Kostgeld
Mijn zoon gaat fulltime werken en woont bij mij en mijn vriend in. Wij willen een kleine bijdrage in de gezamenlijke kosten van hem gaan vragen. Wij hebben het geld niet nodig, maar willen wel het gevoel hebben dat niet alleen ik en mijn vriend alle kosten dragen en mijn zoon alles kan uitgeven/opsparen. Daarbij vind ik het goed dat hij leert dat het leven bepaalde vaste kosten vraagt van een ieder.
Ik heb mijn zoon uitgelegd wat mijn motivatie is en ook dat ik hem gun om, net als ons, royaal te kunnen leven en te kunnen sparen. Dus wil ik het laag houden of bijvoorbeeld eens per maand een kar met boodschappen door hem laten betalen.
Nu woont zijn oudere broer echter zonder kostgeld te hoeven betalen bij zijn vader. En ook fulltime werkend.
Dat lijkt me voor mijn inwonende zoon wel een rare (en misschien oneerlijke?) situatie.
Afstemming met mijn ex hierover kan ik niet maken helaas. We zouden anders een middenweg kunnen vinden, maar dat lukt dus niet.
Ik wil mij door het besluit van een ander (mijn ex) niet zelf gedwongen voelen om mijn eigen principes opzij te zetten. Maar ik kan me zo voorstellen dat ik mijn zoon het gevoel krijgt dat hij beter bij zijn vader kan gaan wonen omdat zijn moeder 'er geld voor moet hebben'.
Ik heb zelf nog een derde zoon (halfbroertje van eerste en tweede zoon) en hierbij wil ik dit in de toekomst ook gewoon zo doortrekken.
Diyer schreef op 20-07-2023 om 20:11:
[..]
Wat versta je onder zelf niet nodig hebben? Want ik ben wel benieuwd wat jullie mening/opvatting erover is. Mijn zoon woont nu tijdelijk weer even thuis en dat ik voor mij geen reden om kostgeld te vragen (ik ga uit van 3 a 4 maanden). Een boodschap haalt hij so wie so wel.
Ik kom prima rond en heb het geld niet 'nodig'. Maar als mijn volwassen kind thuiswoont en zeer riant kan sparen, terwijl mijn kind veel meer te besteden heeft dan ik, dan zou dat wel wringen. Voorbeeld: ik heb na aftrek vaste lasten ongeveer €500 per maand over waar ik alles van moet doen: boodschappen, kleding, kadootjes, onvoorzien. Terwijl de vaste lasten voor mijn kind nihil zijn en hij bij wijze van spreken €2000 vrij te besteden heeft (weet ik niet exact, maar gok ik zo). Zou mijn kind echt langer dan die periode blijven wonen, dan zou het voor mij krom voelen dat ik nogmaals prima kan leven van dat €500, hoewel geen vetpot. Maar dat ik dan knieperig zou zijn als ik mijn kind zou vragen bij te dragen. Terwijl er bij hem meer dan geld genoeg is (hij hoeft niet op een houtje te bijten als ik bijv. €200 zou vragen voor bijdrage).
Ik ben daarom wel benieuwd wat jullie definitie van nodig hebben is en hoe je aankijkt tegen zo'n inkomensverschil en wat dan billijk zou zijn? Welke bedragen zouden jullie vinden passen?
Onder het zelf niet nodig hebben zie ik als er niks voor hoeven te laten. Dingen kopen en doen die je graag wil en dat je jezelf niks hoeft te ontzeggen omdat je veel betaald voor je kind. Maar hier speelt het niet meer hoor want mijn zoon is al het huis uit.
