Biologische vader laat t afweten
Ik ben gescheiden toen mijn zoon 1,5jaar was. Mijn ex ‘schreeuwde’ toen dat hij co-ouderschap wilde. Alles geregeld, maar toen de eerste nieuwe vriendin kwam, werd t lastig en ging mijn zoon nog om het weekend.
Hij trok zich niets aan van school of andere zaken. Ik heb hem ook niet hierin gevraagd om deelname, maar ook niet verboden mee te gaan, maar als vader kan je zelf natuurlijk ook initiatief nemen.
Er volgden in de jaren erna de nodige vriendinnen en een halfzusje voor mijn zoon.
Als mijn zoon naar zijn vader ging werd er nauwelijks iets ondernomen, hij zat daar meestal op zijn kamer of er werd een film gekeken. Mijn zoon is tot 4 jaar geleden trouw om het weekend naar zijn vader geweest. Tot het moment dat zijn vader zei: Misschien moet je maar eens 1 weekend per maand gaan komen, want je hangt er maar wat bij hier.
Hij was ondertussen opnieuw getrouwd en zijn vrouw en mijn zoon hadden niet bepaald een klik.
Nu is mijn zoon bijna 22 en ik zie hem strubbelen met de relatie met zijn vader.
Hij is ondertussen geslaagd voor zijn HBO, heeft net een baan gekregen en zijn vader heeft niet 1 keer geïnformeerd of hij überhaupt geslaagd is. Zoon laat hem dit ook niet weten, maar als vader mag je ook interesse tonen is mijn mening.
Gisteren was zijn vader jarig, hij wordt niet uitgenodigd. Zijn halfzusje wel.
Zijn stiefzus is bevallen en hij hoort niets.
Ik zie dat het hem pijn doet, maar hij wil geen gesprek aangaan met zijn vader, omdat deze de ‘schuld en verwijten’ bij hem legt.
Hij stuurde zijn vader een berichtje voor verjaardag en kreeg ‘dankjewel’ terug. Verder geen vraag of reactie)
En zo kan ik nog tig situaties benoemen, opa was overleden en zoon moest maar kijken hoe hij op crematie kwam. Na afloop stonden hij en halfzusje alleen op parkeerplek en ben ik de situatie met ze gaan afsluiten.
Ik heb de neiging om hem uit te nodigen voor een gesprek, zodat ik alles eens kan vertellen wat ik van hem vindt en of hij zich realiseert wat hij zijn zoon aandoet.
Maar mijn zoon wil dit niet. Hij is echt bezig met overwegen om zijn vader niet meer te zien of contact te zoeken. Hij is zo teleurgesteld.
wat zouden jullie doen? Wil niet uit emotie reageren, maar wordt er zo verdrietig van als ik zie hoe hij met zijn kind omgaat.
(Relatie van vader met halfzusje is ook minimaal, maar zij wordt wel nog uitgenodigd oo verjaardagen ed. Zij is nu net 16 jaar.)
dit gaat dus al 20 jaar zo. Heel rot, maar een gesprek gaat hier niks aan veranderen.
jij denkt dat je je hart gaat luchten en je dan beter voelt, ik denk dat het alleen maar meer frustraties oplevert.
Je kunt het wel doen, maar wapen je tegen de teleurstelling van weer een rot-reactie. Ik denk dat jullie je de moeite misschien maar beter kunnen besparen voortaan. Deze man is geen vader maar een verwekker.
Ik zou zeggen als hij het moeilijk heeft: "Je vader is nu eenmaal zo. Het ligt niet aan jou. Jij bent een fijne zoon. Ik ben niet voor niets van hem gescheiden".
Het gaat niet werken nee. En ik denk dat je het los moet laten. Wat je misschien wel kan doen is een brief schrijven naar je ex. dat kan een goeie manier zijn om alles eens van je af te schrijven.
En misschien kun je het daarna beter loslaten.
Of je de brief naar hem op moet sturen is de vraag. Het kan geen kwaad en misschien open je hem toch de ogen. Een brief maakt namelijk dat je niet direct kan reageren; hij wil er misschien niet naar luisteren; gooit hem in de hoek maar kan hem later weer pakken. Je kunt gewoon jouw beleving beschrijven.
Je hoeft je zoon niet om toestemming te vragen hiervoor. Wel zou ik omdat hij niet wil dat je in gesprek gaat, allerlei uitspraken of explicite situatiebeschrijvingen over hem achterweg laten. Zo schend je zijn vertrouwen niet.
rionyriony schreef op 08-08-2022 om 09:32:
Ik zou zeggen als hij het moeilijk heeft: "Je vader is nu eenmaal zo. Het ligt niet aan jou. Jij bent een fijne zoon. Ik ben niet voor niets van hem gescheiden".
Dat zeg ik idd ook tegen hem. Ik heb al 18 jaar ern nieuwe relatie, gelukkig is mijn vriend als een vader voor hem. Ze hebben een hele fijne band.
Ik ben altijd netjes gebleven over zijn vader. Veel zaken goed gepraat, omdat ik niet van ‘slecht’ praten houdt. Tijdens mijn zwangerschap heeft zijn vader ern relatie gehad van maanden. Dit weet zoon ook niet, omdat ik vond dat dit los van hem en zijn vader staat.
Ik denk dat je beter niet met je ex in gesprek kunt gaan. Je zoon wil het niet en de kans is klein dat het iets oplevert. Ik vrees dat het eerder olie op het vuur zal zijn aangezien je zoon volwassen is.
Wat een moeilijke en verdrietige situatie. Ik kan me je boosheid en verdriet goed voorstellen. Ik zou geen gesprek aangaan met je ex. Hoe minder contact hoe beter lijkt me hier het devies. Contact staat in dit geval gelijk aan conflict, want je wil je frustraties uiten. Het kan niet anders dan dat dat slecht afloopt. Ex zal zich aangevallen voelen en dat zal ongetwijfeld zijn weerslag hebben op je zoon. Je zoon wil ook niet dat jij er tussen gaat zitten. Als je contact zoekt met je ex riskeer je ook een conflict met je zoon en dan heeft hij twee ouders waar hij niet bij terecht kan. Wat je wel kunt doen is je zoon steunen zoveel je kunt, met hem praten, hem troosten, advies geven, hem erkennen in zijn gevoel, doorgaan met wat je al doet.
Voor jezelf zou ik iemand zoeken om je frustraties, boosheid en verdriet bij kwijt td kunnen. Bij vrienden of via de huisarts bij de POH-GGZ. Dat laatste is laagdrempelige en kortdurende psychologische hulp en je kunt vaak snel starten.
sterkte !
Wat denk je dat zo'n gesprek op gaat leveren? Dat je ex zich ineens realiseert waar hij mee bezig is? Excuses aan je zoon aanbiedt en zijn leven betert? Lijkt me niet heel realistisch gezien het feit dat hij al 20 jaar zo is.
Aan je zoon zou ik zeggen: hou de eer aan jezelf. Daar bedoel ik mee, het is je vader, hij gedraagt zich als een eikel eersteklas, maar het is wel je vader. Dus hou hem op de hoogte van de belangrijke dingen in je leven maar verwacht verder niets van hem. Reageert hij dan wel een keer leuk, dan is dat mooi meegenomen.
Even het voorbeeld van het slagen, dat had je zoon ook zelf kunnen melden. Heeft hij zijn vader uitgenodigd voor de diploma-uitreiking? Want je kunt het ook andersom bekijken natuurlijk, vader hoort niets van zijn zoon, dus denkt dan 'laat dan ook maar'. Een relatie heb je natuurlijk nooit alleen, daar heb je 2 mensen voor nodig. Dus als je zoon een relatie met zijn vader zou willen, moet hij daar zelf ook wat voor doen en niet alleen naar zijn vader kijken en wijzen. Zelf zou ik de deur (nog) niet dicht gooien, dat kan altijd nog.
Wat ik niet helemaal snap uit je post is of hij nou een halfzusje én een stiefzusje heeft? Want je noemt beide. Heeft hij met een van beiden een band? En hoe is hun band met de vader? Misschien kunnen ze steun zoeken bij elkaar? Want het is natuurlijk pijnlijk voor je zoon dat zijn vader hem zo heeft laten vallen. Maar nogmaals, voor een relatie heb je 2 mensen nodig, dus je zoon zal zelf ook moeten communiceren wil er een band kunnen zijn/groeien.
je zoon heeft gelijk als hij het contact verbreekt. Dat zal rust geven. Maar laat het bij hem
gelukkig heeft hij een lieve moeder en fijne stiefvader
Pennestreek schreef op 08-08-2022 om 09:50:
Wat denk je dat zo'n gesprek op gaat leveren? Dat je ex zich ineens realiseert waar hij mee bezig is? Excuses aan je zoon aanbiedt en zijn leven betert? Lijkt me niet heel realistisch gezien het feit dat hij al 20 jaar zo is.
Aan je zoon zou ik zeggen: hou de eer aan jezelf. Daar bedoel ik mee, het is je vader, hij gedraagt zich als een eikel eersteklas, maar het is wel je vader. Dus hou hem op de hoogte van de belangrijke dingen in je leven maar verwacht verder niets van hem. Reageert hij dan wel een keer leuk, dan is dat mooi meegenomen.
Hij heeft idd een halfzusje en stiefzusje en 2 stiefbroers. De band met beide is niet heel sterk. Hij heeft nooit met hen echt samengewoond, hij was er maar om het weekend en stiefzus en broers waren dan bij hun vader.
Snap je punt dat interesse van beide kanten moet komen. Maar deze interesse is er nooit geweest. Ook niet toen zoon 4 jaar was en naar basisschool ging enz.
Hij gaf toen aan dat ie alles wel prima vond, is denk ik max 3 x mee geweest naar oudergesprekken.
Diplomauitreiking op HAVO was ie bij, maar was toen weer boos op zoon dat hij niet genoeg aandacht aan hem en zijn vrouw gaf.
absor schreef op 08-08-2022 om 09:57:
je zoon heeft gelijk als hij het contact verbreekt. Dat zal rust geven. Maar laat het bij hem
gelukkig heeft hij een lieve moeder en fijne stiefvader
Is idd echt zijn keuze. Ik stuur hier niet in. Praat er wel met hem over en overweeg met hem de evt ‘consequenties’.
Chantalle74 schreef op 08-08-2022 om 09:59:
[..]
Is idd echt zijn keuze. Ik stuur hier niet in. Praat er wel met hem over en overweeg met hem de evt ‘consequenties’.
Ik zou wel eerlijk vertellen waarom je bent gescheiden trouwens
Wat verdrietig om te lezen. Ik denk dat je zoon meer rust vindt als hij inderdaad kiest voor stopzetten van het contact. Tip die ik je daarin wel mee wil geven is, als hij daarvoor kiest, hem te helpen met hulp zoeken daarin. Het brengt een hoop emoties met zich mee en het is vaak lastig om daarmee om te gaan. Een psych of een coach oid kan hem helpen hier goed mee om te gaan en te voorkomen dat hij hier nog een jarenlange nasleep van ervaart.
Wat verdrietig voor je zoon. Eerlijk gezegd lijkt het me een goed idee om heel weinig tot geen contact te hebben met zijn vader. De man is kennelijk gewoon zo: halfzus staat tenslotte ook op de stoep na de crematie van haar opa. Erg pijnlijk, zo’n man die kennelijk geen wederkerige gevoelsband en empathie heeft met zijn kinderen. En hij beseft in al die jaren kennelijk niet eens dat hij tekortschiet en leert niet bij. Het heeft totaal geen zin dat jij je hiermee bemoeit. Als jij dat doet, krijg jij waarschijnlijk te horen wat zoon ‘allemaal verkeerd heeft gedaan’. Het zal wel zoons schuld zijn, toch?
Helemaal contact verbreken vind ik een erg heftige stap dus ik zou denk ik voor mezelf een principebeslissing nemen om twee of drie keer contact te hebben per jaar. Normaal gesproken zou dat bijvoorbeeld zijn: zoons verjaardag, vaders verjaardag en kerst. Maar aangezien hij niet wordt uitgenodigd voor vaders verjaardag, zou zoon dan ergens rond die data een afspraak kunnen maken om een uurtje een kopje koffie te drinken. Praten over koetjes en kalfjes. Het ga je goed pa! En weer door. Het kan zoon rust geven dat dit zijn beslissing is, zijn ritme. Hij weet dan waar hij aan toe is. Het is ook best lastig want hij moet evengoed alle verwachtingen van zijn vader loslaten natuurlijk. Dat valt niet mee en is pijnlijk.
Het klinkt overigens niet alsof vader het ooit wel heeft gekund, zich verbinden met anderen en zich bekommeren om hoe het met ze is. En zelfreflectie zit er kennelijk ook niet in. Zou het nog kunnen helpen om te bedenken dat hij een beperking zou kunnen hebben? In dat geval is het onmacht, geen onwil. Er verandert niks maar het komt misschien wel nog wat verder van je kind af te staan. Zijn vader leert en groeit gewoon niet in persoonlijke relaties. Ik vind slecht praten en de pijnlijke werkelijkheid benoemen twee verschillende dingen. Ik vind dat je best kan zeggen: ‘Je vader doet dit echt niet goed. Hij gedraagt zich slecht.’ Als je dan ook beseft en benoemt: We maken allemaal fouten en een mens is meer dan zijn slechtste eigenschappen.’
Chantalle74 schreef op 08-08-2022 om 09:58:
[..]
Hij heeft idd een halfzusje en stiefzusje en 2 stiefbroers. De band met beide is niet heel sterk. Hij heeft nooit met hen echt samengewoond, hij was er maar om het weekend en stiefzus en broers waren dan bij hun vader.
Snap je punt dat interesse van beide kanten moet komen. Maar deze interesse is er nooit geweest. Ook niet toen zoon 4 jaar was en naar basisschool ging enz.
Hij gaf toen aan dat ie alles wel prima vond, is denk ik max 3 x mee geweest naar oudergesprekken.Diplomauitreiking op HAVO was ie bij, maar was toen weer boos op zoon dat hij niet genoeg aandacht aan hem en zijn vrouw gaf.
Tja, een gevalletje het is ook nooit goed, dus. Dan zou ik je zoon inderdaad aanraden om vader alleen op de hoogte te stellen van belangrijke zaken. Dat worden er nu vanzelf een stuk minder, nu hij volwassen is. Dus wisselen van baan, verhuizing, trouwen, kinderen, dat soort zaken zou ik zelf wel melden. Maar het daar dan bij laten.
Contact hoeft je zoon niet actief of officieel te verbreken. Als hij zijn vader beschouwt als een vage kennis, en het contact beperkt tot zakelijke mededelingen, dan is dat gewoon wat het is. Dat lijkt me emotioneel minder ingewikkeld dan echt het besluit nemen om het contact te verbreken. Als hij het prettig vindt om er er met iemand over te praten kan hij wellicht eens een afspraak maken met de POH van de huisarts, of misschien kan de huisarts doorverwijzen naar een maatschappelijk werker of coach. Maar ik zou dus inzetten op minimaal contact, omdat het me minder zwaar lijkt voor hem dan een beslissing nemen om contact te verbreken.
"Contact hoeft je zoon niet actief of officieel te verbreken. Als hij zijn vader beschouwt als een vage kennis, en het contact beperkt tot zakelijke mededelingen, dan is dat gewoon wat het is. Dat lijkt me emotioneel minder ingewikkeld dan echt het besluit nemen om het contact te verbreken."
Helemaal mee eens. Dan is het meteen zo'n Gewichtig Besluit. En daar gaat dan weer heel veel energie inzitten. Gewoon af en toe belangrijke dingen doorgeven, een appje met de beste wensen bij Oud& Nieuw (ik wou schrijven: een kaartje met kerst, maar volgens mij sturen jongeren amper kaartjes) en weer door. Zo hou je de deur op een kier zonder dat het veel moeite kost.
Terzijde: wie "Moderne Manieren" in Trouw volgt, zal weten dat Beatrijs die advies ook altijd geeft aan mensen die overwegen een vriendschap op te zeggen omdat het bijvoorbeeld nogal een eenzijdig iets is geworden. Haar advies is altijd: niet met een groot gebaar officieel opzeggen, gewoon rustig laten doodbloeden.