Hoe doorstaan jullie jong-volwassenen de lockdown?
Sinds de laatste lockdown is gestart is het hier thuis echt niet gezellig meer. Dochter van 20 woont nog thuis. Ze baalt vreselijk van de lockdown in de kerstvakantie. Had allerlei plannen voor uitstapjes etc. Ze werkt nu veel, vanuit huis, waardoor ze dus hele dagen thuis zit. 's Avonds gaat ze dan vaak naar een vriendin of vriend en blijft dan veel te lang, zodat ze de volgende dag nog minder gezellig is omdat ze dan ook weer vroeg moet werken. Soort vicieuze cirkel dus. Vorig jaar was dit minder omdat ze nog een bezorgers-baantje had en veel meer de deur uit was.
Nu kwam er ook nog bij dat ze verkouden is (negatieve zelftest dus naar verwachting geen Covid) wat haar nog chagrijniger maakt natuurlijk. Ze ging echter wel gewoon bij een vriendin slapen van de week, wat wij dan weer niet handig vonden. Maar daar mochten we natuurlijk vooral niets van zeggen.
Het lijkt echt wel een beetje op een terugval naar de puberteit (toen was ze ook zo maar dan vind je dat nog enigszins normaal). Ik heb deze week meerdere keren tegen man gezegd dat ze wat mij betreft het huis uit mag en op zichzelf mag gaan wonen, maar aan de andere kant voel ik me daar dan ook weer schuldig over.
Hoe gaat het met jullie jongeren/jong volwassenen?
Tuinfluiter schreef op 29-12-2021 om 15:48:
[..]
Als er geen ongevaccineerde meer op de ic liggen is de druk op de zorg veel minder. Gevaccineerde jongeren zorgen niet voor druk op de zorg. Ongevaccineerde ouderen had ik misschien moeten benoemen als ongevaccineerde.
Het nieuwe flossen herken ik ook mijn kinderen komen pas na een test naar huis.
Gevaccineerde volwassenen meestal ook niet. Of ze moeten enorm onderliggend lijden hebben of een probleem met het immuunsysteem (bejaarden). Heel veel mensen, van alle leeftijden, krijgen nu "last" van de lockdown. Het is wel sneu voor de jongvolwassenen, maar ik vind het wel een goede les. Je doet het samen, of je doet het niet.
Tickel schreef op 29-12-2021 om 17:01:
[..]
Gevaccineerde volwassenen meestal ook niet. Of ze moeten enorm onderliggend lijden hebben of een probleem met het immuunsysteem (bejaarden). Heel veel mensen, van alle leeftijden, krijgen nu "last" van de lockdown. Het is wel sneu voor de jongvolwassenen, maar ik vind het wel een goede les. Je doet het samen, of je doet het niet.
Als we het samen doen moeten we niet de lasten van het matige Lock down onderwijs alleen bij de studenten leggen. Een jaar studievertraging kost ca 12.000 euro voor een uitwonende student. Zullen we dat dan ook samen van het belasting geld betalen. Of hebben alleen studenten een goede les nodig
Tickel schreef op 29-12-2021 om 17:01:
[..]
Gevaccineerde volwassenen meestal ook niet. Of ze moeten enorm onderliggend lijden hebben of een probleem met het immuunsysteem (bejaarden). Heel veel mensen, van alle leeftijden, krijgen nu "last" van de lockdown. Het is wel sneu voor de jongvolwassenen, maar ik vind het wel een goede les. Je doet het samen, of je doet het niet.
Ik vind het inmiddels een hele slechte ‘les’ voor ons allemaal: het maakt niet uit of je bijdraagt aan een oplossing of niet, betrokkenheid toont met het collectief en daarvoor je verantwoordelijkheid neemt. Als een stel boomers zich er om wat reden dan ook aan onttrekt en met covid in het ziekenhuis terecht komt, hebben die voorrang op ALLES en stellen jouw belangen en wensen niks voor. Die solidariteit werkt kennelijk maar een kant op.
Dit soort dingen zeg ik trouwens niet in het bijzijn van mijn kinderen van 16 en 18. Ik wil mijn cynisme niet op hem overdragen. Vooral jongste gaat (weer) niet goed in de lockdown. Hij had allerlei plannen voor de vakantie die nu niet door kunnen gaan en kan zich slecht vermaken. Hij wordt er somber en rusteloos van. Ik hoop dat de school na de vakantie weer opengaat en dat hij weer kan sporten. Dat heeft hij heel hard nodig voor zijn geestelijke gezondheid. Een langdurige lockdown met online onderwijs wordt hier, opnieuw, een drama. Ik wil daar nog niet aan, dat dat nodig zou kunnen zijn. Dus de optimistische berichten gaan erin als koek 😃.
Tuinfluiter schreef op 29-12-2021 om 17:23:
[..]
Als we het samen doen moeten we niet de lasten van het matige Lock down onderwijs alleen bij de studenten leggen. Een jaar studievertraging kost ca 12.000 euro voor een uitwonende student. Zullen we dat dan ook samen van het belasting geld betalen. Of hebben alleen studenten een goede les nodig
Nee hoor. Maar het volk bestaat uit wel meer groepen die hier onevenredig last van hebben dan alleen jongvolwassenen. Ik vind het voor al die groepen even erg.
De oudste is blij dat die niet op kamers is gegaan ivm eenzaamheid en constante quarantaine. De studie gaat prima en heeft afgelopen tijd tot de lockdown fysiek college gehad. Er wordt veel gewerkt en er is ook tijd om te voetballen en in kleine groepen samen te zijn. De middelste vindt het fysiek les fijner, maar draait verder prima. De jongste geniet van de online lessen, heeft meer energie door het uitblijven van prikkels. Zij heeft regelmatig slaapfeestjes in klein comité.
Ik moet wel zeggen dat de kinderen laatst nog een flinke energieboost hebben gehad door een weekendje weg in een Europese hoofdstad. Dat heeft hen echt goed gedaan en daar kunnen ze even op teren. Ik probeer regelmatig iets leuks te plannen binnen de mogelijkheden die we hebben.
Mija schreef op 29-12-2021 om 17:24:
[..]
Ik vind het inmiddels een hele slechte ‘les’ voor ons allemaal: het maakt niet uit of je bijdraagt aan een oplossing of niet, betrokkenheid toont met het collectief en daarvoor je verantwoordelijkheid neemt. Als een stel boomers zich er om wat reden dan ook aan onttrekt en met covid in het ziekenhuis terecht komt, hebben die voorrang op ALLES en stellen jouw belangen en wensen niks voor. Die solidariteit werkt kennelijk maar een kant op.
Dit soort dingen zeg ik trouwens niet in het bijzijn van mijn kinderen van 16 en 18. Ik wil mijn cynisme niet op hem overdragen. Vooral jongste gaat (weer) niet goed in de lockdown. Hij had allerlei plannen voor de vakantie die nu niet door kunnen gaan en kan zich slecht vermaken. Hij wordt er somber en rusteloos van. Ik hoop dat de school na de vakantie weer opengaat en dat hij weer kan sporten. Dat heeft hij heel hard nodig voor zijn geestelijke gezondheid. Een langdurige lockdown met online onderwijs wordt hier, opnieuw, een drama. Ik wil daar nog niet aan, dat dat nodig zou kunnen zijn. Dus de optimistische berichten gaan erin als koek 😃.
Ik ben inmiddels dan ook erg vóór om die mensen zorg te weigeren of volledig uit te sluiten. Dan heb ik het over de echte antivaxxers. Feit blijft wel dat er meer groepen zijn die hier een enorme last door dragen. Mensen die financieel richting afgrond gaan, hun bedrijven moeten stoppen, geen behandelingen krijgen in het ziekenhuis. Het is niet alleen maar zwaar voor 1 bepaalde groep zoals die uit de OP.
Hier oudste van 21, die nu 3,5 jaar in een studentenstudio woont. Is al bijna 2 jaar niet naar school kunnen gaan, enorme eenzaamheid, want woont alleen. Is al een kwetsbaar kind, die 2 jaar geleden met pijn en moeite antidepressiva heeft afgebouwd en ons van de week vertelde weer te willen starten met medicatie, want zwaar depressief door alle coronamaatregelen. Is erg eenzaam, heeft totaal geen dagritme meer, zit immers hele dagen thuis, geen contacten met medestudenten, weinig online les en veel zelfstudie thuis. Waar moet je je bed nu voor uit komen?
Jongste van 18 woont nog thuis, is vorig jaar tijdens het eerste studiejaar gestopt met studie, kon geen aansluiting vinden met opleiding, want bijna alleen online lessen en geen direct contact met docenten. Inmiddels ook gestopt met haar sport, want om de haverklap mocht er niet gesport worden. Zit nu dus passief thuis. Gelukkig is haar nieuwe studie wel een schot in de roos en ondanks ook daar veel online lessen, lukt het haar nu wel om aan te haken en zelf heel veel thuis te doen. Sociale leven ligt voor beiden volledig op zijn gat.
Als ik kijk naar wat ik op die leeftijd deed, vind ik het echt wel sneu voor de jongeren nu.
Die van 12 en 16 doen het prima. Die van 12 was erg teleurgesteld dat hij niet naar de nieuwe Spiderman film kon maar dat was het dan wel. Die van 17 gaat nu wel goed. Gelukkig zit hij in een eindexamenjaar dus hij mag naar school en rijlessen en zo gaan ook door. Vorig jaar ging het met hem niet goed. Hij vereenzaamde helemaal. Zijn cijfers kelderden omlaag. Het was zo erg dat zijn mentor ons om de paar weken belde omdat ook zij zag dat het niet goed met hem ging. Toen de scholen weer openden ging het langzaamaan weer beter. Met onze oudste van 19 gaat het niet heel goed. Hij heeft het meeste moeite met alles. Hij is vorig jaar op het hbo gestart. Eerste jaar niet gehaald en geswitcht van richting. Richting is nu beter maar door al het op afstand leren (hij noemt het een loi cursus) heeft hij geen enkele band met zijn studiegenoten en hij haalt er totaal geen energie uit. Hij doet het omdat het moet. Het is school voor hem. Niet anders dan de Middelbare. Zijn energie haalt hij uit sporten (dat doet hij elke dag), dingen doen met vrienden. Dat ze weer niet uit mogen vindt hij geen ramp. Hij is sowieso nog maar nauwelijks uitgeweest want 18 geworden tijdens corona maar dat de sportschool ook weer dicht is zorgde bij hem echt voor een inzinking. Het is niet de meest gezellige in huis zullen wij maar zeggen.
Ik baal er wel van. Ik zie hoe mijn kinderen het vertrouwen in de Nederlandse politiek kwijt raken (ze doen maar wat, ze luisteren niet, ze liegen) en dat vind ik jammer. Ik baal ook dat opleidingen niet vanaf 1-9 gewoon weer normaal begonnen. Mijn zoon ziet nu geen enkel nut meer in om naar college gaan. Zonde van de reistijd vindt hij dat. Hopelijk komt het nog goed.
Ik weet nog dat ik anderhalf jaar geleden hier op het forum een boos bericht plaatste dat de universiteiten en hbo's en mbo's niet gewoon open gingen na de zomer na een half jaar dicht te zijn geweest. Ik vond dat schadelijk voor onze jongeren en hun toekomst. Ik werd nog net niet met pek en veren van het forum gejaagd, want 'iedereen heeft het zwaar' en 'boehoe, ze missen een paar feestjes, wat een gezeur'.
Nu zijn de reacties heel anders, zie ik. En ik zie ook om me heen dat de schade die ik vreesde ook heel hard aan het ontstaan is. Psychisch, sociaal, mentaal. Ik heb daar echt verdriet van. Ik duim telkens maar weer dat nu het onderwijs toch echt open blijft. Het hele onderwijs, welteverstaan.
Mijn kind op het vo is een niveau afgezakt en blijven zitten. Maar omdat het vo nog redelijk veel open bleef en hij van ons met zijn vriendengroep altijd samen heeft mogen komen, zie ik dat hij zich sociaal en mentaal wel goed blijft ontwikkelen.
De oudste deed 'eindexamen' in 2020. In maart viel van de ene op de andere dag alles weg. Sporten, school, examen, uitreiking, examenreis, examenfeest, er was niks meer. In september was er geen intro van de nieuwe studie en alle lessen waren online. Dat is het hele eerste jaar zo gebleven. Weg ritme, weg actieve, nieuwsgierige levenshouding. Hij werd passief en kon zich nergens meer toe zetten. Nu, in het tweede jaar, begon alles weer online (wat baalde ik daarvan en waarom hebben ze geen mini intro voor de tweedejaars georganiseerd, die waren ook bijna niet op de uni geweest). Na een paar weken begonnen de lessen weer stukje bij beetje fysiek, maar wat bleek toen? Heel veel tweedejaarsstudenten hebben een enorme drempel om maar de uni te gaan. Ze kennen niemand, zijn een beetje schuw geworden, voelen een grote drempel bij kleine dingen.
Ik zie dat bij mijn kind, maar ook bij heel veel van zijn vrienden. En dan heb ik het nog niet eens over het gemis van sport en leuke dingen, zoals uitgaan. Nieuwe mensen leren kennen, losmaken van je ouders.
Pief schreef op 29-12-2021 om 19:56:
Ik weet nog dat ik anderhalf jaar geleden hier op het forum een boos bericht plaatste dat de universiteiten en hbo's en mbo's niet gewoon open gingen na de zomer na een half jaar dicht te zijn geweest. Ik vond dat schadelijk voor onze jongeren en hun toekomst. Ik werd nog net niet met pek en veren van het forum gejaagd, want 'iedereen heeft het zwaar' en 'boehoe, ze missen een paar feestjes, wat een gezeur'.
Nu zijn de reacties heel anders, zie ik. En ik zie ook om me heen dat de schade die ik vreesde ook heel hard aan het ontstaan is. Psychisch, sociaal, mentaal. Ik heb daar echt verdriet van. Ik duim telkens maar weer dat nu het onderwijs toch echt open blijft. Het hele onderwijs, welteverstaan.
Mijn kind op het vo is een niveau afgezakt en blijven zitten. Maar omdat het vo nog redelijk veel open bleef en hij van ons met zijn vriendengroep altijd samen heeft mogen komen, zie ik dat hij zich sociaal en mentaal wel goed blijft ontwikkelen.
De oudste deed 'eindexamen' in 2020. In maart viel van de ene op de andere dag alles weg. Sporten, school, examen, uitreiking, examenreis, examenfeest, er was niks meer. In september was er geen intro van de nieuwe studie en alle lessen waren online. Dat is het hele eerste jaar zo gebleven. Weg ritme, weg actieve, nieuwsgierige levenshouding. Hij werd passief en kon zich nergens meer toe zetten. Nu, in het tweede jaar, begon alles weer online (wat baalde ik daarvan en waarom hebben ze geen mini intro voor de tweedejaars georganiseerd, die waren ook bijna niet op de uni geweest). Na een paar weken begonnen de lessen weer stukje bij beetje fysiek, maar wat bleek toen? Heel veel tweedejaarsstudenten hebben een enorme drempel om maar de uni te gaan. Ze kennen niemand, zijn een beetje schuw geworden, voelen een grote drempel bij kleine dingen.
Ik zie dat bij mijn kind, maar ook bij heel veel van zijn vrienden. En dan heb ik het nog niet eens over het gemis van sport en leuke dingen, zoals uitgaan. Nieuwe mensen leren kennen, losmaken van je ouders.
Het is niet raar dat je toen dergelijke reacties kreeg. Niemand wist alles. En het heeft ook geen zin om er zo naar te kijken. Evaluatie prima en leren van ervaringen wel!
Gr Angela
Angela1967 schreef op 29-12-2021 om 20:11:
[..]
Het is niet raar dat je toen dergelijke reacties kreeg. Niemand wist alles. En het heeft ook geen zin om er zo naar te kijken. Evaluatie prima en leren van ervaringen wel!
Gr Angela
Tja, regeren is vooruitzien. Dat verwacht ik niet van mensen die schrijven op een forum, maar wel van het kabinet en de tweede kamer die ons land besturen. En weet je, de scholen zijn nu weer dicht. Dus hoezo, leren van ervaringen?
Pief schreef op 29-12-2021 om 20:14:
[..]
Tja, regeren is vooruitzien. Dat verwacht ik niet van mensen die schrijven op een forum, maar wel van het kabinet en de tweede kamer die ons land besturen. En weet je, de scholen zijn nu weer dicht. Dus hoezo, leren van ervaringen?
Het gaat erom dat jij na een half jaar geen school iets vond. En dat je het idee hebt dat mensen datzelfde pas later vonden. Dat zegt vooral iets over jou. S er geen nieuwe schoolsluiting nodig was geweest had je dit niet kunnen schrijven. Dus ook politici waar je zo makkelijk op afgeeft hebben geen glazen bol . En het is nog altijd ingewikkeld om afwegingen te maken. Maar met meer ervaring worden afwegingen wel helderder. Misschien dat je niet krijgt wat jij wilt maar misschien wel wat iemand anders belangrijk vindt.
Gr Angela
Pief schreef op 29-12-2021 om 20:14:
[..]
Tja, regeren is vooruitzien. Dat verwacht ik niet van mensen die schrijven op een forum, maar wel van het kabinet en de tweede kamer die ons land besturen. En weet je, de scholen zijn nu weer dicht. Dus hoezo, leren van ervaringen?
En de kappers, restaurants, café's, winkels, zwembaden en de cultuursector.
Regeren is vooruitzien, van proberen kun je leren en dat is precies wat dit gewezen kabinet nalaat. Ze zouden hebben moeten zien wat de eerste schoolsluiting had aangericht en ze doen het gewoon weer.
Jongeren krijgen geen goede scholing, zijn hun bijbaan en inkomsten kwijt (0 urencontract in de horeca), kunnen niet sporten en hun hele sociale leven ligt op zijn gat. Hun sociaal emotionele ontwikkeling verloopt niet goed, de online dingen die de uni organiseert zijn niet te vergelijken met life events.
Pief schreef op 29-12-2021 om 19:56:
Ik weet nog dat ik anderhalf jaar geleden hier op het forum een boos bericht plaatste dat de universiteiten en hbo's en mbo's niet gewoon open gingen na de zomer na een half jaar dicht te zijn geweest. Ik vond dat schadelijk voor onze jongeren en hun toekomst. Ik werd nog net niet met pek en veren van het forum gejaagd, want 'iedereen heeft het zwaar' en 'boehoe, ze missen een paar feestjes, wat een gezeur'.
Nu zijn de reacties heel anders, zie ik. En ik zie ook om me heen dat de schade die ik vreesde ook heel hard aan het ontstaan is. Psychisch, sociaal, mentaal. Ik heb daar echt verdriet van. Ik duim telkens maar weer dat nu het onderwijs toch echt open blijft. Het hele onderwijs, welteverstaan.
Mijn kind op het vo is een niveau afgezakt en blijven zitten. Maar omdat het vo nog redelijk veel open bleef en hij van ons met zijn vriendengroep altijd samen heeft mogen komen, zie ik dat hij zich sociaal en mentaal wel goed blijft ontwikkelen.
De oudste deed 'eindexamen' in 2020. In maart viel van de ene op de andere dag alles weg. Sporten, school, examen, uitreiking, examenreis, examenfeest, er was niks meer. In september was er geen intro van de nieuwe studie en alle lessen waren online. Dat is het hele eerste jaar zo gebleven. Weg ritme, weg actieve, nieuwsgierige levenshouding. Hij werd passief en kon zich nergens meer toe zetten. Nu, in het tweede jaar, begon alles weer online (wat baalde ik daarvan en waarom hebben ze geen mini intro voor de tweedejaars georganiseerd, die waren ook bijna niet op de uni geweest). Na een paar weken begonnen de lessen weer stukje bij beetje fysiek, maar wat bleek toen? Heel veel tweedejaarsstudenten hebben een enorme drempel om maar de uni te gaan. Ze kennen niemand, zijn een beetje schuw geworden, voelen een grote drempel bij kleine dingen.
Ik zie dat bij mijn kind, maar ook bij heel veel van zijn vrienden. En dan heb ik het nog niet eens over het gemis van sport en leuke dingen, zoals uitgaan. Nieuwe mensen leren kennen, losmaken van je ouders.
Ik zie het ook: eerste- en tweedejaarsstudenten die twee jaar lang nauwelijk connectie hebben leren maken met de wereld en wat ronddobberen in hun eigen bubbel. Bsa is nu weer opgeschort, dat is natuurlijk allemaal heel redelijk, maar ze lopen een enorme (studie-) vertraging op. Wat je mist haal je niet in met een paar studiepunten of compensatie door minder collegegeld. Op die leeftijd doe je zoveel meer dan studeren. Het is echt om te huilen.
En natuurlijk zijn er kinderen voor wie het minder slecht uitpakt allemaal, maar de schade is groter.