Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
MamaE, haar kalenderleeftijd is 10 jaar, maar haar sociaal-emotionele leeftijd is veel jonger, zeg je. Geef haar daarom de ruimte om te reageren zoals een heel jong kind zou doen. Trek er gerust een jaar of 3-4 vanaf. Als ze boos is of verdrietig, dan is dat altijd met een reden. Ze heeft het sowieso niet gemakkelijk. Hou dat altijd in gedachten. En dat ze te veel door het stof moet na een ruzie, vind ik zo verdrietig om te lezen. Niet meer doen, dat is echt niet oké. Het is moeilijk voor jullie allemaal, dat is zo, maar voor haar het meest.
Lizzyliz schreef op 21-07-2025 om 15:41:
MamaE, haar kalenderleeftijd is 10 jaar, maar haar sociaal-emotionele leeftijd is veel jonger, zeg je. Geef haar daarom de ruimte om te reageren zoals een heel jong kind zou doen. Trek er gerust een jaar of 3-4 vanaf. Als ze boos is of verdrietig, dan is dat altijd met een reden. Ze heeft het sowieso niet gemakkelijk. Hou dat altijd in gedachten. En dat ze te veel door het stof moet na een ruzie, vind ik zo verdrietig om te lezen. Niet meer doen, dat is echt niet oké. Het is moeilijk voor jullie allemaal, dat is zo, maar voor haar het meest.
Ik weet het. Ik ben me daarvan bewust, maar ik vind dit een van de lastigste dingen van autisme. Ik weet ook echt wel dat haar leven lang niet altijd makkelijk is en dat ze veel op haar bordje heeft. Ik zou me daar zelf ook godsonmogelijk van gaan gedragen als ik dat als kind allemaal door had moeten maken.
Toch kan ik niet beloven dat ik nooit meer te hard ga zijn voor haar. Want ik weet best dat dat niet realistisch is. Ik heb me al zo vaak voorgenomen dat het niet meer fout mag gaan, maar onze botsingen lijken onvermijdelijk. Het gaat ook echt wel steeds vaker goed. Maar toch ook soms nog niet. Dat ligt aan mij, dat weet ik best. Ik kan en durf daar ook best op terug te komen bij dochter, maar dan is het wel al gebeurd.
Dochter is vandaag teruggekomen van kerkkamp en daar heeft ze van genoten. Er is wel één moment geweest dat ze enorm overstuur raakte en boos werd door een onverwachte botsing met haar beugel. De leiding heeft haar gelukkig wel weten te kalmeren, maar dat duurde vrij lang, want ze was er daarna heel verdrietig over. En ze schaamde zich er ook voor. Gelukkig hadden de andere kinderen wel heel begripvol gereageerd toen ze uitlegde dat haar reactie zo heftig was door haar autisme en dat ze het zelf ook heel vervelend vond, maar er niks aan kon doen.
Morgen gaan we starten met de medicatie. Dat vind ik wel heel spannend, omdat ik niet weet hoe ze erop gaat reageren. Maar ik hoop vooral dat het haar (en ons) rust gaat brengen. Zodat ze ruimte krijgt om te ontwikkelen zonder continue boosheid, verdriet, frustratie, angst en spanning. Dat de scherpe kantjes een beetje van haar leven af gaan.
Eerste pilletje zit er in, maar mijn hemel, wat een drama en weerstand bij dochter.
Het lukte me om rustig te blijven en haar bij me te nemen en stevig vast te houden, maar er kwam een enorme golf van frustraties uit. Over haar tanden, haar beugel, haar ogen, haar bril, niet goed genoeg zijn, een stom kind zijn, wij zouden haar haten, ze moest altijd heel veel stomme dingen en ze wilde absoluut geen pillen voor dat stomme klote autisme. Ik heb gezegd dat ik dat begreep, dat ze het allemaal helemaal niet leuk vindt en dat ze het moeilijk heeft met alles. Maar dat die pilletjes wel voor haar bestwil zijn en dat we hadden afgesproken dat we dat gingen proberen. En toen werd ze iets rustiger en nam ze toch het pilletje in. Om daarna nog een vreselijke huilbui te krijgen en enorm in de weerstand te gaan over het dragen van haar beugel. Maar ook dat is uiteindelijk, met veel geduld en begrip, gelukt.
Ik hoop wel dat dit geen dagelijkse kost gaat worden, want het zuigt alle energie uit me.
MamaE schreef op 26-07-2025 om 10:24:
Eerste pilletje zit er in, maar mijn hemel, wat een drama en weerstand bij dochter.
Het lukte me om rustig te blijven en haar bij me te nemen en stevig vast te houden, maar er kwam een enorme golf van frustraties uit. Over haar tanden, haar beugel, haar ogen, haar bril, niet goed genoeg zijn, een stom kind zijn, wij zouden haar haten, ze moest altijd heel veel stomme dingen en ze wilde absoluut geen pillen voor dat stomme klote autisme. Ik heb gezegd dat ik dat begreep, dat ze het allemaal helemaal niet leuk vindt en dat ze het moeilijk heeft met alles. Maar dat die pilletjes wel voor haar bestwil zijn en dat we hadden afgesproken dat we dat gingen proberen. En toen werd ze iets rustiger en nam ze toch het pilletje in. Om daarna nog een vreselijke huilbui te krijgen en enorm in de weerstand te gaan over het dragen van haar beugel. Maar ook dat is uiteindelijk, met veel geduld en begrip, gelukt.
Ik hoop wel dat dit geen dagelijkse kost gaat worden, want het zuigt alle energie uit me.
Sterkte MamaE! Hopelijk slaat de medicatie goed aan maar hou er rekening mee dat het soms even duurt en soms wat bijstelling nodig heeft. In het begin kan het wat bijwerkingen geven maar dat komt omdat het lijfje er aan moet wennen. En nieuwe dingen en ASS geeft gewoon extra weerstand, hoe naar ook voor de omgeving, je dochter kan daar ook niets aan doen. Laat haar vandaag kiezen wat ze wil eten en ga wat leuks doen ter afleiding.
Gingergirl schreef op 26-07-2025 om 13:22:
[..]
Sterkte MamaE! Hopelijk slaat de medicatie goed aan maar hou er rekening mee dat het soms even duurt en soms wat bijstelling nodig heeft. In het begin kan het wat bijwerkingen geven maar dat komt omdat het lijfje er aan moet wennen. En nieuwe dingen en ASS geeft gewoon extra weerstand, hoe naar ook voor de omgeving, je dochter kan daar ook niets aan doen. Laat haar vandaag kiezen wat ze wil eten en ga wat leuks doen ter afleiding.
Dat weet ik. Ze heeft nu om te beginnen de laagste dosering. Hopelijk is dat voldoende, zo niet, kan de dosering bijgesteld worden. We zijn vanochtend even de laatste inkopen voor de vakantie gaan doen, daarna hebben we een stukje gewandeld en verder hebben we wat dingen ingepakt. Dochter is rustig, maar wel een beetje emotioneel. Toen ik tegen haar zei dat ik trots op haar was, rolden er opeens een paar tranen over haar wangen. Maar ze doet niet meer boos. Toen ze me knuffelde en haar beugel even in de weg zat, constateerde ze dat wel, maar zonder boosheid of frustratie.
en het kan ook nog zo zijn dat zij niets merkt van die medicatie maar de omgeving wel.
Dat was bij mij het geval, ik was gestopt want volgens mij deed het niets waarna mijn manager vroeg wat het verschil was tussen de eerste en de 2e helft van het jaar want in de eerste helft was ik verl gestructureerder, het verschil: methylfenidaat in een heel lage dosering.
Ysenda schreef op 26-07-2025 om 15:06:
en het kan ook nog zo zijn dat zij niets merkt van die medicatie maar de omgeving wel.
Dat was bij mij het geval, ik was gestopt want volgens mij deed het niets waarna mijn manager vroeg wat het verschil was tussen de eerste en de 2e helft van het jaar want in de eerste helft was ik verl gestructureerder, het verschil: methylfenidaat in een heel lage dosering.
Dat zou kunnen, we gaan het zien. Dochter heeft nog niet de leeftijd dat ze zomaar kan besluiten te stoppen met medicatie als wij dat wel nodig/nuttig achten. Anders was ze er niet eens aan begonnen.
Ik zie dochter er ook nog wel voor aan dat ze beweert dat ze er niks van merkt omdat ze het niet leuk vindt dat het nodig is. Maar als ze er echt duidelijk wel profijt van heeft, zal ze dat ook heus toegeven. En daarnaast in boze buien ook regelmatig roepen dat het stom is. Dan vindt ze het gewoon even stom dat ze autisme heeft en dat ze daardoor medicatie nodig heeft. Maar vindt ze het wel fijn dat ze er daardoor beter mee kan leven.
Ysenda schreef op 26-07-2025 om 15:06:
en het kan ook nog zo zijn dat zij niets merkt van die medicatie maar de omgeving wel.
Dat was bij mij het geval, ik was gestopt want volgens mij deed het niets waarna mijn manager vroeg wat het verschil was tussen de eerste en de 2e helft van het jaar want in de eerste helft was ik verl gestructureerder, het verschil: methylfenidaat in een heel lage dosering.
Klopt, bij mijn zoon is het ook zo, en bij een vriendin van me ook. Bij beide gaat het ook om methylfenidaat. Ik weet niet wat de dochter van MamaE krijgt (en dat hoef ik ook niet te weten).
Mijn zoon wordt trouwens ook merkbaar vrolijker van methylfenidaat, en een vriendin (een andere dan die hierboven) ook. Maar het kan ook een omgekeerd effect hebben en de gebruiker triest maken. Het is bijzonder spul.
wat fijn dat dochter met de medicatie beginnen mag. Ik begrijp de weerstand, die had ik ook, maar het heeft hier veel goeds gebracht. Het zorgt ervoor dat dochter minder vaak spanning heeft én dat deze minder hoog oploopt. Dochter gebruikt een dopamine-remmer en een SSRI. De SSRI is er later bijgekomen, dat gaf meer effect. In het begin had ze lichte bijwerkingen maar die zijn snel overgegaan. Ik ben er blij mee. Hopelijk werkt het voor jouw dochter ook zo.
Misschien wel oppassen dat je jouw weerstand niet aan dochter laat merken. Als het voor jou de gewoonste zaak van de wereld is, is het dat voor dochter misschien ook?
Ik herken wel wat je schrijft over de omgang met je dochter. Ook al kan ze er niks aan doen, het vraagt veel van je. Nu onze dochter beter in haar vel zit, lukt het mij beter om ermee om te gaan. Ik hoop dat het voor jullie ook zo uitpakt!
Succes MamaE.
Ik denk dat het mijn dochter wel goed zou doen. Ze is snel angstig, maar geeft ook aan een heel druk hoofd te hebben. Het raast maar heen en weer.
Nu eerst behandel / diagnose traject, hoop echt dat er door gepakt kan worden.
Evaluna schreef op 26-07-2025 om 18:24:
Succes MamaE.
Ik denk dat het mijn dochter wel goed zou doen. Ze is snel angstig, maar geeft ook aan een heel druk hoofd te hebben. Het raast maar heen en weer.
Nu eerst behandel / diagnose traject, hoop echt dat er door gepakt kan worden.
Dochter krijgt nu aripiprazol. Dat wordt bij autisme voorgeschreven tegen spanning, onrust en angsten. Dochter heeft vooral veel spanning, voortkomend uit onzekerheid en gebrek aan vertrouwen in periodes dat er veel speelt.
Als het hier rustig is, dan is er minder spanning, kan dochter meer hebben en heeft ze minder boze buien en wij minder aanvaringen met haar. Maar zodra er dingen spelen en er gedoe is, neemt de spanning toe en dat merken we aan haar gedrag. En dan botsen we vaker. Uit onbegrip en onvermogen. Daar kiezen we geen van allen voor en het doet ons ook allemaal verdriet.
Ik verwacht niet dat er helemaal geen boze buien meer zullen zijn met medicatie. Maar dat de dingen voor haar net wat minder intens en behapbaarder worden, dat ze het leven net wat beter aan kan en kan dragen, dat is waar ik enorm op hoop. Want ja, ik heb er echt enorm moeite mee (gehad) dat dit nodig is en het heeft me veel moeite gekost om in het belang van dochter over die weerstand heen te stappen. Ik probeer dat niet op haar over te brengen, maar ze voelt het echt wel aan.
Aripiprazol is wat onze dochter ook krijgt. Het zorgde er wel voor dat de spanning iets minder werd maar uiteindelijk niet afdoende. Ik geloof dat het twee keer opgehoogd is, ze krijgt nu 3 mg. Daarnaast krijgt ze Citalopram, net opgehoogd naar 15 mg. Dit is over een tijdsbestek van meerdere maanden. Ze beginnen met een lage startdosering en dan is het kijken wat er nodig is.
Wij hebben het lang zonder geprobeerd omdat ik er op tegen was (en ik kom uit de zorg en weet dat medicatie soms noodzakelijk is). Maar wanneer is het noodzakelijk? Dat is bij angstklachten lastiger te bepalen als bij lichamelijke klachten. Ik denk dat als je alle andere dingen geprobeerd hebt en dat allemaal niet afdoende helpt, je uitkomt bij medicatie. En ja, er is kans op vervelende bijwerkingen maar er is een grotere kans van niet. En met rustig opbouwen kun je dat heel goed monitoren.
nog even ter aanvulling: net als bij jouw dochter kan onze dochter dingen ook beter aan als er niet teveel van haar gevraagd wordt. Daardoor twijfelde ik ook over het gebruik van medicatie. Echter kun je zelf veel aanpassen thuis maar je invloed buitenshuis wordt steeds minder. Waardoor er toch steeds meer uitdagingen overwonnen moeten worden. Dat zal bij jullie nog niet zo spelen maar jouw dochter heeft wel heel veel op haar bordje. Ik denk dat het haar zeker rust kan geven.
lampion schreef op 26-07-2025 om 22:07:
nog even ter aanvulling: net als bij jouw dochter kan onze dochter dingen ook beter aan als er niet teveel van haar gevraagd wordt. Daardoor twijfelde ik ook over het gebruik van medicatie. Echter kun je zelf veel aanpassen thuis maar je invloed buitenshuis wordt steeds minder. Waardoor er toch steeds meer uitdagingen overwonnen moeten worden. Dat zal bij jullie nog niet zo spelen maar jouw dochter heeft wel heel veel op haar bordje. Ik denk dat het haar zeker rust kan geven.
Thuis zijn dingen misschien ook wel onbewust aangepast aangezien ik ook autisme heb. Dat dat blijkbaar van nature passend is. Buitenshuis gaat het grotendeels heel goed, in sociaal opzicht komt ze mee. De spanningen zitten vooral op medisch gebied en 'anders zijn'/'zich anders voelen'. En voorlopig gaat dat nog niet voorbij.
