Aan het eind van het jaar een leeg nest?
Vandaag heb ik met mijn zoon een koop-appartement bezichtigd, die hij op het oog had. Helemaal enthousiast, maar wat voor stappen nu. En de vraag of hij een koophuis wil, of toch liever huren, wat meer vrijheid geeft, maar kom daar maar eens tussen... En dat er ook andere kopers belangstelling hebben, hoe snel moet je reageren.
Tijdens ons overleg daarover wil hij wat opzoeken op zijn mobiel en zegt dan verrast: "Laat maar, dat kopen voor nu, ik ben toch ingeloot voor een huur-appartement!" Wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Aan het appartementencomplex wordt nog gewerkt, waarschijnlijk wordt het eind van het jaar opgeleverd. Als alles goed gaat, kan ik dus dan mijn jongste uitzwaaien en is mijn nest leeg.
Gelukkig heb ik tijd om aan het idee te wennen!
Ik heb er zelf 4 cavia's en nu er 2 logees. Blij mee, stereo-gepiep, aan beide kanten van de kamer! 🥰
Zoon ging zeer onverwacht samenwonen met zijn vriendin. Dat was even schakelen, maar wende snel. Na een jaar ging dochter in het buitenland stage lopen. Gepland dus, en ze zou ook weer terugkomen na een jaar. Man en ik hebben eigenlijk best genoten van die periode samen. En toen stond ineens zoon weer op de stoep, in dezelfde week dat dochter terugkwam. Dat we ineens weer met 4 volwassenen in ons niet heel ruime rijtjeshuis zaten was meer wennen dan aan het lege huis kan ik je zeggen! Man zijn kantoor moest weer een slaapkamer worden, maar vooral de zooi overal vinden we lastig. Op de een of andere manier zijn ze heel soepeltjes weer terug gegleden in pubergedrag. En hoeveel goede gesprekken we er ook tegenaan gooien, het lijkt niet te werken. Dus heel eerlijk gezegd zie ik uit naar het moment dat ze weer vertrekken. Hoewel het natuurlijk ook vaak wel heel gezellig is hoor!
Dus net zo onverwacht als je zoon ging samenwonen, kwam hij ook weer terug, dat is wel even sch(r)ikken, Jonagold!
Niet dat ik direct verhuisplannen heb, maar ik vraag me af hoe lang je je grote gezinshuis moet aanhouden voor eventuele kinder-terugkeer.
Auwereel schreef op 26-08-2023 om 22:40:
Dus net zo onverwacht als je zoon ging samenwonen, kwam hij ook weer terug, dat is wel even sch(r)ikken, Jonagold!
Niet dat ik direct verhuisplannen heb, maar ik vraag me af hoe lang je je grote gezinshuis moet aanhouden voor eventuele kinder-terugkeer.
Ja, daar worstelen wij ook mee. We hadden verhuisplannen, maar die staan weer voorlopig in de koelkast. Maar ach, man heeft net zijn baan opgezegd en is zoekende naar wat hij de rest van zijn werkzame leven wil doen, dus voorlopig zit een nieuwe hypotheek er toch niet in nu…
Wij gaan ervan uit dat ze de komende 2 jaar nog wel hier blijven. Hopelijk lukt het ze tegen die tijd om iets voor henzelf te vinden.
Diyer schreef op 24-08-2023 om 20:50:
herkenbaar, mijn kinderen wonen ook niet meer thuis en dat heeft mij toch wel een jaar gekost voordat ik daar een beetje aan gewend was. In het begin deed het vooral nog wat pijn, maar dat kwam ook omdat jongste helemaal uit contact trad. Inmiddels hebben we gelukkig weer contact en komen de kinderen af en toe nog thuis. Maar het zou veel vaker mogen als ik eerlijk ben.
Gelukkig weet ik dat het allemaal went.
Herkenbaar, hier is het contact met de jongst dochter ook minimaal sinds ze uit huis is. Daarvoor was het contact ook al 1,5 jaar erg slecht voor ze (nogal impulsief) vertrok.
Zo'n onplezierig afscheid van het gezinsleven maakt het (bijna) lege nest voor mij erg moeilijk te aanvaarden. Na 2,5 jaar van haar afwezigheid (en 4 jaar van ernstige problemen) doet het nog verdriet. Het went inderdaad, maar ik ben vaak nog verbijsterd over hoe dit is gegaan. Had dit nooit verwacht.
We hebben wel contact maar dat is minimaal en moet van mijn kant komen.
Hoe is het contact met jouw jongste verbeterd?
Kataravrouw schreef op 25-08-2023 om 14:52:
Bij elk kind dat de deur uit ging was ik wel verdrietig, maar bij het laatste kind dat vertrok werd ik ronduit depressief. Ik heb altijd zo genoten van alle kinderen in huis, met aanhang en vrienden enz. Lekker veel reuring in huis.
Het heeft me echt 2 jaar gekost om er weer bovenop te komen en te genieten van de tijd samen met man.
En nog hoor....ik mis hun verhalen, wat ze allemaal beleven of wat hen bezig houdt. Tuurlijk bellen we, appen we, zien we elkaar regelmatig. Ik merk ook dat langzaam de rollen omdraaien, ze zeggen me niet meer alles om mij geen zorgen te laten maken of zeggen mam zou je dat nu wel doen.
Absoluut de mooiste tijd van mijn leven , de tijd dat de kinderen nog klein/jong waren en we alles samen deden.
Dit herken ik volledig. Ik vond het gezinsleven met kleine kinderen en tieners ook echt geweldig. Zoveel verhalen, zoveel leven in het huis. De stappen te volgen en te begeleiden die met elk schooljaar/schooltype werden gezet. En een duidelijke taak in het leven te hebben, zorgen dat de kinderen gelukkig waren en gezond en verstandig opgroeiden.
Ik vind het leven nu best saai. Het voelt echt als de 'laatste fase' (en dat is het natuurlijk ook). Ik heb een prima partner, leuk werk, leuke collega's, leuke hobby's, leuke vrienden, en onderneem leuke dingen. (Daar kwam het veel minder van toen de kinderen nog jong waren). Maar ik vind het heel lastig om daar alleen voor mezelf van te genieten. Ik zag liever mijn kinderen ergens van genieten.
Heel vroeger, voor we een gezin hadden, vond ik het ook best lastig mijn draai in het leven te vinden. Toen was ik bij voorbeeld ook niet gelukkig met het werk dat ik toen deed. Kinderen krijgen (hoewel niet mijn droom) heeft daar verandering in gebracht.
Ik begrijp dus wel waardoor ik moeite heb met het lege nest. En de hoofdreden is denk ik de manier waarop jongste dochter afstand van ons genomen heeft en abrupt uit huis is gegaan.
Dat maakt wel uit, of je goed contact blijft houden. Ik zie mijn dochter misschien niet veel als jee nagaat dat ze dichtbij woont, maar het contact is goed.
Wilmamaa schreef op 27-08-2023 om 14:20:
[..]
Herkenbaar, hier is het contact met de jongst dochter ook minimaal sinds ze uit huis is. Daarvoor was het contact ook al 1,5 jaar erg slecht voor ze (nogal impulsief) vertrok.
Zo'n onplezierig afscheid van het gezinsleven maakt het (bijna) lege nest voor mij erg moeilijk te aanvaarden. Na 2,5 jaar van haar afwezigheid (en 4 jaar van ernstige problemen) doet het nog verdriet. Het went inderdaad, maar ik ben vaak nog verbijsterd over hoe dit is gegaan. Had dit nooit verwacht.
We hebben wel contact maar dat is minimaal en moet van mijn kant komen.
Hoe is het contact met jouw jongste verbeterd?
Tja, verbeterd is het wel, maar afhankelijk van je referentiekader is het nog steeds niet goed te noemen. Het pijnlijke zat 'm erin dat we geen gewoon afbouwen hebben gehad, maar het allemaal vrij plotseling was dat mijn jongste uit huis ging (ook nog jong, nl. 16) naar een begeleid wonen setting en ze daar helemaal geen behoefte had om ons nog te zien of te spreken. Dus het loslaten van mijn rol was voor mijn gevoel te vroeg dat ik van het ene op het andere moment geen zorgrol meer had én er geen communicatie was én het op een gegeven moment (terughorende van begeleiding) ook steeds slechter ging met haar, waardoor de zorgen toenamen. Dat voelt eerder als een rauwe wond die geen kans krijgt om te helen en dus ook niet "genieten" van kuikens die uitvliegen.
Het heeft ruim een jaar geduurd voordat ze weer voorzichtjes heel gedoseerd reageerde op appjes en af en toe langs wilde komen. Het contact dat er nu is, is meestal niet vanuit haar initiatief, maar vanuit ons als ouders/familie en dat we dan voorstellen om langs te komen. Dan is het voor soms ok. Maar ik moet niet wachten op haar initiatief, want dan komt het niet van de grond. En dat geldt ook voor haar broer en andere familie die amper contact met haar krijgt. Daar is het ook een kwestie van niet opgeven en blijven investeren en af en toe een kaartje sturen. Ik merk nu ze ouder is en volwassen, dat het bij mondjesmaat weer kan.
Ja Diyer, ik herinner me nu ongeveer jouw situatie. Ik kan me voorstellen dat je je enorm klote gevoeld hebt, en vaak nog voelt. Precies wat je zegt, van de ene op de andere dag geen zorgrol meer hebben, geen communicatie meer hebben én een afscheid dat veel te vroeg kwam. En dan waarschijnlijk ook nog alle problemen die vooraf gingen aan de noodzaak om begeleid te gaan wonen. Je hebt je gezinsleven met haar nooit mooi kunnen afronden.
Begrijpelijk dat er dan een rauwe wond overblijft. Daar zit misschien een dun beschermlaagje over nu het heel ietsje beter gaat, maar bij elke teleurstelling gaat het korstje weer open.
Mijn situatie is vergelijkbaar, maar als ik dit lees heb ik nog geluk gehad. Mijn dochter wilde zelf begeleid gaan wonen toen ze net 17 was. Heeft dit ook aangevraagd, maar de situatie thuis was 'te goed' dus is ze met tegenzin en sterk afstand van ons nemend gebleven tot ze 18 was. Daarna al heel snel met een oudere vriend met geld gaan samenwonen.
Hier was er vanaf het begin wel app contact en ook een enkel bezoekje (aan haar) mogelijk, gelukkig. Maar inderdaad, nooit vanuit haar zelf. De sfeer was daarbij ook heel moeizaam. Ik heb het idee dat het nu, na 2,5 jaar, iets gemakkelijker gaat.
Ook was er, anders dan bij jouw, hier altijd wel contact met de broers en een enkele familievriendin.
Ik was benieuwd waardóór er in jouw geval weer wat contact mogelijk is. Uit je verhaal op te maken is het ongeveer net als hier: tijd. Kennelijk moeten er maanden, jaren overheen gaan voor ze weer anders naar hun ouders en opvoeding kijken.
Tegelijk zal ik waarschijnlijk nooit begrijpen waarom mijn dochter en zoveel andere (iadh?) pubers/jongeren uit redelijk normale gezinnen zo abrupt afstand van hun ouders en gezin nemen.
Wilgenkatje- schreef op 25-08-2023 om 16:29:
al jaren een leeg nest, en na verdrietige gevoelens destijds ben ik al jaren heel blij met de tijd die we nu samen hebben. Kan er enorm van genieten. Kostbaar.
Daarnaast heb ik geregeld zorg om ‘de nieuwe nestjes’ en wat daar speelt. In die fase zit TO nog lang niet. Het leven zit vol verrassingen en daarbij komt opgegane levenservaring goed van pas. Je blijft leren en je ontwikkelen, merk ik.
Ja dat 'nieuwe nestje' is hier ook aan de orde. We passen twee dagen per week op de twee kleinkinderen wat behoorlijk intensief is geweest. Nu gaat de oudste sinds kort naar school dus krijgen we het weer ietsje rustiger. Het gaat prima zo.
De school is begonnen. Jongste was voor het eerst een hele week weg. Het is stil in huis ...
Zoon heeft het regelmatig druk met werk, hobby, vrienden en we eten steeds vaker met z'n tweeėn. Ik kook regelmatig teveel! Dat moet ik wel gaan afleren om te voorkomen dat ik teveel ga eten...
Jonagold schreef op 26-08-2023 om 23:12:
[..]
Maar ach, man heeft net zijn baan opgezegd en is zoekende naar wat hij de rest van zijn werkzame leven wil doen, dus voorlopig zit een nieuwe hypotheek er toch niet in nu…
oef, daar word ik wel jaloers van hoor! Ik zou dat ook graag willen maar ik mis het lef nog tot nu toe. Hoe doet hij dat financieel en qua pensioen?
Freya13 schreef op 15-09-2023 om 09:42:
De school is begonnen. Jongste was voor het eerst een hele week weg. Het is stil in huis ...
Hopelijk is hij of zij teruggekomen met mooie verhalen? Of is het studentenleven zo leuk dat er meteen ook een weekeind aan is vastgeplakt?
Wilmamaa schreef op 16-09-2023 om 02:11:
[..]
Hopelijk is hij of zij teruggekomen met mooie verhalen? Of is het studentenleven zo leuk dat er meteen ook een weekeind aan is vastgeplakt?
Hij was een beetje overweldigd door de drukte en de enorme hoeveelheid nieuwe mensen en situaties, maar hij heeft er wel zin in denk ik. Dit weekend nog een beetje kookles gegeven 
en nu kan hij zich hopelijk wel redden