Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Dat kan zeker, daar heeft je dochter dan profijt van. Dat geldt hier ook in zekere mate. Begrijpelijk dat je dochter zich anders voelt, dat gaat denk ik nooit voorbij. In de puberteit zal het nog meer worden. Dan wordt er meer van ze verwacht en is het verschil met leeftijdsgenoten groter. Onze dochter is erg goed in zich aanpassen waardoor haar autisme niet opvalt. Dit kost haar echter zoveel energie dat het soms ten koste gaat van leuke dingen. Of iets wat ze eigenlijk heel leuk vind alleen maar vermoeiend en spannend is.
Dankzij de medicatie en therapie gaat dat beter maar het zal altijd extra energie blijven kosten. Het is jammer dat er toch een beetje een taboe rust op anders-zijn. Op deze leeftijd tenminste. Bij jongeren wordt er weer meer geaccepteerd naar mijn idee, dat is een mooie ontwikkeling.
Ja, de puberteit, daar zie ik wel een beetje tegenop. Niet omdat ik niet wil dat dochter volwassen wordt of zo, maar omdat het een ingewikkelde fase is. Veel onzekerheid, erbij willen horen, meer risico op aansluiting verliezen door emotionele achterstand.
En dat anders zijn, dat gaat inderdaad niet over. En dat weet dochter ook best, al vindt ze dat nog lastig te accepteren. Ze is wél gewoon anders. Niet minder, maar wel anders. In meerdere opzichten. Ik hoop dat ze ooit leert zichzelf te omarmen en te waarderen zoals ze is, met al haar talenten en al haar mindere eigenschappen.
Ik vind het wel fijn dat dochter weinig negatieve reacties krijgt op haar 'anders zijn' van haar klasgenoten en trainingsmaatjes. Soms wel vragen, dat vindt ze ook lastig, maar het lukt haar steeds beter om dan rustig antwoord te geven en weer verder te gaan met het leven.
Leuke dingen doet dochter genoeg en heeft ze doorgaans ook genoeg energie voor. Alleen af en toe na een heftige therapiesessie of behandeling bij tandarts/ortho lukt het even niet. Dan is de energie voor die dag op en de prikkeltolerantie meer dan bereikt.
Dat is jammer, maar geen ramp.
Oh, en sorry dat ik dit topic een beetje gekaapt heb de afgelopen dagen.
Inmiddels op dag drie van de medicatie en er is elke dag nog wel even een diepe zucht en een 'ik wil die stomme medicatie niet', maar geen hysterisch tranendal meer. Gelukkig maar, want dat zou ik binnen een week al niet meer trekken.
MamaE schreef op 16-07-2025 om 14:36:
[..]
Je reactie raakt me. Omdat ik het niet expres doe, maar het wel lastig blijf vinden om de juiste snaar te raken in de opvoeding.
Ze hoeft van mij niet perfect overal mee om te gaan. Ze mag heus boos en verdrietig zijn om nare dingen. Maar ik vind dat gedrag wel vermoeiend en lastig om mee om te gaan, dat geef ik grif toe. Je punt dat verbale vaardigheid niks zegt over emotionele ontwikkeling klopt heel zeker. En dat speelt bij dochter heel zeker mee; ze is verbaal erg sterk, maar op gebied van emotieregulatie loopt ze echt wel flink achter. En dat blijf ik ook echt wel lastig vinden, om daartussen te schakelen en mee om te gaan. Ja, dat is niet haar probleem, maar dat van mij.
Ik ben het overigens niet met je eens dat ik mezelf wel vergeef en haar niet. Ik vind vergeving in het algemeen vrij lastig. Juist ook voor mezelf, ik veroordeel mezelf regelmatig als moeder. Ook als ik haar gedrag vermoeiend vind, want ik weet dat ze er niks aan kan doen.
Voor wat betreft de beugels; we hebben in overleg met de ortho de banden niet gelijktijdig bijgesteld, maar eerst de ene en een week later de andere ook en dat was voor dochter voldoende om zich gehoord te voelen en minder pijn te ervaren. Dat maakte het voor haar behapbaar. Nog steeds vindt ze het niet leuk allemaal en er is heus nog wel regelmatig even weerstand, verdriet of gedoe, maar over het algemeen gaat het echt wel goed nu. Er is even rust en ruimte voor leuke dingen.
Volgende week gaat dochter op kamp. Daarna gaan we beginnen met medicatie. Dat vind ik wel spannend, omdat ik niet weet hoe ze erop gaat reageren, bijwerkingen etc. Maar ik sta er wel achter. Na de zomer gaat dochter groepstherapie met leeftijdsgenootjes volgen. En nog op minder frequente basis dan afgelopen jaar CGT. Dochter heeft er zelf nog wel wat moeite mee. Ze is een beetje therapiemoe. En ze wil nog steeds niet anders zijn. Nou ja, die medicatie is natuurlijk wel omdat ze anders is, maar heeft hopelijk het effect dat ze minder anders doet en zich minder anders voelt.
Ik denk dat je teveel bezig bent met het proces. Je kijkt naar mijn idee (ik lees je berichten, ik ken jou niet en ik heb ook maar een heel beperkte blik) erg vaak naar of het goed gaat, of het beter kan, of het vooruit gaat etc. Terwijl, het leven loopt gewoon zoals het loopt. Zoveel valt daar niet aan te meten en te sturen, en dat toch proberen geeft zoveel extra stress en frustratie. Soms gaan dingen beter, soms weer even minder. Maar streven naar dat alles vlekkeloos loopt, en blijft lopen, is zo frustrerend. En je draagt dat ook over op je dochter, dat je steeds naar jezelf moet kijken en evalueren en verbeteren. Terwijl een mens zo niet werkt. Soms zit je even wat minder in je vel. Nou, dat is dan zo. Een andere keer gaat het beter. Ook prima. Het mag er allemaal zijn.
Ik vind het niet erg hoor MamaE, dan zit de ene ergens mee, dan weer de ander.
Zo, ik zou het ook binnen een week zat zijn als het elke dag een groot drama zou zijn.
Ik ben trots op mezelf. Afgelopen zondag behoorlijk ingestort, ik zag ontzettend op tegen afgelopen maandag en dinsdag. Maar we hebben het rustig aan gedaan en het is gewoon lekker gelopen. Kids willen graag naar de Subway en ik naar de bioscoop dus dat gaan we donderdag proberen te combineren.
AnnaPollewop schreef op 29-07-2025 om 10:38:
[..]
Ik denk dat je teveel bezig bent met het proces. Je kijkt naar mijn idee (ik lees je berichten, ik ken jou niet en ik heb ook maar een heel beperkte blik) erg vaak naar of het goed gaat, of het beter kan, of het vooruit gaat etc. Terwijl, het leven loopt gewoon zoals het loopt. Zoveel valt daar niet aan te meten en te sturen, en dat toch proberen geeft zoveel extra stress en frustratie. Soms gaan dingen beter, soms weer even minder. Maar streven naar dat alles vlekkeloos loopt, en blijft lopen, is zo frustrerend. En je draagt dat ook over op je dochter, dat je steeds naar jezelf moet kijken en evalueren en verbeteren. Terwijl een mens zo niet werkt. Soms zit je even wat minder in je vel. Nou, dat is dan zo. Een andere keer gaat het beter. Ook prima. Het mag er allemaal zijn.
Ik denk dat je hier wel gelijk in hebt. Als ik het lees klinkt het heel vermoeiend en dat is het ook. Ik denk dat het ook een stuk mijn eigen autisme is, waarin ik probeer me voor te bereiden op dingen. En soms gebeurt dat dan niet, en moet ik ook even schakelen.
Wat minder in je vel zitten is, verdrietig zijn, boos zijn, dat is op zich allemaal oké. Dochter kan dat alleen soms wel heel intens beleven en uiten. Wat ik ook wel snap hoor, want het is gewoon veel voor haar.
En Mvtj, we hebben allemaal wel eens zo'n moment toch, dat we het even niet meer zien zitten. Wel heel fijn als het dan toch goed gaat allemaal. Soms voelen kinderen ook meer aan dan je denkt.
Tot nu toe gaat het hier goed met de medicatie. Ik merk wel dat dochter in de avond sneller moe is en ook wat meer emotioneel, maar dan zonder boosheid. Alsof het harde van haar reacties af is.
Wat fijn dat nu al 'het harde' van haar reacties af is, mamaE. Die vermoeidheid in de avond is hier ook trouwens, dat was ik alweer vergeten. Eerder gebruikte dochter Melatonine om te kunnen slapen maar die heeft ze sinds de Aripiprazol niet meer nodig.
Dat intens beleven en uiten is ook iets wat bij autisme hoort.
lampion schreef op 30-07-2025 om 16:48:
Wat fijn dat nu al 'het harde' van haar reacties af is, mamaE. Die vermoeidheid in de avond is hier ook trouwens, dat was ik alweer vergeten. Eerder gebruikte dochter Melatonine om te kunnen slapen maar die heeft ze sinds de Aripiprazol niet meer nodig.
Dat intens beleven en uiten is ook iets wat bij autisme hoort.
Dochter heeft geen slaapmedicatie. Ik hoop vooral dat ze na de vakantie haar trainingen en clubjes nog wel kan volhouden in de avonden. Want anders wordt de prijs wel heel hoog en de weerstand nog groter.
Het intens beleven en uiten van emoties hoort inderdaad bij autisme, maar is ook precies hetgene wat ik er zo lastig aan vind. Ze kan er niks aan doen, maar wat meer relativeringsvermogen zou haar leven een stuk makkelijker maken.
Ik merk nu ook al dat ze makkelijker over kleine frustraties heen stapt. Gisteren struikelde ze over een drempel, stond op en liep weer verder. Vanochtend draaide ik me om en stootte per ongeluk tegen haar beugel. Dat deed heus even pijn, maar ze ontplofte niet. Na een 'auw' zei ze al meteen 'kan gebeuren mama, het is ook gewoon een irritant ding en het zit in de weg'.
Toen ik zei dat ik trots op haar was dat ze niet meer ontploft om dit soort kleine dingen zei ze 'wees maar trots op de pilletjes'. En daarna veegde ze toch een paar tranen weg. Omdat ze pilletjes nodig heeft om te kunnen zijn zoals ze wil zijn. Dat vind ik dan wel een verdrietig, dat ze dat zo ziet.
MamaE, het is een mooie ‘winst’ als de reacties van je dochter op de situaties een stuk milder zijn. En probeer het te zien als iemand met diabetes: die heeft insuline nodig om de boel te reguleren. Of ikzelf in de overgang: zonder hormoontherapie ben ik mezelf niet. Zo heeft jouw dochter dit (momenteel) nodig om het hanteerbaar te houden. En daarmee is er meer ruimte voor haar eigen zelf. Die wordt anders zo veel weggedrukt door autisme dat je bijna zou denken dat ze alleen maar autisme is. Maar ze is meer dan dat en daar komt nu meer ruimte voor ❤️
Ondertussen zijn mijn zoons net opgehaald door hun vader. Over 3 weken komen ze weer terug. Wij hebben voor ons tweeën ook een weekje ‘op vakantie’ geboekt.
Ik heb deze week met beide zoons hun slaapkamer weer geordend: oude schoolspullen weg, frutsels weg of opruimen in een box, afstoffen en stofzuigen. Alles ruim van te voren overlegd en aangekondigd en in harmonie gelukt. Ze komen dan weer thuis in een heerlijk schone en opgeruimde slaapkamer, fijn om straks zo het nieuwe schooljaar in te gaan. En leuk dat ze ook spullen tegen kwamen die ze niet meer konden vinden (en beide zonen bleken rijker te zijn dan ze dachten 😀)
Kaassoufflee schreef op 31-07-2025 om 17:31:
MamaE, het is een mooie ‘winst’ als de reacties van je dochter op de situaties een stuk milder zijn. En probeer het te zien als iemand met diabetes: die heeft insuline nodig om de boel te reguleren. Of ikzelf in de overgang: zonder hormoontherapie ben ik mezelf niet. Zo heeft jouw dochter dit (momenteel) nodig om het hanteerbaar te houden. En daarmee is er meer ruimte voor haar eigen zelf. Die wordt anders zo veel weggedrukt door autisme dat je bijna zou denken dat ze alleen maar autisme is. Maar ze is meer dan dat en daar komt nu meer ruimte voor ❤️
Dat is ook zo, ik vind het zelf heel fijn dat het zo snel al effect heeft. Ik gun het haar dat ze ook milder wordt in haar zelfbeeld en niet meer zo hard oordeelt over zichzelf.
Meer ruimte voor haar fijne eigenschappen. Ik hoop dat ze dat zelf ook zo kan gaan zien. Want ze is heel lief, leuk en zacht. Met autisme. En dat overschaduwt soms de rest met boosheid uit onvermogen.
De kinderpsychiater had haar al uitgelegd dat iedereen wel wat heeft en soms hulpmiddelen nodig heeft om beter te kunnen functioneren. Maar zij heeft heel veel. En dat komt dan in de emotie en de weerstand niet zo aan. Ze merkt het waarschijnlijk wel. Inmiddels gaat het pilletje er zelfs zonder gezucht en 'is stom' in. Ze kon altijd al in een paar dagen van heel boos en veel weerstand naar radicale acceptatie schieten. Of ja, acceptatie...onderdeel daarvan was geen strijd meer voeren maar het er vooral ook niet over willen hebben. Misschien iets wat we onbewust vaak niet goed geïnterpreteerd hebben.
Korte update over de medicatie; het gaat nog steeds boven verwachting goed. Echt, wat een wonderspul is dat! Dochter zei zelf al dat het voelde alsof ze geen autisme mee had. En dat ze het zo fijn vond dat ze niet meer boos werd.
Tijdens onze vakantie blesseerde ik mijn kuitspier waardoor ik een dagje bij de accommodatie ben gebleven met een boek en man en dochter samen op pad gingen. Dochter had wel even een paar tranen, maar vooral omdat ze het zielig vond voor mij. Terwijl dit echt helemaal niks voorstelde bij wat zij twee jaar geleden heeft moeten doorstaan aan pijn en ellende met ontstekingen en een kaakoperatie. En toen was ze vooral heel boos op zichzelf en voelde ze zich schuldig naar ons toe. Hadden we toen al maar medicatie gehad.
Volgende week laatste week vakantie hier en dochter heeft kindervakantieweek. Ze heeft er zin in!
