Jongvolwassen, uitwonend maar niet zelfstandig. Hoe te ondersteunen?
Mijn zoon van 21 met ASS en ADD woont sinds bijna een jaar samen met zijn vriendin van 19. Zij heeft ADHD en zit fysiek niet zo goed in elkaar (extreem allergisch voor van alles, chronisch eczeem, vaak ontstekingen/ziektes). In dat jaar zijn ze 4 keer verhuisd, maar intussen hebben ze gelukkig een plekje voor langere tijd gevonden, vlak bij ons huis.
Ze zijn allebei het afgelopen jaar gestopt met hun opleidingen omdat studeren in coronatijd en 4 x verhuizen (in combinatie met hun aandoeningen) gewoon teveel was om te behappen. Nu zijn ze allebei aan het werk.
Tot zover de achtergrondinfo. Nu mijn vraag/probleem:
Eigenlijk trekken ze het samen niet. We proberen een balans te vinden tussen helpen/sturen en zelfstandig dingen laten regelen. Vraag gestuurd, liefst. We komen er maar zelden over de vloer, maar zien elkaar wel regelmatig. We bespreken regelmatig hoe het gaat, maar dringen ons niet op. Alleen als wij denken dat het nodig is, of als ze erom vragen, springen we bij.
Nu zijn wij onlangs 3 weken op vakantie geweest en blijken ze in die tijd niets aan hun huis te hebben gedaan (en daarvoor blijkbaar ook al heel lang heel weinig). Zij is op dit moment ziek en depressief, zoon heeft het zwaar op zijn werk door onderbezetting en dus overbelasting voor hem waardoor hij geen energie heeft om thuis aan de slag te gaan. Ik ben er van de week een paar keer geweest (op hun verzoek) om ze te helpen.
Ik ben me kapot geschrokken van de puinhoop! We hebben nu samen met mij (daar sta ik wel op) een goed begin gemaakt met opruimen en schoonmaken, maar ik denk eigenlijk dat zelfstandig wonen nu nog/op dit moment teveel gevraagd is voor ze.
We willen zo graag dat ze lekker zelfstandig kunnen wonen, en we willen daar zeker bij ondersteunen, maar wij zijn ouders, geen hulpverleners. Zij heeft een psycholoog en binnenkort een gesprek met een psychiater om te kijken wat er nu precies bij haar speelt (overspannen, depressie, ADHD, ook ASS?), maar ze hebben naar mijn idee ook behoefte aan praktische begeleiding.
Heeft iemand hier enig idee of er begeleiding is voor jonge mensen zoals zij? En hoe komen we daaraan? Of heeft iemand zelf ervaring en goede suggesties?
Zo dan Diyer, wat een nare reactie. Damaged goods? De natuur heeft gefaald? Walgelijk. Maargoed, om op je stromannen in te gaan:
Er zijn inderdaad heel veel mensen (neurotypisch en niet) die tegen allerlei moeilijkheden aanlopen in het leven. Sommige van deze moeilijkheden hebben invloed op de executieve functies (wat onder andere relevant is als het gaat om het uitvoeren van het soort taken waar dit topic over gaat), andere minder.
Hoe dan ook, ik kom bij veel mensen achter de voordeur en ik zie ook gewoon heel mensen (en kinderen) die hiermee worstelen. Maar dat het om veel mensen gaat betekent nog niet dat het aanstellerij is. De wereld is nu eenmaal erg complex, onoverzichtelijk en prikkelrijk geworden. Dat vraagt steeds meer van mensen als het gaat om plannen, lange termijn denken, concentreren, informatie filteren, sociale situaties inschatten, snel schakelen, sociaal wenselijk gedrag vertonen, omgaan met onzekerheid, omgaan met bureaucratie etc. Dus ja, veel mensen vallen uit.
Maar niemand heeft hier gezegd dat al die mensen daar zelf niet ook een verantwoordelijkheid in hebben. Natuurlijk hebben ze die en de meesten werken keihard. Als het je zoveel moeite kost om de basis op orde te krijgen dan is iedere dag een strijd. En soms is er gewoon hulp nodig of moeten mensen erkennen dat bepaalde dingen niet gaan lukken. Dat is echt geen schande en dat maakt die mensen echt niet minder waardevol.
Diyer schreef op 01-10-2021 om 01:00:
[..]
(...)
Ik begrijp Bulletje wat dat betreft prima. Je kunt wel heel volwassen willen zijn en vinden dat je niks meer thuis te zoeken hebt. Maar als dat vervolgens betekent dat mama constant de puinhopen van je leven moet gaan fixen, ben je blijkbaar toch niet zo volwassen en zou je er beter aandoen om nog langer die begeleiding vanuit huis te accepteren, totdat dat brein wél uitgerijpt is. Kun je ondertussen mooi werken aan een schema die voor jou werkt.
Je gaat uit van een maakbaarheidsgedachte die niet voor iedereen op gaat.
Van zelfstandig wonen, leer je veel meer dan van bij moeder thuis aan een schema werken. Pas als je het zelfstandig probeert, ontdek je ècht wat je allemaal prima kan, wat je nog moet leren en wat je door je beperking niet voor elkaar krijgt. Met dat inzicht kan je vervolgens een duidelijke hulpvraag stellen en aankloppen bij het WMO-loket. Of bij je ouders natuurlijk. Maar dat inzicht krijg je echt niet door tot je 28ste op je jongenskamertje bij moeders thuis 'je brein uit te laten rijpen' - serieus?!
Het is juist vallen en opstaan waar alle jongeren van leren. Maar deze jongeren kun je niet te ver laten vallen, je moet ze eerder opvangen, anders kunnen ze niet meer opstaan. En ze zullen het heus wel min of meer leren, maar niet zo snel als de gemiddelde jongere.
Ik heb ook een kind met etiketje, inmiddels 19. Dingen groeien zonder regelmaat sneller boven het hoofd merk ik.
Ik help regelmatig even met weer orde scheppen in de chaos in zijn hoofd. Door te praten of door bijvoorbeeld het bureau weer netjes te maken. Maar ook ik wil het wel los kunnen laten binnen niet al te lange tijd.
Ik denk dat ik bij een stel dat op zichzelf woont een schoonmaakster zou regelen die het samen met hun doet. Elke week bijvoorbeeld twee keer op een vast tijdstip vaste dingen doen. En afspraken maken voor de tijd daar tussen. Bv elke avond afwassen na het eten. Zo leren ze het zelf te doen in een vast ritme en slijt dat in.
@Diyer Ik vind jouw reactie zeer respectloos, naar TO, haar kinderen, naar mij en anderen die met dit soort dingen worstelen.
Ik zeg nergens dat de neurotypische mens bestaat, wel maakte ik voor mijn uitleg het onderscheid, omdat dit simpelweg een veel voorkomend verschil is. Omdat dit één van de punten is waarop de hersenen van mensen met ass en adhd vaak anders werken.
Maar ik ga geen moeite meer doen het je uit te leggen. Ik heb in mijn poging hiertoe mij behoorlijk kwetsbaar opgesteld om vervolgens respectloos een bak stront over me heen te krijgen van iemand die het niet wil begrijpen, omdat ze vooraf al bedacht heeft dat ze gelijk heeft. Wat een ander ook zegt.
Je bijdragen zijn heel waardevol Lollypopje, ik hoop dat je je niet laat weerhouden door dit soort onbegrip 
yette schreef op 01-10-2021 om 08:27:
Je bijdragen zijn heel waardevol Lollypopje, ik hoop dat je je niet laat weerhouden door dit soort onbegrip
Lollypopje klinkt als iemand die deze shit allemaal al eens over zich heen heeft gekregen en heeft geleerd waar het probleem van dit soort mensen zit; bij hun eigen beperking.
Knap hoor, lolly! Kan me voorstellen dat het vaak moeilijk is, maar het klinkt alsof je goed weet wie je bent en wat je waard bent
yette schreef op 01-10-2021 om 08:27:
Je bijdragen zijn heel waardevol Lollypopje, ik hoop dat je je niet laat weerhouden door dit soort onbegrip
Dankjewel voor je lieve reactie 💜
En nee, ik zal me niet laten weerhouden als mensen er wat aan hebben. Maar ik ga geen moeite meer steken in iemand die het toch niet wil snappen.
Vroeger was ik verschrikkelijk onzeker geworden door dat soort reacties. De jaren sinds mijn diagnose ben ik sterker geworden op dit gebied. Ik weet waar mijn beperkingen zitten en dat ik daar niks aan kan doen. Ik leg geen druk meer op mijzelf en zal een ander ook zeker niet meer die macht over mij geven. En ik hoop dat anderen die met dit soort dingen worstelen ook instaat zijn dat soort reacties te negeren. Hopelijk dragen mijn posts daar aan bij.
En geheel offtopic, maar mijn diagnose heeft me ook gesterkt in mijn kwaliteiten die ik mede door mijn autisme heb. En ja die beperkingen zijn soms best kut, maar ik zou nooit een ander brein willen hebben. Want ik vind mijzelf best wel leuk 😁
Iedere persoon is anders en het is een feit dat je voor niemand kan vertellen hoe het voor degene werkt in hun hoofd tenzij die persoon je dat zelf verteld. Dat is op alle gebieden zo. Waarom is er geen handleiding voor het leven? Omdat simpelweg iedere persoon anders is en omdat iedere persoon uniek op zijn eigen manier is. Iedereen heeft dus een handleiding wat voor hun zelf werkt, en iedere dag zoeken personen nog naar hun eigen handleiding hoe het voor hun zelf werkt. De een komt er wat sneller achter en de ander kan nog geen manier vinden, zo werkt het gewoon. En ik ben van mening dat iedereen nog wel eens een manier voor zichzelf probeert te vinden maar daar niet meteen achter komt. Laat staan bij iemand die daar met iets meer moeite mee heeft.
MoederBarberin schreef op 01-10-2021 om 08:36:
[..]
Lollypopje klinkt als iemand die deze shit allemaal al eens over zich heen heeft gekregen en heeft geleerd waar het probleem van dit soort mensen zit; bij hun eigen beperking.
Knap hoor, lolly! Kan me voorstellen dat het vaak moeilijk is, maar het klinkt alsof je goed weet wie je bent en wat je waard bent
Vooral voor mijn diagnose en vooral ikzelf was daar ook behoorlijk goed in toen. De erkenning dat ik er niks aan kan doen. Dat dit is hoe mijn brein werkt, is alleen al daarom zo waardevol geweest.
Lollypopje schreef op 01-10-2021 om 08:07:
@Diyer Ik vind jouw reactie zeer respectloos, naar TO, haar kinderen, naar mij en anderen die met dit soort dingen worstelen.
Ik zeg nergens dat de neurotypische mens bestaat, wel maakte ik voor mijn uitleg het onderscheid, omdat dit simpelweg een veel voorkomend verschil is. Omdat dit één van de punten is waarop de hersenen van mensen met ass en adhd vaak anders werken.
Maar ik ga geen moeite meer doen het je uit te leggen. Ik heb in mijn poging hiertoe mij behoorlijk kwetsbaar opgesteld om vervolgens respectloos een bak stront over me heen te krijgen van iemand die het niet wil begrijpen, omdat ze vooraf al bedacht heeft dat ze gelijk heeft. Wat een ander ook zegt.
Jouw reacties zijn heel waardevol en helpend voor mensen. Ik hoop dat je je er door de respectloze reactie van Dyer niet van laat weerhouden om hier je zegje te blijven doen.
Rachel. schreef op 01-10-2021 om 08:38:
Iedere persoon is anders en het is een feit dat je voor niemand kan vertellen hoe het voor degene werkt in hun hoofd tenzij die persoon je dat zelf verteld. Dat is op alle gebieden zo. Waarom is er geen handleiding voor het leven? Omdat simpelweg iedere persoon anders is en omdat iedere persoon uniek op zijn eigen manier is. Iedereen heeft dus een handleiding wat voor hun zelf werkt, en iedere dag zoeken personen nog naar hun eigen handleiding hoe het voor hun zelf werkt. De een komt er wat sneller achter en de ander kan nog geen manier vinden, zo werkt het gewoon. En ik ben van mening dat iedereen nog wel eens een manier voor zichzelf probeert te vinden maar daar niet meteen achter komt. Laat staan bij iemand die daar met iets meer moeite mee heeft.
En zo is het. Krijg jeuk van mensen die impliceren dat je gewoon niet genoeg je best doet of zelfs lui bent en het daarom niet lukt. Zo raken mensen wel burnout.
Ik lees je ook graag lollypopje
Ook al op viva
Ik heb geen diagnose hiervoor maar ik worstel hier ook mee. De enige reden dat het nu lukt is omdat ik geen baan in loondienst heb. Maar freelance inkomsten vallen weer tegen dus ben bang dat ik er weer aan moet...
en to het lijkt mij goed om WMO in te schakelen
Jij bent inderdaad geen hulpverlener
Als vriendin naar ggz gaat kunnen zij vaak ook wel wat betekenen
Suish schreef op 01-10-2021 om 08:51:
Ik heb geen diagnose hiervoor maar ik worstel hier ook mee. De enige reden dat het nu lukt is omdat ik geen baan in loondienst heb. Maar freelance inkomsten vallen weer tegen dus ben bang dat ik er weer aan moet...
De enige periode dat het mij lukte was toen ik werkloos was 😂 Toen had ik energie over, waardoor ik die kon gebruiken om overzicht te creeeren en het ook nog uit te voeren.