Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?

Liefie_xxx schreef op 07-09-2021 om 18:07:

dochter is vorig jaar op kamers gegaan, maar door corona is ze weer vlot thuis komen wonen. ze kende er nog niemand en zat maar in haar eentje in haar kamer te leren.

Dit jaar poging 2, in de stad hier 1,5 uur reizen vandaan. Ze komt komende tijd elk weekend nog thuis. Ik verwacht dat dat anders gaat worden als ze daar een eigen vriendenkring gaat krijgen. Als bijbaan geeft ze bijles, dat plant ze door de week in dus dat is geen belemmering.

waarom ga je zelf niet zo nu en dan die kant op om een kop thee met haar te drinken? haar even te spreken en zien is wel zo fijn.

Een kop thee? Even naar de andere kant van het land?

Ik denk dat je een hele lieve moeder bent, maar kan het zijn dat je te veel gegeven hebt?
Maar hoe dan ook, gun het de tijd en je zult zien dat je het straks prettig gaat vinden, en natuurlijk ook gezellig als ze weer even bij jullie zijn. 
Komt goed. 

Salomewinterqueen schreef op 09-09-2021 om 19:02:

[..]

Hier thuis gaat een ieder zijn gang. Hebben hier nog oude vrienden etc. En gaan met thuiswonende siblings om. Helemaal prima. Hun kant op komen wordt vaak niet eens echt gewaardeerd. Ook door medebewoners niet eigenlijk.

Echt niet? Onze kinderen vonden dat leuk en waardeerden dat we kwamen. Meestal deden we nog een karweitje voor ze (band plakken, kastje in elkaar zetten, dat soort dingen). Medestudenten daar vonden het leuk om iemand's ouders te leren kennen hoor.

Flanagan schreef op 09-09-2021 om 17:12:

Dan: ‘ ik zou er knettergek van worden’.
Dat gevoel vraag ik mij ook af; leuk als kinderen op visite komen, maar ook weer niet te veel dagen achter elkaar, want je raakt toch ergens gewend aan een huishouden met één of twee mensen minder.
Als vriend van dochter hier na een week nog logeert, verlang ik wel eens naar de rust van uitwonende kinderen. Dat is natuurlijk een heel ander item. Maar tevens een schril contrast met OT.

PS Met de huidige technologie kan je elkaar elke dag natuurlijk even appen of zien.

Ik heb zelf geen kinderen 🙂 Ik had er knettergek van geworden als mijn ouders zoiets hadden bedacht. Elke 6 weken bij elkaar? En dan ‘niet verplicht’ maar elke keer afzeggen is waarschijnlijk ook niet de bedoeling. Brrrrrr. 

Salomewinterqueen schreef op 09-09-2021 om 19:03:

[..]

Dankjewel. Lief dit.

Ik ben denk ik vooral een betrokken en soms iets bezorgde moeder maar wel een hele lieve (hoop ik )

Dat geloof ik best dat je lief en betrokken bent. En ik denk eerlijk gezegd wel veel meer dan ‘soms iets bezorgd’. Wat me opvalt is dat je niet reageert op posts over zelf je eigen leven oppakken. Terwijl die net zo belangrijk zijn als de meelevende posts.
En het lijkt alsof je vindt dat je kids alle moeite moeten doen en jij niet. 

Ik heb een vriendin van wie de ouders ook ver weg wonen. Die boeken al jaren een paar keer per jaar (nu wat vaker dan vroeger omdat ze nu gepensioneerd zijn en dus meer tijd hebben) een week of een weekend een hotel of vakantie huisje in de regio bij hun dochter. Overdag gaan ze dan fietsen of op een andere manier vakantie vieren (en vriendin gaat werken) en dan eten ze soms samen of gaan in het weekend een dagje uit in de regio. Iedereen blij,  vriendin haar leven gaat gewoon door, ouders hebben een leuke  vakantie en ze zien elkaar ook nog eens.

Salomewinterqueen schreef op 09-09-2021 om 19:02:

[..]

 Ze woont piepklein dus daar ga je geen twee uur zitten. 

Ik heb het toch wel vervelend gevonden dat mijn moeder dat als reden gaf waarom ze maar 1x op mijn kamer was geweest waar ik zelf heel lang woonde (en volgens mij is ze op mijn laatste kamer helemaal nooit geweest - ik ben door collega's van mijn bijbaan verhuisd). Ze kon er ook niet lekker zitten.
Eh ja, lekker belangrijk? Ik moest er dagelijks in wonen. En je komt toch niet voor de stoel? Ik had trouwens een stoel, een tweezitsbank en een bed. Keuze genoeg. Bovendien had ze ook eens kunnen kijken hoe ik het nu weer had neergezet en eventuele suggesties doen. Maar het kwam zo over van 'voor mij is het niet goed genoeg, maar voor jou maakt dat niet uit'. 

Valeria schreef op 10-09-2021 om 14:08:

[..]

Ik heb het toch wel vervelend gevonden dat mijn moeder dat als reden gaf waarom ze maar 1x op mijn kamer was geweest waar ik zelf heel lang woonde (en volgens mij is ze op mijn laatste kamer helemaal nooit geweest - ik ben door collega's van mijn bijbaan verhuisd). Ze kon er ook niet lekker zitten.
Eh ja, lekker belangrijk? Ik moest er dagelijks in wonen. En je komt toch niet voor de stoel? Ik had trouwens een stoel, een tweezitsbank en een bed. Keuze genoeg. Bovendien had ze ook eens kunnen kijken hoe ik het nu weer had neergezet en eventuele suggesties doen. Maar het kwam zo over van 'voor mij is het niet goed genoeg, maar voor jou maakt dat niet uit'.

Precies en anders kun je ook nog samen ergens een bakje thee gaan drinken. Onze kinderen hebben in "bezemkasten" gewoond toen ze studeerden. Daar gingen we lekker naar toe hoor.

Joszy schreef op 10-09-2021 om 13:52:

Ik heb een vriendin van wie de ouders ook ver weg wonen. Die boeken al jaren een paar keer per jaar (nu wat vaker dan vroeger omdat ze nu gepensioneerd zijn en dus meer tijd hebben) een week of een weekend een hotel of vakantie huisje in de regio bij hun dochter. Overdag gaan ze dan fietsen of op een andere manier vakantie vieren (en vriendin gaat werken) en dan eten ze soms samen of gaan in het weekend een dagje uit in de regio. Iedereen blij, vriendin haar leven gaat gewoon door, ouders hebben een leuke vakantie en ze zien elkaar ook nog eens.

Dat is zeker een mooie oplossing om elkaar tussendoor wat vaker te zien. Wij hebben dat ook al een paar keer gedaan en gaan dat zeker blijven doen. 

Joszy schreef op 10-09-2021 om 13:52:

Ik heb een vriendin van wie de ouders ook ver weg wonen. Die boeken al jaren een paar keer per jaar (nu wat vaker dan vroeger omdat ze nu gepensioneerd zijn en dus meer tijd hebben) een week of een weekend een hotel of vakantie huisje in de regio bij hun dochter. Overdag gaan ze dan fietsen of op een andere manier vakantie vieren (en vriendin gaat werken) en dan eten ze soms samen of gaan in het weekend een dagje uit in de regio. Iedereen blij, vriendin haar leven gaat gewoon door, ouders hebben een leuke vakantie en ze zien elkaar ook nog eens.

Hartstikke leuk.

Valeria schreef op 10-09-2021 om 14:08:

[..]

Ik heb het toch wel vervelend gevonden dat mijn moeder dat als reden gaf waarom ze maar 1x op mijn kamer was geweest waar ik zelf heel lang woonde (en volgens mij is ze op mijn laatste kamer helemaal nooit geweest - ik ben door collega's van mijn bijbaan verhuisd). Ze kon er ook niet lekker zitten.
Eh ja, lekker belangrijk? Ik moest er dagelijks in wonen. En je komt toch niet voor de stoel? Ik had trouwens een stoel, een tweezitsbank en een bed. Keuze genoeg. Bovendien had ze ook eens kunnen kijken hoe ik het nu weer had neergezet en eventuele suggesties doen. Maar het kwam zo over van 'voor mij is het niet goed genoeg, maar voor jou maakt dat niet uit'.

Nou dat snap ik. 
Mijn moeder kon ook zo neerbuigend doen. Een van mijn zussen woonde op kamers in een prachtig pand in Den Haag. Begane grond, hele grote ruimte, aparte keuken / douche / toilet voor eigen gebruik en grote tuin. En nog kon m’n moeder daarover zeiken, dat ze in die ruimte ook moesten eten en slapen en dat je er niet gezelllig op visite kon. 
Ik ging direct in een huisje wonen. Oud en tochtig en koud maar wel mijn huisje. Had het echt knus en gezellig gemaakt. Maar in de winter niet warm te krijgen (enkel glas en gashaard) dus dan zaten we in de keuken met de oven aan. Was het warm en knus. Kwam ze niet, want niet gezellig. 
En wel klagen dat ze ons zo weinig zag…

Hoi Salomé,

Ik herken je lege-nest gevoelens helemaal. (En mijn nest is zelfs nog niet helemaal leeg.)  Heel mooi hoe je omschrijft hoe je de ‘levensgeluiden’ in huis mist en het alledaagse leven. Geef maar lekker even toe aan die gevoelens van verdriet en gemis. Het is ook een enorme waterkering in je leven. Het is echt ‘voorbij, voorgoed voorbij’ en dat is gewoon KUT.

Natuurlijk hoort het erbij en is het goed voor de uitvliegende kinderen zelf. Maar wat heb je daar zelf aan? Iedereen kan honderd keer tegen jou (en mij) zeggen dat het zo goed is dat je kinderen zo goed zelfstandig zijn geworden en zich volwassen gedragen en het leven tegemoet gaan. Maar dat neemt jóuw gemis niet weg. Wat voor hen goed is, zorgt in onze levens juist voor een leegte.

En iedereen kan honderd keer tegen jou (en mij) zeggen dat je je eigen leven op moet pakken, dat je hobby’s moet zoeken, (meer) gaan werken, je vriendenkring versterken, een hond moet nemen…maar dat zijn dooddoeners. Alsof die dingen je kinderen kunnen vervangen. En alsof je die dingen niet al had. Werk, hobby’s, vrienden, huisdieren – alles is juist veel leuker als er ook kinderen in je dagelijks leven zijn.

Iedereen kan ook honderd keer tegen jou en mij zeggen dat het wel went en weer ‘goed’ komt…en ik denk dat ze daar wel gelijk in hebben. (Wat ze dan ook met ‘goed’ bedoelen). Maar tot die tijd is het gewoon Zwaar Klote. En dat mag je best voelen zonder jezelf ‘melodramatisch’ te noemen.

Oh ja, ik herken het ook. Niet iedereen begrijpt het 😂

Zat ik tegenover mijn man boven de sperzieboontjes te snikken en zei hij, vol goede bedoelingen: 'Er komen weer nieuwe dingen op je agenda. En misschien krijg je wel kleinkinderen...' Achach hij snapte er niks van. Of nou ja, misschien wel, hij probeerde te troosten. In die periode heb ik zelfs meegewerkt aan een artikel in een vrouwenblad, met foto en visagie en al. Mijn hoogbejaarde moeder zei, toen ik haar de bijdrage liet zien 'Tja, die bladen moeten ook vol.' 

Het is nu alweer een jaar of dertien geleden. Een fase. Je moet erdoorheen. Zeker als alles heel snel verandert, valt het niet mee. Als je veel plezier hebt beleefd aan alle rumoer en levendigheid om je heen, is het niet leuk...

Eerlijk gezegd vind ik het nog steeds zoeken hoe op de beste manier om te gaan met de uitgevlogen generatie en hun aanhang. Iedereen op zondag op de koffie is een vervlogen traditie; je gunt iedereen - ook jezelf- de ruimte. Je wilt niemand claimen, je wilt geen verplichte gezelligheid, en je wilt ook niet dat iemand - ook jij zelf - zich niet gezien voelt.