En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’
Gisteren heeft onze zoon na 3 maanden klussen het ‘nest’ verlaten.
Nooit gedacht dat ik er zo’n moeite mee zou hebben. Hij is enigs kind en we hebben een goede band. Voel me leeg en verdrietig.
het feit dat een hoofdstuk wordt afgesloten en hij nu echt alleen gaat wonen geeft me een weemoedig gevoel.
Tranen lopen over mijn wangen als ik zijn lege kamer zie.
Het idee dat hij niet meer thuis slaapt en dat we in de ochtenden lekker op elkaar vitten🫣, maar zeker ook gewoon zijn aanwezigheid en t zorgen ‘voor’ dat wegvalt, geven me een ‘rouw’ gevoel.
Ik merk dat ik het gevoel van ‘controle kwijt zijn’, voor zover je dat nog hebt als je kind begin 20tig is, heel eng vindt.
Hij heeft zelf alleen iets kunnen kopen, zo fijn voor hem. Ben super trots, maar mijn verdriet legt er wel een schaduw over.
Wellicht klinkt t overdreven en het is echt niet zo dat ik geen eigen leven heb. Ik werk, heb een relatie en vrienden.
Hoop zo dat ik over paar weken gewoon lachend bij hem op bezoek kan gaan zonder te huilen als ik wegga. Ik probeer hem niet te belasten met mijn emoties en dat lukt redelijk. Hij weet dat ik t lastig vindt en zegt dan heel lief…mam alles komt goed.
Nu moet mam dat ook nog eens gaan geloven 🥹
felija schreef op 05-02-2025 om 17:10:
Jullie zonen klinken als introvert: dat je oplaadt door alleen te zijn. Extraverten laden op door juist onder de mensen te zijn…
Ben ‘bang’ dat hij -doordat ik er zo vaak over begonnen ben voorheen- er niet altijd eerlijk over was. Hij zegt nm dat hij graag onder de mensen is, maar dat ze vaak niet kunnen. En dat vind ik wel erg, dat hij zichzelf niet heeft ‘mogen’ zijn, want nu verteld hij vaker dat hij het lekker vind om alleen te zijn. Hij bepaald vaak op de dag zelf of hij wel of geen zin heeft om iets te doen met andere.
Maar denk ook dat of het wel of geen naam heeft, ik hem moet laten zijn wie hij is en zijn leven moet laten leven op zijn manier.
Mijn kinderen vermaken zich prima zonder dat ik me zorgen hoef te maken, het zijn heel verstandige kinderen. Ik vind het alleen saai dat ik weinig van ze hoor. Ze vertellen gelukkig wel vanalles als ze met het kerstdiner aanschuiven. Maar dan vraag ik zoon via de app een maandje later als de cursus is afgelopen waarover hij vertelde, hoe is het afgelopen, was het een boeiende cursus, en dan hoor ik niks op mijn vraag.
Al vermaak ik me prima zonder hen, net wat meer betrokkenheid bij hun leven zou ik leuk vinden. En dan hoeven ze echt de deur niet plat te lopen! Ik wil ook niet de bemoeial uithangen.
En ik hoop dat als zoon zich echt niet lekker voelt, dat hij dat laat weten, maar dat heeft zo zijn redenen.
felija schreef op 05-02-2025 om 17:10:
Jullie zonen klinken als introvert: dat je oplaadt door alleen te zijn. Extraverten laden op door juist onder de mensen te zijn. Vaak worden introverten minder goed begrepen, omdat de nadruk in de samenleving ligt op 'gezellig samen'. Maar dat is voor iedereen verschillend. Een introvert raakt zwaar overprikkeld als hij telkens onder de mensen is en heeft het alleen-zijn juist nodig om weer op te kunnen laden voor de volgende interactiemomenten met anderen.
Zoon is idd introvert, hij houdt van mensen, drukte en gezelligheid maar zeer gedoseerd. Hij leeft toe naar een uitje, gooit dan al zijn energie erin en heeft dagen nodig om bij te komen. Het is al gauw "teveel".
Ik ben extravert, zeker toen ik jong was. Mijn leven was leuker, uitdagender, ondernemender dan zijn leven op dezelfde leeftijd. Dat vind ik, een zinloze mening, want zijn leven is zijn leven.
wil40 schreef op 05-02-2025 om 21:19:
[..]
Zoon is idd introvert, hij houdt van mensen, drukte en gezelligheid maar zeer gedoseerd. Hij leeft toe naar een uitje, gooit dan al zijn energie erin en heeft dagen nodig om bij te komen. Het is al gauw "teveel".
Ik ben extravert, zeker toen ik jong was. Mijn leven was leuker, uitdagender, ondernemender dan zijn leven op dezelfde leeftijd. Dat vind ik, een zinloze mening, want zijn leven is zijn leven.
Iedereen redeneert vanuit zijn of haar eigen referentiekader, dat wat jij vroeger heel fijn vond, gun je je zoon ook, alleen hij is jou niet.. Vind ik niet raar, goed dat je het inziet!
Floor74 schreef op 05-02-2025 om 19:49:
[..]
Ben ‘bang’ dat hij -doordat ik er zo vaak over begonnen ben voorheen- er niet altijd eerlijk over was. Hij zegt nm dat hij graag onder de mensen is, maar dat ze vaak niet kunnen. En dat vind ik wel erg, dat hij zichzelf niet heeft ‘mogen’ zijn, want nu verteld hij vaker dat hij het lekker vind om alleen te zijn. Hij bepaald vaak op de dag zelf of hij wel of geen zin heeft om iets te doen met andere.
Maar denk ook dat of het wel of geen naam heeft, ik hem moet laten zijn wie hij is en zijn leven moet laten leven op zijn manier.
Verwijt het jezelf niet teveel, je laatste zin vind ik heel mooi, je gunt hem het beste.