Het treitergedrag van "vrienden"
mijn dochter is 19 jaar en heeft al heel lang een vriendengroep. 1 van de jongens is al maanden vervelend aan het doen als ze bij elkaar zijn, altijd dat dochter dom is. "Je hebt weinig hersencellen, we laten jou dat niet doen, want ben je te dom voor". Af en toe zijn er zelfs vrienden die mee doen, zelfs haar vriendin heeft weleens meegelachen (ik denk allemaal om maar niet zelf aan de beurt te zijn) maar meestal is het die ene jongen. Ze wilt graag bij de vriendengroep blijven, maar is er ontzettend onzeker van geworden. Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op. Ik weet niet meer wat ik aan moet raden, het enige is om maar bij de vriendengroep weg te gaan wat ik ook onzin vind om je door zo iemand weg te laten jagen. Ik snap het ook niet, dat je je als 19 jarige zo gedraagd.Maar hij trekt zch nergens wat van aan, dus je kunt zeggen wat je wilt, negeren is ook geen optie. Dochter is juist net altijd heel aardig tegen iedereen.
Bij beide dingen die dochter verteld hoef jij niet te zeggen wat ze moet doen. Want dat zijn dilemma's, die zo persoonlijk zijn, daar kan zij zelf alleen in kiezen. Dat iemand ook een keer een verjaardag van een zwager heeft overgeslagen, aan die ervaring heb je niets. Niet sturen, niet voor haar kiezen, laat haar haar dilemma benoemen en bevestig dat dit een dilemma is. Haar dilemma.
Wat maakt dat jij zo ontzettend bezig bent om verdriet en spijt bij je dochter te voorkomen? Wat roept verdriet en spijt bij je dochter bij jezelf op?
dat ze dingen vaker niet heeft kunnen oplossen, niet haar mening klaar heeft kunnen geven. Als iemand iets vervelends zegt dit aangeven. Dit denk ik....
Labyrinth schreef op 27-06-2025 om 10:21:
Bij beide dingen die dochter verteld hoef jij niet te zeggen wat ze moet doen. Want dat zijn dilemma's, die zo persoonlijk zijn, daar kan zij zelf alleen in kiezen. Dat iemand ook een keer een verjaardag van een zwager heeft overgeslagen, aan die ervaring heb je niets. Niet sturen, niet voor haar kiezen, laat haar haar dilemma benoemen en bevestiging dat dit een dilemma is. Haar dilemma.
Wat maakt dat jij zo ontzettend bezig bent om verdriet en spijt bij je dochter te voorkomen? Wat roept verdriet en spijt bij je dochter bij jezelf op?
Ja klopt, dan heb ik dat ook, zij verdrietig dan ik ook. Zou zij ruzie hebben, dan heb ik dat ook en dan wilde ik altijd het liefst dat ze het meteen goed ging maken.
Mijn vader kon vroeger weleens een paar dagen niks tegen mijn moeder zeggen omdat hij dan boos was. Ik vond dat vreselijk en deed er alles aan dat ze weer normaal tegen elkaar deden. Ik was altijd bang dat ze uitelkaar zouden gaan, terwijl ze nooit ruzie hadden, maar er hoefde maar iets kleins te zijn of ik was al bang.
Maar tegen mijn eigen partner zeg ik alles wat me maar dwars zit, dus dat is ook weer raar. Die krijgt altijd de wind van voren
)
Kleinduimpje schreef op 27-06-2025 om 10:21:
dat ze dingen vaker niet heeft kunnen oplossen, niet haar mening klaar heeft kunnen geven. Als iemand iets vervelends zegt dit aangeven. Dit denk ik....
Maar dat is toch de les des leven? Opgroeien, leren, ouder worden, leren, leren, leren.
Ervaart ze dit zelf ook als een probleem? Jij ziet dat ze hierin dus nog wat te leren heeft. Veel hogescholen en universiteiten bieden assertiviteitscursussen, ook online. Misschien kan je beginnen om zelf een cursus volgen, ontdek je hoe dit uitwerkt in je gezin. Als jij in je gezinsleven goed jouw grenzen gaat aangeven, ook aan die 'lieve dochter' van je, dus pittiger gaat reageren, geloof me, dat heeft meer effect dan 'praten over pittiger reageren'.
Kleinduimpje schreef op 27-06-2025 om 10:21:
dat ze dingen vaker niet heeft kunnen oplossen, niet haar mening klaar heeft kunnen geven. Als iemand iets vervelends zegt dit aangeven. Dit denk ik....
Ze is 19 en mag dat leren met vallen en opstaan.
Ik denk echt dat jij het er drukker mee hebt dan zij .
Roos57 schreef op 27-06-2025 om 10:30:
[..]
Ze is 19 en mag dat leren met vallen en opstaan.
Ik denk echt dat jij het er drukker mee hebt dan zij .
Dit inderdaad!
En door steeds te sturen maak je dochter juist onzeker en hou je haar afhankelijk van jou waardoor het moeilijker wordt voor haar om zelf keuzes te maken en naar haar gevoel te luisteren.
Kleinduimpje schreef op 27-06-2025 om 10:26:
[..]
Ja klopt, dan heb ik dat ook, zij verdrietig dan ik ook. Zou zij ruzie hebben, dan heb ik dat ook en dan wilde ik altijd het liefst dat ze het meteen goed ging maken.
Mijn vader kon vroeger weleens een paar dagen niks tegen mijn moeder zeggen omdat hij dan boos was. Ik vond dat vreselijk en deed er alles aan dat ze weer normaal tegen elkaar deden. Ik was altijd bang dat ze uitelkaar zouden gaan, terwijl ze nooit ruzie hadden, maar er hoefde maar iets kleins te zijn of ik was al bang.
Maar tegen mijn eigen partner zeg ik alles wat me maar dwars zit, dus dat is ook weer raar. Die krijgt altijd de wind van voren
Ik denk dat hier jouw spanning vandaan komt. Van dat oude gevoel. Hier zit jouw angel. En ik begrijp je hierin.
Wat je als kind hebt meegemaakt — een onveilige, emotioneel beladen thuissituatie waarin je vader dagen niets tegen je moeder zei, en jij de rol van "emotionele voelspriet" op je nam — heeft je gevormd. Je werd hypergevoelig voor de emoties van anderen, want dat was nodig om je veilig te voelen. Je externe afstemming op anderen, en vooral je dochter is daardoor heel sterk.
Ik denk dat de de drang om dingen voor haar op te lossen voortkomt uit een gevoel van onveiligheid. Jij hebt in je jeugd geleerd dat rust en veiligheid pas ontstaat als de mensen om je heen zich goed voelen, je ouders. Dus deed jij als kind er alles aan om hen weer goed te laten voelen. Dat werd jouw strategie om spanning te verlichten: “Als ik het voor haar oplos, voel ik mij ook beter.”
Deze dynamiek voelt voor jou vaak als liefdevol of verbindend — maar voor de ander kan het aanvoelen als druk, zuiging of inbreuk op hun ruimte. Misschien ervaart jouw dochter dat niet zo, omdat ze minder goed haar grenzen voelt. Mijn dochter heeft mij dit heel duidelijk gemaakt . Waar ik heel blij mee ben.
Wat ik zelf heb moeten leren is om niet in actie te komen bij spanning die ik voel (bijvoorbeeld in je buik). Om die spanning niet te leggen op externe situaties, in jouw geval op de dillemma's van je dochter. Maar om die spanning er te laten zijn, te verdragen, het is jouw oude spanning die opgeroepen wordt. Voel hem, ga een rondje wandelen. Misschien komt die onzekerheid van jou als je 'minder doet of minder oplost voor je dochter' voort uit die oude spanning: maar dan valt alles uit elkaar.
En dat was toen, een oud gevoel, wat je kan transformeren.
Prachtige post Labyrinth 🧡
oke, maar hoe zou het kunnen dat ik tegen mijn man wel alles zeg wat me dwars zit en verder eigenlijk ook slecht mijn grenzen aangeef tegen andere mensen?
oke, ja hypergevoelig klopt zeker, ik voel alles meteen aan.,maar hoe zou het kunnen dat ik tegen mijn man wel alles zeg wat me dwars zit en verder eigenlijk ook slecht mijn grenzen aangeef tegen andere mensen?
Kleinduimpje schreef op 27-06-2025 om 11:12:
oke, ja hypergevoelig klopt zeker, ik voel alles meteen aan.,maar hoe zou het kunnen dat ik tegen mijn man wel alles zeg wat me dwars zit en verder eigenlijk ook slecht mijn grenzen aangeef tegen andere mensen?
Dat zou je heel goed met een psycholoog kunnen uitzoeken!
Kleinduimpje schreef op 27-06-2025 om 11:12:
oke, ja hypergevoelig klopt zeker, ik voel alles meteen aan.,maar hoe zou het kunnen dat ik tegen mijn man wel alles zeg wat me dwars zit en verder eigenlijk ook slecht mijn grenzen aangeef tegen andere mensen?
Wellicht dat je bij je man je veilig voelt en dus niet het gevoel hebt dat je je moet inhouden. Fijn hoor!
Dat je tegen je man wel alles durft te zeggen, betekent dat je je veilig voelt bij hem. Hij kan omgaan met ongemakkelijke gevoelens, jullie band is stevig, je bent niet bang voor een afwijzing. Je voelt je ontspannen genoeg om tegen hem te zeggen wat je dwars zit.
Dat je het lastig vindt om bij andere je grenzen aan te geven kan meerdere redenen hebben, maar gezien je gezin van herkomst, zou het kunnen zijn dat 'harmonie belangrijker is dan jouw grens. Daar heb je geleerd dat zorgen voor harmonie, dat de spanning uit de lucht was en je ouders weer met elkaar spraken, belangrijker was dan wat jou dat deed als klein kind. Je ouders gaven die boodschap ook af, zij hadden geen oog voor jouw emoties, die waren minder belangrijker. Heeft iemand tijdens die zwijgperiode aandacht gehad voor het jou deed? (Dit is overigens geen oordeel dat je slechte ouders hebt, dit is iets wat veel voorkomt, mensen zijn niet perfect)
Als kind heb je ook nog niet het vermogen om je goed bewust te zijn van de spanning die je voelt en die te uiten en voor jouw behoeften op te komen.
Misschien kan je gaan leren dat jouw rust niet afhankelijk is van hoe een ander zich voelt, bijvoorbeeld je dochter. (Dit gaat ook een positieve impact geven op je omgeving)
En dat je niet altijd de verbinding hoeft te zoeken met man of dochter, afstand is soms juist helender. En spanning hoeft niet meteen 'weg'. Laat het ongemak bij jezelf bestaan.
yette schreef op 27-06-2025 om 09:23:
[..]
Jeetje. Het houdt niet op hè?
Ze heeft een beste vriendin. Gaat met een paar vriendinnen op vakantie naar het buitenland. Tijdens die vakantie wil ze gezellig met een ander groepje vrienden dat daar ook is, gaan stappen. Binnenkort gaat ze 3 dagen (!!!) met de grote vriendengroep naar een enorm feest. Ontzettend gaaf. En nu heeft ze ook nog op één dag èn een verjaardag met die vriendengroep èn iets dat nog leuker is, met anderen!!!
En maar mopperen over al die vrienden.
Ik zou er als moeder op een gegeven moment helemaal klaar mee zijn. Maar jij moppert mee.
Ik wil er even op wijzen dat moeder heeft aangegeven dat er bij dit meisje wellicht een vorm van autisme meespeelt.
Dat aangenomen betekent dus dan haar dochter problemen ondervindt in sociale interactie door haar vermoeddelijke autisme, omdat haar hersenwerking dan anders verloopt en ze sociale situaties anders verwerkt. Dan is het ook logisch en goed dat ze daarbij sturing krijgt van haar moeder, dus dat voelt moeder juist heel goed aan.
Adviezen om 'open vragen' te stellen, kunnen dan juist voor heel erg veel onrust zorgen en onduidelijkheid, wat juist onwenselijk is als dochter autisme heeft, omdat dat stress geeft. Wel kan helpen als moeder verschillende ' reacties' bespreekt en oefend met dochter en kijkt wat dochter het beste aanspreekt.
Dus de toon van irritatie naar TO, over haar handelen is niet helpend. Juist, omdat er een sterk vermoedden is van autisme. Dat vraagt een andere aanpak en ik denk dat moeder dit juist wel goed aanvoelt dat dochter juist wel wat sturing kan gebruiken op dit moment. En ik hoop eigenlijk dat moeder door al deze reacties juist niet onzeker wordt over haar eigen handelen, maar toepast wat ze juist zelf goed aanvoelt.