En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’
Gisteren heeft onze zoon na 3 maanden klussen het ‘nest’ verlaten.
Nooit gedacht dat ik er zo’n moeite mee zou hebben. Hij is enigs kind en we hebben een goede band. Voel me leeg en verdrietig.
het feit dat een hoofdstuk wordt afgesloten en hij nu echt alleen gaat wonen geeft me een weemoedig gevoel.
Tranen lopen over mijn wangen als ik zijn lege kamer zie.
Het idee dat hij niet meer thuis slaapt en dat we in de ochtenden lekker op elkaar vitten🫣, maar zeker ook gewoon zijn aanwezigheid en t zorgen ‘voor’ dat wegvalt, geven me een ‘rouw’ gevoel.
Ik merk dat ik het gevoel van ‘controle kwijt zijn’, voor zover je dat nog hebt als je kind begin 20tig is, heel eng vindt.
Hij heeft zelf alleen iets kunnen kopen, zo fijn voor hem. Ben super trots, maar mijn verdriet legt er wel een schaduw over.
Wellicht klinkt t overdreven en het is echt niet zo dat ik geen eigen leven heb. Ik werk, heb een relatie en vrienden.
Hoop zo dat ik over paar weken gewoon lachend bij hem op bezoek kan gaan zonder te huilen als ik wegga. Ik probeer hem niet te belasten met mijn emoties en dat lukt redelijk. Hij weet dat ik t lastig vindt en zegt dan heel lief…mam alles komt goed.
Nu moet mam dat ook nog eens gaan geloven 🥹
Toen mijn kinderen nog thuis woonden, aten we altijd gezamelijk aan tafel. Samen kletsen , zodat ook iedereen betrokken was bij elkaars leven.
Afgelopen weekend kwam mijn jongste dochter logeren en uiteraard een lekkere maaltijd klaar gemaakt...zette ik de tv aan en gaf ik haar haar bordje. Maar mam, zei ze, eten jullie voor de tv? Uhhh ja hahaha...man en ik eten altijd vrij laat en dan ondertussen kijkend naar journaal oid.
Ik heb ook zeker wel gemerkt dat ik na de overgang een bak minder zorghormonen meer aan maak....het feit dat ik vroeger overliep met het zorgen voor mijn kinderen, merk ik nu dat ik het gevoel heb van....zo nu is het mijn beurt. Ook leuk!!
Kataravrouw schreef op 30-01-2025 om 09:34:
Toen mijn kinderen nog thuis woonden, aten we altijd gezamelijk aan tafel. Samen kletsen , zodat ook iedereen betrokken was bij elkaars leven.
Afgelopen weekend kwam mijn jongste dochter logeren en uiteraard een lekkere maaltijd klaar gemaakt...zette ik de tv aan en gaf ik haar haar bordje. Maar mam, zei ze, eten jullie voor de tv? Uhhh ja hahaha...man en ik eten altijd vrij laat en dan ondertussen kijkend naar journaal oid.
Ik heb ook zeker wel gemerkt dat ik na de overgang een bak minder zorghormonen meer aan maak....het feit dat ik vroeger overliep met het zorgen voor mijn kinderen, merk ik nu dat ik het gevoel heb van....zo nu is het mijn beurt. Ook leuk!!
Hahaha, dat doen wij ook. Eten voor de tv, terwijl we dat vroeger echt alleen maar bij hoge uitzondering deden...
Ademes schreef op 30-01-2025 om 11:20:
[..]
Hahaha, dat doen wij ook. Eten voor de tv, terwijl we dat vroeger echt alleen maar bij hoge uitzondering deden...
Wij ook regelmatig. Vooral van die maaltijden waar je in principe alleen een vork of lepel bij nodig hebt (stamppotjes o.a.). De rest netjes aan tafel hoor 😉
Even een update van mijn kant...
De eerste dagen vond ik echt afschuwelijk, wist me echt geen raad met mijn gevoel. Dat duimpje hebben we weer afgeschaft en alleen de eerste dagen gedaan. Afgelopen week heb ik gemerkt dat hij het echt fijn vindt in zijn eigen stekkie en dat hij zonder dat ik eerst contact zoek, toch elke dag wel even iets laat horen.
Al is het maar een of ander gek filmpje.
We hebben ons denk ik wel 3 keer gezien afgelopen week. Hij is komen eten, maar daarna gelijk gaan sporten (wat ook prima is) En ik ben hem gaan helpen met zijn eerste wasjes en boodschappen. Dat vonden we alle twee fijn. Merk dat hij zoekende is hoe alles 'werkt' in een huishouden en dat is heel begrijpelijk. Zo kunnen we alle twee (en ik het meeste) wennen aan de nieuwe situatie.
Mijn verdriet is meer naar de achtergrond gezakt en het begint langzaam aan te wennen.
Lijkt wel of we de stuk minder momenten die we nu samen hebben beter benutten qua praten en er echt 'zijn', i.p.v. de dagelijkse praatjes en gewoontes.
Ik heb jullie reacties doorgelezen en ben er van overtuigd dat er geen goed of slecht is qua gevoel en reactie in deze situatie. Misschien vind ik het ook wel lastiger dat hij er alleen woont. Dat voelt ws toch anders dan dat je weet dat ze samen zijn en samen kunnen wennen. Desondanks is alles natuurlijk prima en ben ik super trots en blij dat hij het fijn vindt, zijn eigen plekje en eigen keuzes en leven kunnen kiezen.
Bedankt allemaal voor jullie reacties, voor mij echt een aantal nadenkertjes ....
Floor74 schreef op 02-02-2025 om 23:45:
Even een update van mijn kant...
De eerste dagen vond ik echt afschuwelijk, wist me echt geen raad met mijn gevoel. Dat duimpje hebben we weer afgeschaft en alleen de eerste dagen gedaan. Afgelopen week heb ik gemerkt dat hij het echt fijn vindt in zijn eigen stekkie en dat hij zonder dat ik eerst contact zoek, toch elke dag wel even iets laat horen.
Al is het maar een of ander gek filmpje.
We hebben ons denk ik wel 3 keer gezien afgelopen week. Hij is komen eten, maar daarna gelijk gaan sporten (wat ook prima is) En ik ben hem gaan helpen met zijn eerste wasjes en boodschappen. Dat vonden we alle twee fijn. Merk dat hij zoekende is hoe alles 'werkt' in een huishouden en dat is heel begrijpelijk. Zo kunnen we alle twee (en ik het meeste) wennen aan de nieuwe situatie.
Mijn verdriet is meer naar de achtergrond gezakt en het begint langzaam aan te wennen.
Lijkt wel of we de stuk minder momenten die we nu samen hebben beter benutten qua praten en er echt 'zijn', i.p.v. de dagelijkse praatjes en gewoontes.
Ik heb jullie reacties doorgelezen en ben er van overtuigd dat er geen goed of slecht is qua gevoel en reactie in deze situatie. Misschien vind ik het ook wel lastiger dat hij er alleen woont. Dat voelt ws toch anders dan dat je weet dat ze samen zijn en samen kunnen wennen. Desondanks is alles natuurlijk prima en ben ik super trots en blij dat hij het fijn vindt, zijn eigen plekje en eigen keuzes en leven kunnen kiezen.
Bedankt allemaal voor jullie reacties, voor mij echt een aantal nadenkertjes ....
Hartstikke fijn, dat komt vast helemaal goed met jullie!
Fijn Floor...Dat het beter gaat!
Wat een fijne terugkoppeling.
Wat fijn dat het na een moeilijke start, nu beter met je gaat. Ook heel fijn dat je zoon echt contact met je blijft houden en dat het contact ook tot echte gesprekken leidt. Doe je verder ook iets extra's voor jezelf, om de leven verder op te leuken zonder hem, en eenzaamheid te voorkomen?
Wilmamaa schreef op 04-02-2025 om 13:26:
Wat fijn dat het na een moeilijke start, nu beter met je gaat. Ook heel fijn dat je zoon echt contact met je blijft houden en dat het contact ook tot echte gesprekken leidt. Doe je verder ook iets extra's voor jezelf, om de leven verder op te leuken zonder hem, en eenzaamheid te voorkomen?
Ik ben iemand die een gezellig sociaal leven heeft. Dus het is niet zo dat ik me eenzaam voel zonder hem. Ben vorig jaar omdat ik wist dat hij zou uitvliegen al begonnen met vrijwilligerswerk om nieuwe en andere contacten te krijgen. Daarbij is mijn man ook thuis en hebben we het fijn samen.
Maar dit alles staat los van het feit dat ik de aanwezigheid van mijn zoon mis. Gelukkig gaat het steeds wat beter met me.
Maar ben er wel achter gekomen dat ik een 'controle freak' ben. Ik weet dat mijn gepieker en situaties bedenken in mijn hoofd niets oplost. Ik heb hem in gedachte al helemaal alleen zien zitten, vereenzaamd en ongelukkig. Verwaarloost en depressief, terwijl niets van dit überhaupt ter sprake is. Maar hoe zet ik deze gedachtes uit en kan ik leven met het idee dat als er evt problemen ontstaan ik dan een helpende hand kan bieden. Ik projecteer een leuk leven hoe ik dat zie op hem en hij is nu eenmaal heel anders dan ik en heeft minder sociale behoeftes. Dus in 'theorie' weet ik dat ik hier niets mee bereik, nu nog uitvoeren in de praktijk.
Dus als iemand tips heeft hoe ik hem zijn leven kan laten leven zonder beren op de weg te zien en de meest grote en onvoorziene situaties te bedenken hoor ik het graag.
"Dus als iemand tips heeft hoe ik hem zijn leven kan laten leven zonder beren op de weg te zien en de meest grote en onvoorziene situaties te bedenken hoor ik het graag."
wil40 schreef op 05-02-2025 om 13:21:
"Dus als iemand tips heeft hoe ik hem zijn leven kan laten leven zonder beren op de weg te zien en de meest grote en onvoorziene situaties te bedenken hoor ik het graag."
Wil40 heb je hier al eens iets mee gedaan? geprobeerd ervan af te komen? Wat maakt dat jij deze zorgen hebt?
Floor74 schreef op 05-02-2025 om 15:20:
[..]
Wil40 heb je hier al eens iets mee gedaan? geprobeerd ervan af te komen? Wat maakt dat jij deze zorgen hebt?
Deze zin van jou is zeer herkenbaar voor mij.
"Ik heb hem in gedachte al helemaal alleen zien zitten, vereenzaamd en ongelukkig. Verwaarloost en depressief, terwijl niets van dit überhaupt ter sprake is."
Wat je zegt, hij is niet eenzaam en ongelukkig, soms wel wat down, maar niet verwaarloost. Integendeel, hij zorgt goed voor zichzelf. Maar hij leidt zo'n totaal ander leven dan ik, meer afgesloten en ik vind dat jammer, je bent maar één keer jong. Ik weet niet wat het is om me zorgen te maken over drank, roken, gevaarlijke situaties, verkeerde vrienden enz.
We hebben een goede band, in de pubertijd wat minder, sloot hij zich veel meer af, maar hij is intussen meer open en dat geeft me wat rust. Hij zegt zelf dat ik moet aannemen dat hij gelukkig is, niet eenzaam en dat er best dingen anders mogen gaan maar dat hij dat zelf moet doen. Ja, heel verstandig en bedachtzaam is hij ook en hij heeft gelijk.
wil40 schreef op 05-02-2025 om 15:45:
[..]
Deze zin van jou is zeer herkenbaar voor mij.
"Ik heb hem in gedachte al helemaal alleen zien zitten, vereenzaamd en ongelukkig. Verwaarloost en depressief, terwijl niets van dit überhaupt ter sprake is."
Wat je zegt, hij is niet eenzaam en ongelukkig, soms wel wat down, maar niet verwaarloost. Integendeel, hij zorgt goed voor zichzelf. Maar hij leidt zo'n totaal ander leven dan ik, meer afgesloten en ik vind dat jammer, je bent maar één keer jong. Ik weet niet wat het is om me zorgen te maken over drank, roken, gevaarlijke situaties, verkeerde vrienden enz.
Ik herken je gevoel helemaal, mijn zoon geeft ook aan dat hij graag alleen thuis is en met momenten zijn contacten wel zoekt. Woont jouw zoon ook alleen?
Jij projecteert dus net als ik je eigen behoeftes op hem en ik vind het ook lastig voor te stellen dat hij zo met zijn leven gelukkig is. Hij is nooit iemand geweest van vele vrienden en groepen. Heeft een paar vrienden die hij 1 a 2 x per maand ziet en soms wel minder. Maar werkt idd fulltime en sport (sportschool individueel) en doet vrijwilligerswerk (1x per maand en tussendoor soms korte werkzaamheden). Dus niets geks of verontrustends. Maar toch vind ik het net als jij jammer dat ie in mijn ogen (ja ik weet het, mijn perceptie van een leuk leven ) niet echt 'leeft'.
Ik hoop dat ik dit in de loop van de tijd meer kan gaan loslaten, want het belemmerd me in mijn eigen leven. Piekeren en verzanden in 'onwerkelijke gedachtes', is niet wat ik nog jaren wil volhouden.
Ik praat er ook niet met hem over, vraag wel eens wat hij gedaan heeft of gaat doen, maar leg er niet meer de nadruk op. Hij reageert dan net als jouw zoon; dat het prima met hem gaat en dat het allemaal goed is.
Jullie zonen klinken als introvert: dat je oplaadt door alleen te zijn. Extraverten laden op door juist onder de mensen te zijn. Vaak worden introverten minder goed begrepen, omdat de nadruk in de samenleving ligt op 'gezellig samen'. Maar dat is voor iedereen verschillend. Een introvert raakt zwaar overprikkeld als hij telkens onder de mensen is en heeft het alleen-zijn juist nodig om weer op te kunnen laden voor de volgende interactiemomenten met anderen.
felija schreef op 05-02-2025 om 17:10:
Jullie zonen klinken als introvert: dat je oplaadt door alleen te zijn. Extraverten laden op door juist onder de mensen te zijn. Vaak worden introverten minder goed begrepen, omdat de nadruk in de samenleving ligt op 'gezellig samen'. Maar dat is voor iedereen verschillend. Een introvert raakt zwaar overprikkeld als hij telkens onder de mensen is en heeft het alleen-zijn juist nodig om weer op te kunnen laden voor de volgende interactiemomenten met anderen.
Erg herkenbaar, ikzelf ben introvert en heb inderdaad veel tijd in mijn eentje (of wel met partner maar gewoon lekker thuis) nodig om weer op te laden.