Hoe vaak zien jullie de volwassen kinderen?
Even een vraag
Ik heb een zoon van 28 en een dochter van 26. Mijn zoon woont niet om de hoek, die zie ik dus misschien eens inde twee maanden, maar dan een hele weekend. Mijn dochter daarentegen woont in dezelfde stad als wij. Ze won samen en werkt (fulltime). De relatie is goed en warm, maar ik vind dat ik haar weinig zie. Het komt altijd van mij, het bellen en afspreken. Misschien een keer per maand? Ik kom zelf uit een nest waar elkaar vaak zien vanzelfsprekend zijn. Nu ben ik zelf nog jong en volop aan het werk dus het is niet zo dat ik van haar afhankelijk ben voor mijn sociale contacten maar ik mis haar gewoon. Ik zou haar graag welvaker willen zien en ook af en toe zonder haar vriend. Super leuke jongen, maar ik mis het moeder/dochter contact dat altijd zo vanzelfsprekend was.
Hoe vaak zien jullie de volwassen kinderen?
Ano
ja maar
niemand weet of het contact echt zo warm was, natuurlijk 
Even ano
Weer even terug naar jouw posting.
Ik snap jouw gevoel heel goed. Je zou je kinderen graag vaker willen zien en je dochter ook af en toe alleen.
Belangrijkste tip: ga niet klagen dat je haar zo weinig ziet en/of dat je haar niet zonder vriend ziet. Al dat geklaag werkt averechts is mijn persoonlijke ervaring.
Klaag ook niet dat het initiatief. aldoor van jou uit moet komen. Als ze eerder wel het initiatief nam, dan is het kennelijk nu drukker dan voorheen en lukt haar dat nu niet.
Zoals geopperd, neem zelf (meer) initiatief voor kleine /korte contactmomenten en geniet daarvan. Doe zelf af en toe een voorstel om iets (lunch tijdens haar werktijd?) met haar alleen te doen. Als het leuk is als jullie samen zijn is dat het belangrijkste.
En evt., als ze het contact met hen samen of alleen echt afhoudt, kan je het beste begripvol reageren dat ze het kennelijk zo druk heeft. En dat je begrijpt dat ze dan niet altijd tijd voor jou heeft. Misschien kan je vragen of je wat kunt doen om haar te helpen, bijv (ik noem maar wat) dat je haar helpt in het huishouden en dan even gezellig nog wat samen drinkt (ik ken een moeder die dat deed, zelf had aangeboden aan haar dochter) en op die manier haar dochter wekelijks zag. Moeder had meer tijd dan dochter dus was een mooie oplossing.
Oftewel, niet klagen maar kijken naar wat er wel mogelijk is. En met begrip kom je vele malen verder dan met geklaag en verwijten.
Overigens heb ik mijn eigen ouders daar echt in moeten opvoeden. Ben ik echt het gesprek met ze daarover aangegaan. En hoewel mijn vader nog een enkele keer (heel zelden) even klaagt, zeggen ze juist nu dat ze weten dat ik het druk heb en dat ze weten dat ik bel of langs kom als ik gelegenheid zie.
Niet zo vaak
Ik kom zelf uit een warm indisch nest en we hadden altijd open huis voor alles en iedereen, voor een bezoekje, eten (natuurlijk) of logeren.
Sinds ik in Duitsland woon mis ik dat vreselijk en nu mijn kinderen volwassen zijn merk ik dat nog meer. Mijn dochter woont 500 km verder weg, studeert, werkt en woont samen. Elk weekend zijn ze bij haar schoonouders en ze komt misschien elke 2 maanden een paar dagen naar huis. Dan logeert ze in het ouderlijk huis (waar haar vader woont) maar we gaan samen dan shoppen of uit eten. Zoon woont nog bij zijn vader maar gaat dit jaar ook voor een tijdje naar het verre buitenland.
Contact hebben we eigenlijk bijna dagelijks per whatsapp of telefoon. En zoon komt regelmatig ff buurten bij mij op kantoor.
Ja, ik mis ze maar we maken allemaal (inclusief alle partners) deel uit van elkaars leven en als we bij elkaar zijn is het echt "quality time" en heel gezellig. Grote en kleine problemen en belevenissen worden in de familiechat besproken Aan de ene kant geniet ik ook van de vrijheid die ik nu heb. En soms voel ik me daar best wel schuldig over.
Maar aan de andere kant is het zo heerlijk om het jonge stel eens lekker te verwennen als we samen aan het boemelen zijn. Dat was waarschijnlijk wel anders geweest als ze om de hoek hadden gewoond.....denk ik 
Mijn hele familie woont in Nederland. Mijn moeder is gister 88 geworden en langzaam aan het dementeren. Zo ver van haar weg te zijn maakt me wel verdrietig. Want ik kwam dagelijks bij haar langs voordat ik naar Duitsland verhuisde. Gelukkig heeft ze volop kunnen genieten van haar kleinkinderen want we hebben zo vaak en zo lang als het ging bij haar gelogeerd. En het ontroert me als mijn kinderen uit zichzelf zo ver reizen om een paar uur bij oma te zijn, al weet ze niet meer dat ze haar kleinkinderen zijn.
Hun eigen leven leiden...
Toen alle kinderen hier de deur uit waren, was het wel even wennen.Gelukkig gaan mijn man en ik beiden nog werken.
De twee oudsten wonen bij wijze van spreken vlak om de hoek en we spreken zeker al eens af wanneer we een momentje vrij hebben, maar ik zie dit niet als een verplichting.
De jongste heeft haar plekje gevonden heel eindje verder en komt zeker regelmatig langs, als het kan elk weekend, maar omdat ook zij en haar vriend een druk bestaan leiden, kan ik van hen niet verwachten dat het regelmaat wordt.
Natuurlijk missen we hen, wat maar normaal is gelukkig, maar toen wij jong waren en de kinderen nog klein, hadden we ook niet altijd tijd om bij ouders of schoonouders op regelmatig tijdstip langs te gaan.
Mijn twee oudste kinderen wonen vlakbij, de jongste op een uur rijden hier vandaan.
De oudste zie ik haast elke dag omdat ik mijn kleinkind naar school breng.
De tweede zie ik meestal 1 keer de week, soms ook niet.
De jongste houdt eraan om op zondag samen met haar partner langs te komen ( als het lukt uiteraard) of ik ga tijdens de week (op een vrij moment, want werk ook nog) en dan maken we er een gezellig onderonsje van.
Ik begrijp dat jij je dochter mist. Toen ze hier allemaal de deur uit waren liep ik ook een beetje verloren. Uiteindelijk zijn we jaren verder en hebben we een soort evenwicht gevonden. Er zijn geen verplichtingen rond bezoekjes enz...
Heb je er al eens met je dochter over gepraat?
Op tweede kerstdag waren we voor het eerst na twee jaar met de hele club compleet, negatief getest en al. Elk duo als één persoon gerekend, paste precies, Wij als ouders hadden ingecalculeerd dat dit niet zou gebeuren, maar ze wilden allemaal graag komen. Het was een vrolijke brunch.
Andersom dan schoonouders soms meer maal in de week soms 2 keer per maand. Ouders heel sporadisch