Afspraken met jongvolwassenen
Ik heb mijn kinderen altijd voorgehouden, wat je beloofd hebt, moet je ook doen. Dat doen ze dus ook naar vrienden en op het werk, maar afspraken die ik met ze maak, worden met enige regelmaat op het laatste moment afgezegd of verschoven. Dat vind ik vervelend, want ik plan iets voor een bepaald moment en dan kan het opeens niet doorgaan, "er kwam wat tussen". Of ik zou iets samen doen en dat moet ik dan opeens alleen opknappen op een tijdstip die ik afgestemd had op de agenda van mijn kind(eren) en niet mijzelf het beste uitkwam.
Als ik later zeg dat ik het niet fijn vind dat ze een afspraak met mij gemakkelijk verschuiven, halen ze hun schouders op, dat andere was toch echt belangrijker.
Bij hun moeder kunnen ze het wel maken, die blijft toch wel van ze houden. Dat klopt ook, maar toch ben ik ook geïrriteerd. En bij een volgende afspraak word ik onzeker over wat ik kan verwachten.
Heeft iemand een tip hoe ik hiermee om kan gaan? Spiegelen van dit gedrag vind ik geen oplossing, ik kom graag mijn afspraken na.
Je zou op voorhand als ze je iets vragen om voor hen te doen al kunnen zeggen dat je het niet doet,omdat je wat anders wil gaan doen? Of daar geen zin in hebt dan. Dan spiegel je wel maar wel op jouw normen van afspraken nakomen.
Wil je dit niet dan zit er denk ik weinig anders op dan vertellen dat je teleurgesteld bent en t verder accepteren? En hopen dat ze hier toch zich wat an aantrekken.
ik denk, dat het komt omdat je als moeder niet meer die plaats in hun belevingswereld hebt die je ooit had. Dat doet zeer, ongetwijfeld.
Sowieso voelt het vervelend dat een afspraak met moeder minder dringend blijkt te zijn dan iets/iemand anders die ‘er tussen komt’. Goed om hen hiervan bewust te maken.
Ik herken dit heel erg van mijn zus. Die wist soms pas vijf minuten voor aanvang of een 'misschien' een ja of een nee werd. En dingen verplaatsen naar eigen inzicht was/is ze ook kampioen in. Maar dat hebben mijn ouders dus wel altijd gefaciliteerd want ongeacht of er frustraties waren, ze gingen er wel in mee.
Ik zou je kinderen wel duidelijk maken dat jij tijd vrij maakt voor hun, dat jullie een afspraak hadden en dat jij ook tegen een ander nee hebt gezegd omwille van hun belang en dat je het dan jammer vindt als ze die afspraak niet nakomen.
Nu kan er altijd iets heel dringends tussen komen, maar dat gebeurt echt niet stelselmatig of heel erg vaak.
Ik herken het zeker wel...je bent nu gewoon niet zo heel belangrijk in hun leven. Je bent eigenlijk nu meer gewoon handig om achter de hand te hebben, als ze je ergens voor nodig hebben. Was best pijnlijk vond ik, maar ook wel realistisch. Zo gaat dat nu eenmaal als ze volwassen worden. Ik ging er over nadenken, de tijd dat ik altijd voor ze klaar moest staan, altijd aan staan, was voorbij. Ik kon weer meer tijd aan mezelf besteden en dat betekende dat ik dan ook wel eens nee zei!! Mam ik heb dan en dan een festival ,zou je mij en vrienden kunnen ophalen? Kunnen we drinken! Uhhh, nee schat, ik heb dan al wat gepland. Was toch ff wennen voor ze.
Nu ze echt volwassen zijn is dat wel ten goede veranderd. Samen geven en nemen.
Dat ik niet meer jet belangrijkste in hun leven ben, kan ik me voorstellen, dat we even moeten zoeken in de agenda voordat een afspraak voor iets gemaakt kan worden. Maar een afspraak die gemaakt wordt, laat je staan, lijkt me, want je bent overeengekomen dat dat een geschikt moment is.
Ik snap je helemaal Auwereel en ben het met je eens. Afspraken dien je gewoon na te komen. Mijn kinderen zijn eind dertig/begin veertig en dat gaat nu goed gelukkig. Misschien trekt het bij jou bij als ze nog wat ouder worden. Waar ze hier wel een handje van hadden (en nog hebben) is te laat komen. Half drie wordt net zo makkelijk half vier. ("ja ik moest nog even dit of dat") . Daar baal ik ook altijd al van. Het is ook míjn tijd..
Je mag er gerust heel duidelijk over zijn tegen ze hoor, boos is ook niet overdreven.
Ik herken dat helemaal niet, afspraken worden hier gewoon nagekomen door de kinderen. Maar daar hebben ze zelf dan ook belang bij, dus ik denk dat de situatie hier misschien anders is. En ze vinden het niet leuk om dan bv hun vader in de steek te laten als die hulp nodig heeft, dat doen ze dan ook niet.
Zelf ben ik wel een twijfelkont dus als mijn kinderen zouden reageren zouden ze waarschijnlijk zeggen dat het bij hen andersom is… maar als ik eenmaal echt een afspraak maak dan kom ik die op zich wel na, op het laatste moment afzeggen is immers vrij stijlloos. Dat doe ik dus zelf ook niet. Ik heb soms wel de neiging om dan te mopperen als het zo ver is omdat ik er dan tegen op zie. Dat is ook niet zo leuk natuurlijk…
Dat niet nakomen door jouw kinderen is gewoon heel onaardig, en schouderophalend reageren als je dat aankaart is al helemaal onvriendelijk. Raar dat het ze zo weinig kan schelen wat iets met jou doet.
Je zegt dat je niet wil spiegelen, maar soms is het wel goed om even je punt te maken door dit toch te doen en dan te zeggen: ja vervelend hè, ik vind dat ook altijd heel vervelend. Misschien valt dan het kwartje. En anders blijft er weinig anders over dan stekelig doen, zo van ik spreek niks meer met jou af want je komt het toch niet na.
Ik lees in je OP "Als ik later zeg..."
Wellicht dat het meer indruk maakt als je direct feedback geeft op hun afzegging?
Ik vind het niet fijn voor je dat ze zo met je omgaan zeker omdat afspraken nakomen voor jou belangrijk is.
Je beschrijft precies wat er gebeurt Herfstappeltaart! De tijd voor de opvoeding is allang voorbij, is geslaagd, maar (nog?) niet wat betreft je houding naar de ouders, dat heeft kennelijk wat meer rijping nodig.
Fijn dat het herkend wordt, dan kan ik er beter mee omgaan.
alhambra schreef op 20-07-2023 om 08:03:
Ik lees in je OP "Als ik later zeg..."
Wellicht dat het meer indruk maakt als je direct feedback geeft op hun afzegging?
Ik vind het niet fijn voor je dat ze zo met je omgaan zeker omdat afspraken nakomen voor jou belangrijk is.
Ik zeg het later omdat het niet eerder kan zeggen, want toen waren ze er niet...
Ik zou me kunnen voorstellen dat het misschien ook te maken heeft met wie het initiatief tot de afspraak heeft genomen. Als zij iets van jou willen en daarvoor een afspraak wordt gemaakt, komen ze die afspraak dan ook niet na, of zijn ze dan wel betrouwbaar?
Misschien moet je ze in aanloop naar een afspraak een paar keer nadrukkelijk (tot vervelens toe) aan die afspraak herinneren. En dan op hun 'ja-haa' reageren met "ja, ik zeg het nog maar even, want de vorige keer kwam er ook ineens wat tussen, dus vandaar dat ik graag even check of je het nog weet'. En verder natuurlijk meteen je ongenoegen uitspreken als ze een afspraak afzeggen om een flutreden.
Auwereel schreef op 20-07-2023 om 08:12:
[..]
Ik zeg het later omdat het niet eerder kan zeggen, want toen waren ze er niet...
Er is ook geen appje waarin ze zeggen dat ze niet komen? Ze komen niet en laten niets weten?
Echte afspraken komen mijn kinderen altijd na. Ik geloof dat mijn kinderen iets ouder zijn dan die van jou.
Mijn dochter woont momenteel weer thuis als we afspreken dat we samen een bepaalde klus doen spreken we nooit een vast tijdstip af maar doen het spontaan als we beide thuis zijn.
In jou geval zou ik zeker op het moment van afzeggen er direct iets van zeggen en als het vaak gebeurt voor je zelf al vast een plan b bedenken. Als ze niet komen ga ik wandelen, zwemmen, programma x bekijken dus iets doen wat jij leuk vindt.
Sinds de tijd van de whatsapp is het vaak zo dat men niets vastigs afspreekt maar zegt;'we appen nog wel!'.
Maar het lijkt me duidelijk als je wel iets iets afspreekt dat dat dan niet om de haverklap afgezegd kan worden. tenzij ze er eigenlijk al geen zin in hadden. Is het een idee om het initiatief eens een poosje van hun af te laten hangen?
Is het zo erg om ze het wel een keer te laten voelen? Een keertje iets af te zeggen zodat ze voelen hoe het is. Je hebt het immers al besproken.
Ze gaan makkelijk over je grenzen heen en dat is niet netjes. Dat doen ze bij andere ook niet, ze weten dus prima hoe het hoort.