Hoe vaak zien jullie de volwassen kinderen?

Geen vast patroon

De ene keer zomaar twee keer per week, de andere keer een paar weken niet. Maar ik vind het op zich niet erg, omdat we via Whatsapp regelmatig contact hebben. Jongste is net een maand het huis weer uit, de oudste woont samen. Allemaal in dezelfde stad.

Ik ben zelf niet zo familie"trouw", dat ik elke week behoefte heb aan bij elkaar op de koffie gaan. Het moet niet als verplichting voelen. Dus liever wisselvallig en niet elke week, dan " oh, we moeten weer!".

En als je afwacht?

laat je dochter dan helemaal niets meer horen?

Hier goed en frequent contact met de volwassen en uithuizige kinderen via whatsapp, en bij vlagen intensief en dan weer wat minder irl contact. Maar eigenlijk nooit van die statische afspraken, meestal belt of appt iemand: ik ben in de buurt, heb je tijd?

Is het wellicht een idee om af en toe eens samen met je dochter te lunchen? Of na het werk af te spreken, als is het maar voor een enkel drankje of om samen even te winkelen? Zoiets zou toch makkelijk zonder partner kunnen, lijkt me.

Wat ik ook nog wel eens doe is in de familieapp vragen of er iemand zin heeft om naar een bep. film te gaan, of een dagje naar zee of zo, of wandelen, of wat dan ook.

Ik herken wel wat je zegt over een eventuele partner. Als oudste een relatie heeft, komt ze altijd met z'n tweeën, alsof ze aan elkaar geplakt zit. Maar dat probeer ik dan te ondervangen door voor te stellen om eens samen naar een winkel te gaan of zo.

Overigens, wat ik je echt zou willen aanraden: praat hierover! Leg uit wat je voelt. Niets zo funest als onuitgesproken verwachtingen.

Toen ik

Full-time werkte en samenwoonde zonder kinderen zag ik mijn ouders ook heel weinig: gewoon druk met mijn eigen leven. Pas toen mijn kinderen kwamen, zag ik m'n ouders op veel regelmatigere basis.

Ik had wel regelmatig telefonisch contact, wat ook niet altijd bij mij vandaan kwam

Moeder/dochter vs met schoonzoon

Sinds man en ik bij elkaar zijn, is man nooit meer alleen naar zijn vader geweest. Vader had ongeveer gelijk met ons een nieuwe relatie, dat speelde toen wel mee. Zo gaan die dingen. Nu wij in die rol zitten, vind ik het allang mooi als dochter en vriend samen langskomen, zelfs al is dat maar vijf minuten om iets te pakken, of iets te vragen. Dat vind ik juist wel leuk eigenlijk. Alsof ze nooit weg is geweest. Binnenstappen en doen wat je moet doen... ons huis mag ze nog steeds haar huis noemen. Haar 'grapje' is dat ze meteen doorstuift naar de koelkast. Wat staat er allemaal in de koelkast? Het is best een beetje gek en dat heeft ze zelf ook door. "Ja, het moet weer even hoor!'. Ik vind het ook grappig. De andere dochter appt brutaalweg 'wat eten jullie vanavond?' 'Oh dat lust ik wel!!' Vind ik ook prima. We maken toch vaak teveel. Toen ze in een andere stad woonde was ze hier vaak in het weekend. Ook gezellig, ik mis ook echt wel dat ze er gewoon is, maar dit soort nonchalante 'gedoe' hoop ik tot ons eind mee te mogen maken.

Mijn neef heeft na een periode uit huis geweest te zijn, veel tijd nodig gehad om te komen waar hij nu is. Hij ondernam van alles waar ik alleen maar van kan vinden dat hij het toch maar gedaan en geprobeerd heeft. Maar het leverde geen stabiel inkomen op. Sinds hij dat wel heeft, heeft hij weer woonruimte gezocht en gevonden en... laat amper iets van zich horen. Zus, die zoon af en toe het huis uit kon kíjken (ook begrijpelijk), klaagt hier nu over. Ik snap haar ook. Van alles, wat ook vervelend kon zijn, naar amper contact, dat is ook weer niet de bedoeling. Maar ik schat zo in dat neef met volle teugen geniet van éindelijk de vrijheid die bij zijn leeftijd hoort. Dan sta je niet zo stil bij de gevoelens van je moeder, vrees ik. Zo was ik vroeger ook. Achteraf had dat beter gekund. Als je merkt dat het zo gaat, bedenk dan ook dat het geen opzet is. Lang leve de vrijheid en oh ja, ik heb ook nog een moeder... Hierbij vind ik de tips van Mirreke heel goed. Zet je zelf af en toe weer even in beeld met een leuk voorstel. Samen lunchen is veel 'chiller' dan thuis op bezoek komen.

Weinig

Dochter woont in een andere stad op kamers. Sinds zij en horecabaantje in diezelfde stad het zien we haar weinig, ze moet zaterdag een zondag eigenlijk altijd werken. Ze komt soms die de weeks even langs als ze toch in onze stad moet zijn, soms gaan we naar haar toe. Maar we zitten haar een stuk minder als tien ze nog een weekendbaantje hier had, toen kwam ze elk, en het hele weekend. Maar dit is ook prima.

skik

gelukkig regelmatig

Oudste woont samen, op > 1,5 uur rijden hier vandaan. Hij en zijn vriendin werken onregelmatig; ze zijn al blij al ze tijd samen thuis zijn. Dat een bezoek aan het ouderlijk huis dan niet bovenaan de prioritetenlijst staat begrijp ik. We appen veel en bellen eens per week. Soms zijn iniatief, soms het mijne. De band is goed; als er echt is is, is er direct contact. En ik heb de mazzel met een schoondochter die zegt; " zullen we weer eens naar jouw ouders"..

Jongste woont sinds een paar maanden op kamers, ook een eind weg. Hij kwam in het begin elk weekend naar huis, maar dat wordt al minder. Hij slaat steeds vaker weekenden over. Gaat op in zijn eigen (studenten)leven. Gelukkig hebben we de (familie)app. Ouders van zijn verkering wonen ook hier. Dus, als hij er is, is zij er ook. Ik moet zeggen dat ik dat ook wel eens jammer vind.

Ik herken het wel.. ik ging zelf jong ook ver van mijn ouders wonen. Voor het mobiele tijdperk. Dus ook elke week een uur bellen. En iedere 6 weken zo'n beetje langs. De geschiedenis herhaalt zich!

Vroeger

Ik ging in mijn studententijd ook niet wekelijks naar huis hoor. Eens in de maand op de koffie, of samen eten. Dan praatten we bij. Maar echt dingrn doen met mijn ouders, dat gebeurde niet meer.

Drie maal op afstand

Drie kinderen die ieder een eigen kant zijn uitgevlogen en op een afstand van ongeveer 1 uur rijden wonen. Alledrie een relatie, sommigen onregelmatig werk en weekendwerk.
Ik vond het nogal wat als zij ervoor moesten zorgen dat we elkaar nog eens zouden zien. Zij hebben minder tijd en mogelijkheden dan ik (en ex). Dus een keer per maand gaan we bij naar een van de kinderen toe, eten dan samen en gaan weer naar huis.
Afgezien van apps, tussendoorafspraken, zoals oppas voor kleinkind, carnavalsoptocht of gewoon behoefte aan een gesprek.
Maar ik wilde voorkomen dat we elkaar uit het oog zouden verliezen en dat de kinderen een soort schuldgevoel zouden ontwikkelen over hoeveel zij naar hun moeder zouden gaan. Dat zij moeten komen zal nog wel voorkomen, hopelijk later in het leven, nu nog niet.
Overigens missen ze elkaar ook, want voor hen is de afstand ongeveer 2 uur naar elkaar toe.

Tsjor

iets leuks doen

Mijn dochter woont op een uur afstand van mij. Ze studeert, heeft een baantje en een vriend, dus ze komt niet heel vaak. Daarom ga ik af en toe naar haar en dan gaan we lunchen of naar een voorstelling. Dan kost het haar niet veel tijd en is het toch gezellig. Ze had laatst haar enkel zwaar gekneusd en toen heb ik haar opgehaald met de auto en voor een paar dagen mee naar huis genomen om te vertroetelen. Na een paar dagen zijn we dat allebei ook wel weer zat dus heb ik haar aan haar vriendje overgedragen, kon hij mooi voor haar zorgen - maar toen kon ze eigenlijk al wel weer lopen.
We appen wel regelmatig, eigenlijk elke dag wel even als er iets grappigs gebeurt of als zij een mooi cijfer haalt of zoiets. Soms ook wel een dag of twee niet hoor.
Ik vind het fijn dat ze zo'n leuk en gevuld leven heeft en ik vind het prima om haar niet elk weekend te zien. Vriendje is trouwens een prima knul, als die voor altijd blijft vind ik het best. Hij komt soms mee maar vaak ook niet, dan gaat hij even zijn eigen ouders opzoeken. Ze wonen overigens niet samen.
Ik heb gelukkig zelf genoeg vrienden en familie in de buurt om me niet eenzaam te voelen. En ik vind het ook lekker om alleen te zijn.

ik bij mijn moeder

Ik kom elke week zeker 1 keer bij mijn moeder. Niet op vaste momenten maar ik wip met het gezin wel eens in de week aan, en vaak kom ik nog een keertje alleen als ik boodschappen heb gedaan en daar dan in de buurt ben. We appen ook geregeld. Mijn moeder komt zelden bij mij, maar dat geeft niet. Ze vraagt wel eens of ik met haar een dagje weg ga, van het weekend ben ik met de kinderen en mijn ouders naar het strand geweest. Mijn man moest helaas werken.

Mijn zus en broer komen niet zo vaak bij mijn ouders. Die zijn altijd druk, wonen iets verder weg. Maar goed is goed.

nu nog niet

aan de orde want onze zoon woont nog thuis (zou naar buitenland gaan maar is niet meer door gegaan). Maar na de zomer gaat hij stage lopen waarbij de reistijd te lang is om elke dag op en neer te gaan. Het bedrijf biedt huisvesting aan. Hij zal dan zeker niet elk weekend naar huis komen maar wij zullen hem tussendoor wel af en toe bezoeken in het weekend en dan iets ondernemen.
Mijn eigen ouders wonen vlak in de buurt en bezoek ik 1 a 2 keer per week.

Zebra

Hij zal dan zeker niet elk weekend naar huis komen maar wij zullen hem tussendoor wel af en toe bezoeken in het weekend en dan iets ondernemen.===

Ik zou dat soort plannen af laten hangen van zijn eigen behoeften. Ik loop met een schuldgevoel rond omdat we zo weinig bij dochter op bezoek zijn geweest, toen ze in een andere stad woonde, maar dat schuldgevoel lijkt volslagen overbodig te zijn. Ze woont nu op een kwartier lopen afstand en we zijn daar na bijna 2 maanden nog steeds niet geweest, ondanks mijn regelmatige 'wanneer kunnen we?', omdat ze de boel nog niet op orde heeft. Ze heeft het te druk met werken en haar eigen leven om daar de tijd voor te nemen. Ik vind dat zelf niet leuk. Ik wil zien hoe ze leeft, maar omgekeerd is de behoefte om dat te laten zien niet erg groot én is ze denk ik te perfectionistisch om ons de kamer in de huidige staat te willen laten zien. Dus ik ben gestopt met die vraag en ik hoor wel wanneer ze het goed genoeg vindt om ons uit te nodigen.

Kaaskopje

natuurlijk gaan we niet zomaar voor zijn deur staan en zullen we zeker van tevoren afstemmen of het wel goed uitkomt ivm stage, afstudeerscriptie en zijn relatie.
Zelf werken we beiden nog, hebben te maken met elkaars weekenddiensten dus het zal sowieso al een heel geregel worden voordat we een moment kunnen vinden waarop het voor ons allemaal goed uitkomt

Regelmatig!

Mijn dochter woont op tien minuten fietsen op kamers, maar komt elk weekend langs. Haar kamer is te klein om ook nog haar paardrijspullen op te slaan en al haar boeken en hobbyspullen. Bovendien wast onze wasmachine schoner dan die van haar studentenflat, hebben we een naaimachine en is ons eten luxer dan dat van haarzelf. En niet te vergeten de cavia's die in het weekend nodig geknuffeld moeten worden.
Nu scheelt het ook dat ze op het ogenblik geen relatie heeft, dan trekt ze daar meer naar natuurlijk.

Doordeweek is ze er uiteraard vaak niet, en dat komt goed uit. Ze heeft het mooiste, zonnigste kamer van het huis en die kan ik nu mooi als werkkamer gebruiken nu ik veel thuis ben nu mijn zoon van zijn ziekte opknapt. Toch leuker dan het wat sombere kamertje op de tweede verdieping dat nu alleen in het weekend werkkamer is.

Als mijn zoon weer beter is, is er ook groot kans van dat ik vaker thuis moet werken, want op mijn werk zijn er ruimteproblemen. Voor nieuwe projecten zijn veel nieuwe medewerkers aangetrokken en daar is geen ruimte voor. Dus of we vaker flex willen werken! Ik vertelde dat mijn man en die vertelde dat ze tegen dat probleem op zijn werk ook hebben. Straks moeten we allebei thuis flex werken, dus dan is het helemaal praktisch dat mijn dochter op kamers is. Nu maar hopen dat als ze afgestudeerd is werk en woning kan vinden, anders wordt het druk hier in huis!

heerlijk als ze komen, maar..

Toevallig waren beide zoons met hun verkering hier afgelopen weekend. Een situatie die nog maar zelden voor komt en waar ik dan ook optimaal van geniet. Heerlijk, met zn allen om de tafel. Ik besef goed dat ik dan in mijn handjes mag knijpen!

Maar het is wel 'volle bak" en Hotel Mama draait op volle toeren.. ik zeg dan ook altijd dat ik het heerlijk vind als ze komen maar ook zo zalig als ze weer gaan en we het huis weer met zn 2en hebben.. met een plof op de bank!
Hebben jullie dat nou ook..?

Iets jonger

Onze kinderen zijn wel iets jonger, ze studeren nog. Oudste woont in een huis met 3 goede vrienden in een stad iets verderop, waar hij studeert. Dat is wel echt zijn thuis, al zijn spullen zijn ook praktisch weg. Hij komt regelmatig binnen vallen, een paar minuten, vanwege zijn sport. Dat is hij hier blijven doen, omdat het om een vriendenteam gaat, dat elkaar al 14 jaar ofzo kent. Zijn sportspullen liggen dus hier en hij komt langs om die te halen, soms wordt het laat en is hij te laat voor het ov, dan slaapt hij hier. Op zondag heeft hij wedstrijd en dan gaan wij vaak wel kijken waarna de kinderen hier beide eten. Laatst was hij ziek met hoge koorts, toen appte hij wel of ik hem kwam halen, toen heeft hij een paar dagen uitgeziekt en soms moet hij in de buurt werken en slaapt hij een heel weekend hier. Dan weer slaapt hij hier een paar weken nooit. Erg wisselend dus, maar toch wel regelmatig, al is het soms maar een paar minuten.

Dochter heeft een tijdelijke kamer in een andere stad iets verderop. Ze heeft dus haar baantje hier nog niet opgegeven. Daarom is ze hier meestal in het weekend wel. Hoewel ze dan ook vaak bij haar vriendje slaapt. Denk dat ze hier ongeveer 1 nacht per week slaapt en ca. 2x per week mee-eet. Verder zit ze hier af en toe een uurtje voordat ze naar haar werk ofzo moet, maar vaak ben ik dan niet eens thuis. Haar vriendje zie ik trouwens zo goed als nooit, dus dat 'probleem' herken ik niet.

Ik zou het denk ik wel jammer vinden om ze nog maar 1x per maand te zien. Zolang ze nog wedstrijdsporten doen is dat wel te ondervangen natuurlijk door bij een wedstrijd te gaan kijken. Zeker bij zoon, daar komen veel ouders, omdat die elkaar ook al zo lang kennen. Dochter zit bij een studentensportvereniging, dus daar doe je het minder snel.

Ik denk dat je het elkaar zien moet inpassen in het drukke leven. Misschien kun je samen gaan sporten ofzo? Of af en toe samen gaan lunchen?

Gejammer

Van de week waren mijn ouders bij ons. Mijn moeder verweet me dat ik heel het jaar al niet ben geweest. We zijn begin januari bij mijn zus op verjaardag geweest. Daar waren mijn ouders ook.

In januari moet ik altijd flink werken, veel overuren en ook in het weekend bij werken. Deze maand janauri was extra zwaar omdat mijn man geopereerd werd en ik thuis dus ook vaker gewenst was.

Vorig weekend was het eerste weekend dat we weer wat konden doen iets anders als een rondje door de wijk dus. En dan ga we geen 2x 1,5 uur in de auto zitten om vervolgens gejammer aan te horen van hoe weinig we elkaar zien.

Bij hen geweest - hen ergens gezien hebben

...dat zijn verschillende zaken. Ik snap je irritatie, daar niet van. Maar iemand ontmoeten op een verjaardag is anders dan bij die persoon op bezoek gaan.

Onze volwassen kinderen zijn de op-kamers-periode allang voorbij. Ze hebben allevier een eigen leven opgebouwd met hun geliefde. Ze hebben werk en andere bezigheden, twee hebben een gezin, en als ze vrije tijd hebben, besteden ze die met vrienden.

Momenteel zit ik in de lappenmand. Er is nu wat meer contact en dat is fijn.

Dochter

Dat je geen zin hebt om elke maand naar je ouders te gaan snap ik heel goed. Ik ben ook niet zo trouw wat familiebezoek betreft. Maar dat je moeder het niet leuk vindt dat je een jaar niet bent geweest, snap ik volledig. 3 uur reistijd is veel, maar nu ook weer geen wereldreis. Maar komen ze in dat jaar ook niet bij jullie?

een jaar?

Ik vatte 'heel het jaar' op als 'in 2019', dus ze is januari en februari nog niet op bezoek geweest.
Als je dan iemand in januari nog gezien hebt en in februari komt die persoon zelf bij jou, is het wat mij betreft ook wat onzinnig gejammer.

Als Limi

Eerlijk gezegd triggerde die uitspraak mij ook. Lekker dramatisch, je bent heel het jaar nog niet geweest. En dan gaat het over 2 maanden waarin je elkaar 2 keer hebt gezien. En waarvan je als ouder weet dat je kind het zelf druk heeft. Ik noem dat manipulatie, en daar ben ik ietwat allergisch voor...

En on topic: hier nog niet aan de orde met onze kinderen, maar ik hoop dat ik ze de ruimte kan geven om hun eigen leven te leiden, en niet te gaan zitten zeuren dat ik ze te weinig zie. Of zo lekker negatief ga doen als mijn moeder met haar Zo, leef je nog? Als ik naar haar mening te lang niks heb laten horen. Zelf bellen is dan weer heel moeilijk voor haar...

het druk hebben

vrijwel iedereen die nog niet op hogere leeftijd is gekomen én gezond is, heeft een gevulde agenda. Het gaat om prioriteiten.

Als (groot)ouders het gevoel hebben ergens onderaan dat lijstje te bungelen, is dat een vervelend gevoel. Dramatisch doen en zeuren 'zo, leef je nog' is niet leuk. Wat zijn de wederzijdse verwachtingen? Heb je het daar weleens over met elkaar? Waarschijnlijk nauwelijks, want de situatie verschuift geleidelijk. En pas als het vervelend begint aan te voelen bij de oudere generatie komen die verzuchtingen van 'pfoe, wat lang geleden....'

Zou het echt alleen om januari en februari gaan?

Dan snap ik dochter meer . Mijn schoonmoeder klaagde ook weleens. Niet echt heel erg duidelijk, maar een beetje gepruttel. Ze waren zelf nog lang in staat om onze kant op te komen, met de auto, dus dat deden ze vaker dan wij hun kant opgingen. Op een gegeven moment is ook een jarenlange traditie ontstaan waarbij zij bij ons kwamen met Kerst en Pasen. Niet omgekeerd dus. Daar eten vonden we een afknapper, dus dat hebben we rap in de kiem gesmoord. Gelukkig vonden ze het elk jaar weer gezellig om te komen.

Wat doe je zelf en wat zijn je verwachtingen van anderen?

Dat is een vraag die ik bij veel stel. Als je over een ander klaagt... doe je het zelf echt veel beter? Of heb je zelf echt zoveel last van waar je over klaagt? Vind je zelf dat je recht hebt op bepaalde vrijheden, maar oordeel je over een ander dat die er maar wat van moet inleveren? Ook zo'n vraag.

januari en februari

Ik vatte het verhaal van Dochter ook op als dat het om januari en februari ging en dan vind ik het klagen dat jullie niet geweest zijn door je ouders vrij onbeschoft. Het had ze gesierd als ze zelf langs waren gekomen, aangezien je man geopereerd is, ipv te zeuren dat jullie niet langs komen.

Ja janauri en februari

Ja we hebben elkaar in Jan gezien en van de week waren ze er de hele dag inclusief lunch en avondeten. En meerdere malen het gemekker dat we er al heel het jaar (dus 2 mnd) niet waren geweest. Totaal geen begrip voor het overwerk en de spaarzame uurtjes die we hebben voor andere zaken en nog minder begrip voor de 5 weken uit de running zijn van partner door de operatie.

Maar goed dan staan ze op een lage plaats op onze prioriteitenlijst daar staan ze ook en daar blijven ze, ik stond in mijn kindertijd ook onderop bij hun prioriteitenlijst en die fout wil ik in ons gezin niet maken.

We komen er langs maar of je nu 2 keer per maand komt of 1 keer per 2 maanden komt je krijgt al die tijd dezelfde verwijten. En dat is dat je "nooit" komt.

Dat verwijt kreeg ik ook toen ik nog braaf wekelijks kwam (en dichterbij woonde). Dat was pittig want ik werkte 4 dagen, en volgende 1 dag per week college, de weekenden gingen op aan huiswerk, boodschappen en schoonmaken en bij ouders langs gaan. En dan nog de opmerking krijgen "je laat nooit iets van je horen". Dat soort opmerkingen maken dat de behoefte er langs te gaan steeds kleiner wordt.

Och ja

Hier ook altijd gezeur. We hebben net een enorm drama gehad met mijn vader, die daar sinds een paar jaar ook nog tranen bij gooit. Het is zeker waar dat we daar de deur niet platlopen, maar als ik wel ga heb ik er eigenlijk weinig aan. Zit ik tig verhalen aan te horen over mensen die ik niet ken, en bij problemen met anderen ligt het nooit aan hem. Ik klink nu wel heel hard, en volgens mij is het van zijn kant ook geen onwil, maar heeft hij oprecht niet in de gaten hoe egocentrisch en energiezuigend hij is. Helaas voor hem heeft hij in onze ‘jonge jaren’ niet veel krediet opgebouwd, ik heb nooit veel aan hem gehad, dus ik ga me nu niet in 100.000 bochten wringen om aan zijn eisen te voldoen.

en...

...bij kennissen/buren komt wel altijd iedereen van de kinderen op zondag eten, hè?

Dat schreef mijn schoonmoeder een keer (naar aanleiding van iets heel anders, maar alle grieven moesten eruit of zo).

Schoonmoeder heeft nu trouwens een nieuwe gevonden: we komen niet genoeg bij haar andere kind. Ik weet zeker dat als we zouden gaan, zij er ook al zou zitten. Ze hebben zelf gewoon echt helemaal niets voor zichzelf te doen, en dat maakt het erg vermoeiend.

Mijn moeder is pas overleden, maar die 'hoorde ook nooit iets' van mij. Haar eigen rol in het nooit iets horen begreep ze niet.

Heel anders dan situatie van TS

Nu komen de verdrietige verhalen van degenen die in hun kinderjaren teleurgesteld zijn in hun ouders. Heel triest.

En tegelijk een heel andere situatie dan TS beschrijft : het jammer vinden dat het warme contact dat er was nu zo weinig uit de verf komt doordat er weinig gelegenheid is voor contact.