Biologische vader laat t afweten

Viva-amber schreef op 08-08-2022 om 18:50:

Je kind is volwassen en kiest zijn eigen oplossing. Ik zou er zeker niet tussen daarvoor is het minstens 7 jaar te laat. Wat heb je nodig om je ex echt te kunnen loslaten?

Ik heb niets meer nodig om hem te kunnen loslaten. Het is de pijn die hij mijn zoon doet door zo met hem om te gaan waar ik kwaad en teleurgesteld in ben. Mijn wrok jegens wat hij me heeft aangedaan is al jaren geleden verwerkt.

Dymo schreef op 08-08-2022 om 11:33:

Hier precies zo'n verhaal, ik heb alleen geen zoon maar een dochter van 24. Pa is inmiddels voor de derde keer getrouwd en heeft tussendoor ook nog wat relaties gehad. Ik merk heel erg dat hij zijn oren laat hangen naar de vrouw waarmee hij op dat moment is. Als dat een hartelijke vrouw is, dan is dochter welkom. De vrouw waarmee hij nu is, ziet niks in dochter en stookt pa op om vooral niet bij te dragen aan haar studie, want 'dat gaat toch alleen maar op aan feesten en drank' (het arme kind loopt coschappen met diensten van 12 uur per dag).
Ik heb in gesprekken met dochter altijd benadrukt dat het er bij haar vader niet zozeer om gaat dat hij haar niet wil zien, maar om wat hem het minste gezeur oplevert. Hij woont nou eenmaal met die vrouw dus als zij gaat zaniken heeft hij daarvan meer last dan als dochter iets vindt/wil. En dus laat hij het afweten. In het verleden heb ik hem wel eens min of meer gedwongen om ergens op te komen draven, maar dan belde zijn (vorige) vrouw minstens 8 keer dat hij thuis moest komen. Ik heb dochter ook verteld dat als zij iets van haar vader wil (bijvoorbeeld dat ze wil dat hij op haar verjaardag of een diploma-uitreiking komt), ze dat duidelijk moet aangeven. Dan weet je nog steeds niet of hij komt, maar dan is zij in ieder geval duidelijk geweest. Inmiddels is de boel hier zo opgelopen dat dochter heeft gezegd dat ze haar vader nog wel wil zien, maar zijn vrouw niet. Pa heeft geen zin in het gezeur van zijn vrouw, dus het contact was een tijdje verbroken. Ik heb hem toen een appje gestuurd dat dochters afstuderen eraan zit te komen en dat ik verwacht dat dochter en haar vriend over een paar jaar wel willen trouwen. Dat hij door zijn keuze niet kan verwachten dat hij daarvoor wordt uitgenodigd en dat het dan zijn eigen schuld is. Inmiddels is er weer mondjesmaat contact tussen pa en dochter, maar goed zal het nooit worden. Hij heeft zich ook nooit laten zien op ouderavonden (ik stelde hem netjes op de hoogte), zich niet bemoeid met school- en studiekeuze, …

Idd herkenbaar verhaal, mijn zoon geeft ook de nieuwe vrouw de schuld van het weinige contact en manier van omgaan.

Maar toch ben ik het hier niet helemaal mee eens, zij zijn vader en zullen deze keuze ook duidelijk aan nieuwe partner kunnen aangeven.  Ik zou nooit mijn partner laten bepalen of ik wel of niet met mijn kind contact zou hebben.

Merk aan mijn zoon dat hij door de vele relaties van zijn vader, zelf moeite heeft met relaties aan te gaan. Hij is onzeker en zegt altijd, ik wil nooit zo als mijn vader worden.

Viva-amber schreef op 08-08-2022 om 19:42:

Ze zijn 20 jaar uit elkaar. Je zoon laat los. Hoeveel laatste gesprekjes met je ex, om te zeggen dat hij een eikel is, heb je nog nodig voor je het kan afsluiten , to?

Ik heb nog nooit een gesprek met hem hoerover gehad. Maar vraag me nu dus af of ik niet erns moet acteren op de situatie, omdat ik zie wat t met mijn zoon doet. 
Maar ga het niet doen, denk dat jullie gelijk hebben. Het lost niets op, hij gaat zichzelf verweren en anderen de schuld geven. De aard van t beestje helaas.

Anoniemst schreef op 08-08-2022 om 23:12:

Herkenbaar. Mijn kinderen zijn nog iets jonger (alledrie tussen de 15 en 20) en ex is weggegaan toen jongste 8 was. Ex is echt wel stapelgek op de kinderen, maar het lijkt meer alsof hij geen verantwoordelijkheidsgevoel voor ze heeft. Wilde van het begin af aan geen omgangsregeling en ik denk dat ik daar in het begin misschien wel meer mee zat dan de kinderen. Zeker de oudste 2 misten hem en waren soms ook boos dat hij weg was gegaan, maar ze leken de situatie meer te nemen zoals hij was. Jongste overkwam het gewoon helemaal, dit was haar werkelijkheid. En dat terwijl ik hem zelf het liefst wakker wilde schudden. Ik had het liefst naar hem willen schreeuwen dat hij net zoveel ouder van de kinderen was als ik. Ik moest echt mijn best doen om mijn frustratie niet die van de kinderen te laten worden.

Dat laatste vond ik nog lastiger toen de kinderen een halfbrusje kregen. Toen ex bij die moeder weg ging, wilde hij met dat kindje wel een 9mgangsregeling. En dat stak mij enorm.

Toen de kinderen ouder werden, kwam er meer besef bij de kinderen en ook meer frustratie. Dingen die ze altijd normaal hadden gevonden, waren toch minder normaal dan ze altijd gedacht hadden. Eigenlijk leverde dat bij alledrie de kinderen een verwerkingsproces op, waar ze deel nog midden in zitten.

Ik heb de indruk dat mijn oudste de situatie het best overziet. Ja, het is haar vader, maar hij lijkt gewoon niet te zien wat er van een vader verwacht wordt. Zij neemt hem daarom zoals hij is. Het is meer een bekende voor haar dan een vader. Ze heeft geen verwachtingen van hem, zodat hij haar ook niet kan teleurstellen en dat werkt goed bij haar. Vorig jaar is ze een keertje met hem de stad in geweest, was heel gezellig en spontaan, maar daarna kan ze hem ook weer maanden niet zien of horen. Laatst ze ze nog dat ze denkt dat haar vader meer aan haar mist dan andersom.

De jongste is nog lang niet zover. Zij ervaart nog steeds de oneerlijkheid zoals je die ook van je zoon beschrijft. Zij begint nu pas dingen te zien en is daar boos over, al is ze wel stapelgek op haar vader.

Bij mijn ex zou het juist averechts werken als ze hem een brief zouden sturen. Hij zou er boos om worden. Eigenlijk heb ik geen advies voor je. Ik wens het jou toe dat het je niet meer zo raakt als het ongetwijfeld doet en ik hoop dat je zoon het ook een plaats kan gaan geven, wat voor hem de beste manier ook is.

Dankjewel, het is zo frustrerend. Vooral dat hij idd met zijn halfzusje en kinderen van nieuwe vrouw wel contact heeft. 
zelfs toen hij twee jaar geleden trouwde mocht mijn zoon komen. Maar haar kinderen waren getuigen en hij en zijn halfzusje zaten erbij en keken erna. Afschuwelijk vond ik dat voor ze.

En haar de schuld geven doe ik niet. Hij is de vader en za zijn verantwoordelijkheid moeten dragen. Maarja, dat gebeurt dus niet.

Tatemae schreef op 09-08-2022 om 07:57:

vader is zelf verantwoordelijk voor zijn contact met zijn kind. Dat kan niet worden weggeschoven naar zijn nieuwe vriendin.
Hoe pijnlijk het ook is, vader maakt daarin de keuze om zijn eigen kind niet tot weinig te zien.

Als kind heb je dat accepteren, of je gaat de strijd om erkenning en gezien worden aan. Ik vermoed dat deze strijd veel verdriet en schade kan opleveren, maar het kan wel heilzaam zijn voor zijn proces. Wat zoon ook kiest, het is zijn relatie met zijn vader en daarin kan hij een keuze maken wat voor hem het beste is om met de huidige situatie om te gaan. zijn mate van invloed is heel klein op vader, maar zijn invloed op er zelf mee omgaan heel groot.

Zo drnk ik er idd ook over. Denk dat mijn zoon het ‘dragelijker’ vindt als hin het idee heeft dat t door zijn nieuwe vrouw komt.

Geloof niet dat mijn zoon deze strijdt aan wil gaan voor erkenning. Hij was pas 1,5jaar toen we gingen scheiden, maa de het biologische aspect van erkenning is absoluut aanwezig.

Gelukkig is mijn vriend (al 19 jaar samen) een grote steun voor hem en vervuld zeker een vaderrol. 
laatste had mijn zoon hem een berichtje gestuurd met de tekst;

Een kind maken kan iedereen, maar een vader zijn en opvoeden is een heel ander verhaal.