De nadelen voor jongvolwassenen in deze dure en slecht-economische tijd.
Ik vrees dat een hoop jong-volwassenen er veel last van hebben dat ze niet meer zo gemakkelijk aan eigen woonruimte komen. En dat -als ze dat wel komen- het veel te duur is in deze steeds duurdere tijd. En daarom uit nood, bij hun ouders blijven wonen. Moeten blijven wonen.
Helaas is het volgens mij ook zo dat sommige ouders zich een houding aanmeten die eigenlijk niet meer past naar hun kinderen, die eigenlijk al oud genoeg zijn om hun eigen beslissingen te nemen. Ik lees hier soms verhalen en dingen terug van ouders waarover ik me verbaas. Dat kinderen bijv. bepaalde regels opgelegd worden zoals wel of niet ergens mogen slapen of partners wel of niet bij hun thuis te kunnen laten slapen of eisen stellen aan hun opleiding e.d. terwijl de kinderen oud genoeg zijn om dit zelf te kunnen regelen.
De opmerking; 'Als het je niet bevalt ga je maar op jezelf wonen', is eigenlijk niet meer van deze tijd omdat dat is veel gevallen gewoon echt niet mogelijk is.
Veel ouders zouden hun kinderen die nog thuis wonen meer ruimte moeten geven voor hun eigen beslissingen. Hun meer gunnen dat ze hun eigen woonruimte hebben; helaas dan nog wel bij hun ouders in huis. Voor de adolocenten houdt het eigenlijk hun ontwikkeling tegen: zij moeten het gevoel kunnen hebben echt onafhankelijk te kunnen worden; afstand te kunnen nemen van hun ouders (en die afstand vanuit onafhankelijk zelf weer te kunnen verkleinen op hun eigen moment)
Wat vinden jullie hiervan? Wie van jullie zit ook met kinderen thuis die eigenlijk allang uit huis willen en er last van hebben dat ze zich beperkt voelen? En wie van de ouders voelt zichzelf juist beperkt doordat hun jongvolwassen kind geen woonruimte kan vinden?
Hoe zouden we dit als maatschappij op moeten lossen?
Ik herken dit zelf niet . Wij hebben 3 jong volwassen kinderen. Twee zijn uit huis .
Diegene die nog thuis woont neemt zelf beslissingen En in goed overleg leven wij vreedzaam.
Elke generatie heeft zijn uitdagingen. Woningnood is er vaker geweest en in de jaren na de oorlog woonden hele gezinnen bij hun ouders op zolder of gewoon bij elkaar in huis.
Hoe we dit moeten oplossen? Woningen bouwen!
Nou, nog 3 dagen en dan kan mij niets meer verweten worden of mijn jongste wel of niet iets doet of nalaat wat wel of niet zou moeten. Eindelijk vrij en met opvoeden was ik al gestopt 
Ik verwacht wel dat ze nog even thuis woont want ze neemt de tijd voor de middelbare school.
Maar uiterlijk 20/21 vind ik het toch wel tijd vinden om uit te vliegen. Degenen die dat willen, krijgen het ook allemaal voor elkaar. Dus….
"Hoe zouden we dit als maatschappij op moeten lossen?"
Waarom denk je dat wij als maatschappij dit op moeten of kunnen lossen? De woningnood is grotendeels veroorzaakt door de regering met "hun" verhuurdersheffing en het afschaffen van beslissingen nemen over huisvesting waardoor de subsidies ook gestopt zijn. In 2008 zijn heel veel bouwbedrijven failliet gegaan door gebrek aan personeel en de kredietcrisis. En tegenwoordig is er een te kort aan personeel en zijn de bouwmaterialen schreeuwend duur, als ze al verkrijgbaar zijn. Oh, en vergeet de ruimte om te bouwen niet, die moet er zijn én goedgekeurd worden door de gemeenten of provincies.
Ik ben het met je eens Pippeltje. Begrijp uiteraard dat het (voor ouders) ook heel lastig is, om ineens heel anders 'te doen' en ermee om te gaan. Maar....... dan vind ik wel, dat die jongvolwassenen zich ook niet moeten gedragen alsof ze in een hotel wonen. M.a.w. rekening houden met elkaar. Zelf je zooi opruimen (bijv. badkamer netjes achterlaten) en meehelpen met het huishouden.
Hier een 23 jarige die thuis woont en best op zichzelf wil wonen, maar waar? Staat nu ruim 5 jaar in de hele provincie ingeschreven, maar komt niet verder dan plaats 160.
Een vaste baan vinden lukt ook nog niet ondanks een hbo opleiding en veel relevante stage ervaring en dus aangewezen op baantjes met een nu uren contract en dus ook geen geld genoeg om in de vrije sector iets te huren, als dat er al zou zijn.
Regels opleggen, ook al is ze al 23 vind ik logisch, ik heb geen zin in dagelijks of wekelijks een logerende vriend en heel laat thuis komen ook niet omdat ik vreselijk slecht slaap en blij ben als ik eindelijk slaap.
Ze zal het ermee moeten doen!
Hoe op te lossen? Geen idee, er wordt hier bijna alleen maar duur gebouwd en dus zit op zichzelf er voorlopig niet in ben ik bang.
Mijn kind kan ook geen kant op. Ik heb weleens gedacht dat ik maar een huisje ga huren (ik sta bovenaan de wachtlijst) waar zij dan in gaat wonen, maar dat is vast niet de bedoeling 
Ik bemoei me niet met haar beslissingen en regels heb ik ook niet behalve meehelpen in huis en je eigen zooi opruimen. Het gaat in goede harmonie zo gelukkig.
Ik begrijp het probleem maar hier is het niet aan de orde. Onze zoon gaat binnenkort samenwonen en had eigenlijk heel snel woonruimte (wel huur) gevonden. Hij heeft er wel een paar weken veel tijd in gestopt om te zoeken, makelaars te contacteren voor een bezichtiging. Misschien ook een kwestie van geluk hebben want bij de eerste bezichtiging waren er veel minder mensen dan bij de 2e, dan is de kans dat de woonruimte voor jou wordt wel een stuk kleiner.
Mug schreef op 19-01-2023 om 11:30:
Mijn kind kan ook geen kant op. Ik heb weleens gedacht dat ik maar een huisje ga huren (ik sta bovenaan de wachtlijst) waar zij dan in gaat wonen, maar dat is vast niet de bedoeling
Ik bemoei me niet met haar beslissingen en regels heb ik ook niet behalve meehelpen in huis en je eigen zooi opruimen. Het gaat in goede harmonie zo gelukkig.
Mijn kinderen ook niet. Tweeling van 22. Dochter is samen met haar vriend op zoek naar een koophuis. Zij werken allebei.
Zoon is nog single en studeert nog. Staat wel ingeschreven. Hij wil wel heeeeeel graag in ons dorp blijven wonen, in verband met zijn toekomstig werk (vanaf augustus), sport en vriendenkring. En dat maakt de keuze vrij beperkt.
We hebben weinig regels. Graag even melden of je thuis eet en slaapt. Je eigen zooi opruimen en ook af en toe de wasmachine aanslingeren en de vaatwasser in- en uitruimen.
" Hoe zouden we dit als maatschappij op moeten lossen?"
Misschien ophouden met en masse VVD te stemmen? Het is maar een idee.
Ik woon al mijn hele volwassen leven in Amsterdam en daar is de woningnood nooit opgelost geweest, maar het lijkt nu toch echt wel erger dan pakweg 20 jaar terug. En dat kan ik toch moeilijk los zien van zaken als de verhuurdersheffing en het denken in termen van woningmarkt ipv volkshuisvesting. Het enige voordeel van het lange aanblijven van Rutte en kornuiten is dat ze nu op allerlei terreinen het puin moeten ruimen dat ze zelf veroorzaakt hebben.
Wat ook zou kunnen helpen is als ouderen van wie de kinderen dan wel zijn uitgevlogen hun grote woningen zouden verlaten en inruilen voor kleinere zodat er wat meer doorstroming op de woningmarkt komt. Dat blijkt om allerlei redenen lastig. Daar valt misschien nog wat te winnen zonder dat er meteen hele vinexwijken met eengezinswoningen hoeven te worden bijgebouwd.
Mijn zoon is pas op zijn 29ste het huis uit gegaan. Hij is lang bezig geweest met het kopen van een huis maar werd telkens overboden. Hij heeft geen relatie en kon dat niet betalen in zijn eentje. Toen hij veranderde van baan is hij flink met zijn salaris omhoog gegaan en kon daardoor ook meer bieden en zo is hij toch aan een mooi huis gekomen. Nooit problemen gehad toen hij nog thuis woonde. Hij wilde natuurlijk wel graag op zichzelf maar we hebben er het beste van gemaakt en het ook gezellig gehad. Na de dood van zijn vader zijn we ook een aantal keren samen op vakantie geweest dus zo zat was hij mij gelukkig niet.
Mijn kind is nog jong, maar ik heb zelf tot mijn 25e thuis gewoond en dat betekende toch echt wel gewoon aanpassen aan de heersende modus operandi die er was. Om de haverklap logés over de vloer zaten mijn ouders echt niet op te wachten. Het is toch iemand van buiten je gezin die mee komt draaien en dat kost gewoon energie en aanpassingsvermogen. Laat staan dat ik er mee weg zou zijn gekomen dat er elke dag een andere one night stand over de vloer was gekomen.
Als je dat graag wil, moet je op jezelf gaan, en als dat niet kan heb je pech. Je kunt ook geen hele dure spullen kopen als je geen tijd hebt voor een baantje of er nog te jong voor bent of te weinig verdient of te veel andere kosten hebt. Dan moet je keuzes maken in het leven. Niet alles is zonder meer een recht in het leven.
Dat je als ouder helemaal niet meer verantwoordelijk bent voor wat je kind doet of laat, ben ik het ook niet mee eens. Als je kind een wietplantage op zolder heeft, of zwaar vuurwerk of wapens bewaart in jouw huis, dan kan dat ook voor jou gevolgen hebben.
Toen ik 18 werd zat ik nog op de middelbare school. Leerplicht was toen ook nog maar tot 16 geloof ik. Maar school verwachtte wel degelijk dat je gewoon alle lessen volgde en een absentiemelding met geldige reden als dat een keer niet kon. Misschien dat leerplicht geen boetes meer kon geven, maar als je veelvuldig spijbelde dan verspeelde je in ieder geval wel je goodwill bij de school. Dan konden ze je er gewoon vanaf sturen met de boodschap 'als je niet wil leren, ga je maar werken'.
Er moet zeker iets gedaan worden aan het woningtekort, maar ik vind het te makkelijk om daardoor geen enkele verantwoordelijkheid voor normaal samenleven en rekening houden met elkaar meer bij jongvolwassenen neer te leggen. Als het goed is, leer je ze dat als kind al.
Mijn ouders trouwden met 24. Van hun generatie waren het eigenlijk alleen degenen die gingen studeren ver weg die op kamers gingen wonen. De rest bleef thuis wonen tot ze trouwden en zelf een huis konden financieren. Dat betekende toch vaak eerst een opleiding doen, in dienst, een baan vinden en sparen. En een stabiele relatie opbouwen.
Er wordt ook nog eens enorm gediscrimineerd in de vrije sector. En nog openlijk ook. Mijn dochter en haar vriend (allebei blond, wit en met een Hollandse voor- en achternaam) zijn twee keer op bezichtiging geweest. Bij beide appartementen vielen de gegadigden met een kleurtje of buitenlandse achternaam direct af. Bij appartement 1 kregen dochter en vriend het niet omdat een ander wit stel financieel stabieler was. Bij appartement 2 maakte de makelaar een foute opmerking over een stel met een Pakistaanse achtergrond dat te laat was voor de bezichtiging "waarschijnlijk omdat dat soort mensen niet tegen regen kan". Dochter en vriend kregen het appartement. Dochter belde me nog op of ik vond dat ze het moesten afwijzen zodat het Pakistaanse stel erin kon. Maar waarschijnlijk had de makelaar dan een ander wit stel gezocht en ook bij dochter was de nood hoog, want die had een baan gevonden in die stad en moest overigens ook uit haar studentenwoning omdat ze was afgestudeerd. Zo blijft het dus in stand en dat is echt treurig voor jongeren die er niet uitzien als kaasmeisjes en -jongens uit de Hollandse polder of die een vader hebben met een niet-Nederlandse naam.
Het is voor deze generatie zeker heel vervelend, maar het is echt geen nieuw probleem.
Toen ik klaar was met studeren zo’n 15 jaar geleden stond ik al 7 jaar op de wachtlijst voor een huurwoning. Een baan vinden was drama, want economische crisis. Na 9 jaar wachten had ik eindelijk een betaalbaar huurflatje in een middelgrote stad en hopte ik nog steeds tussen tijdelijke banen, want een vast contract werd niet gegeven.
Toen mijn oma eind jaren ‘40 aan wal ging wonen met de kinderen (mijn opa was schipper) kwam ze in een kazerne terecht, want een woning was er niet. Pas halverwege de jaren ‘50 hadden ze een eigen huis.
Ik vind het wel een interessant vraagstuk moet ik zeggen. Als ouder "groei" je niet altijd hard genoeg mee in de ontwikkeling van je volwassen kind. Als ze als jongvolwassenen uit huis gaan, gaat dit gemakkelijker. Dit heb ik gemerkt toen mijn oudste kind - na een paar jaar zelfstandig te hebben gewoond - weer thuis kwam wonen. Pas dan merk je hoe je nog vanuit oude patronen denkt. Het is echt zoeken naar een nieuw evenwicht.
Mijn jongste dochter (20) woont nog thuis. Bij haar merk ik dat het groeien naar een volwassen verstandhouding trager verloopt dan bij de uit-huiswonende kinderen. Natuurlijk behandel ik haar niet meer als een kind, maar ik merk toch dat ik met haar een andere verstandhouding heb dan met mijn andere volwassen kinderen. Alsof het extra moeilijk is om je echt los te weken van je verantwoordelijkheid als ouder als je kind nog thuis woont. Je hebt toch meer de neiging (althans, ik wel...) om dingen in de gaten te houden en problemen voor te zijn. Simpelweg omdat deze zich voor je neus afspelen.
Kortom, ik vind het gezond als kinderen toch op een gegeven moment uitvliegen en écht op eigen benen gaan staan.