Help zoon wordt vader...hysterische a.s. moeder
Gisteren vertelde mijn 20+ zoon met veel moeite dat hij vader wordt, direct er achteraan zei hij; "maar ik wil dit niet".
Terwijl ik even in shock was, heb ik hem even laten vertellen.
Hij heeft 1x met dit meisje (20) sex gehad, condoom scheurde maar zij verzekerde hem dat ze aan de prikpil is, verder was ze onvruchtbaar ( hij zelf weet dat hij stom is geweest) Ze is 8 weken zwanger.
Via social media heeft ze hem verteld zwanger te zijn van hem. Hij is daarop direct naar haar toegegaan om met haar te praten hoe verder.
Mijn zoon vroeg of ze het wilde weg laten halen of wilde houden.
Zij was al totaal op de roze wolk, wil het kindje houden.
Mijn zoon heeft argumenten aangegeven waarom hij vindt dat zij beiden hier niet klaar voor zijn.
* ze hebben geen relatie
* ze zijn beide opgegroeid waarbij 1 of beiden ouders niet in beeld waren en dat ze weten hoe dit voelt en wat voor invloed dit op zijn / haar leven heeft gehad.
* ze staan beiden niet stabiel in het leven.
Zij wil het kindje houden, aangezien mijn zoon haar tot niets kan dwingen heeft hij aangegeven dat hij dit allemaal even moet verwerken.
Zij zit echter totaal op de roze wolk, heeft het al aan iedereen verteld, koopt babykleertjes, etc etc. Mijn zoon maakt ze helemaal gek door steeds te appen / bellen, dat hij het kindje moet erkennen voor de geboorte, dat ze bekkeninstabiliteit heeft etc etc. Ze wordt boos als ze mijn zoon vraagt naar haar "buik" te komen kijken en hij aangeeft wel te willen komen praten maar niet om naar haar buik te kijken, aangezien er nog niks te zien valt. Dat hij aangeeft even rust te willen om het allemaal te verwerken en goed te willen bedenken wat dit voor hem en zijn eventuele kindje in de toekomst gaat betekenen.
Hij geeft aan het zelf niet te willen, weet nog niet of hij het kindje wil erkennen, maar vindt het ook een raar idee dat als het kindje geboren wordt hij weet dat deze op de wereld rondloopt en hij niet weet hoe het met hem/ haar vergaat en of de a.s. moeder hem dan toch blijft betrekken.
Ik heb hem het advies gegeven even goed en rustig na te denken, als ze hem steeds lastig blijft vallen met allerlei zaken die niet van belang zijn, hij moet aangeven dat als zij wil dat hij het kindje erkent, zij respect zal moeten hebben om hem even de tijd te geven.
Ik heb hem in elk geval niet veroordeeld want hij weet zelf hoe stom hij is geweest. Maar ook dat zij beiden stom zijn geweest. Ik heb een hekel aan de uitspraak, hij was er toch zelf bij... dus... is altijd de a.s. vader alleen verantwoordelijk voor een ongewenste / ongeplande zwangerschap?
Natuurlijk zit hij vol met vragen; mam hoe kan iemand die aan de prikpil is en onvruchtbaar na 1x toch zwanger zijn? Hoe zit dat met bekkeninstabiliteit, wat heeft dat voor gevolgen voor haar en het ongeboren kindje? Moet ik het kindje erkennen terwijl ik nog niet weet wat ik wil? En hoe moet ik nu ik zo hard aan mijn toekomst en aan mezelf aan het werken ben een kindje gaan opvoeden?
Ik heb hem verteld dat hij de rust moet nemen, ik voor hem geen beslissingen kan en mag nemen en hem steun in welke beslissingen hij ook gaat nemen.
Heb hem voorgesteld dat hij op elk moment mij mag bellen als hij vragen heeft, dat hij ook zeker moet weten dat het kindje van hem is en zo ja we samen een plan zullen moeten maken hoe dit voor hem in de toekomst eruit gaat zien, nog niet wetende of hij het gaat erkennen en betrokken gaat worden bij de opvoeding.
Verder heb ik een voorstel gedaan om een x met z'n drietjes om de tafel te gaan zitten. Niet om haar een abortus aan te praten, maar wel heel goed te bespreken wat dit betekent voor hun beiden qua gevoel en verstand.
Ik heb er vannacht natuurlijk van wakker gelegen. Ik kan er met niemand over praten want heb mijn zoon beloofd het tegen niemand te vertellen.
Dus mijn vraag aan jullie, heeft iemand van jullie iets soortgelijks meegemaakt? Heb ik juist gehandeld? Wat voor adviezen en tips hebben jullie?
tsjor schreef op 14-02-2021 om 08:50:In negatieve zin: wat gaat dit kind voor de rest van haar leven meemaken, met een moeder die haar eigen leven niet goed aankan.
Tsjor
In de ogen van AnneJ zijn alle moeders heilig. Dus dit is tegen dovemansoren gezegd.
Nee, dan liever de 'jeugdbescherming'. Subjectieve prive oordelen, geen verstand van de sociale kaart, toch 'iets' willen doen en dan maar naar de rechter met roddeldossiertjes en hengelend naar maatregelen zodat je nog lang geld binnen haalt voor de organisatie en ouders kunt 'sturen' met je prive gelijk.
En dan menen dat mijn kritiek gestoeld is op de heiligheid van moeders. Waar herken je dit soort losse flodders toch van?
Veilig thuis is helemaal niet aan de orde want Romy geeft al aan dat er geen melding zal worden gedaan.
laten we de VT-discussie dus maar voeren in het draadje over jeugdzorg.
Als je het uitrekent - 8 weken op 7 mei en bevallen op 28 december is het zo'n 42 weken zwanger. Ook al op het randje. Het kan. Maar wat een lastige situatie.
Het kindje wordt goed verzorgd zegt Romy, en wie zegt dat vader het "beter" kan? Een gang naar de rechter of VT inschakelen lijkt volstrekt onnodig en is volgens Romy dan ook niet aan de orde.
En moeder heeft haar eigen leven niet perfect op de rit, maar dat speelt bij veel ouders.
Ze is erg afwijzend naar de vader, sluit hem buiten. Ik vermoed dat ze steeds meer twijfelt of hij de vader wel is. Ik zou nog niet inzetten op "rechten zus of rechten zo", wat zorgzame mensen om haar heen is voor nu misschien voldoende.
Gesprek gehad
Ik heb inmiddels een gesprek gehad met mijn zoon.
We hebben samen doorgenomen wat de mogelijke opties zijn om het recht met omgang van het kindje te hebben.
Hij wil nog 1x een goed gesprek hebben met de moeder van hun kindje en van daaruit kijken wat hier uit is gekomen en wat de mogelijke stappen zijn die hij kan nemen.
Wanneer dit gesprek tussen hun gaat plaats vinden is nog niet duidelijk aangezien zij steeds weer geen tijd heeft of afspraken afzegt.
Is er een andere man in beeld?
Het lijkt erop dat moeder vader niet meer in haar leven en dat van haar kind wil. Ze voelt zich kennelijk ook ongemakkelijk bij deze draai, en daarom duikt ze nu en zegt afspraken af, om het gesprek niet aan te hoeven gaan.
Op zichzelf lijkt me dat er veel voor te zeggen is dat je zoon het even aankijkt en rustig probeert het gesprek aan te gaan en daarna pas zijn plan trekt. Als er een andere man in beeld is, dan moet hij er wel om denken - ik heb dit meen ik al eerder in deze draad aangekaart - dat moeder een erkenner-in-spe de voet dwars kan zetten door een ander het kind te laten erkennen. Alleen kan dit niet als de vader al duidelijk gemaakt heeft te willen erkennen, mits hij niet te lang wacht. Zie hier:
https://www.bssfamilierecht.nl/erkenning-vader-treuzel-niet/
Als vader dit kind wil kunnen erkennen en er is een reële dreiging dat de moeder snel een ander als erkenner naar voren schuift, dan moet deze vader zich snel van rechtsbijstand voorzien en kan hij niet te lang wachten met het starten van een procedure Wat wel vervelend is, want op zich - zoals ik zei - is er veel voor te zeggen om zaken juist niet te overhaasten in de hoop dat moeder wat bijtrekt.
Sterkte ermee, het is een netelige situatie.
Groeten,
Temet
Het klinkt alsof je zoon er van overtuigd is dat het zijn kind is? Het contact met de moeder klinkt niet erg hoopgevend.
Maar je wil natuurlijk geen kansen laten liggen. Heel veel sterkte gewenst. En hopelijk komt er een omslag.
Netelig ja. Want je wil ook geen kind erkennen zolang die zeker heid er niet is dat het jou kind is. Toch?
Dat ook wel, maar ik bedoelde eigenlijk meer dat het aan de ene kant goed is om niet te veel druk op moeder te zetten, in de hoop dat ze zelf tot inzicht komt dat deze vader geen bedreiging is voor haar en haar kind maar juist een aanwinst, en dat deze vader aan de andere kant moet oppassen dat hem de pas niet wordt afgesneden door een andere erkenner die er snel door moeder tussen wordt geschoven.
Moeder komt niet bijzonder stabiel over, het idee dat er ineens een nieuwe vriend als redder door haar wordt verwelkomd en die snel het kind erkent, lijkt me niet zo vergezocht. Dat zou dan wel onverstandig zijn van die nieuwe vlam, maar liefde maakt blind.
Ik denk trouwens dat de zoon van TS wel de biologische vader is van dit kind. Was hij het niet, dan was er niets makkelijkers voor moeder geweest dan een DNA-test te laten uitvoeren om e.e.a. vast te stellen. Dat zou nog altijd verstandig zijn. Maar we zien dat moeder vader ineens radicaal afwijst, maar kennelijk ook geen DNA-test wil laten uitvoeren. De meest logische verklaring daarvoor is dat zij ervan uitgaat dat hij wel de verwekker van dit kind is. Dan nog hoeft dat niet waar te zijn, maar de kans dat het wel waar is lijkt me bijzonder groot.
Groeten,
Temet
Juridische argumenten in een vergelijkbare zaak. Alleen is hier de moeder gehuwd. Maar ook zogezegd onvruchtbaar en het recht van een kind om de biologische ouder te kennen en andersom is beperkt.
Met verwijzing naar meer zaken.
Heeft ze geen leuke tante ofzo?
Romi, heeft deze moeder niet een of ander familielid of een vriend(in) in wie zowel zij als je zoon vertrouwen kunnen hebben en die er aan kan bijdragen dat ze met elkaar om tafel gaan? Het lijkt me dat er een DNA-test moet plaatsvinden, daar zouden afspraken over gemaakt moeten worden, en afhankelijk van de uitslag van die test moet er dan gekeken worden hoe verder. Moeder zelf loopt weg, is er iemand in haar omgeving die je zoon kent en die met haar praten kan?
Groeten,
Temet
Vader onbekend
Zo ken ik iemand die na vechtscheiding en gedoe om de kinderen, verkoos voor een zwangerschap van iemand die op papier onbekend bleef.
Of een vrouw die jarenlang aan haar moeder vroeg wie haar vader was, incl dna onderzoek. Maar haar moeder heeft de kaken altijd stijf op elkaar gehouden.
Het is goed mogelijk dat de moeder juist wilt dat de vader onbekend blijft; geen gedeelde zorg in de opvoeding etc., dus kind van haar alleen.
Geen erkenning door wie dan ook. Dat vraagt een andere mindset. Niet de vertwijfeling of zoon wel de vader is, maar de onwil van moeder om kind te willen delen.
"Niet de vertwijfeling of zoon wel de vader is, maar de onwil van moeder om kind te willen delen."
Jazeker. Maar dan toch ook: het kind het recht ontnemen op kennis over afstamming. Her is naïef om te denken dat het kind daar nooit vragen over zal stellen. De tijd zal het leren. Petje af voor de opstelling van de zoon van Romi.
'Petje af voor de opstelling van de zoon van Romi.' Daar mag mijn petje bij. En een petje voor Romi-1997. Knap hoe jullie beiden laveren tussen alle uitersten door.
Tsjor
tsjor schreef op 17-02-2021 om 13:07:'Petje af voor de opstelling van de zoon van Romi.' Daar mag mijn petje bij. En een petje voor Romi-1997. Knap hoe jullie beiden laveren tussen alle uitersten door.
Tsjor
Daar sluit ik me bij aan! Knap hoe jullie hiermee omgaan.
Hallo Romi-1997 ,
Tjee wat een gedoe. Wat vervelend voor je zoon. Ik wens hem heel veel sterkte.
Stukje bij beetje komt hier op dit forum mijn levens verhaal, en hier komt weer een stukje. Inmiddels mijn ex-vrouw. Ik kende haar ook pas een week. En bingo. Een zwangerschap. Destijds is het tot een abortus gekomen. Nu heel veel jaren later blijkt ze borderline te hebben. Ik ben later gaan inzien, dat dit voor mijn ex-vrouw een middel was mij aan haar te binden. Ik ben een man die in zijn leven altijd verantwoording heeft genomen voor zijn daden. Zo komt je zoon ook over. Mij zou het helemaal niets verbazen als ik jou verhaal zo lees.
Na 1 keer sex met dat meisje, dus een relatie hebben ze nooit gehad, komt er een kind. Prikpil. Volwassen mensen. Condoom. bekken instabiliteit direct er achteraan.....
Jou zoon toont zijn verantwoordelijkheid. Echt petje daarvoor af. En de rest van zijn leven zit hij vast aan een moeder en kind die hij eigenlijk helemaal niet kent. Bizar. Mijn eerste gedacht was.... Wie het krijgt mag het houden. Maar zo kan je natuurlijk niet over kinderen denken. Heel zachtjes in je zelf misschien. Maar niemand mag het horen. Ik ben het eens met de andere mensen.
vaderschap vast laten stellen via de rechter. Aan dat meisje duidelijk gaan maken dat het gesol over is. Neem haar de regie uit handen waar je kan.
Als dit blijkt, opkomen voor je kind en afdwingen dat hij ook de ouder is van het kind. En omgang regelen. Hou er dan wel rekening mee dat hij dan alimentatie gaat betalen voor het kind.
wel vraag ik me af wat er dan gebeurd. Ik heb al zoveel verhalen gelezen over ouders die beide gezag hebben. waarvan 1 van de ouders op enig moment het kind niet meer meegeeft aan de andere ouder en dat in het belang van het kind bij die ouder blijft, om te voorkomen dat er getouwtrekt wordt met het kind.
Als ik zo lees hoe dat meisje reageerd, dan hou ik mijn hart vast hoe dit afloopt.
Ik heb het echt te doen met je zoon, wat een domme pech.
Grt Robbie
En toen was het stil...
sinds een paar dagen heeft moeder het contact met mijn zoon verbroken, dit n.a.v. zijn vraag de kleine te zien en hij zijn hart heeft laten spreken.
Wat een intens verdrietige situatie. Hoe ga je daar nou mee om. Even niet.
Het is lastig, een verdrietige zoon, boos, gefrustreerd, waar hij bang voor was dat zou gaan gebeuren. Maar gelukkig hebben we samen goede gesprekken hierover, hoe hij zich voelt en wat hij graag gewenst had voor de kleine, voor zichzelf maar ook voor de moeder.
Ik kan me voorstellen dat het lastig is, maar hij weet nog steeds niet of het zijn kind wel is. En op deze manier wordt hem wel 18 jaar ellende bespaard.
Romi-1997 schreef op 21-02-2021 om 15:29:Het is lastig, een verdrietige zoon, boos, gefrustreerd, waar hij bang voor was dat zou gaan gebeuren. Maar gelukkig hebben we samen goede gesprekken hierover, hoe hij zich voelt en wat hij graag gewenst had voor de kleine, voor zichzelf maar ook voor de moeder.
Rommi,
Blijfje eigen plan trekken. Bedenk of je er voor wil gaan. Want hetkan natuurlijk zijn dat het niet zijn kind is en dan maak je er een boel kosten voor.Maar als je het vaderschap willaten vaststellendoe dat. Ga naar een advokaat. Een uurtje praten kost je 175 eur.Maar dan ben je echt al een heel stuk wijzer wat je kan doen.En dan kan je alsnog de stap naar de rechter maken.Dwing het gewoon af. Straks 15 jaar verder komt ze ineens op deproppen of je alsnog centjes wilt betalen voor het onderhoud van haar kind. Best kans dat ze nog een kans maakt als ze bewezen krijgt dat je zoon zijn kind is.
Beter nu zelf regie nemen.
Robbie001 schreef op 21-02-2021 om 19:56:[..]
Rommi,
Blijfje eigen plan trekken. Bedenk of je er voor wil gaan. Want hetkan natuurlijk zijn dat het niet zijn kind is en dan maak je er een boel kosten voor.Maar als je het vaderschap willaten vaststellendoe dat. Ga naar een advokaat. Een uurtje praten kost je 175 eur.Maar dan ben je echt al een heel stuk wijzer wat je kan doen.En dan kan je alsnog de stap naar de rechter maken.Dwing het gewoon af. Straks 15 jaar verder komt ze ineens op deproppen of je alsnog centjes wilt betalen voor het onderhoud van haar kind. Best kans dat ze nog een kans maakt als ze bewezen krijgt dat je zoon zijn kind is.
Beter nu zelf regie nemen.
Nee hoor, de moeder heeft vijf jaar om het vaderschap gerechtelijk te laten vaststellen. Dus na 15 jaar is ze echt te laat.
Beste Romi, je zoon moet niet meer in die afwachtende houding blijven staan, hoe lief ook bedoeld. Hij zal voor zichzelf moeten uitmaken wat hij wenst. Wil hij weten of hij echt de vader is van dit kind en een rol spelen in dit leven, dan zal hij dat initiatief naar zich toe moeten trekken door middels een rechter te bepalen of hij de vader is. Volgens mij heeft Temet aangegeven hoe je dat moet doen.
Of hij legt zich erbij neer dat hij geen contact meer heeft met de moeder en dus ook geen rol meer zal spelen in het leven van mogelijk zijn kind. Dat zal enerzijds verdrietig zijn, maar anderzijds misschien ook rust geven. Want je weet dat haar gedrag zeer wispelturig is en het dus wel een hele moeizame weg gaat worden als je iets van Co-ouderschap oid wil afdwingen. Het is aan je zoon om te besluiten welke richting hij op wilt, maar het wordt tijd dat hij zelf besluit wat hij wil en dit vervolgens duidelijk aan haar maakt. Doe dat ook schriftelijk. Mocht over 10-20 jaar later er opeens een kind voor zijn deur staan dan kun hij uitleggen dat hij graag een rol in het leven had gespeeld van kind, maar nooit wist of hij de echte vader was. Het idee dat jullie lijdzaam afwachten tot zij beweegt lijkt mij nu over. Tijd dat je zoon zelf de richting van zijn leven gaat bepalen.
Romi moet niet haar plan trekken, haar zoon moet zijn plan trekken.
Groeten,
Temet
Juridisch is dat dus onhaalbaar om je vaderschap vast te laten stellen. Tenzij je afziet van de DNA test. Je kunt namelijk zomaar tot vader gebombardeerd worden zonder dat je weet of je het ook biologisch bent.
"Vervangende toestemmingIndien de moeder geen toestemming verleent voor de erkenning van het kind door de man, dan kan de man de rechter verzoeken vervangende toestemming te verlenen. Deze mogelijkheid van erkenning tegen de wil van de moeder in komt alleen toe aan de verwekker. In een procedure tot verkrijging van vervangende toestemming weegt de rechter de belangen van de betrokkenen waarbij als uitgangspunt wordt genomen dat zowel het kind als de verwekker er aanspraak op heeft dat hun relatie rechtens wordt erkend als familierechtelijke betrekking."
https://www.veermanadvocaten.nl/particulier/familie/vaststelling-vaderschap
AnneJ schreef op 21-02-2021 om 23:51:Juridisch is dat dus onhaalbaar om je vaderschap vast te laten stellen. Tenzij je afziet van de DNA test. Je kunt namelijk zomaar tot vader gebombardeerd worden zonder dat je weet of je het ook biologisch bent.
wat zeg je nou: Tenzij je afziet van een dna-test? Die dna-test is de enige manier om het vast te stellen.
Daglichtlamp schreef op 21-02-2021 om 20:09:[..]
Nee hoor, de moeder heeft vijf jaar om het vaderschap gerechtelijk te laten vaststellen. Dus na 15 jaar is ze echt te laat.
De moeder wel, maar het kind natuurlijk niet.
Heel beroerd, dat alle contact nu stopt. Maar ook wel voorspelbaar, gezien het gedrag van moeder.
Er lijken nu twee mogelijkheden open te staan: de juridische weg, Temet heeft dat al beschreven. Wat het op kan leveren is de erkenning dat het zijn kind is en eventueel het vaststellen van de wijze waarop de zorg voor het kind wordt ingericht.
De andere mogelijkheid: zoon laat het erbij zitten. daarmee bespaart hij zichzelf een zeer frustrerend deel van zijn leven, namelijk de omgang met een onvoorspelbare vrouw, ook al is die omgang op grote afstand gezet. Maar daarmee raakt hij ook het contact kwijt met wat mogelijk zijn eerste kindje is.
Mocht hij tot dat laatste besluiten, dan zou ik hem adviseren om een brief te schrijven aan het kind, waarin hij beschrijft wat het voor hem betekent. die brief kan hij opsturen naar de moeder. Die zal hem wellicht verscheuren, maar als hij een kopie maakt kan hij later, ooit, als het kind voor de deur staat en vragen heeft, laten zien wat zijn positie, zorgen, mogelijkheden en onmogelijkheden waren en hoe hij tot het besluit is gekomen om het te laten rusten.
Tsjor
Geheel eens met Tsjor
Tsjor geeft de situatie goed weer. Geheel terugtrekken is een reële optie maar dan is het goed dat hij op de een of andere manier vastlegt dat hij het wel heeft geprobeerd. Zodat hij tegenover de buitenwacht - mocht die zich er ooit mee bemoeien - en vooral ook tegenover dat kind, mocht die zich ooit melden, kan laten zien dat hij bereid was zijn verantwoordelijkheid te nemen, maar daarvoor niet de ruimte heeft gekregen.
Als moeder zich zo blijft terugtrekken is de kans groot dat de gang naar de rechter het begin is van jarenlang getouwtrek (mogelijk inclusief inmenging van allerhande hulpverleningsvolk) Het is zeer de vraag of deze vader en dat kind daar uiteindelijk iets mee opschieten.
Groeten,
Temet