Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
En Kaas? Lekker geslapen en de boel wat losgelaten met vertrouwen? Dat zoon eventueel niet appt, zou ook heel logisch zijn hè! Te druk met plezier maken.
Zonnig77 schreef op 12-02-2025 om 07:41:
En Kaas? Lekker geslapen en de boel wat losgelaten met vertrouwen? Dat zoon eventueel niet appt, zou ook heel logisch zijn hè! Te druk met plezier maken.
Hij heef gistermorgen spontaan gebeld, met beeld. Hij zag er blij en goed uit en was enthousiast en liet ons zien waar hij was. Sindsdien ben ik pas echt ontspannen en kan ik het beter loslaten. Al draait het op de achtergrond wel mee in mijn dagen. Hij is telkens een soort van aanwezig door zijn afwezigheid.
Fijn voor jullie beide! Logisch dat hij wel in je gedachten is, dat zal ook wel zo blijven tot hij weer thuis is. Mooi dat hij enthousiast overkwam, dat scheelt vast.
Ah fijn dat zoon het leuk lijkt te hebben Kaas!
Ik maak me een beetje zorgen om oudste zoon. We zijn nu ruim een half jaar onderweg in de brugklas, maar hij lijkt het 'leren leren' nog niet onder de knie te krijgen. Hij heeft direct na de voorjaarsvakantie drie toetsen. Vraag ik vandaag via de app of hij al een planning heeft gemaakt, is het enige antwoord "nee".
Mvtj schreef op 15-02-2025 om 17:00:
Ik maak me een beetje zorgen om oudste zoon. We zijn nu ruim een half jaar onderweg in de brugklas, maar hij lijkt het 'leren leren' nog niet onder de knie te krijgen. Hij heeft direct na de voorjaarsvakantie drie toetsen. Vraag ik vandaag via de app of hij al een planning heeft gemaakt, is het enige antwoord "nee".
Herkenbaar van onze zoon, ook in de brugklas nu. En ik hoor het ook van andere vriendinnen. Ik denk dat plannen voor een gemiddelde 12 jarige al een uitdaging is, helemaal iemand met autisme, en ik krijg ook de indruk dat meisjes er ook beter in zijn dan jongens.
Wij merken dat we er toch wel bovenop moeten zitten. Dus weten wanneer de toetsen zijn, zorgen dat er geleerd wordt en overhoren. Dat gaat best vaak met weerstand gepaard. Zorgen dat hij oefentoetsen maakt. Onder protest.
Best vermoeiend maar het leidt wel tot voldoendes.
Van anderen die geen zin en tijd hebben om er zelf veel moeite in te steken hoor ik dat huiswerkbegeleiding goed helpt. Maar daar zit ook een prijskaartje aan dus dat moet je wel willen.
Op de school van mijn zoons is er vanuit school huiswerkbegeleiding, dat kost ons niets maar je moet wel op een soort wachtlijst tot er ruimte voor je is. Dus dat is niet per se gelijk aan het begin van de brugklas. En je moet een goede reden hebben. Een diagnose zoals ASS is dan wel een goede start. Ze maken daar in een speciale (prikkelarme) ruimte hun huiswerk en krijgen hulp bij de planning. Mijn jongste kan nu zelf veel beter plannen, bij mijn oudste is het nog steeds erg moeilijk.
Oudste is weer thuis. Hij was erg moe, maar heeft een heel leuke tijd gehad. Eén dag was wel erg moeilijk, maar ze hebben het toch goed opgepakt met de groep. Van die dag heeft hij ook geen foto’s gemaakt, dat was opvallend toen hij ze ons liet zien. Ik ben trots op hem, hij heeft het toch maar mooi gedaan en ervan genoten. De buddy’s waren een goed plan, hij is de hele tijd met dezelfde meiden opgetrokken dus telkens hetzelfde groepje. Dat gaf rust en stabiliteit.
Ja, ik zie dat van alles plannen in zijn leven lastig is. Ook als het iets leuks is, zoals een vriendje uitnodigen voor een logeerpartij.
Ik denk dat we bij school gaan navragen of zij iets van huiswerkbegeleiding hebben.
kaassoufflee, fijn dat het grotendeels een mooie ervaring voor je zoon is geworden!
Mvtj, ik geloof dat het onze zoon zonder ASS in de 2e pas lukte. Hoorde ook van de mentor van dochter (die nu in de 2e zit), dat veel kinderen het lastig vinden om te plannen en ze te laat beginnen met leren. Ik zou hem daar eerst nog bij helpen.
@Kaas: Fijn dat de het uitje zo goed ging! Hopelijk geeft dat wat vertrouwen voor een volgende keer. Super om te horen dat hij en de groep zo goed omgegaan zijn met een mindere dag.
Ik zou inderdaad even bij school vragen of ze begeleiding hebben MvtJ. Nu ik er over nadenk bieden ze dat bij ons ook aan.
Hier is het goed. We gaan de psycho educatie weer opstarten. Voornaamste doel: emoties herkennen en zorgen dat zoon stoom afblaast voordat hij met zijn hoofd op tafel slaat. Ik hoop echt dat dat gaat helpen. Gelukkig was de verwijzing vrij vlot geregeld.
Verder is alles goed met hem, en de rest van het gezin en hebben we een fijn weekend gehad. En nog iets leuks: volgende week krijgen we kittens. Heel leuk sowieso, en ik denk ook voor zoon goed, want hij is gek op dieren.
Wat fijn dat de schoolreis goed is gegaan, dat geeft ook weer vertrouwen voor een volgende uitdaging. Het zo vormgeven dat het voor hem behapbaar is en daarbij buddy's uitkiezen is heel sterk vind ik. Het niet willen delen van de diagnose herken ik wel.
Ik denk dat dat voor een deel ook zit in de angst dat die informatie een eigen leven gaat leiden. De diagnose is dan niet meer alleen van jou, maar ook van andere mensen. De meesten zullen er normaal en discreet mee omgaan, maar een enkeling kan er ook lullig over doen. Of het in de achteloosheid van het volstrekt normaal vinden delen met andere mensen, misschien ook wel mensen met wie je dat zelf eigenlijk niet wilde delen.
Hier heeft dochter ook wel wat moeite om over haar diagnose te praten met andere mensen. Op school weten ze het. Ze leert bij therapie hoe haar brein werkt en wat ze nodig heeft in bepaalde situaties. Maar ze zal in een situatie met vreemde mensen eerder zeggen 'mijn hoofd doet soms stom' of 'ik heb dit en dat nodig' dan 'ik heb autisme'.
Voordeel is ook wel dat ze het nooit als excuus zal gebruiken, zelfs thuis niet.
Oh, en ze heeft gisteren een hele mooie wedstrijd geturnd. Super trots op haar!
Mvtj, ik las over het stukje over studiebegeleiding heen, dat is natuurlijk ook een handige optie als ze dat aanbieden.
Stormvogel, fijn dat je zoon weer psycho-educatie kan krijgen. Het herkennen van emoties is ook lastig bij het hebben van autisme. Hopelijk helpt het hem om gevoelens van spanning eerder te signaleren. Wat leuk dat jullie kittens krijgen, leuk om samen naar uit te kijken!
MamaE, fijn voor je dochter dat ze lekker geturnd heeft op haar wedstrijd. Dat helpt haar misschien ook om om te gaan met de minder leuke dingen.
MamaE schreef op 17-02-2025 om 09:49:
Wat fijn dat de schoolreis goed is gegaan, dat geeft ook weer vertrouwen voor een volgende uitdaging. Het zo vormgeven dat het voor hem behapbaar is en daarbij buddy's uitkiezen is heel sterk vind ik. Het niet willen delen van de diagnose herken ik wel.
Ik denk dat dat voor een deel ook zit in de angst dat die informatie een eigen leven gaat leiden. De diagnose is dan niet meer alleen van jou, maar ook van andere mensen. De meesten zullen er normaal en discreet mee omgaan, maar een enkeling kan er ook lullig over doen. Of het in de achteloosheid van het volstrekt normaal vinden delen met andere mensen, misschien ook wel mensen met wie je dat zelf eigenlijk niet wilde delen.
Hier heeft dochter ook wel wat moeite om over haar diagnose te praten met andere mensen. Op school weten ze het. Ze leert bij therapie hoe haar brein werkt en wat ze nodig heeft in bepaalde situaties. Maar ze zal in een situatie met vreemde mensen eerder zeggen 'mijn hoofd doet soms stom' of 'ik heb dit en dat nodig' dan 'ik heb autisme'.
Voordeel is ook wel dat ze het nooit als excuus zal gebruiken, zelfs thuis niet.
Oh, en ze heeft gisteren een hele mooie wedstrijd geturnd. Super trots op haar!
Ik vind dat eigenlijk wel heel slim van je dochter. Mensen hebben vaak een bepaald beeld van autisme wat niet hoeft te kloppen met hoe het voor haar is. Ze maakt het juist heel concreet door aan te geven wat ze nodig heeft.
Kinderen zijn net een dag terug na een halve week papa. En ik heb nu al irritatie van hun passieve houding.
Oudste kwam pas om half twee uit bed rollen en hangt de rest vd middag in z’n jogging op de bank met scherm (“Maar mama, anders vind je dat ik te veel in mijn bed lig en nu doe ik precies hetzelfde als op mijn kamer maar zit ik in de woonkamer bij jou en dan vind je dat ook niet leuk”) Jongste kwam om 10 uur beneden maar heeft de hele dag pyjama aangehouden. Gaat nu nog es aankleden terwijl ze vanavond moeten douchen…oké het is vakantie maar toch. Ik heb ze toch weten te bewegen om samen kunststukjes van henzelf in te lijsten en om de keuken en een deel van de kamer te stofzuigen, en met de jongste heb ik vanmorgen een spelletje aan tafel gespeeld, daar houd ik me dan maar aan vast. Misschien is dat al meer dan ik van hen had mogen verwachten.
Maar het is mijn enige vrije dag van de week en het is megadruk op mijn werk en nu heb ik alleen me-time gehad met toch een paar hoofdstukken lezen. Verder boodschappen en wandelingetje en dat was het.
De kinderen hebben allebei het plan opgevat om na de middelbare school bij hun vader te gaan wonen. Dat is in het snelste geval over anderhalf jaar. Op dit soort momenten denk ik: ja graag, dan mag hij er eens mee worstelen. Hij was tijdens ons huwelijk zelf ook zo qua energie-uitstraling als de kinderen tegenwoordig.
De kinderen de hele dag in pyjama of halve dag op bed, daar zou ik ook mee worstelen. Ik ken het van een vriendin waar dat ook wel voorkomt maar ik ben hier meestal de laatste die beneden komt, om uiterlijk half negen. Heel soms rekt zoon het tot negen uur. Geen herkenning dus maar ik kan me je irritatie voorstellen. Qua activiteiten vind ik dat jullie nog redelijk wat gedaan hebben. Ik doe niet veel meer met dochter, zoon heeft geen vakantie. Me-time lijkt me ook niet verkeerd 😉
