Dochter weegt 100plus kilo
Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.
Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 16:26:
Wat wil je daarmee zeggen Krullenbol?
Het was een illustratief voorbeeld om mijn eerdere, wat meer filosofisch getinte uitspraken toe te lichten.
Jouw reactie illustreert wat mij betreft maar weer eens dat ongezond gedrag nog wel eens tot stand komt in een context van ongezonde sociale verhoudingen.
Je "klem" eten, zoals jij dat formuleert, naar aanleiding van figuurlijk klem zitten? Vermoedelijk overstijgt het spijtig genoeg jouw voorstellingsvermogen.
"Maar niks doen, gaat het probleem van de uitdijende vrouw die haar ouders niet wilde lastigvallen, niet oplossen. Ze kan wel haar hoofd in het zand willen steken en dat mag. Als de wereld te confronterend is, dan is dat waarschijnlijk voor haar de manier om ermee om te gaan. Een ongezonde manier, edoch een manier. Want zo gaan veel mensen met issues en verslavingsproblematiek om met hun problemen. Een soort fuck de wereld, ik zuip me klem/rook me het tyfus/eet me klem."
Waarom kun je de drang niet beheersen om toch die laatste zin nog even neer te kwakken. Het doet alles wat je zegt teniet.
RodeKrullenbol schreef op 08-08-2022 om 16:36:
[..]
Jouw reactie illustreert dat ongezond gedrag nog wel eens tot stand komt in een context van ongezonde sociale verhoudingen.
Bedoel je nu te zeggen: het is de schuld van de ander dat iemand (vul in) drinkt/eet/rookt? Klopt, dat gedrag ontstaat vaak mede door invloeden van buitenaf. Maar als volwassene heeft iemand ook een eigen aandeel. Bovendien zijn er erg veel mensen die wel "redenen" hebben voor bepaald gedrag en dat gedrag toch niet hebben. Maar goed, dat gaat allemaal wel heel erg ver voor dit topic.
Kort gezegd: laten we absoluut de menselijke aspecten niet vergeten in een complex probleem en sensitief zijn voor de persoon met het probleem. Maar laten we vooral ook niet op kousenvoetjes moeten lopen, omdat je iemand anders al super snel kwetst. Het werkt -zoals zo vaak- twee kanten uit. Nee, spiegelen is zelden leuk. Maar we zijn ook allemaal volwassenen en als een bepaalde boodschap komt van iemand waarvan je weet dat deze van je houdt en betrokken is bij je, is het ook een beetje aan de ontvanger hoe deze eea wil lezen en interpreteren. Je kunt de boodschapper niet in z'n eentje verantwoordelijk houden voor gekwetst raken. Dan zit er iets in jezelf dat daar ook heel gevoelig (mogelijk overgevoelig) voor is. Verwachten dat iedereen om je heen daar altijd rekening mee moet houden of iets moet negeren zodat je niet gekwetst raakt, lijkt me ook een beetje overtrokken. Je houdt rekening met élkaar, twee kanten uit.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 16:45:
[..]
Bedoel je nu te zeggen: het is de schuld van de ander dat iemand (vul in) drinkt/eet/rookt? Klopt, dat gedrag ontstaat vaak mede door invloeden van buitenaf. Maar als volwassene heeft iemand ook een eigen aandeel. Bovendien zijn er erg veel mensen die wel "redenen" hebben voor bepaald gedrag en dat gedrag toch niet hebben. Maar goed, dat gaat allemaal wel heel erg ver voor dit topic.
Kort gezegd: laten we absoluut de menselijke aspecten niet vergeten in een complex probleem en sensitief zijn voor de persoon met het probleem. Maar laten we vooral ook niet op kousenvoetjes moeten lopen, omdat je iemand anders al super snel kwetst. Het werkt -zoals zo vaak- twee kanten uit. Nee, spiegelen is zelden leuk. Maar we zijn ook allemaal volwassenen en als een bepaalde boodschap komt van iemand waarvan je weet dat deze van je houdt en betrokken is bij je, is het ook een beetje aan de ontvanger hoe deze eea wil lezen en interpreteren. Je kunt de boodschapper niet in z'n eentje verantwoordelijk houden voor gekwetst raken. Dan zit er iets in jezelf dat daar ook heel gevoelig (mogelijk overgevoelig) voor is. Verwachten dat iedereen om je heen daar altijd rekening mee moet houden of iets moet negeren zodat je niet gekwetst raakt, lijkt me ook een beetje overtrokken. Je houdt rekening met élkaar, twee kanten uit.
Jij leeft dus probleemloos vwb jezelf en jullie kinderen?
Kersje schreef op 08-08-2022 om 17:39:
[..]
Jij leeft dus probleemloos vwb jezelf en jullie kinderen?
nee, natuurlijk niet. Dat suggereer ik overigens nergens. Maar eetproblemen zijn uiteindelijk ook gewoon problemen die je wel of niet aanpakt. Dat is een keuze om daar voor je kop in het zand te (blijven) steken of niet. Niemand is vrij van problemen schat ik zo.
Problematisch overgewicht bij een ander geeft jou (of wie ook) nog geen vrijbrief voor wangedrag, als het (in het ergste geval zelfs herhaaldelijk) ongevraagd geven van adviezen en het daarmee inbreuk maken op iemands autonomie.
RodeKrullenbol schreef op 08-08-2022 om 17:46:
Problematisch overgewicht bij een ander geeft jou (of wie ook) nog geen vrijbrief voor wangedrag, als het (in het ergste geval zelfs herhaaldelijk) ongevraagd geven van adviezen en het daarmee inbreuk maken op iemands autonomie.
Nee, klopt, wat is je punt?
Diyer schreef op 08-08-2022 om 17:54:
[..]
Nee, klopt, wat is je punt?
Dat jij dat ( hier ) dus wel doet, maar dat recht heb je niet.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 17:42:
[..]
nee, natuurlijk niet. Dat suggereer ik overigens nergens. Maar eetproblemen zijn uiteindelijk ook gewoon problemen die je wel of niet aanpakt. Dat is een keuze om daar voor je kop in het zand te (blijven) steken of niet. Niemand is vrij van problemen schat ik zo.
Je begrijpt mijn punt niet, maar dat had ik eigenlijk ook niet verwacht, begreep je op een ander forum ook nooit.
Max88 schreef op 08-08-2022 om 18:00:
[..]
Dat jij dat ( hier ) dus wel doet, maar dat recht heb je niet.
sorry hoor, zit ik op een forum met het onderwerp obesitas? Ben jij mijn persoonlijke corrector van mijn teksten? Ben jij iemand in mijn privékring aan wie ik mijn mening geef? Nee, dan moet je misschien niet hier lezen als je zo hypergevoelig bent voor mijn reacties.
Max88 schreef op 08-08-2022 om 18:00:
[..]
Dat jij dat ( hier ) dus wel doet, maar dat recht heb je niet.
Lieve schat, al vind ik je een ontzettend teergevoelig dramkontje. Dat recht heb ik zeker wel. Dat je het niet leuk vind als ik dat vind, dat mag jij dan weer vinden. Maar ik heb bij mijn weten geen contract ondertekend waarop stond dat ik niks mocht zeggen over eetverslavingen, omdat ik daarmee jouw ego zou kwetsen.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 18:17:
[..]
Lieve schat, al vind ik je een ontzettend teergevoelig dramkontje. Dat recht heb ik zeker wel. Dat je het niet leuk vind als ik dat vind, dat mag jij dan weer vinden. Maar ik heb bij mijn weten geen contract ondertekend waarop stond dat ik niks mocht zeggen over eetverslavingen, omdat ik daarmee jouw ego zou kwetsen.
Mijn ego? Ik heb geen eetverslaving, nooit gehad ook. Je hebt het recht niet om in iemands persoonlijke ruimte te komen en diens autonomie te veroordelen.
Ik wil je zeggen te stoppen met zinnen zoals de 1e zin van je tekst hierboven ( lieve schat en teergevoelig dramkontje).
Mijn oma had een hekel aan dikke vrouwen. Eigenlijk vond ze dat deze het beste uit het straatbeeld zouden moeten verdwijnen. Dat zei ze niet met zoveel woorden, maar indirect, met valse opmerkingen en bijvoorbeeld op feestjes negeren van haar wat dikkere familieleden, deze niet op de groepsfoto willen; altijd moest er wel iets gezegd over vollere voorbijgangers, dat soort dingen.
Mijn moeder werd na mijn geboorte heel dik. Ze heeft daarna nooit meer durven fietsen, sporten of zwemmen, want ze had geinternaliseerd dat ze dat haar medemensen moest besparen. Zo’n dikke vetklep in een badpak, iew!
Ikzelf ontwikkelde een eetstoornis, net als mijn tante en nichtje. Gelukkig is dat alweer een tijdje geleden, het gaat best goed, maar superslank ben ik niet (zeg maat 40). Bijna elk moment van mijn leven ben ik me bewust van mijn figuur en ik weet zeker dat mijn moeder, tantes en nichtje dat ook zijn. Vol jaloezie kijk ik naar mijn schoonzoon die alles eet waar hij zin in heeft en meer, en waar niemand wat van vindt want hij is slank. Nooit hoeft hij zijn blik haastig af te wenden van zijn weerspiegeling in een vensterruit.
Nu is het voor mij heel belangrijk geweest dit familietrauma, want dat is het, niet door te geven aan mijn eigen kinderen. De tijd zal leren of dat gelukt is. Toen mijn (net volwassen) de dochter wat forser leek te worden heb ik voorgesteld samen naar de sportschool te gaan, omdat ik het moeilijk vond alleen te trainen en zij op dat moment niet aan sport deed.. Niks over haar figuur gezegd maar onze gezondheid benadrukt, want dat is tenslotte het belangrijkste punt. We trainen nu al 2 jaar samen en voelen ons er beiden heel goed bij. Als TS bij haar dochter in de buurt woont kan ik het zeker aanbevelen. Maar het “uitspreken van je bezorgdheid” zonder dat je concreet hulp aanbiedt is denk ik waardeloos. Wat je namelijk hoort is “ Ik vind je onaanvaardbaar dik, doe er wat aan” en dat werkt niet.
jenn55 schreef op 08-08-2022 om 14:21:
[..]
Is dat zo? Is het antwoord daarop 'niet of heel spaarzaam en voorzichtig'?
Denk niet dat dat in alle moeder-dochter relaties zo werkt, maar vast wel in sommige/vele. Maar mijn ding is wel dat juist als het gaat om mijn dochter, dat ik het er dan wel met haar over wil hebben (niet voortdurend) juist omdát ik om haar geef. Dat een wildvreemde dik is maakt me niks uit.
Maar goed, als mijn dochter zou zeggen: luister eens mama, ik wil het gewoon NIET hebben over mijn overgewicht, dan zou ik zeggen: dat is goed, dat zal ik niet meer doen. En ik zou het er dan daadwerkelijk niet meer erover hebben. Maar zij en ik zouden ons beide bewust zijn van het probleem dat niet meer besproken mag worden.
In de OP staat: “En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.”
Lijkt me duidelijk genoeg dat ze het er niet over wil hebben. En ja, dan is er een onderwerp waarvan je beiden weet dat het gevoelig ligt en vermeden moet worden. Dat is dan maar zo.
Ik zou voorlopig alleen maar (gemeende) complimenten geven over haar uiterlijk: je ziet er goed uit, leuk kapsel, mooie jurk, die kleur staat je goed etc. Als dochter zich veilig voelt, komt het heus wel weer eens ter sprake. Maar ik zou nu echt op haar initiatief wachten. Je kunt wel van alles willen als ouder en goede bedoelingen hebben, maar als kind er niet voor openstaat, houdt het op. En als je je kind van je zou vervreemden en haar zelfvertrouwen stuk maken omdat je er als moeder maar niet over op zou kunnen houden, wat heb je dan gewonnen?
