17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Ik vind dat ook heel lastig, met name het fenomeen non-binair. Je ziet dat veel vaker bij ‘meisjes’ dan bij ‘jongens’, dus ik neig ernaar te denken dat dat vaak ook komt doordat het nog steeds niet altijd voordelig (en soms ronduit nadelig) is om een vrouw te zijn. Ik kan me ook voorstellen dat je in verwarring raakt (als tiener) omdat je niet de gedragingen vertoont die zogenaamd bij vrouwen/meisjes horen. Daarentegen ken ik meiden die bij wijze van spreken vanaf dat ze konden praten in een prinsessenjurk liepen en zich non-binair beschouwen, en typische tomboys die zichzelf vrouw voelen.
Ik loop zelf ook niet de hele dag door me vrouw te voelen. Dat is niet echt een ‘bewust’ gevoel, maar misschien verwacht de jeugd dat? Goh ik voel me geen vrouw, ook geen man, oh wacht even…
Ik lees mee, een van mijn kinderen is ook geobsedeerd door gender. Er spelen geen dingen als borsten willen afbinden, eerder een superioriteitsgevoel dat ze een vrouw is. Dat vind ik ook niet zo wenselijk trouwens. Dochter wíl graag lesbisch zijn en vindt het belachelijk van zichzelf dat ze (ook) op jongens valt. Is nog piepjong (13) en ik voel een enorme generatiekloof hier.
Zou het anders zijn als ze zich zou willen kleden als punker of als gothic?
Ik denk dat je dochter zoekende is. Het kan alle kanten opgaan, ze kan hierbij blijven of later toch weer op en top vrouwen willen zijn inclusief hakken en jurk. Waarom zou ze daar niet mee mogen experimenteren? Ik denk dat verbieden alleen maar averechts werkt dan gaat ze het stiekem doen, verslechterd jullie band (want ze kan niet zichzelf zijn) en uiteindelijk wordt het dan een principe kwestie en zal ze het mogelijk nog extremer uiten. Ik zou die afbinders voor haar kopen of het haar van haar zakgeld laten betalen.
Wat ze als kind wilde of deed is natuurlijk niet zo relevant. Onder de invloed van hormonen ontwikkel je vaak pas in de puberteit een seksuele identiteit, zeker als deze afwijkt van de norm. De prinsessenjurk aan willen heeft ook niet per se te maken met gender; dat maken wij er vooral van. Misschien vond ze de rol wel fijn - was ze wat passief en wilde ze graag gered worden. Of misschien wilde ze juist de baas spelen. Wat mij betreft heeft dat weinig te maken met hoe prettig je je in je eigen lichaam voelt.
Waarom zou je haar willen verbieden haar borsten af te binden als dat nu voor haar prettig en passend voelt? Het is niets onomkeerbaars.
Ik word toch zo verdrietig van dit soort topics. Genderhype?
Arm kind.
LiefsteFeetje schreef op 25-11-2021 om 15:04:
Ik word toch zo verdrietig van dit soort topics. Genderhype?
Arm kind.
Welnee, ik geloof dat je nu een beetje aan het invullen bent.
Mevrouw75 schreef op 25-11-2021 om 15:07:
[..]
Welnee, ik geloof dat je nu een beetje aan het invullen bent.
Nee hoor. Ik krijg echt een beetje uitslag van dit soort dingen.
LiefsteFeetje schreef op 25-11-2021 om 15:09:
[..]
Nee hoor. Ik krijg echt een beetje uitslag van dit soort dingen.
Oke niet echt. Wel figuurlijk. 
LiefsteFeetje schreef op 25-11-2021 om 15:09:
[..]
Nee hoor. Ik krijg echt een beetje uitslag van dit soort dingen.
Als je ook dit soort topics met een open vizier leest is de kans op uitslag een beetje kleiner.
Interessant, ik heb ook mijn vraagtekens bij deze 'hype' en wilde er ook al een keer een draadje over beginnen.
Heel eerlijk gezegd ben ik geneigd uitspraken als "ik ben non-binair" niet al te serieus te nemen, zie het in elk geval niet per sé als iets definitiefs.
Het lijkt een beetje het onderzoekende van elke puber die zich een beetje anders voelt (zou er een relatie zijn met autisme? dat uit zich bij meisjes/vrouwen over het algemeen ook anders en wordt daardoor minder gauw onderkend)
Nee, neem je kind maar niet serieus. Over iets bekijken met een open vizier.
LiefsteFeetje schreef op 25-11-2021 om 15:17:
Nee, neem je kind maar niet serieus. Over iets bekijken met een open vizier.
Dan heb je niet gelezen en ben je echt met een gepreoccupeerde blik aan het ageren.
MMcGonagall schreef op 25-11-2021 om 14:20:
Je ziet dat veel vaker bij ‘meisjes’ dan bij ‘jongens’, dus ik neig ernaar te denken dat dat vaak ook komt doordat het nog steeds niet altijd voordelig (en soms ronduit nadelig) is om een vrouw te zijn. Ik kan me ook voorstellen dat je in verwarring raakt (als tiener) omdat je niet de gedragingen vertoont die zogenaamd bij vrouwen/meisjes horen.
Ja daar snijd jij een mooi punt aan waar ik het met mijn zoon (ftm) ook vaak over gehad heb. Mijn zoon geeft (nu twintig, leeft al zeven jaar als man) vanaf zijn 2e al aan in het verkeerde lichaam geboren te zijn. Er zijn een aantal geboren meisjes in zijn omgeving die zeggen non binair te zijn.
Hier thuis maken wij een onderscheid tussen intrinsieke en extrinsieke genderdysforie. Mijn zoon had het eerste: van het moment dat hij kon praten zei hij "ik ben eigenlijk een jongen". Ik zelf en veel vrouwen die ik ken, waren bekend met het laatste, extrinsieke genderdysforie: als je de puberteit bereikt, geconfronteerd worden met je rol als vrouw, met de objectivering van je lichaam, met grensoverschrijdend gedrag irl of online. En sommige meisjes balen daarvan, denken 'ik ben meer dan dat vrouwenlichaam". Bij mij uitte het zich door anorexia te krijgen. Maar het zou goed kunnen zijn dat het bij jonge meisjes van nu een uiting is van die extrinsieke genderdysforie: niet op hun uiterlijk gepind willen worden en daarom kiezen voor non binair.
Jongens en mannen hebben misschien de uitlaatklep van af en toe dragqueen te zijn. Misschien hebben beide (alle) genders het nodig zich ook te laten gelden in andere eigenschappen dan die die traditioneel worden toegedicht aan hun lichaam.
luister ook dit:,over androgynie, erg interessant: https://podcastluisteren.nl/ep/De-Correspondent-Laurens-Buijs-Wat-we-van-jagers-en-verzamelaars-over-mannelijkheid-en-vrouwelijkheid-kunnen-leren
Mevrouw75 schreef op 25-11-2021 om 15:19:
[..]
Dan heb je niet gelezen en ben je echt met een gepreoccupeerde blik aan het ageren.
Ik kan het gevoel van Liefste Feetje heel goed voorstellen
Zo voelt dit topic precies voor mij ook
Allicht verdiep jij je wat minder lang in dit onderwerp?
Dan weet je nog niet zo goed wat (kan) komen aan reacties
Of hoe een reactie als “ik neem de term non-binair maar niet serieus en link ‘t direct voor het gemak aan autisme” hoeveel pijn dat kan doen
Het woord “genderhype” alleen al kan voor heel veel nare gevoelens zorgen
Dat heeft niks te maken met een bepaalde blik
Meer met angst, onbegrip en een heel groot gevoel van onmacht en dan hoef je niet eens zelf onzeker te zijn over je gender om dat te voelen
Dat gezegd hebbende, verlaat ik dit topic direct
Maar neem de genoemde pubers maar heel serieus en help ze zoeken
Hoe groot zo een generatiekloof ook voelt
(Dit was trouwens meer in ‘t algemeen dan enkel op jou hoor Mevrouw75 😊 je zei alleen iets op het juiste moment)
Beertjelief schreef op 25-11-2021 om 15:48:
[..]
Ik kan het gevoel van Liefste Feetje heel goed voorstellen
Zo voelt dit topic precies voor mij ookAllicht verdiep jij je wat minder lang in dit onderwerp?
Dan weet je nog niet zo goed wat (kan) komen aan reacties
Of hoe een reactie als “ik neem de term non-binair maar niet serieus en link ‘t direct voor het gemak aan autisme” hoeveel pijn dat kan doenHet woord “genderhype” alleen al kan voor heel veel nare gevoelens zorgen
Dat heeft niks te maken met een bepaalde blik
Meer met angst, onbegrip en een heel groot gevoel van onmacht en dan hoef je niet eens zelf onzeker te zijn over je gender om dat te voelenDat gezegd hebbende, verlaat ik dit topic direct
Maar neem de genoemde pubers maar heel serieus en help ze zoeken
Hoe groot zo een generatiekloof ook voelt
(Dit was trouwens meer in ‘t algemeen dan enkel op jou hoor Mevrouw75 😊 je zei alleen iets op het juiste moment)
Ik verdiep me al best een tijdje in dit onderwerp.
Die opmerkingen lees ik ook niet bij de to trouwens. Wel bij 1 reactie.