Het treitergedrag van "vrienden"
mijn dochter is 19 jaar en heeft al heel lang een vriendengroep. 1 van de jongens is al maanden vervelend aan het doen als ze bij elkaar zijn, altijd dat dochter dom is. "Je hebt weinig hersencellen, we laten jou dat niet doen, want ben je te dom voor". Af en toe zijn er zelfs vrienden die mee doen, zelfs haar vriendin heeft weleens meegelachen (ik denk allemaal om maar niet zelf aan de beurt te zijn) maar meestal is het die ene jongen. Ze wilt graag bij de vriendengroep blijven, maar is er ontzettend onzeker van geworden. Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op. Ik weet niet meer wat ik aan moet raden, het enige is om maar bij de vriendengroep weg te gaan wat ik ook onzin vind om je door zo iemand weg te laten jagen. Ik snap het ook niet, dat je je als 19 jarige zo gedraagd.Maar hij trekt zch nergens wat van aan, dus je kunt zeggen wat je wilt, negeren is ook geen optie. Dochter is juist net altijd heel aardig tegen iedereen.
ja, ze zouden met 3 afspreken en nu zaten ze met 2. Dus bv. Waarom hebben jullie mij niet gevraagd? Maar x doet net of het haar niet duidelijk was, maar dat was het wel.
Ik had haar ook willen zeggen dat ik haar snap.en dit niet leuk is, want dat was het ook niet. Ze zei ook " je doet net of dit normaal is" daarop had ik ook willen zeggen het niet normaal.is. nu heb ik net gedaan of ik dit gedrag goed keur, wat ik niet doe. Dat vind ik eigenlijk wel het ergste.
Dus ja, ik vind het heel lastig hoe te reageren, want dit past niet bij mij.
ik snap niet eens het probleem.
“Prrsoon x en m heeft ze gevraagd iets te doen. Persoon x en m zitten even later samen zonder dochter”
Persoon x en m: bedoel je personen x en m? Zijn x en m twee mensen ? Voor de leesbaarheid kan je beter schrijven ‘twee vriendinnen’ of ‘Marie en Sophie’.
Heeft ze gevraagd: is “ze” je dochter? En hebben die vriendinnen aan je dochter iets gevraagd of heeft je dochter iets aan hen gevraagd? Omdat je persoon in het enkelvoud gebruikt voor twee mensen, kan het best zijn dat je het werkwoord ook in het enkelvoud gebruikt, maar “hebben gevraagd” bedoelt.
Persoon x en m zitten later samen zonder dochter. Wat is hier het probleem? Je dochter kan toch naar hun toelopen en zeggen: hoi, ik kom er even bij staan of gaan jullie zo ook naar de hema of warm he vandaag.
Je bent wel erg star. Eerst wilde je alles oplossen voor je dochter, nu na alle adviezen gelezen te hebben durf je amper met haar te praten. Je bent nog steeds haar moeder bij wie ze dingen kan leren. Probeer een middenweg te vinden, namelijk niet meteen advies geven en meegaan dat ze zo zielig is omdat X en Y en zus en zo, maar vragen stellen en op grond van haar antwoorden kun je best een klein beetje helpen met haar reacties te helpen vormen.
Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 05:47:
Dochter komt met iets waar ze mee zit. Prrsoon x en m heeft ze gevraagd iets te doen. Persoon x en m zitten even later samen zonder dochter. Ze verteld me dit, ik zeg alleen oja en loop weg. Dit voelde helemaal niet goed, want ze zat er zo mee en ik loop weg. Zo van zoek het maar uit met je probleem. Ik loop weer terug en vroeg wat ze ervan vond van peroon x en m enz. Als antwoord geef ze paar keer terug ik weet het niet wat ik moet doen. Dus ik stel vragen. Ze geeft ook nog bij me aan dat ik het maar normaal vond wata er was. Ik vond het helemaal niet normaal, maar dat kon ik niet zeggen, dus ik merkte aan dochter dat ze zich niet gesteund voelde, wat ik ook al niet fijn vond, want ik was het maar haar eens, het was ook niet normaal. Uiteindelijk heeft ze geappt ze het niet snapte en waar ze nu af gingen spreken. X zegt oh ik hoorde maar niks en daarbjj was het verhaal af. Het verhaal van X klopte niet, maar dochter zei niks meer , het was al laat en ze dacht zo hoeft het voor mij niet meer om af te spreken als je niet zegt kom ook maar. Nu vind ik zelf weer dat ze het niet hierbij had moeten laten en weer teveel over haar grenzen is gegaan en zo leert ze het nooit als niemand haar zegt hoe het aan te pakken.
Maar waar het me om gaat is dat ik haar nu niet heb kunnen helpen. En in eerste instante heb ik geluisterd en ben weggelopen, nou dan voel je niet echt dat er naar je geluisterd word. Dan weet ze zelf niet wat ze.moet zeggen tegen de persoon, En uiteindelijk vind ik dat ze weer ovrr haar grenzen heen gaan en heeft ze dat laten gebeuren. Dus ik voel me rot, ik haar niet kan steunen en ik vind dat het niet goed is opgelost en zij zit er ook.mee.
Het gaat me even over de manier van handelen of jullie begrijpen dat dit ook niet helemaal fijn is hoe ik reageer. Tenminste dit voelde totaal niet fijn. Wat kan ik anders doen zodat ze tich leert niet over haar grenzen te laten gaan. (Alhoewel ze wel iets heeft gezegd)Ik dacht dat ik wel.jullie tips had gevolgd, maarcdan loop ik hier tegenaan. Het voelt ook alsof ik haar niet het gevoel geef dat ze het goed doet.
Wij proberen je te steunen en advies te geven, daar kan je mee doen wat je wilt. Je kunt de adviezen proberen in te passen in jullie manier van met elkaar omgaan. Het advies is niet 100% wat je moet doen, eigenlijk is het ook een beetje trial and error. Je moet uitzoeken wat werkt en wat niet. Daar moet je weg even in vinden. Je moet proberen wat werkt en wat niet werkt en als het voor jullie allebei echt niet goed voelt moet je het op een andere manier proberen.
Je mag haar best bevestigen als de manier van omgaan met elkaar binnen de groep niet normaal is en als dat de mening is van jullie allebei dan kan dat zeker. Dan zeg je dat je het ook niet normaal vindt en dan stel je meteen een open vraag waarmee zij na kan denken over een oplossing.
Nou zeg dat is inderdaad niet leuk (voor jou), wat kan je doen om dit op te lossen? Zoiets kan je altijd zeggen.
je kunt best zeggen dat je haar snapt en dat het niet leuk is. Het lijkt erop dat je niet zo goed bent in middenwegen en nuances, klopt dat? Je neemt adviezen erg letterlijk en kiest vervolgens een vergaande tegenovergestelde manier van reageren dan je eerder deed. Dat is een heftige aanpak.
Misschien kun je beter eens in real life met iemand gaan praten, een training sociale vaardigheden oid. Dan kan iemand met jou een situatie bespreken en kun je direct reageren op adviezen zodat ook duidelijk is wat jij meeneemt uit wat de ander tegen je zegt.
ja klopt. Nou iedere situatie is anders, dus ik moet dan ook snel reageren, waar ik ook niet goed in ben, heb eerder bedenktijd nodig.
Het waren vriendinnen en wat er gebeurde klopte niet, dus mijn mening was zeker dat dit vervelend was.
Ja, ik moet daar een middenweg in vinden, maar ik dacht dat het beter was niet meteen mijn mening erbovenop te gooien.
Ja, ik zou dit inderdaad beter in real life kunnen bespreken.
Annaniem2023 schreef op 03-07-2025 om 07:19:
ik snap niet eens het probleem.
“Prrsoon x en m heeft ze gevraagd iets te doen. Persoon x en m zitten even later samen zonder dochter”
Persoon x en m: bedoel je personen x en m? Zijn x en m twee mensen ? Voor de leesbaarheid kan je beter schrijven ‘twee vriendinnen’ of ‘Marie en Sophie’.
Heeft ze gevraagd: is “ze” je dochter? En hebben die vriendinnen aan je dochter iets gevraagd of heeft je dochter iets aan hen gevraagd? Omdat je persoon in het enkelvoud gebruikt voor twee mensen, kan het best zijn dat je het werkwoord ook in het enkelvoud gebruikt, maar “hebben gevraagd” bedoelt.
Persoon x en m zitten later samen zonder dochter. Wat is hier het probleem? Je dochter kan toch naar hun toelopen en zeggen: hoi, ik kom er even bij staan of gaan jullie zo ook naar de hema of warm he vandaag.
Je bent wel erg star. Eerst wilde je alles oplossen voor je dochter, nu na alle adviezen gelezen te hebben durf je amper met haar te praten. Je bent nog steeds haar moeder bij wie ze dingen kan leren. Probeer een middenweg te vinden, namelijk niet meteen advies geven en meegaan dat ze zo zielig is omdat X en Y en zus en zo, maar vragen stellen en op grond van haar antwoorden kun je best een klein beetje helpen met haar reacties te helpen vormen.
Nou, dat zou ik ook niet durven/doen hoor. Terwijl ik lang en breed volwassen ben. Dat je 2 vriendinnen vraagt om af te spreken, ze zeggen niet te kunnen/willen en dan kom je ze met zn 2 tegen. Dan zou ik vooral schrikken denk ik en niet weten wat te doen. Erbij gaan staan zou ik niet doen. Ik zou me namelijk (ik denk terecht) niet welkom voelen. Ik zou er later idd wel op terugkomen.
Maar, een grote maar. TO schrijft niet wat de reactie was van de persoon op de vraag van dochter. Ik ga er nu vanuit dat zs gezegd hebben dat ze niet kunnen en toen wel met zn twee hebben afgesproken. Maar dat is een aanname. Het is trouwens ook mijn aanname dat die persoon vriendinnen zijn.
Wat mij opvalt is dat al haar ellende met vrienden jou zo persoonlijk raakt. Natuurlijk is het niet leuk als er zo veel gedoe is, maar ik heb het gevoel dat al die kleine dingen zo enorm worden. In je post zeg je dat de oplossing niet bevredigend is een dat je eigenijk vindt dat ze meer had moeten doen. Maar wat dan?
Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 07:38:
ja klopt. Nou iedere situatie is anders, dus ik moet dan ook snel reageren, waar ik ook niet goed in ben, heb eerder bedenktijd nodig.
Het waren vriendinnen en wat er gebeurde klopte niet, dus mijn mening was zeker dat dit vervelend was.
Ja, ik moet daar een middenweg in vinden, maar ik dacht dat het beter was niet meteen mijn mening erbovenop te gooien.
Ja, ik zou dit inderdaad beter in real life kunnen bespreken.
Haar bevestigen in haar gevoel dat iets niet leuk/vervelend/onbeschoft of anderszins akelig was is niet meteen jouw mening erbovenop gooien. Je zegt dan alleen dat jij ook vindt dat het niet leuk was. Pas als je andere argumenten geeft dan zij waarom het niet leuk was dan geef je een mening.
Ik heb ooit met een therapeut gepraat over hoe ik mijn kinderen (toen nog heel jong) kon laten communiceren/praten met hun oma, mijn schoonmoeder. In vervolg daarop heb ik daarna bij die therapeut een cursus gedaan hoe je met pubers een goede manier van communiceren kunt vinden. Daar heb ik veel aan gehad en toen het met de pubers lukte, lukte het ook met de jongvolwassen kinderen.
Misschien een tip voor jou om eens te onderzoeken of je iets zou kunnen hebben aan een cursus.
Is het voor jezelf ook niet doodvermoeiend om naast je eigen leven en de bijbehorende struggles ook de struggles en vriendengedoe van je jongvolwassene op te (willen) lossen?
Zoek anders eens op: validerende gesprekstechnieken. Ik gebruik die heel veel in mijn werk. Daarmee erken je een ander zijn gevoelen/ ervaringen zonder diegene perse gelijk te geven of jouw mening over hetgene te geven.
Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 07:11:
ja, ze zouden met 3 afspreken en nu zaten ze met 2. Dus bv. Waarom hebben jullie mij niet gevraagd? Maar x doet net of het haar niet duidelijk was, maar dat was het wel.
Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk.
Je dochter appte met een voorstel, de twee anderen gaven geen reactie, en bleken toen al met z'n tweeën afgesproken te hebben? Je dochter zag ze toen en appte pas later naar ze dat ze het niet snapte?
Waar zag ze ze dan? In persoon? Op een foto?
Er is een verschil tussen neutraal zeggen: "ik snap dat je dat niet leuk vindt" en er een enorm thema van maken (bijvoorbeeld door te zeggen: waar zijn die idioten dan nu weer mee bezig - dat moet je niet pikken hoor, zijn ze nou gek geworden? laat ze maar weten dat je daar niet van gediend bent en ik zou echt niet meer met ze omgaan als ze zo stom tegen je doen".
Niemand zegt dat je niet mag luisteren of mag meepraten. Maar je kan het wel de emotie daar laten waar die hoort: bij je dochter. Je bevestigt hoogstens dat jij bepaald gedrag ook niet leuk zou vinden.
Omdat jullie het zo lang anders hebben gedaan en je nu heel abrupt gesprekken lijkt af te kappen, zal het voor je dochter ook verwarrend zijn. Ik zou daar ook open over praten: gewoon dat je het haar wil gunnen om zelf een eigen kompas/strategie te ontwikkelen en dat je daarom bewust aan het oefenen bent om eigen meningen of suggesties te beperken. En dan ook eerlijk toegeven dat je daar soms in de ene of andere richting nog wel eens in doorschiet.
Meesje schreef op 03-07-2025 om 08:29:
[..]
Nou, dat zou ik ook niet durven/doen hoor. Terwijl ik lang en breed volwassen ben. Dat je 2 vriendinnen vraagt om af te spreken, ze zeggen niet te kunnen/willen en dan kom je ze met zn 2 tegen. Dan zou ik vooral schrikken denk ik en niet weten wat te doen. Erbij gaan staan zou ik niet doen. Ik zou me namelijk (ik denk terecht) niet welkom voelen. Ik zou er later idd wel op terugkomen.
Maar, een grote maar. TO schrijft niet wat de reactie was van de persoon op de vraag van dochter. Ik ga er nu vanuit dat zs gezegd hebben dat ze niet kunnen en toen wel met zn twee hebben afgesproken. Maar dat is een aanname. Het is trouwens ook mijn aanname dat die persoon vriendinnen zijn.
Ze heeft het gezien op snap dat ze bij elkaar waren.
Dochter appte, waar spreken we nu af of we hadden toch afgesproken toen ze zag de 2 samen waren. Waarop vriendin zei, oh ikkreeg geen reactie dus wist niet wat de bedoeling was. Maar dit is niet waar, want dochter had gezegd zullen we met 3 afspreken om bij elkaar te zitten en toen had ze "ja " gezegd. En dan zitten de 2 wel bij elkaar gaan zitten en niks meer zeggen. Daarna was het te laat voor dochter en vroeg ze ook niet, kom maar hierheen, toen had dochter zoiets van dan hoeft het voor mij niet meer.
waarom gaat dochter naar de psycholoog?
Heeft zij een dsm diagnose???
Kleinduimpje schreef op 03-07-2025 om 09:52:
[..]
Ze heeft het gezien op snap dat ze bij elkaar waren.
Dochter appte, waar spreken we nu af of we hadden toch afgesproken toen ze zag de 2 samen waren. Waarop vriendin zei, oh ikkreeg geen reactie dus wist niet wat de bedoeling was. Maar dit is niet waar, want dochter had gezegd zullen we met 3 afspreken om bij elkaar te zitten en toen had ze "ja " gezegd. En dan zitten de 2 wel bij elkaar gaan zitten en niks meer zeggen. Daarna was het te laat voor dochter en vroeg ze ook niet, kom maar hierheen, toen had dochter zoiets van dan hoeft het voor mij niet meer.
En hebben ze toen concreet afgesproken wanneer en waar ze zouden afspreken? Als een vriendin mij appt met 'heb je zin om af te spreken?' en ik reageer met 'ja, is goed' en ze stuurt dan niks meer dan zou ik ook niet weten wat de bedoeling was. Het lijkt er op dat je dochter zelf ook even had kunnen doorpakken met een 'leuk! zullen we elkaar dan om 15 uur treffen bij het park' oid. In plaats van het maar in het ongewisse te laten. Natuurlijk hadden die meiden dan kunnen reageren en kunnen vragen wat/wanneer/waar dochter wilde. De hele communicatie loopt hier mis.
Dat laatste snap ik wel dat dochter dan denk van mijn hoeft het niet meer. Als ze durft had ze dat ook kunnen sturen. Iets als; ik vind het een beetje lullig dat jullie mij niks meer gestuurd hebben en wel samen zitten. Maar kan me voorstellen dat ze dat niet durft. Én, als ze zelf ook niks meer gestuurd heeft na de 'ja' van die vriendin dan staat ze MI ook niet zo in haar recht.
Edit: nu ga ik toch weer op het gedoetje in. Terwijl wij daar eigenlijk niks mee hoeven. Jij niet en wij niet. Ik vind de tip van Kimdekim wel een goede. Je hoeft nu niet ieder gesprek af te kappen. Maar je kunt je dochter ook erkennen zonder dat je jouw gevoel en mening oplegt. Een reactie als; oh wat rot en nu? Of; wat vind je ervan? Als dochter dan zegt; echt niet leuk. Kun je een reactie geven als; ik snap dat je dat niet leuk vindt.