?
Lijkt me wel pijnlijk dat ze beiden aangeven bij hun vader te willen gaan wonen. Kwam dat gesprek (of de mededeling) uit het niets?
Klinkt voor mij ook dat jullie nog best wat gedaan hebben. Hier is een gemiddelde vakantie dag: gamen - eten - gamen - fietsen naar de AH voor lunch -gamen - spelletje spelen.
Hoe voelt het dat kinderen aangeven bij hun vader te willen wonen? Hier zei jongste zoon ook dat hij anders wel naar z'n vader ging. Ik vond het best moeilijk hoe ik daar op moest reageren.
Het vervelendste vind ik dat ze dan zo de energie ‘bezet’ houden. Even naar buiten om iets simpels te kunnen doen is al een hele toer omdat ze dan op dat moment nog eerst moeten omkleden of schoenen aan. Het straalt zo uit van ‘mij niet vragen, ik doe vandaag niks’.
Bij vader wonen komt omdat vader op fietsafstand van de universiteit en hogeschool woont. Dus heel praktisch. Ik zie daar ook de voordelen wel van. Het is niet uit protest of zo.
Gelukkig dat jij er geen problemen mee hebt dan, dat beide jongens niet meer bij jou zullen wonen. Zal vast wel even wennen zijn.
Ik weet dat mijn vriendin zich ook irriteerde aan haar 'passieve' kinderen.
Zij heeft besloten gewoon haar eigen gang te gaan en niet meer op de kinderen te 'wachten'. Ik weet niet of dat een optie voor jou is maar het scheelt haar een hoop stress.
Dat is ook hoe ik het probeer te doen; mijn eigen plan trekken. Ik laat de pubers lekker passief zijn, zeker in de vakantie. Ze hebben het blijkbaar nodig. Soms trek ik dat echter ook slecht hoor. Dan kan ik het niet laten om eens te roepen 'kom eens uit dat nest/ van die bank/ van dat scherm/ uit dat gehang' en ga naar buiten.
In de vakantie plan ik sowieso een keertje samen ergens eten en een wat actievere activiteit met ze.
Nog even ter aanvulling: als je het heel vervelend vind dat ze zo lang op bed liggen en/of in de pyjama rondlopen dan zou je daar misschien wel afspraken over kunnen maken. Ik kan me voorstellen dat het voor je oudste heel lastig wordt om 's avonds in slaap te vallen als hij pas om twee uur uit zijn bed komt. En de hele dag in je pyjama lopen lijkt me ook niet heel bevorderlijk voor een goed dag- en nachtritme. Maar het komt vaker voor 😊 Dat gezegd hebbende, ikzelf zou er ook chagerijnig van worden.
Hoi Kaas,
Klinkt voor mij als een prima vakantiedag. Veel geluierd en een beetje gedaan.
Als ik jou was zou ik mijn eigen plan trekken en ze lekker thuis laten rommelen, al dan niet in pyama. Tenzij ze inderdaad 's avonds niet slapen omdat ze overdag te weinig doen.
Kan je anders zelf het huis uit, wandelen, lekkere lunch, wat drinken en boek mee? Laat de pubers maar luieren.
Hier gaat het niet veel anders. Ik geloof dat dochter zich vorige zondag ook niet heeft aangekleed. Dan maar niet.
Qua uitstapjes zou ik het ook heel leuk vinden als ze wat meer meegaan, maar ik ga niet trekken aan een dood paard. Dus ik vertel dat man en ik gaan wandelen, wie mee wil wil mee,en zo niet dan niet.
Overigens zijn ze absoluut in voor een activiteit MAAR dan wel naar een pretpark of groot zwembad of iets anders dat veel geld kost...en dat mag soms maar zeker niet altijd.
Ik trek tegenwoordig wel mijn eigen plan en doe dat ook, maar toch, soms toch kan ik me er nog aan ergeren. Morgenmiddag gaan we naar opa en oma dus dan zijn ze wel op tijd wakker en in de kleren. Dag-nachtritme omdraaien heeft ook met ASS te maken, maar hij wil daar geen medicatie voor.
Van de oudste kende ik de plannen bij papa wonen en studeren wel, maar van de jongste is het nieuw. Ik vind hem sowieso nog zo jong voor een hogeschool (dan is ie net 16) En het lege nest hier zou dus een paar jaar eerder zijn. Het is even omschakelen met het idee.
lampion schreef op 21-02-2025 om 09:52:
Gelukkig dat jij er geen problemen mee hebt dan, dat beide jongens niet meer bij jou zullen wonen. Zal vast wel even wennen zijn.
Ik weet dat mijn vriendin zich ook irriteerde aan haar 'passieve' kinderen.
Zij heeft besloten gewoon haar eigen gang te gaan en niet meer op de kinderen te 'wachten'. Ik weet niet of dat een optie voor jou is maar het scheelt haar een hoop stress.
Die wachtstand herken ik. Ik heb daar ook coaching voor gehad zelfs. Dus ik ben me er wel beter van bewust dan eerst. Toch valt het niet altijd mee.
