Het treitergedrag van "vrienden"
mijn dochter is 19 jaar en heeft al heel lang een vriendengroep. 1 van de jongens is al maanden vervelend aan het doen als ze bij elkaar zijn, altijd dat dochter dom is. "Je hebt weinig hersencellen, we laten jou dat niet doen, want ben je te dom voor". Af en toe zijn er zelfs vrienden die mee doen, zelfs haar vriendin heeft weleens meegelachen (ik denk allemaal om maar niet zelf aan de beurt te zijn) maar meestal is het die ene jongen. Ze wilt graag bij de vriendengroep blijven, maar is er ontzettend onzeker van geworden. Ik heb al vanalles met haar besproken wat ze zou kunnen zeggen, maar het houdt niet op. Ik weet niet meer wat ik aan moet raden, het enige is om maar bij de vriendengroep weg te gaan wat ik ook onzin vind om je door zo iemand weg te laten jagen. Ik snap het ook niet, dat je je als 19 jarige zo gedraagd.Maar hij trekt zch nergens wat van aan, dus je kunt zeggen wat je wilt, negeren is ook geen optie. Dochter is juist net altijd heel aardig tegen iedereen.
Kleinduimpje schreef op 08-06-2025 om 10:02:
Herfstappeltaart, ze probeert toch van allerlei kanten af te rekenen, ze is nog met allerlei mogelijkheden bezig, dus snap niet precies wat je bedoeld.
Nee, ik ook niet. Dit is de omgekeerde wereld. Het probleem ligt bij 't slachtoffer: het meisje dat gepest wordt. Terwijl de pester haar aangegeven grenzen niet respecteerd.
Er is vooral iets mis met die jongen hoor! Dat noemen ze probleemgedrag!! Kom op zeg. Moet dat meisje van alle kanten het signaal krijgen dat zij het niet goed doet: van de pester, van de groep, en nu ook van haar ouders?! Victem blaming.
En ook wat er steeds mis gast rondom het onderwerp pesten: het slachtoffer moet veranderen, moet sterker worden, moet duidelijker zijn, moet op cursus....
Echt wtf! Terwijl de pester degene is die probleemgedrag vertoont. En daar hoort de focus te liggen: wat zorgt ervoor dat deze jongen pestgedrag vertoont?
Zie pestgedrag als een signaal van probleemgedrag: spelen er problemen (thuis, school, vrienden), onzekerheid, gebrek aan sociale vaardigheden, ligt er een diagnose enz?
En pak dat aan.
Dus niet het meisje wat zich vriendelijk en sociaal gedraagt. Want ik lees, dat dit meisje wel degelijk meerdere keren heeft aangegeven dat ze zijn gedrag niet kan waarderen en ja ook in duidelijke taal
BritgetJones007 schreef op 08-06-2025 om 11:03:
[..]
Nee, ik ook niet. Dit is de omgekeerde wereld. Het probleem ligt bij 't slachtoffer: het meisje dat gepest wordt. Terwijl de pester haar aangegeven grenzen niet respecteerd.
Er is vooral iets mis met die jongen hoor! Dat noemen ze probleemgedrag!! Kom op zeg. Moet dat meisje van alle kanten het signaal krijgen dat zij het niet goed doet: van de pester, van de groep, en nu ook van haar ouders?! Victem blaming.
En ook wat er steeds mis gast rondom het onderwerp pesten: het slachtoffer moet veranderen, moet sterker worden, moet duidelijker zijn, moet op cursus....
Echt wtf! Terwijl de pester degene is die probleemgedrag vertoont. En daar hoort de focus te liggen: wat zorgt ervoor dat deze jongen pestgedrag vertoont?
Zie pestgedrag als een signaal van probleemgedrag: spelen er problemen (thuis, school, vrienden), onzekerheid, gebrek aan sociale vaardigheden, ligt er een diagnose enz?
En pak dat aan.
Dus niet het meisje wat zich vriendelijk en sociaal gedraagt. Want ik lees, dat dit meisje wel degelijk meerdere keren heeft aangegeven dat ze zijn gedrag niet kan waarderen en ja ook in duidelijke taal
Wat is jouw voorstel?
Er is een misverstand over grenzen stellen. Grenzen stellen is niet: de ander vertellen wat hij wel of juist niet meer moet doen en dan gaan wachten tot ze het uitvoeren. Grenzen stellen is wel: zélf actie ondernemen. Weggaan uit de situatie, bijvoorbeeld. Liefst vooraf aangekondigd. Dat ze het zo vervelend vindt als hij weer begint over haar vermeende domheid, dat ze dan vertrekt. En gáán.
Bericht voor je dochter:
Als ik iets heb geleerd in mijn50+-leven, is het dat de meeste mensen gewoon redelijk zijn. Als je een vriend/kennis zegt dat je bepaald gedrag niet waardeert, zul je meestal excuses krijgen en zal die persoon rekening houden met wat je zei.
Dat deze jongen dat niet doet, betekent dat hij niet helemaal goed is in zijn hoofd, hij is niet normaal begaafd op het vlak van empathie. Dat is zo, hij gaat niet veranderen. Het is nu meermaals gebeurd dat hij je beledigd voor de groep, en dan kun je uiteindelijk maar één ding doen: zorgen dat hij uit je leven verdwijnt. Ga niet meer ergens heen waar hij ook is. Spreek apart af met de personen uit de groep die wel leuk zijn en die wel voor je opkomen. De rest, dat zijn helaas ook geen vrienden van je. Want vrienden komen voor elkaar op. Zulke nepvrienden kun je missen als kiespijn, daar word je alleen naar onzekerder van. Je bent een lieve persoon, je verdient betere en lievere vrienden. Die zijn er echt wel, je moet gewoon weer om je heen gaan kijken.
BritgetJones007 schreef op 08-06-2025 om 11:03:
[..]
Nee, ik ook niet. Dit is de omgekeerde wereld. Het probleem ligt bij 't slachtoffer: het meisje dat gepest wordt. Terwijl de pester haar aangegeven grenzen niet respecteerd.
Er is vooral iets mis met die jongen hoor! Dat noemen ze probleemgedrag!! Kom op zeg. Moet dat meisje van alle kanten het signaal krijgen dat zij het niet goed doet: van de pester, van de groep, en nu ook van haar ouders?! Victem blaming.
En ook wat er steeds mis gast rondom het onderwerp pesten: het slachtoffer moet veranderen, moet sterker worden, moet duidelijker zijn, moet op cursus....
Echt wtf! Terwijl de pester degene is die probleemgedrag vertoont. En daar hoort de focus te liggen: wat zorgt ervoor dat deze jongen pestgedrag vertoont?
Zie pestgedrag als een signaal van probleemgedrag: spelen er problemen (thuis, school, vrienden), onzekerheid, gebrek aan sociale vaardigheden, ligt er een diagnose enz?
En pak dat aan.
Dus niet het meisje wat zich vriendelijk en sociaal gedraagt. Want ik lees, dat dit meisje wel degelijk meerdere keren heeft aangegeven dat ze zijn gedrag niet kan waarderen en ja ook in duidelijke taal
Victim blaming?! Dit meisje is de enige die echt last heeft van het gedrag van die jongen. De rest van de groep vindt het prima, lacht soms zelfs mee. Dat soort situaties kan je overal tegenkomen. Zelfs op oudere leeftijd, bijvoorbeeld op de werkvloer. Je zal als slachtoffer toch meestal zelf een eind aan de situatie moeten maken door persoonlijk in gesprek te gaan, negatief gedrag te negeren, te vertrekken of aan de bel te trekken bij anderen die je kunnen helpen. Best handig als je hebt geleerd om met zulke situaties om te gaan.
De kans is helaas klein dat er iemand anders, die zelf nergens last van heeft en het wel vermakelijk vindt, voor je opkomt als jij geen duidelijke hulpvraag stelt.
Wie zou dat in dit geval volgens jou moeten doen?
BritgetJones007 schreef op 08-06-2025 om 11:03:
[..]
Nee, ik ook niet. Dit is de omgekeerde wereld. Het probleem ligt bij 't slachtoffer: het meisje dat gepest wordt. Terwijl de pester haar aangegeven grenzen niet respecteerd.
Er is vooral iets mis met die jongen hoor! Dat noemen ze probleemgedrag!! Kom op zeg. Moet dat meisje van alle kanten het signaal krijgen dat zij het niet goed doet: van de pester, van de groep, en nu ook van haar ouders?! Victem blaming.
En ook wat er steeds mis gast rondom het onderwerp pesten: het slachtoffer moet veranderen, moet sterker worden, moet duidelijker zijn, moet op cursus....
Echt wtf! Terwijl de pester degene is die probleemgedrag vertoont. En daar hoort de focus te liggen: wat zorgt ervoor dat deze jongen pestgedrag vertoont?
Zie pestgedrag als een signaal van probleemgedrag: spelen er problemen (thuis, school, vrienden), onzekerheid, gebrek aan sociale vaardigheden, ligt er een diagnose enz?
En pak dat aan.
Dus niet het meisje wat zich vriendelijk en sociaal gedraagt. Want ik lees, dat dit meisje wel degelijk meerdere keren heeft aangegeven dat ze zijn gedrag niet kan waarderen en ja ook in duidelijke taal
Er is geen sprake van 1 pester. Deze hele groep is hier schuldig aan. Door het toe te laten en mee te doen zijn zij ook pesters. Echt hoor, het zijn allemaal zakken hooi dat ze dit laten gebeuren.
En dan kan je daar tussen blijven zitten en bedenken dat je toch wel heel goed hebt aangegeven dat je dat niet leuk vindt (terwijl niemand zich daar iets van aantrekt), of je zoekt gewoon leukere mensen op.
Het slachtoffer hoeft helemaal niet te veranderen. Ze hoeft ook niet sterker te worden. Ze moet wel mensen achter zich laten die haar niet verdienen.
Klein Duimpje, jij zei dit: "
Ik vind dat je gelijk gelijkt hebt, van de andere kant heb ik ook meerdere malen gezegd, je laat je toch niet door 1 iemand wegjagen als jij het nog leuk hebt in de groep.
Maar het kan niet leuk/veilig zijn in deze groep waar dit gedrag wat rot is voor jouw dochter door alle leden geaccepteerd wordt: zelfs door haar vriendin die mee lacht. Daar is het niet fijn en gezellig en dit gaat om haar vrije tijd he?
Ook via ouders iets willen regelen, is absoluut niet de manier. Dit is de ontwikkeling die jouw dochter moet doormaken: hoe ver laat zij dit soort mensen komen, voordat zij voor zichzelf kiest? Daar zou het gesprek over moeten gaan.
Dat is geen victemblaming; dat is keuzes maken voor jezelf; die jongen en zij zitten niet gedwongen bij elkaar in de groep dus het hoe en waarom omtrent hem is hier niet aan de orde.
Hier is aan de orde in hoeverre dochter al keuzes kan maken voor zichzelf (die haar welzijn ten goede komen) en in hoeverre haar assertiviteit getraind zou moeten worden. Misschien zou ze wat gesprekken moeten voeren met een of andere vorm van hulpverlener, mw of iets coacherigs. Misschien heeft ze hulp nodig om even door een moeilijke episode te komen; het achter zich laten van deze vijandengroep en leuke mensen om zich heen verzamelen.
Dochter heeft meerdere keren tegen vriendin gezegd het echt helemaal niet fijn te vinden hoe deze jongen doet. Het enige wat vriendin tot nu toe heeft gedaan is en meegelachen en tegen de jongen "doe normaal" gezegd. Daarbij heeft ze ook meerdere keren in de groep aangegeven dat ze het niet leuk vond, ook daar heeft de groep niet op gereageerd of lachen mee. En ja, dat zijn dan misschien geen echte vrienden, maar ze heeft altijd veel lol gehad met de groep en het leuk gehad. Dus aan de bel trekken heeft ze wel gedaan. Weet je, ik vind het gewoon eigenlijk niet redelijk dat zij degene is die nu moet vertrekken, terwijl zij nooit geen vlieg kwaad zou doen. Maar ik snap dat dit wel een van de weinige mogelijkheden is die nu overblijft.
Maar je gaat volkomen voorbij aan het feit dat de groep nog steeds als leuk en gezellig neergezet wordt, terwijl dit soort destructief gedrag door IEDEREEN geaccepteerd wordt. Dat klopt toch niet? Is dat wat vriendschap inhoudt?
Zijn jullie waarden en normen zo ingesteld dat dit goed genoeg is voor haar?
Stimuleer haar om iets te ondernemen en ga niet met haar meehuilen hoe naar het allemaal is. Daar schiet ze niets mee op.
Het kan wel 'niet eerlijk' zijn, maar het leven is niet eerlijk en iedereen zoekt daarin zijn /haar weg. Je dochter heeft iets te leren in deze situatie, ze blijft steken in haar ontwikkeling als ze hierin blijft hangen. En waarom blijft ze hangen?
Ze durft niet haar eigen weg te gaan? Durft ze niet alleen stappen te ondernemen; een opleiding ergens beginnen, naar nieuwe clubs/sporten te gaan? Wat is het probleem?
Ik heb ook een tijdje gehad dat een jongen vond dat ik dikke armen had en dat steeds maar bleef zeggen. Ik had al een paar keer gezegd dat hij daarmee moest ophouden. Op een dag ben ik uit mijn slof geschoten en geroepen "Nou weet ik het wel. Heb je nog andere dingen waar je iets over wilt zeggen? Nee? KLAAR dan nu." Hij schrok zich rot.
Als je dochter dat niet rechtstreeks durft te zeggen, kan ze het wel in de groepsapp zetten als hij daar weer eens iets beledigends zegt.
Pippeltje, ik ga nog uit van de leeftijd van 19 jaar, dat je dan toch nog anders in het leven staat als dat je 30-40-50 bent. Het zijn nog pubers en ik kan ze het ook nog niet helemaal kwalijk nemen dat ze niet voor dochter opkomen, ze willen zelf niet aan de beurt zijn en lachen daarom mee/doen mee. Vriendin van dochter is echt een hele goede vriendin, maar zelf ook nog helemaal bezig met erbij willen horen enz, dus ook van haar kant snap ik het wel dat ze alleen maar 'doe normaal' zegt, ook bang dat hij tegen haar zal beginnen denk ik.
Daarbij gaat ze zeker wel haar eigen weg, gaat vaak stappen, zit bij sport, volgt een opleiding.
Dit zijn geen pubers meer. De puberteit is zo ongeveer tussen 13 en 18 jaar. Zelfs vanaf al 16 jaar spreekt men vaak al van jongvolwassen.
Een ook kleine kinderen kunnen wel, soms of helemaal nooit anderen pesten.
En ook volwassenen kunnen nooit, soms of vaak anderen pesten.
Hoe je je gedraagt naar anderen heeft weinig met leeftijd te maken denk ik.
Kleinduimpje schreef op 08-06-2025 om 11:53:
Pippeltje, ik ga nog uit van de leeftijd van 19 jaar, dat je dan toch nog anders in het leven staat als dat je 30-40-50 bent. Het zijn nog pubers en ik kan ze het ook nog niet helemaal kwalijk nemen dat ze niet voor dochter opkomen, ze willen zelf niet aan de beurt zijn en lachen daarom mee/doen mee. Vriendin van dochter is echt een hele goede vriendin, maar zelf ook nog helemaal bezig met erbij willen horen enz, dus ook van haar kant snap ik het wel dat ze alleen maar 'doe normaal' zegt, ook bang dat hij tegen haar zal beginnen denk ik.
Daarbij gaat ze zeker wel haar eigen weg, gaat vaak stappen, zit bij sport, volgt een opleiding.
En toch zul je dat los moeten gaan laten. De puberteit is gewoon echt voorbij.
De puberteit is een onderdeel van de adolescentie en loopt gemiddeld tussen het 10e en 16e jaar.
Ze is jongvolwassen. Zeker als je dochter verder geen diagnose heeft of zo, is dit nu echt iets wat zij zelf moet gaan opknappen. Natuurlijk mag zij bij jou advies vragen. Maar jouw rol moet nu die van de coachende ouder zijn.
Een adolescent is iemand die de overgang van kind naar volwassene meemaakt; ongeveer tussen de 10 /23 jaar. Deze levensfase brengt lichamelijke en psychische veranderingen mee, en adolescenten zijn bezig met het ontwikkelen van hun identiteit, het leren van regels en het opbouwen van relaties.
Je kunt niet meer met andere ouders gaan praten of de betreffende 'vriend' aan gaan spreken op zijn gedrag. Sowieso geen actieve rol meer aannemen in je hulp aan haar. Echt alleen advies geven en bij voorkeur alleen als zij daarom vraagt. Je kunt haar vragen stellen als zij over de situatie praat met jou en haar voorzichtig sturen naar het nemen van beslissingen die goed zijn voor haar welzijn. Spiegel haar haar gedrag voor; hoe ze iedere keer als ze zich dit laat aanleunen zichzelf een bevestiging geeft van hoe weinig ze waard is, geef haar inzicht hoe ze haar eigen zelfvertrouwen op deze manier aan het ondermijnen is.
Kleinduimpje, ik denk dat jij en je dochter allebei wat meer mogen leren over grenzen stellen. Hou op dat ze nog maar 19 zijn, dit hadden ze allang onder de knie moeten hebben. Dit gedrag van die jongen en die zogenaamde vrienden is zelfs op de lagere school niet acceptabel!
Lees je eens in over geweldloos verzet. Dus niet terugkatten, maar duidelijk je grenzen aangeven en die handhaven. Ik dit geval kan je dochter dus gewoon rustig zeggen dat ze het niet accepteert en kalm vertrekken als blijkt dat deze mensen over haar grenzen gaan.
Maar dan moet ze wel weten wat grenzen zijn, waar de hare liggen en hoe je je grenzen aangeeft en handhaaft.
Kleinduimpje schreef op 08-06-2025 om 11:53:
Pippeltje, ik ga nog uit van de leeftijd van 19 jaar, dat je dan toch nog anders in het leven staat als dat je 30-40-50 bent. Het zijn nog pubers en ik kan ze het ook nog niet helemaal kwalijk nemen dat ze niet voor dochter opkomen, ze willen zelf niet aan de beurt zijn en lachen daarom mee/doen mee. Vriendin van dochter is echt een hele goede vriendin, maar zelf ook nog helemaal bezig met erbij willen horen enz, dus ook van haar kant snap ik het wel dat ze alleen maar 'doe normaal' zegt, ook bang dat hij tegen haar zal beginnen denk ik.
Daarbij gaat ze zeker wel haar eigen weg, gaat vaak stappen, zit bij sport, volgt een opleiding.
Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig. Van een jongvolwassene mag je echt meer verwachten. Van vrienden mag je meer verwachten.
Als dochter het prima vindt dat de groep haar zo behandelt is dat ook een keuze. En het blijven afspreken met die groep en jongen erbij is ook een keuze. Ze hebben haar hun kleuren laten zien. Zij kiest ervoor om dit te accepteren. Ze kan ook anders kiezen.