17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
skik schreef op 28-04-2022 om 08:15:
[..]
Non-binairen zullen zich kleden en presenteren zoals zij willen, niet om een politiek-maatschappelijk statement te maken. Het is niet hun plicht om als reactie op de hokjes binair man/vrouw, mannen hebben kort haar en dragen broeken, vrouwen hebben lang haar en dragen rokjes, in hun non-binaire of trans rol als reactie dus juist geen kort haar of rokjes te dragen.
Overigens: pronounce is een werkwoordsvorm. Pronouns het meervoud van het woord pronoun.
Maar volgens mij gaat het bij Diyer (en dus het onderwerp van deze discussie) om kinderen/jongeren die vermoedelijk niet non-binair zijn, maar zich wel zo presenteren. Diyer (en anderen hier) hebben geen moeite met echte non-binairen/transgenders an sich. Die maken er ook niet zo'n probleem van en begrijpen het ook als andere mensen in verwarring zijn of ze te maken hebben met een m/v/x.
Er is echter een groep -die je naar mijn idee het meeste hoort-, die meer sympathiseren met dan het zelf zijn en die wel degelijk een politiek-maatschappelijk statement maken. Dan hebben we het over de scholieren achter in de klas die verontwaardigd zijn over dat zwangerschap en menstruatie worden uitgelegd als verschijnselen die bij vrouwen voorkomen. Een zelfde soort groepje dat op paarse vrijdag iedereen lastigvalt die geen paars draagt (als je niet voor ons bent ben je tegen ons!) of weigert mee te doen aan l.o. zolang er geen x-kleedkamers zijn. Kortom, die overal over in discussie gaan - naar het lijkt om maar in discussie te gaan. Of juist heel passief-agressief lessen saboteren van leraren die zich niet direct mege-meegaand opstellen t.o.v. deze leerlingen. Echt een strijd, die naar mijn idee eerder ten koste gaat van de sympathie voor lhbtq+ers.
Of de duidelijk als vrouw geboren jongmens die in een groep onbekenden zich bij voorbaat enigszins gepikeerd voorstelt als weliswaar [meisjesnaam], maar geen vrouw is en met 'hen' en 'die' wil worden aangesproken. En met de ogen gaat draaien als iemand 'hen' verkeerd aanspreekt. Dat ik denk van gut kind, je bent boos op alle mensen die je niet vertellen wat je wilt horen, omdat je zelf niet eens weet wie je bent. Want zolang je er uitziet als een meisje en een meisjesnaam hebt, weet je dan wel zeker dat je geen meisje wilt zijn?
maar troelahoep, waar het veel mensen om gaat is dat alleen zijzelf zeggenschap hebben over hun identiteit. En niet de buitenwereld die vindt dat mensen te mannelijk of vrouwelijk overkomen om nonbinair te zijn.
en wat er onderligt, maakt niet zoveel uit. Of het niet thuisvoelen in het lichaam is, of het niet willen of kunnen conformeren aan stereotypen, wat voor reden dan ook is helemaal niet relevant. En het kan denigrerend over komen als jij zegt dat jij beter weet hoe iemand (hoe jong en in jouw ogen in de war ook) in elkaar zit dan zijzelf. En ook al héb je gelijk, dan nog is het hun pad dat ze zelf moeten bewandelen. Of ken jij veel pubers die als volwassenen zeggen dat ze onwetend en onvolwassen zijn, meteen conformeren? Velen zullen zich eerder van je afkeren en zich schrap zetten. En of ze daardoor sneller tot de door jou verwachte inkeer komen, vraag ik me af.
En ach, mijn pubers geen issues op dit vlak (vziw) maar ze pakken me op belachelijke onbenulligheden. Waar ze dan echt EEN ONDERWERP van maken. Mega irritant maar ook mooi en grappig om te zien (soms) het hoort toch gewoon bij leeftijd?
Ik vind de genoemde ontwikkelingen fascinerend en ik denk dat het zijn toevoeging kan hebben in onze maatschappelijke debatten.
Zelf kan ik verliefd worden op mannen en vrouwen maar nooit behoefte gevoeld aan enig hokje, ook niet als puber. Maar dat maakt absoluut niet dat ik er iets van vind dat een ander dat hokje wel belangrijk vindt.
Update: volgende week kan mijn dochter terecht. Ze is met ons al wezen kennismaken, ik heb thuis mijn ogen uit mijn kop gejankt dat het er nu echt van gaat komen en daarna weer een beetje rust gevonden.
Vandaag toch -ondanks mijn poging niks te verwachten- spijt dat ik blijkbaar had gehoopt op een miniscuul gebaar voor moederdag. Ze was hier slapen, omdat haar praktisch uitkwam. Ze wilde eerst graag met een vriendin bij mij slapen, omdat ze dan met die vriendin samen naar het werk konden vandaag. Ze moesten vandaag allebei om 12.00 uur beginnen. Uiteindelijk mocht de vriendin niet komen logeren van haar ouders, vanwege moederdag en dat haar moeder het dan niet leuk zou vinden als ze er niet was aan het ontbijt.
Mijn zoon heeft me een appje gestuurd met 'bloemen'. Mijn dochter heeft het hele gegeven moederdag vandaag compleet genegeerd. Mijn ex heeft meerdere keren gehint dat het leuk voor mij zou zijn als ze de tafel zou dekken, zodat ik aan zou kunnen schuiven bij het ontwaken. Maar mijn dochter is om half elf opgestaan, heeft zich opgesloten in de badkamer en heeft vanochtend de deur achter zich dichtgetrokken en geroepen 'doei' terwijl ik in de kamer beneden zat.
Pffffff, wat een aanfluiting.
Ze is over twee weken jarig. Waarschijnlijk niet thuis, want de eerste week uithuizig. Maar heb ook werkelijk 0,0 zin om daar nog iets voor te doen. Bah bah bah. Als zelfs een pot koffie zetten voor je eigen moeder je teveel is....
Diyer schreef op 08-05-2022 om 21:05:
Update: volgende week kan mijn dochter terecht. Ze is met ons al wezen kennismaken, ik heb thuis mijn ogen uit mijn kop gejankt dat het er nu echt van gaat komen en daarna weer een beetje rust gevonden.
Erg fijn dat ze volgende week al terecht kan Diyer! Het wordt tijd voor een beetje rust na alle turbulentie. Hopelijk vindt ze daar haar vorm weer wat terug. Misschien lukt het haar volgend jaar weer om aardig te doen met moederdag?
Je doet deze update trouwens in het draadje genderissues. Niet in het oorspronkelijke draadje kind uithuisplaatsen waarin je hierover hebt geschreven. Was dat de bedoeling?
Fijn dat je dochter zo snel een plekje heeft gekregen. Ik snap jouw emoties wel. Het is een hele zware en heftige tijd geweest en er gaat nu veel veranderen en hopelijk ook weer rust brengen. Die afstand is voor jullie allemaal goed.
Ik heb persoonlijk niks met moederdag. Vind ik al sinds mijn kindertijd commerciële onzin dus na de verplichte knutsels op de basisschool niks meer aan gedaan. Plus ik heb er moeite mee dat andere mensen gaan bepalen wanneer ik iets dien te doen. Gelukkig delen mijn ouders die opvatting wel. Dat compleet negeren zou ik wél erg vinden want daar kan ik écht niet tegen.
Ik zou haar dus wel laten weten dat haar gedrag jou veel verdriet heeft gedaan. Dat ze welkom was om te slapen maar dat deel uitmaken van een gezin ook wederzijds respect en normale omgangsvormen inhoudt. Ook als je het moeilijk hebt met jezelf.
Oh sorry, ik dacht dat ik in mijn andere topic zat qua update. Ik zal even het stukje verwijderen en in het goede topic plaatsen. Bedankt voor jullie lieve woorden.
Het kwetste me idd. Ik hou ook niet van het "commerciele" gedeelte (dus kadootjes kopen kunnen ze gerust achterwege laten). Maar zoals ik al aangaf, wat is de moeite om even een lief gebaar te doen als je weet dat je moeder dat wél waardeert? Maar goed, andere jaren kwam het ook eigenlijk niet uit haar, maar toen stopte mijn ex er nog veel moeite in om er iets uit te forceren. Dit jaar had ik met hem afgesproken om dat niet te doen. Dan is dit het resultaat.
Ik snap dat het je raakt, maar ik snap je dochter ook. Ze heeft het moeilijk en moet na jarenlang gedonder volgende week het huis uit. Niet zo gek dat ze nu even geen trek heeft om met moederdag verplicht lief tegen je te doen en dankbaarheid te tonen. Pijnlijk voor jou dat er zelfs geen klein gebaar vanaf kon om jou te plezieren. Maar dat gebaar zou zijzelf waarschijnlijk huichelachtig hebben gevonden.
Ze is een onbegrepen puber, met een diagnose, in een afschuwelijke situatie. Dus val haar niet te hard af, hoe teleurgesteld je nu ook bent.
En probeer alsjeblieft om haar verjaardag los te zien van of ze op moederdag koffie voor jou zet!