Dochter weegt 100plus kilo
Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.
Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.
RodeKrullenbol schreef op 10-08-2022 om 14:27:
Misschien kan het een helpende gedachte zijn dat je haar toekomst m.b.t. haar gewicht niet overlaat aan het (nood)lot, maar aan je dochter zelf.
Wie komt eerder tot verantwoordelijk gedrag; iemand die op essentiële punten wordt aangestuurd door diens moeder of degene die zichzelf verantwoordelijk weet voor de invulling van het eigen leven?
Ik zou zeggen: vertrouw op de opvoeding die je haar hebt gegeven en laat je dochter nu los, nu het daar tijd voor is geworden.En vergeet niet: de geschiedenis herhaalt zich welbeschouwd nooit op precies dezelfde wijze. De tijd en omstandigheden die jouw moeder meemaakte zijn echt grondig anders geweest. Jouw dochter leeft in het zogeheten 'informatietijdperk' en krijgt daarmee allerlei helpende handen aangereikt. In veel gevallen zelfs gratis!
Nu je je tegenover forumbeheer zelfs excuseert voor het wangedrag van anderen, wek je op mij de indruk dat je iemand bent die zich nog wel eens verantwoordelijk ziet voor zaken die feitelijk onder de verantwoordelijkheid van anderen vallen.
Ja, je hebt gelijk. Het is anders nu. Maar ik heb het al fout zien aflopen. Dat wil ik niet nog een keer.
Ik voel me toch wat verantwoordlijk voor het topic. Ik ben het begonnen. Ik wist niet dat men zo veel emoties had om dit onderwerp.
Mija schreef op 08-08-2022 om 19:57:
[..]
In de OP staat: “En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.”
Lijkt me duidelijk genoeg dat ze het er niet over wil hebben. En ja, dan is er een onderwerp waarvan je beiden weet dat het gevoelig ligt en vermeden moet worden. Dat is dan maar zo.
Ik zou voorlopig alleen maar (gemeende) complimenten geven over haar uiterlijk: je ziet er goed uit, leuk kapsel, mooie jurk, die kleur staat je goed etc. Als dochter zich veilig voelt, komt het heus wel weer eens ter sprake. Maar ik zou nu echt op haar initiatief wachten. Je kunt wel van alles willen als ouder en goede bedoelingen hebben, maar als kind er niet voor openstaat, houdt het op. En als je je kind van je zou vervreemden en haar zelfvertrouwen stuk maken omdat je er als moeder maar niet over op zou kunnen houden, wat heb je dan gewonnen?
Mona-xxx schreef op 10-08-2022 om 13:43:
Dank aan iedereen voor de reaties. Ik zie dat er ook andere discussies zijn opgelaaid. Mijn excuses aan de moderater het was niet mijn intentie om hier zoveel stof te doen opwaaien.
Ik denk dat het beste is om mijn handen er van af te houden en altijd mijn deur open te laten voor haar als ze toch besluit om hulp te zoeken of om af te vallen. Ik vind het alleen zo moeilijk. Ik weet dat ze 24 is, maar ik heb het gevoel dat ik haar aan het lot overlaat. In mijn ogen is ze nog stees mijn kleine meisje. En ik kan haar nu niet helpen met haar problemen omdat ze geen hulp wilt. Dit is precies wat er met mijn moeder gebeurde. Mijn ergste nachtmerrie komt dus uit.
he, zit te huilen nu ik dit typ. Maar goed iedereen bedankt met alle adviezen.
Lieve Mona, lieve moeder en dochter,
Ik denk dat jij geen excuses hoeft te maken. En deze topic slaat zeker niet dood als we ons richten op wat jij ons schrijft.
Ik heb geen direct advies, wel een virtuele knuffel, omdat ik zoveel herken. Ook mijn oudste dochter zie ik ongezonde keuzes maken en ondanks coaching, goede gesprekken en me richten op het positieve en negeren van het negatieve in het contact met haar, voel ik me, net als jij, heel machteloos.
Waar de tip 'loslaten' mij niets biedt, heeft het begrip 'het onderwerp van mijn zorgen kleiner maken' soms wel effect: soms, met nadruk, soms, lukt het me te denken in de volgende zinnen. Misschien heb je er iets aan (misschien ook niet, geeft niks):
- ik doe wat in mijn vermogen ligt, meer kan ik niet.
- er komt een tijd dat ze wat meer in balans komt. Niet nu. Maar het komt.
- het wordt beter (niet van mezelf)
- het wordt beter, heb geduld
- het wordt beter,
- je bent niet alleen. Zoveel moeders die zich zorgen maken over hun kind. Dat neemt jouw zorgen niet weg, maar het kan je wel troost bieden.
Een hele dikke knuffel. 
