Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?
Onze oudste is al reeds jaren het huis uit maar woonde altijd in dezelfde stad en was zodoende nog relatief veel thuis (even eten, even lunchen, weekend hier slapen etc)
Maar de volgende in rij is nu naar de andere kant van NL verhuist voor haar studie en heeft er ook een weekend baan gevonden waardoor we haar nu al een paar weken niet hebben gezien en ze heeft ook werkelijk geen idee wanneer ze wel zou kunnen. Ik mis haar enorm.
Net op kamers en haar dan weken niet zien. Hoe is dat bij jullie? Hoe vaak zien jullie je uitwonende jongvolwassen kinderen nog?
Mijn jongste dochter (19) woont nog thuis, oudste twee dochters en zoon zijn uit huis.
Zoon (21) woont ver weg en meestal ga ik in mijn eentje naar hem toe, gaan we naar de bioscoop en ergens lunchen ofzo.
Dochters (23 en 27) wonen in de buurt en die zie ik veel vaker, zeker 1 keer per week. Die eten ook doordeweeks vaak mee en in het weekend blijven ze meestal ook slapen. Oudste heeft net zelf een dochtertje gekregen dus momenteel ga ik veel naar haar.
Tijd om voor jezelf te gaan leven dan 
"En hebben een familiegroepsapp", die hebben wij dus niet meer sinds de scheiding. Nou ja, hij is er nog wel, maar ze delen er niets meer. 😪
elledoris schreef op 09-09-2021 om 08:06:
"En hebben een familiegroepsapp", die hebben wij dus niet meer sinds de scheiding. Nou ja, hij is er nog wel, maar ze delen er niets meer. 😪
Ik hoop dat jij er nog wel dingen in deelt, Elledoris?
@Salomewinterqueen: Ik wil niet hard zijn maar je zult echt moeten leren dat je kinderen volwassen worden en hun eigen leven gaan leiden. Zorg ervoor dat ze geen weerzin gaan krijgen tegen het "verplichte" karakter van naar huis komen. Laat ze vrij, geef ze de ruimte. Je zult zien dat ze vanzelf weer terugkomen. Zeker als er een keer kleinkinderen zijn.
Je kan echt niet je leven zo aan ze blijven ophangen dat is zowel voor hen als voor jou niet goed. Zoek afleiding, zorg dat je deur altijd open staat maar spreek geen "eisen of verlangens" uit naar ze. Dat werkt averechts.
Sterkte ermee.
elledoris schreef op 08-09-2021 om 18:57:
Nah, ik zie ze niet zo vaak helaas. Ik heb een uitgesproken papa's kind. Die zit vaak bij vader. En misschien drie keer per jaar dat er tijd voor mij is, ondanks dat ik met alle liefde ook naar kind toe wil gaan. Ik mis het heel erg
Dat kan ik me goed voorstellen, dat je het mist.
Herfstappeltaart schreef op 09-09-2021 om 08:28:
@Salomewinterqueen: Ik wil niet hard zijn maar je zult echt moeten leren dat je kinderen volwassen worden en hun eigen leven gaan leiden. Zorg ervoor dat ze geen weerzin gaan krijgen tegen het "verplichte" karakter van naar huis komen. Laat ze vrij, geef ze de ruimte. Je zult zien dat ze vanzelf weer terugkomen. Zeker als er een keer kleinkinderen zijn.
Je kan echt niet je leven zo aan ze blijven ophangen dat is zowel voor hen als voor jou niet goed. Zoek afleiding, zorg dat je deur altijd open staat maar spreek geen "eisen of verlangens" uit naar ze. Dat werkt averechts.
Sterkte ermee.
Eens.
TO, je hebt altijd voor je gezin geleefd zeg je ergens. Dat lijkt me heel benauwend voor je kinderen.
Het wordt echt tijd dat je voor jezelf gaat leven. ga iets doen. Zoek een hobby, vrijwilligerswerk, ga reizen. Ga in elk geval niet thuis zitten wachten tot ze een keertje langskomen.
Salome, ik herken veel uit je verhaal hoor. Je weet dat uitvliegen erbij hoort, maar het is toch lastig.
Ik denk wel dat je wat probeert vast te houden aan de 'oude' structuur van het gezinsleven. Dat komt gewoon nooit meer terug weet je. Je kinderen hebben nu een eigen leven, een eigen "thuis" en er komen partners en later misschien ook kinderen bij.
Nogmaals, ik herken je verhaal zeker en miste erg onze regelmatige bijeenkomsten met de hele familie samen. Ik heb een soort van oplossing gevonden in een zeswekelijkse familiedag. Op die dag komen we samen, eten we lekker, doen we spelletjes. Het is geen verplichting, en regelmatig haakt er wel iemand af, maar er is dan wel een vast moment waarop we we elkaar kunnen ontmoeten.
En tussendoor blijft iedereen natuurlijk welkom voor een bezoekje of om te blijven slapen.
Oh 'dag' klinkt wel heel uitgebreid trouwens, het is meer dat we ergens laat in de middag bijeenkomen.
Sinds één van de twee een vriend heeft die op paar uur reisafstand woont, is de tijd aangebroken dat ik kan wennen aan het ‘uitvliegen’.
Wel onwennig één van de kerstdagen met een man minder of de dagen dat je rekent op x aantal eters en dan promt één toch nog een paar dagen bij de vriend blijft slapen. Dan denk ik aan de tijd dat ik jong was en hoe mijn moeder gek werd van dat beroep op haar flexibiliteit.
Ze heeft er nooit iets van gezegd.
Maar ze gaf wel aan die hele verzameling haarklemmen aan de snoer dan het nachtlampje te missen, na mijn vertrek uit het ouderlijk huis.
Uit liefde voor haar en om de pijn te verzachten, heb ik een aantal terug gehangen.
Als mijn dochter over paar jaar gaat samenwonen, hoop ik dat ze wel iets speciaals laat hangen zodat het niet zo abrupt verloopt.
rutiel schreef op 09-09-2021 om 13:14:
Salome, ik herken veel uit je verhaal hoor. Je weet dat uitvliegen erbij hoort, maar het is toch lastig.
Ik denk wel dat je wat probeert vast te houden aan de 'oude' structuur van het gezinsleven. Dat komt gewoon nooit meer terug weet je. Je kinderen hebben nu een eigen leven, een eigen "thuis" en er komen partners en later misschien ook kinderen bij.
Nogmaals, ik herken je verhaal zeker en miste erg onze regelmatige bijeenkomsten met de hele familie samen. Ik heb een soort van oplossing gevonden in een zeswekelijkse familiedag. Op die dag komen we samen, eten we lekker, doen we spelletjes. Het is geen verplichting, en regelmatig haakt er wel iemand af, maar er is dan wel een vast moment waarop we we elkaar kunnen ontmoeten.
En tussendoor blijft iedereen natuurlijk welkom voor een bezoekje of om te blijven slapen.
Zeswekelijks, Wow, dat is best vaak!
Wilgenkatje- schreef op 09-09-2021 om 16:06:
[..]
Zeswekelijks, Wow, dat is best vaak!
Ik vind het super. Zou het zeer waarderen als mijn familie zoiets zou organiseren met het stukje vrijblijvendheid erin. Gezellig toch 
Ik zou er knettergek van worden 😉 Toen mijn ouders nog gezond waren kwam ik er echt niet zo vaak. Het eerste jaar dat ik op mijzelf woonde ben ik denk ik helemaal niet gegaan.
Naarmate ze ouder werden werd dat anders.
Het is natuurlijk anders als je in het buitenland woont omdat de afstand dan veel problematischer is. Als ik in de buurt zou wonen dan zou mij een maandelijkse/zesweekse familiedag erg leuk lijken, zeker als er niet moeilijk wordt gedaan als je een keer niet kan komen.
Dan: ‘ ik zou er knettergek van worden’.
Dat gevoel vraag ik mij ook af; leuk als kinderen op visite komen, maar ook weer niet te veel dagen achter elkaar, want je raakt toch ergens gewend aan een huishouden met één of twee mensen minder.
Als vriend van dochter hier na een week nog logeert, verlang ik wel eens naar de rust van uitwonende kinderen. Dat is natuurlijk een heel ander item. Maar tevens een schril contrast met OT.
PS Met de huidige technologie kan je elkaar elke dag natuurlijk even appen of zien.