Baas in eigen huis
Eigenlijk vind ik het soms best lastig, met volwassen kinderen over de vloer. Enerzijds willen ze graag dat ze op ons kunnen leunen, en wij ouders houden graag de regie dus dat sluit dan wel aan. Anderzijds zou ik het huis ook wel wat meer voor mijzelf willen ipv dat er altijd anderen thuis zijn die ondanks geplande afspraken dan toch weer hier bij de deur hangen want ziek, misselijk of slecht geslapen. En daar kan ik dan weinig van zeggen want ja, ziek, misselijk of slecht geslapen, maar ik baal er dan wel van want ik dacht even mijn handen vrij te hebben.
Moeilijk om aan te geven wat me nou precies zo hindert aan anderen in huis, maar het is vooral dat je nooit zeker weet dat je je gang kan gaan. Wil je de keuken opruimen dan komt er weer eentje eten maken, wil je rustig in de kamer zitten met de hond dan komt er weer een langs om de hond te aaien en het zijn allemaal geen grote dingen maar soms ineens wel en dan moet ik dat ook maar weer oplossen en al bij al ben ik nooit vrij of ik moet zelf weggaan en waar moet ik dan heen? Bovendien kan ik niet weg want dan laat weer niemand de hond uit of doet boodschappen of kookt eten (want ziek, misselijk, slecht geslapen). Had ik gerekend op een middag vrij en nou gaat die dus weer niet door. Puf. En ik ben bang dat dit nog jaren doorgaat… terwijl ik het nu al zo zat ben. Waarschijnlijk moet ik veel assertiever zijn en grenzen stellen etc maar die moet ik dan wel weer de hele dag gaan zitten bewaken en daar heb ik dus juist helemaal geen zin in, ik wil gewoon met rust gelaten worden en mijn gang kunnen gaan.
Wat een waardeloze moeder ben ik toch. En voor mijzelf kan ik blijkbaar ook niet zorgen.
AnnaPollewop schreef op 23-09-2023 om 13:57:
[..]
Iets emptier zou wel fijn zijn. Erg hoor, vroeger vond ik het zo naar van de ouders van mijn toenmalige vriendje dat ze hun kinderen echt de deur uit keken, ik vond het zo liefdeloos. En nu sta ik permanent met mijn wijsvinger richting de buitendeur, bij wijze van spreken… ik begrijp die mensen nu wel
.
Neem dat jezelf niet kwalijk, jij had die fase simpelweg nog niet meegemaakt 
Het is een natuurlijk gevoel. Je bent moeder geworden, omdat je ontzettend veel liefde te geven had en graag met je partner jullie kleine grut wilde opvoeden. Maar een kind blijft niet eeuwig kind. Dat wordt een volwassene. En je hebt bij dat gezin niet getekend voor het verzorgen van een 30 jarige met een ongewassen bierbuik, stinkende scheten en rondslingerende sokken. De natuurlijke neiging van mensen is te willen zorgen voor hen die dat (nog) niet kunnen. Maar zodra ze dat wel kunnen, voelen we onszelf al snel gebruikt als dat maar door blijft gaan en komt de vraag, hé, en ik dan? Waarom moet ik voor jou zorgen, terwijl je het zelf kan?
In de dierenwereld worden kinderen letterlijk het nest uitgeduwd. De zorgtaak zit erop, dus het is vrij natuurlijk wat je voelt. Gelukkig blijf je die zorgen altijd voelen (en wil je dat ook), maar dan wel vanuit een meer evenwichtigere positie en dat is meestal vanaf een afstand. Het meeleven met je kind met wat het meemaakt vanaf hun eigen studiootje en dan kom je vast ook met plezier een spijkertje inslaan of helpen hoe ze een belastingformulier moeten invullen. Dat soort betrokkenheid blijft als ouders. Maar het constante aanstaan moet op een gegeven moment stoppen.
Je bent geen waardeloze moeder.
Ik heb mijn dochter alleen opgevoed en toen ze klaar was met de middelbare school, was ik ook wel een beetje klaar met het gezorg. Het eerste jaar van haar studie woonde ze nog thuis en toen vond ik het vaak echt niet leuk meer. Vroeg college, laat college, vroeg sporten, laat sporten en dus rekening houden met het eten, met welke spullen eerst gewassen moesten enz. En toen kwam er een vriendje dat ver weg woonde, dus als hij kwam, bleef hij het hele weekend. Of dochter was het hele weekend daar (dat was wel lekker).
Halverwege het tweede studiejaar vond dochter vrij onverwacht een kamer. Ik heb nog net geen dansje gedaan. Even geholpen met schoonmaken, verven, vloerbedekking leggen en verhuizen. Onze relatie is altijd prima geweest, maar toen ze eenmaal uit huis was, werd hij veel gelijkwaardiger. Veel fijner, vind ik, met een volwassen kind. Inmiddels is ze verhuisd naar de andere kant van het land en nu vind ik eigenlijk dat ik haar te weinig zie. Maar ze heeft alles waarvoor ze hard heeft gewerkt dus ik ben superblij voor haar. Ik zou haar niet meer terug in huis willen, maar liefst wel in een eigen huis iets dichterbij.
Het heeft ook iets moois dat ik haar blijkbaar zo goed heb opgevoed dat ze alles zelf kan en me niet meer nodig heeft. Ik wacht nu gewoon rustig op kleinkinderen 😆
Dank voor alle opbeurende reacties! Het is voor volwassen kinderen zonder inkomen niet makkelijk om uit huis te gaan. Ik zou ze daar best bij willen helpen maar dat is ook wel uit eigenbelang natuurlijk. Het is beter als ze zelf hun weg vinden en ik niet alles opdring en uiteraard hebben zaken als een opleiding afronden ook gewoon tijd nodig dus ik zit steeds meer op mijn handen (liefst bepaal ik alles voor ze, want dan heb ik er grip op en daar houd ik wel van - dat is alleen ook doodvermoeiend voor alle betrokkenen en dat krijg ik terecht ook vaak te horen).
Mijn gebruikelijke aanpak bij een probleem is ervoor weglopen en als dat niet lukt, er over mopperen. Ik heb nu weer wat handvaten gekregen om mijn gereedschapskist met coping strategies wat uit te breiden. Gaat wel even oefenen zijn maar dat is dan gelijk een goede bezigheid!
Zorg voor een eigen ruimte! Sinds ik een eigen kamer heb, heb ik meer rust. Heerlijk, lekker rommelen zonder dat anderen daar iets van vinden. Ze zijn 23 en 21. Ze willen zelf ook graag het huis uit, maar er is niets betaalbaars te vinden.
De jongste heeft nu tijdelijk iets gevonden. Hopelijk wordt dat uiteindelijk definitief.
Ik denk dat het ook een kwestie is van mindset. Als er thuis iemand rondloopt dan gaat mijn zorghormoon altijd toch opspelen, terwijl mijn kinderen al jongvolwassen zijn. Ik pas mijn leven ook echt wel op ze aan voor de momenten dat ze dat nog nodig hebben (ook iadh). Maar de andere momenten laat ik ze lekker los en doe ik toch echt wel een beroep op ze. Keertje koken, hond uitlaten, vaatwasser, pakje wegbrengen, brusje van de trein halen. Dat soort dingen. En zo geniet ik van de tijd dat ze er wel zijn (zo lang duurt dat niet meer), maar ook zeker van de tijd dat ze er niet zijn.
Een eigen plek heb ik niet, maar ik zit wel veel buiten. Ook heerlijk rustig.
Ik denk dat je nog veel teveel rekening houdt met de kinderen. Ze zijn inmiddels volwassen en ookal wonen ze nog thuis, dan nog kunnen ze als het goed is prima voor zichzelf zorgen en moet jij gewoon je eigen ding kunnen doen. Voel je vrij om te gaan en staan waar je wil, laat de kinderen zelf naar de winkel gaan als ze iets nodig hebben, zelf koken, zelf hun zooi opruimen, zelf hun was doen etc. Spreek af wie wanneer verantwoordelijk is voor het uitlaten van de hond. Vraag hen ook voor jou dingen te doen, zoals iets mee nemen naar de winkel, koken, het huis stofzuigen etc. En laat je plannen niet verstoren door de kinderen, doe gewoon waar je zin in hebt en trek je lekker terug op je eigen kamer als je het even zat bent en voel je vooral geen slechte moeder. Het is heel normaal dat je wel klaar bent met het continu moederen. Onze jongste is nog iets jonger maar wij verheugen ons ook op vakanties zonder kinderen en het moment dat iedereen het huis uit is. Gelukkig is het vaak nog heel gezellig als ze er zijn maar als ik er even geen zin in heb gaan man en ik lekker samen lunchen, uit eten, even naar de stad of een weekendje weg. Of ik lees lekker een boek of ga een film kijken op mijn eigen kamer. Niks mis mee volgens mij.
Ikzelf heb op onze slaapkamer een eigen plek gemaakt (tafeltje, laptop, tv) en een 'middagslaapje' geïntroduceerd. Ik geef elke middag aan dat ik ga slapen en zelf een wekker zet. Soms een uurtje, soms drie. Soms slaap ik, meestal niet. Maar niemand stoort me tot ik 'wakker' ben. Misschien een idee?
Daarnaast ga ik in het najaar alleen op vakantie. Echt alleen. In een caravan in een verlaten Frans dal. Dit jaar heb ik kind nr 3, van 22 jaar, meegenomen. Die wist dat ik daar naartoe ga om eindelijk eens mijn eigen gedachten af te kunnen maken en zette zijn tent een eind verderop neer. Desondanks leidde zijn aanwezigheid ertoe dat ik me wèl steeds afvroeg of hij het naar zijn zin had, zich niet verveelde, wat hij zou willen eten ... mijn probleem dus. Maar ik denk niet dat ik dat verzorgende ooit los kan laten met anderen in de buurt. Hoe goed hij ook rekening met me hield, hoeveel tijd ik ook had, de volgende keer ga ik echt weer alleen!
Desalniettemin ben ik afgelopen zondag best lekker opgeladen teruggekomen en weer helemaal klaar voor de dagelijkse strijd. Ik kan het iedereen aanraden! 
Hoezo heb je je handen vol aan volwassen kinderen? Ik snap als je bedoelt dat je wel eens alleen wil zijn. Maar je hebt toch geen kleuters meer voor wie je alles hoeft te doen?
absor schreef op 23-09-2023 om 13:44:
je bent toe aan een empty nest😃.
hoe oud zijn de kinderen nu?
Ja dit dus hahahaa! Dat is nu precies de reden dat ik niks kan met al die moeders die zo vreselijk in een depressief gat vallen als de kinderen het nest verlaten. Ik vond het heerlijk om het huis weer voor onszelf te hebben. En echt, ik hou vreselijk veel van mijn kinderen en heb er een prima band mee. Maar op een bepaald moment is het genoeg, Hup, uit dat nest!
Herfstappeltaart schreef op 23-09-2023 om 18:49:
[..]
Ja dit dus hahahaa! Dat is nu precies de reden dat ik niks kan met al die moeders die zo vreselijk in een depressief gat vallen als de kinderen het nest verlaten. Ik vond het heerlijk om het huis weer voor onszelf te hebben. En echt, ik hou vreselijk veel van mijn kinderen en heb er een prima band mee. Maar op een bepaald moment is het genoeg, Hup, uit dat nest!
Ja, daar snap ik ook niks van en ook ik hou veel van mijn kinderen.
O, zo herkenbaar! Het ergste van Corona vond ik dat ik nooit meer alleen thuis was. Eentje nu op kamers, de andere volgend jaar op zichzelf en ik verheug me er mateloos op.
Heel eerlijk? Ik vind het soms heel fijn om een nachtje alleen in bed te liggen. Dan sta ik voor de tijd nog strak van spanning en ben veels te druk. Dan zeg ik wel eens tegen mijn man, ik kruip in het logeerbed. Heerlijk!!
Dus nee, ik vind het niet raar dat je soms even alleen wilt zijn. Bespreek het, het kan zo goed voor je zijn. Is een keer alleen weg een optie voor je? Nachtje hotel en opladen?
Je kan jezelf ook meer gaan zien als huisgenoot ipv ‘moeder en centrale spil in het gezin’. Als je jezelf meer gaat zien als huisgenoot, neemt het gewicht van alles doen zoals jij dat nodig vindt, af.
Je ruimt doet aanrecht 1x per dag op, that’s it.
Je stofzuigt het huis 1x per week, ( met een hond, 2x per week), that’s it.
Ga niet vaker spullen opruimen terwijl de andere huisgenoten om je heen darren en zelf niets doen, want moeder doet het al. Er is geen moeder meer want jullie zijn allen gelijk. Nu ja, jij bent net een beetje meer want jij doet wrs de boodschappen.
In een studentenflat hebben de studenten ook een ‘werkrooster’ waarop staat wie de badkamer schoon maakt en wie het keukenblok doet of doen. Voer dat thuis ook in, daar zijn ze oud en groot genoeg voor.