dochter gedraagt zich als echtgenote

elastigirl schreef op 13-03-2023 om 17:02:

[..]

daar zeg je mij wat. Ja, je hebt gelijk, speelt al jaren dit. Ik hield altijd mijn mond dicht omdat hij vond dat er altijd paas en vree in het huis moest zijn. Ik heb al die jaren mijn best gedaan zo goed en zo kwaad als kon voor die kinderen. Voornamlijk uit schuld gevoel. Zij zeiden namelijk dat ik hun gezin heb opgebroken, moeder sprak ook erg naar over mij. Ik voel mij vanzelfspreken genomen. Ik was er altijd om te wassen, koken, schoonmaken. Meer mocht ik niet doen want het waren zijn kinderen (dit waren zijn woorden). Ik hoopte jaar in jaar uit dat het beter werd. Toen ze jong waren was het een beetje te behouden en onder controle. Nu dat zij volwassen is is een ander verhaal. Ik weet niet of zij zich wil laten gelden of zo. Praten met haar heeft geen zin, de vader zal er (zoals altijd) tussen staan. 

ik word er verdrietig van als ik dit lees . Snap nu wel beter je emoties. Je wordt niet gewaardeerd. Niet gezien . Niet gehoord . Snapt je man dit ?

Het klinkt bijna alsof je jaloers bent op stiefdochter. Dat zij meer aandacht en prioriteit krijgt dan jij. Je lijkt boos op haar te zijn dat ze haar vader zo claimt en dat dat ten koste gaat van aandacht van man aan jou. Maar waarom zou zij rekening met de hoeveelheid aandacht voor jou houden? Zij heeft niet gevraagd om een stiefmoeder. Kortom de kans dat je dat veranderd krijgt is nihil.

Je echte probleem lijkt te zijn dat je je niet gewaardeerd en gerespecteerd voelt door je man. En dat komt doordat je man besluit afspraken met jou af te zeggen en wat anders te gaan doen. En dan zou het niet moeten uitmaken of dat is vanwege een vriend, zijn dochter of de buurman.

Het probleem met je man die buiten de deur vlees eet zie ik overigens helemaal niet. En ook niet waarom je daar stiefdochter op aan kijkt. Man kan toch prima besluiten om iets vegetarisch te eten. Ik denk dat stiefdochter wel weet dat jij probeert haar claimende gedrag op vader probeert te beperken en dat ze daarom provoceert door te zeggen dat kan vlees eet. 

Tijd voor een goed gesprek met man. En als jij je daarna nog steeds ondergewaardeerd voelt dan moet je een punt zetten achter deze relatie. Deze strijd met stiefdochter ga je namelijk nooit winnen. 

Puur op je topictitel, nee hoor, zij gedraagt zich niet als 2e echtgenote, maar jouw partner gedraagt zich niet als volwassen vader/partner! 

Maar even, je hebt dus al 13 jaar een relatie met je partner, zelf en samen geen kinderen? Heeft zijn ex inmiddels ook een nieuwe relatie en zo ja, gedraagt zij zich naar hem ook zo? Was jij ook de reden van hun scheiding?

Naar hoe je man jou altijd graag even je plaats laat weten, nl tweederangs. Hij klinkt niet als een fijne echtgenoot.
Je kunt hem nog eens goed uitleggen hoe je voelt, maar ik vermoed zomaar dat hij dan jou gaat uitleggen dat het allemaal aan jou ligt, dat je overgevoelig bent en dat je je buiten zijn relatie met zijn dochter moet houden.
Ik ben bang dat je gebruikt bent om al die tijd het bed en de tafel te vullen en dat hij zijn dochter gebruikt om zijn ego te strelen “kijk mij een leuk iemand zijn”.
Dochter gaat daar in mee, want kinderen zijn eindeloos loyaal en dit is de manier waarop zij al die jaren de aandacht krijgt die ze zo nodig heeft van haar vader terwijl ze ook loyaal aan haar moeder kan zijn, want samen tegen jou, de boze stiefmoeder.
Ik zou me ook buitengesloten voelen als ze steeds samen plezier hebben ten koste van jou. Als het niet ging om je man en zijn dochter maar om twee vriendinnen die jou zo buitensluiten , dan zou je allang besloten hebben om andere vriendinnen te zoeken denk ik. 

Ik denk ook dat je je laat opnaaien door een 24-jarige én boos bent op de verkeerde. 

Pak het direct aan, lik op stuk, ze zijn geen kleuters meer. Als je man het niet doet dan neem je het zelf over.
Gebruik oneliners zonder emotie, kijk haar kort in de ogen en ga geen discussie aan:
-wat onaardig. ( lees de punt(.)
-waarom zou iemand zoiets zeggen.
-ik hoor je, ik ben het er niet mee eens.
-zo gaan we niet met elkaar om.
-kun je dat ook rustig/vriendelijker verwoorden?
-ik hoop dat ik dat verkeerd verstaan heb.
-ik ga geen discussie aan.

Bepaalde verhoudingen veranderen niet snel, die zijn zo gegroeid en mensen houden niet van aanpassen. Sommige karakters gaan graag de strijd aan.
Ga daar niet in mee, maar laat wel merken dat ze je grens bereikt.

Praat met je man en zeg wat je hier schrijft. Natuurlijk kiest hij altijd voor zijn kind. Dat siert hem enorm. Maar dat kan ook zonder over jouw grenzen te gaan.

Max88 schreef op 13-03-2023 om 18:14:

Natuurlijk kiest hij altijd voor zijn kind. Dat siert hem enorm. Maar dat kan ook zonder over jouw grenzen te gaan.

Natuurlijk hoeft dat niet altijd. Zeker niet bij volwassen kinderen. Maar ook als kinderen nog klein zijn hoef je niet altijd te kiezen vóór je kinderen. Alle mensen in een gezin hebben een belang en als ouders van jonge kinderen weeg je belangen af, waarbij je weet dat jonge kinderen niet voor zichzelf kunnen opkomen. Jij vertegenwoordigd dan hun belangen. Bij volwassen kinderen hoef je dit in principe niet meer te doen én hoef je bepaald gedrag ook niet (meer) te accepteren. Als mijn kinderen vinden dat ze mijn partner op een betuttelende manier denken aan te kunnen spreken, dan spreek ik mijn kinderen aan. Daarmee hou ik niet minder van ze, maar daarmee maak ik wel meteen duidelijk wat ik wel en geen ok gedrag vind. Waarbij elkaar aanspreken op dingen die we vervelend vinden (mijn kinderen mij, ik hen, zij mijn partner of partner mijn kinderen) altijd kan, maar wel op een normale, respectvolle en volwassen manier.

elastigirl schreef op 13-03-2023 om 17:39:

Hoe gaat het dan in een biologisch gezin? ouders om en nabij 50 en kinderen rond 25?

Ik was allang op mezelf. Ik heb wel strijd tussen kinderen gezien.

Als kind wil je ook horen dat je goed bezig bent. Het lijkt alsof deze jongedame zich steeds bevestigd moet zien door vader. Maar hier hebben jullie jaren bij gestaan en meegemaakt. Dus met zijn drietjes is deze sfeer gecreëerd. Pak je eigen aandeel. Wat had jij anders kunnen doen. Alle dingen die mensen hier als tips aankaarten ooit geprobeerd? 
nu is dit al 13 jaar de stand van zaken. 

Ik wist en weet bij ouders die gaan niet veranderen dus ik heb mijn verwachtingen bijgesteld maar ben geen onderdeel meer van het gezin in 1 huis en al wat decennia verder nu. 
op latere leeftijd heb ik ook echt gebroken met een ander kind. Van dezelfde ouders. Misschien moet je dit eens bekijken met familie-opstellingen. Het opent vaak de ogen met wat er onderling gebeurt en wie met wie bezig is. En dat is confronterend. De vraag of je daar zomin moet blijven zoals afgelopen tijd kunnje dan snel beantwoorden. 
Dus moet je aan de slag met je eigen gedrag aanpassen of je vertrekt. En dan eens uitvinden hoe het dan gaat. 
Door een partij te negeren heb ik nu een stuk minder last van wat me eerst verweten werd en daarna gezien. Vervolgens werd een mes in mijn rug gestoken dus sinds ik daar geen contact meer mee heb is mijn probleem of last opgelost. 

Dus of ga weg als zij komt

Of ga zelf weg

Of reageer anders dan dit te pikken en te blijven

elastigirl schreef op 13-03-2023 om 17:11:

[..]

zo had ik er niet naar gekeken. en wat vind jij hoe mijn gedrag moet zijn? tot op heden probeer ik en doe mijn best om echt emotioneel volwassen te gedragen. Geen reactie is ook een reactie. Maar soms heb ik zo iets van.. HOU OP!! ga lekker samen wonen en laat je dochter voor je zorgen als je het zo graag wil.

Juist die tegengas... ik weet het niet hoe dit moet (klinkt stom) op mijn werk kan ik prima met deze leeftijden omgaan... maar hier niet.

Kijk niet naar hoe ik vind dat je gedrag moet zijn, kijk naar hoe je behandeld wil worden. Niet alleen door dochter maar ook door je vriend. Je kunt het beste eerst het gesprek aan gaan met je vriend over hoe jij dit al jarenlang ervaart en hoe je het graag ziet. Wuift hij het weg, dan weet je hoe de vlag erbij hangt en zou je je kunnen afvragen of het allemaal wel de moeite waard is.

TO, dit is een ongezonde situatie, zowel van vader als van dochter. Zij beseffen dat waarschijnlijk zelf niet, jij wel en jij bent degene die de klos is van de hele toestand. Een vader mag zijn kind op 1 zetten, maar niet op de manier dat hij het doet. En zij zal waarschijnlijk wel zo sluw zijn dat ze beseft dat papa geen ruggengraat heeft en als een marjonet danst. Dat doe jij niet en daarom ben je 'de slechte'.

Ik zou dat niet volhouden, je wordt niet geliefd en nog minder gerespecteerd, zowel door je man als door zijn dochter.

Gebruikersnaaminvullen schreef op 13-03-2023 om 20:41:

[..]

Kijk niet naar hoe ik vind dat je gedrag moet zijn, kijk naar hoe je behandeld wil worden. Niet alleen door dochter maar ook door je vriend. Je kunt het beste eerst het gesprek aan gaan met je vriend over hoe jij dit al jarenlang ervaart en hoe je het graag ziet. Wuift hij het weg, dan weet je hoe de vlag erbij hangt en zou je je kunnen afvragen of het allemaal wel de moeite waard is.

Dit is denk ik wel een belangrijke. Ik heb eigen kinderen, ben gescheiden toen ze al volwassen en uit huis waren. Maar loop er nu tegenaan dat ik ook veel te lang me heb aangepast en rekening heb gehouden met mijn ex. Die was vaak ziek, veel stress van werk dus elke keer had ik 't gevoel "nu kan ik niet óók nog aandacht voor mij/ons gaan vragen". De kinderen hebben van een beeld van een niet belangrijke moeder helaas. Maar gedrag veranderen, patronen doorbreken, is réte moeilijk! Zoek daar hulp bij! 

En, ik vraag me af, wat was er zo leuk aan je partner dat je voor hem viel en is dat er nu nog steeds? Of is dat er eigenlijk niet meer maar hoop je dat dat terugkomt als je maar genoeg je best doet? Als dat zo is, geef ik je weinig hoop. Des te belangrijker dat je voor jezelf leert opkomen. 

Ik zou wat afstand houden van haar en je minder bemoeien (ook in je hoofd!) met hun relatie. Dat is niet aan jou nl.
Hoe dingen verlopen in een gemiddeld niet- gebroken gezin lijkt me niet zo aan de orde, de scheiding heeft zo te horen nu eenmaal veel impact gehad. Klinkt alsof dochter nog steeds haar plekje bij vader denkt te moeten verdedigen. Terecht, want jij stelt haar positie behoorlijk ter discussie, dat zal ze vast voelen. Jullie zitten in een concurrentiestrijd en daar zijn er toch echt twee voor nodig. (en wie is de wijste?) 

Focus je op je relatie, kijk wat je daar mist en hoe je dat kunt verbeteren en probeer dat los te koppelen van zijn relatie met zijn dochter. 
Bitse opmerkingen zou ik zelf niet gaan maken, dat voedt de strijd maar.  Ik zou het eerder proberen te pareren met humor of extra vriendelijk gaan doen. (kan zeer effectieve strategie zijn) 
Tenzij ze natuurlijk echt over je grenzen gaat. Laat je dan ook niet stoppen door partner, die gaat niet over jouw grenzen. 
Maat gewoon weggaan op vervelende momenten kan ook duidelijk zijn en jouw lucht geven. En zoek wat meer levensinvulling misschien, je hoeft niet constant bij hen te zijn. 
Dat je vooral huishoudelijke taken hebt gedaan, lag dat echt aan je partner of ook aan jou??
Dat je geen opvoedkundige rol had lijkt me niet vreemd, zeker niet na een turbulente scheiding.