Kinderen en kosten

Zou het kunnen zijn dat jullie zoveel hebben meegemaakt dat jij moeilijk iets kunt weigeren. En medelijden hebt met je kinderen. 

Hier ook vrienden die veel of alles krijgen. Dat verschil had ik vroeger zelf al om mij heen. Heeft mij uiteindelijk niet slechter gemaakt. Ik leerde de waarde van geld en hard werken ipv afhankelijkheid. Geen verkeerde lessen. Mijn kinderen leg ik uit dat er verschillen bestaan. Ik ben open over financiën en wil dat ze leren omgaan met geld en financieel zelfredzaam zijn. Zoveel jongeren die al schulden hebben of geen idee wat zaken kosten. 

Je geeft in je tweede bericht aan dat je 35 uur per week werken voorlopig genoeg vindt ivm etc. etc.

Dat kan ik begrijpen. Echter 84 euro per maand is dik een uur per week extra werken. Zit daar voorlopig geen rek? Je jongste zal ook geen jaren meer studeren en ook je oudste zal toch ook op een gegeven moment toe zijn aan op zichzelf wonen. Dit is een fase. Helpt dat besef je niet?

Als je het niet over je hart krijgt om jongste deels zijn eigen ziektekosten te laten betalen, lukt het je dan wel om een klein baantje erbij te nemen en wat huishoudelijke taken niet meer te doen/over te dragen aan je kinderen? Wat zou je jongste liever willen? Meer zelf betalen of meer meehelpen in het huishouden?

Anienom schreef op 19-06-2025 om 21:31:

[..]

Je hebt helemaal gelijk. Overigens heeft jongste ook vrienden die alles krijgen. Lekker fijn voorbeeld.

Met zielig bedoel ik niet zomaar zielig. Nog maar een tipje van de sluier: hij heeft chronische leukemie die nogal op een bizarre manier is uitgekomen. Hij slikt 2 maal per dag medicatie. Het gaat goed met hem maar dat is anders geweest en kan altijd anders worden. Hij was toen 17. Ik weet dat hij alles zelf zal moeten gaan doen uiteindelijk. Maar het kost moeite dat los te laten. Mijn hoofd hoeft door niemand overtuigd te worden, mijn gevoel geeft wel wat steun nodig

Dat is ook wel heel erg heftig om te horen als je 17 bent! Betekent chronisch ook dat het nooit ‘weg’ zal gaan? Ik kan me voorstellen dat je dan ook moeite hebt om een toekomst op te bouwen qua opleiding/werk, als onzeker is of je al je toekomstdromen kunt verwezenlijken. Dat geldt natuurlijk voor meer mensen, maar hij heeft een daadwerkelijk zwaard van Damocles boven zich hangen.

Kleine stapjes en die ziektekosten zijn dan een begin. Uiteindelijk zal hij toch zelf ook zijn vleugels willen uitslaan.

Anienom schreef op 19-06-2025 om 22:10:

Ik ben ook opgevoed met die waarden net als jij. Ik denk dat het daarom mij, toen het nog wel ging, ook een gevoel van trots gaf dat ik de kinderen in mijn eentje kon onderhouden. Buiten inderdaad de gunfactor omdat ze al genoeg hebben meegemaakt. Nu moet ik dat herroepen / terugdraaien / aanpassen en dat gaat niet zonder slag of stoot. Dat vind ik - in mijn eentje ook - best moeilijk. De theorie ken ik zeker. De praktijk vraagt heel veel energie.

Je kinderen zijn 21 en 23 je hebt tot nu toe wel gered best iets om trots op te zijn. Ze zullen er aan moeten wennen dat ze zelf hun medische kosten moeten dragen. Snap best dat jij dat niet fijn vind maar je kunt je geld maar een keer uitgeven. 

Ik zou vooral inzetten op de juiste hulpverlening om dochter op korte termijn aan het werk te krijgen, zodat zij ook zelf haar kosten kan betalen en jij wat lucht krijgt.

Anienom schreef op 19-06-2025 om 20:16:

[..]

Het zijn inderdaad de boodschappen, energiekosten en ziektekosten die steeds stijgen. Ik heb een heel normaal salaris en doe geen gekke dingen. Ik bespaar waar ik kan maar na alles wat er gebeurd is zie ik heel erg het belang van ook een sociaal leven en ik wil gewoon graag weten hoe jullie het gesprek aan gaan met de kinderen over deze zaken. Ik heb er bijvoorbeeld best moeite mee dat ik jongste zoveel zou moeten laten meebetalen aan ziektekosten. Alsof hij extra benadeeld wordt omdat hij ziek is.

Krijgt hij ook eenmaal per jaar een tegemoetkoming voor chronisch zieken? Daar kan je iig een beetje van het eigen risico van betalen. 

Maar weet je, eigenlijk is wat je zoon betaalt heel normaal, dat je dochter op haar 23e niets betaalt is niet normaal. 

Hier moeten mijn kinderen vanaf hun 18e een aantal dingen zelf betalen, te beginnen met hun zorgverzekering. Daarin laten we ze dan hun ER in termijnen erbij betalen (krijgen ze dan evt terug indien niet gebruikt). Ze betalen vervolgens hun eigen telefoonabonnement, kleding en school/collegegeld. 

Ik zit zelf in de WIA maar daarbuiten vind ik ook gewoon dat ze moeten leren verantwoordelijkheden te dragen voor hun eigen lasten. Zolang ze thuis wonen kunnen ze dan nog een keer op hun bek gaan en kan je ze daar als ouder bij helpen. 

Mijn zoon (ook adhd, dcd, hb) moest ook echt even op zijn bek gaan om te beseffen dat hij echt zelf de touwtjes in handen moest nemen om zijn leven op orde te krijgen. Als je ouders alles maar blijft faciliteren gaan ze dit nooit leren. 

En ja, als alleenstaande ouder is dat zwaar, zelfs als de andere ouder in co-ouderschap nog wel in beeld is. Laat staan als je dit echt alleen moet doen. 

Laat je daarom helpen door een gezinscoach of iets vergelijkbaars. Je hebt veel meegemaakt, er zijn bepaalde patronen ontstaan en daar kom je zelf niet zomaar uit. Wij kunnen je hier daar niet voldoende mee helpen omdat je (logisch) niet het hele verhaal hebt, maar sowieso is hierin persoonlijk contact beter. 

Het probleem is vooral dat je dochter in een impasse zit en jullie daarmee met haar. 

Het s knap dat je het tot nu toe zo gered hebt. Ja, er is iets scheef gegroeid in je gezin. Dat heeft een verklaring, het heeft geen gemakkelijke oplossing. Ik denk dat je voor jezelf een begin kunt maken met de gedachte dat de geschiedenis met zich mee heeft gebracht dat die scheefgroei is ontstaan. Dus eerst maar accepteren en accepteren dat het lastig is. 
Dat je jongste zoon meer moet betalen omdat hij ziek is is oneerlijk. De plannen om de eigen bijdrage te halveren zullen het niet halen, vooral niet omdat blijkt dat mensen dan nog duurder uit zijn. In de basis zou ik ervoor zorgen dat je zoon zelf die kosten draagt, omdat hij dat in de rest van zijn leven ook zal doen. Dat kan meegenomen worden in de premie. Hij zal er niets van terugkrijgen. Ik denk dat ik iets zou afspreken als: als je dit jaar 80% van je tentamens haalt (of zoiets) krijg je van mij dat bedrag (en dan ondertussen daarvoor sparen). Dus bepaalde dingen gaan belonen. 
Zo zou je het ook met je oudste dochter kunnen doen: zelf de zorgpremie gaan betalen (waarvoor ze tekort komt), maar als ze dan in het huishouden bepaalde belangrijke dingen doet haar iedere maand bijvoorbeeld 50 euro geven. 
Verder betaal je niet meer voor hen dan eten en onderdak, de bed-bad-en brood-regeling zeg maar. 
Dat haar vriendje haar telefoonabonnement betaalt vind ik zorgelijk. Misschien moet je een keer het gesprek aangaan met hun tweeën. Een gesprek over afhankelijkheid, over de eigen inzet, over de problemen van je dochter en wat er te verwachten is in de toekomst, waar je naartoe wil werken (zelfstandigheid) en hoe zij beiden daar tegenaan kijken. 
Goed dat je een loopbaancoach hebt die met je meekijkt naar werk waarin je meer kunt verdienen, en werk dat je hopelijk ook leuk vindt. 
Er zijn allerlei programma's die je helpen om meer grip te krijgen op je uitgavenpatroon, mocht dat een probleem zijn. 
Ik blijf toch bij mij basisadvies: zorg nu eerst voor jezelf. Haal de stress weg waar je het weg kunt halen. Accepteer de onvolmaaktheden en zorg dat je er zo min mogelijk last van hebt. En bereid je voor op je eigen toekomst.

Ik snap dat je het lastig vindt om een kind met een heftige chronische ziekte te zeggen dat hij zelf mee moet betalen aan zijn ziektekosten. Dat zou ik ook vinden.
Toch is het betalen van je eigen zorgverzekering niet iets heel geks. Uiteindelijk zal dat toch moeten. En sommige mensen mankeren nu eenmaal het een of ander, waardoor ze extra kosten moeten maken. Dat is niet fijn en ook niet eerlijk misschien, maar het leven is nu eenmaal zo. Als ik het zou kunnen betalen, zou ik mijn kind ook een bijdrage geven als tegemoetkoming.

Ik zou het inderdaad omdraaien; kinderen betalen zelf en jij draagt bij wat je kan en wil bijdragen. Dan krijgen ze geld in plaats van dat ze het moeten betalen aan jou.
Mijn ouders hadden vroeger een declaratiesysteem; wij moesten bijhouden wat er binnenkwam aan studiefinanciering en wat we uitgaven aan studie. Wat we tekort kwamen legden mijn ouders dan bij. Voor zorg zou je dat ook kunnen doen.
Ik zou dingen wel gelijk trekken tussen beide kinderen. Ze hebben beide de nodige shit op hun bordje.

TO, ik begin maar met een dikke knuffel want wat jullie meegemaakt hebben is veel en heftig.
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik me afvraag: heb jij alles al wel verwerkt? Ik kan me voorstellen dat daar nog werk aan de winkel is. En dat je daarna steviger in je schoenen staat en je niet meer laat overrulen.
Kleine praktische tip: als je schuldgevoel voelt tov van je kind/kinderen, kun je het liedje "You can't always get what you want" in je hoofd zingen. Soms moet je nou eenmaal nee verkopen tegen je kind