Kostgeld

We hebben 5 kinderen die naast dat ze studeren ook werken,en thuis geld moeten betalen.... Ze moeten leren omgaan met geld,en ook  geld leren omgaan....Maar zij weten niet dat dat op hun eigen rekening gaat. Dat geld krijgen ze als ze de deur uit  gaan....

Gewoon doet wat jij wil doen, wat je ex doet is niet van toepassing. "Oneerlijk" lijkt me ook wel een erg kinderachtige benadering in deze. Je zoon is neem ik aan een volwassen vent, geen verongelijkte puber. Zou me daar niet te druk om maken. 

watertoren schreef op 20-07-2023 om 17:50:

[..]

Mooi dat ze het geld toch krijgen als ze de deur uit gaan maar het is dus niet zo dat mensen die geen kostgeld hoeven te betalen niet met geld om kunnen gaan.

Andersom is het ook niet zo dat mensen die géén kostgeld hoeven te betalen, dan lekker verstandig sparen.. genoeg jongeren met flinke schulden! 

Joszy schreef op 20-07-2023 om 18:05:

[..]

Andersom is het ook niet zo dat mensen die géén kostgeld hoeven te betalen, dan lekker verstandig sparen.. genoeg jongeren met flinke schulden!

Dat klopt en mensen die wel kostgeld moeten betalen kunnen ook in de schulden komen. Ik bedoel maar dat financiele opvoeding ook anders kan dan door kostgeld te betalen. Ik heb zelfs tot mijn zoon het huis uit ging alles voor hem betaald zelfs zijn zorgpremie. Zoals hier boven mij al gezegd werd, ik geef liever met de warme hand dan met de koude. 

watertoren schreef op 20-07-2023 om 18:11:

[..]

Dat klopt en mensen die wel kostgeld moeten betalen kunnen ook in de schulden komen. Ik bedoel maar dat financiele opvoeding ook anders kan dan door kostgeld te betalen. Ik heb zelfs tot mijn zoon het huis uit ging alles voor hem betaald zelfs zijn zorgpremie. Zoals hier boven mij al gezegd werd, ik geef liever met de warme hand dan met de koude.

Ik vind de overgang van niks zelf betalen naar alles zelf betalen in één keer wel groot.
Ik zou er toch voor kiezen om dat een beetje op te bouwen. Met 18 zelf de zorgverzekering regelen en betalen. Je krijgt daar zorgtoeslag voor. Het verschil of niet gedekte kosten kun je dan wel bijbetalen als ouders. 

Als je gaat werken en er is bijvoorbeeld een auto nodig inclusief wegenbelasting, benzine, verzekering etc. dan vind ik het logisch om dat wel al zelf te betalen. Je verdient immers en anders komen er als je op jezelf gaat wel heel veel vaste lasten in één keer op je bordje.

Ik zou dan eerder elk jaar een donatie doen 'met de warme hand' maar wel een kind alvast laten wennen aan maandelijkse vaste lasten en bijbehorende verantwoordelijkheden.

Ik heb vroeger ook kostgeld betaald. Ik werkte fulltime dus vond dat niet vreemd. Was ook helemaal niet veel. 
Mijn ouders gaven het ook niet terug toen ik uit huis ging. het is gewoon besteed aan kosten.

Ik ging daarna wel studeren en kreeg het geadviseerde duo bedrag van ze elke maand. 

Mijn zoon is zowel aan het sparen als aan het beleggen, hij haalt meer geld uit zijn geld dan wij (zijn ouders) en is daarin ook meer geïnteresseerd. Als ik kostgeld van hem vraag en voor hem opspaar om te schenken als hij het huis uit gaat, heeft-ie aan het eind netto minder over. Dat zou voor hem een les "omgaan met geld" zijn, niet door je ouders laten doen, dat rendeert niet.

watertoren schreef op 20-07-2023 om 14:55:

Als je het zelf niet nodig hebt dan zou ik geen kostgeld vragen of je moet het apart zetten en het hem geven als hij het huis uit gaat. Mijn zoon heeft ook nooit kostgeld hoeven te betalen en heeft lekker kunnen sparen. Dat geld kwam goed van toepassing toen hij een eigen huis kocht. Als zijn broer bij vader geen kostgeld hoeft te betalen dan zou ik zeker geen geld of boodschappen van hem vragen. Ik zou hem geen ongelijk geven als hij zegt van dan ga ik wel bij vader wonen.

Wat versta je onder zelf niet nodig hebben? Want ik ben wel benieuwd wat jullie mening/opvatting erover is. Mijn zoon woont nu tijdelijk weer even thuis en dat ik voor mij geen reden om kostgeld te vragen (ik ga uit van 3 a 4 maanden). Een boodschap haalt hij so wie so wel.

Ik kom prima rond en heb het geld niet 'nodig'. Maar als mijn volwassen kind thuiswoont en zeer riant kan sparen, terwijl mijn kind veel meer te besteden heeft dan ik, dan zou dat wel wringen. Voorbeeld: ik heb na aftrek vaste lasten ongeveer €500 per maand over waar ik alles van moet doen: boodschappen, kleding, kadootjes, onvoorzien. Terwijl de vaste lasten voor mijn kind nihil zijn en hij bij wijze van spreken €2000 vrij te besteden heeft (weet ik niet exact, maar gok ik zo). Zou mijn kind echt langer dan die periode blijven wonen, dan zou het voor mij krom voelen dat ik nogmaals prima kan leven van dat €500, hoewel geen vetpot. Maar dat ik dan knieperig zou zijn als ik mijn kind zou vragen bij te dragen. Terwijl er bij hem meer dan geld genoeg is (hij hoeft niet op een houtje te bijten als ik bijv. €200 zou vragen voor bijdrage).

Ik ben daarom wel benieuwd wat jullie definitie van nodig hebben is en hoe je aankijkt tegen zo'n inkomensverschil en wat dan billijk zou zijn? Welke bedragen zouden jullie vinden passen?

Ted68 schreef op 20-07-2023 om 17:21:

We hebben 5 kinderen die naast dat ze studeren ook werken,en thuis geld moeten betalen.... Ze moeten leren omgaan met geld,en ook geld leren omgaan....Maar zij weten niet dat dat op hun eigen rekening gaat. Dat geld krijgen ze als ze de deur uit gaan....

Let dan wel op de schenkbelasting. Of verdeel het over meerdere jaren.

Je schrijft:
Maar ik kan me zo voorstellen dat ik mijn zoon het gevoel krijgt dat hij beter bij zijn vader kan gaan wonen omdat zijn moeder 'er geld voor moet hebben'.

Is er een reden waarom je je dat kan voorstellen dat hij zo denkt? Denkt hij vaker zo? Of zou je dat zelf in zijn positie denken?

Ik heb de reacties niet gelezen, dus misschien is het al geschreven: Wie zegt dat als zoon 2 bij papa gaat wonen dat die papa niet zegt dat het vanaf dan gedaan is met 'gratis'. Je moet het maar kunnen, twee volwassen gasten in hun volledige onkostenplaatje vrijhouden.
En ik begrijp tot op zekere hoogte de mensen die schrijven dat hun kind niks zal moeten (of niks heeft moeten) betalen. Maar daar heb ik twee kanttekeningen bij:
1. Hoort het ook niet een beetje bij de opvoedtaak, om een jongvolwassene wegwijs te maken in het omgaan met geld? Het is toch niet dat het dagelijks brood (gratis) uit de hemel valt!
2. Niks moeten bijdragen is goed als de 'inwoner' al een echt besef van geld heeft, maar dan zit er ook nog altijd het gevaar aan dat bijvb een op geld beluste (toekomstige) partner, profiteert van het geld dat niet is moeten bijgedragen worden of (in het geval de ouders bij het uit huis gaan dat geld 'meegeven') beslag legt op een aangenaam sommetje dat eigenlijk aan de ouders toekwam als bijdrage in effectief gemaakte kosten. Soms herkent men zijn eigen kinderen niet meer (en daar weet ik alles van!)

TO, ik liet jouw kind bijdragen in de kosten en gaf het nadien waarschijnlijk terug, maar zeker niet de eerste jaren. Eerst laten zien hoe alles verloopt als ie echt (en helemaal) op eigen benen staat.

Ik ken meerdere volwassen kinderen die jarenlang op de zak van de ouders geteerd hebben ook al werkten zij zelf (eveneens jarenlang) fulltime. Ik heb dat nooit echt begrepen. Als ouder zou ik hebben gezegd " je werkt fulltime, dan kun je ook bijdragen." Uiteraard hadden zij toen ze dertig waren een riant spaarpotje.

Ik ben van mening dat als een volwassen kind (al dan niet fulltime) werkt, het ook kan bijdragen in de vaste lasten. Al is het in de boodschappen, want die zijn ook ongelooflijk duur tegenwoordig. 

Diyer schreef op 20-07-2023 om 20:11:

[..]

Wat versta je onder zelf niet nodig hebben? Want ik ben wel benieuwd wat jullie mening/opvatting erover is. Mijn zoon woont nu tijdelijk weer even thuis en dat ik voor mij geen reden om kostgeld te vragen (ik ga uit van 3 a 4 maanden). Een boodschap haalt hij so wie so wel.

Ik kom prima rond en heb het geld niet 'nodig'. Maar als mijn volwassen kind thuiswoont en zeer riant kan sparen, terwijl mijn kind veel meer te besteden heeft dan ik, dan zou dat wel wringen. Voorbeeld: ik heb na aftrek vaste lasten ongeveer €500 per maand over waar ik alles van moet doen: boodschappen, kleding, kadootjes, onvoorzien. Terwijl de vaste lasten voor mijn kind nihil zijn en hij bij wijze van spreken €2000 vrij te besteden heeft (weet ik niet exact, maar gok ik zo). Zou mijn kind echt langer dan die periode blijven wonen, dan zou het voor mij krom voelen dat ik nogmaals prima kan leven van dat €500, hoewel geen vetpot. Maar dat ik dan knieperig zou zijn als ik mijn kind zou vragen bij te dragen. Terwijl er bij hem meer dan geld genoeg is (hij hoeft niet op een houtje te bijten als ik bijv. €200 zou vragen voor bijdrage).

Ik ben daarom wel benieuwd wat jullie definitie van nodig hebben is en hoe je aankijkt tegen zo'n inkomensverschil en wat dan billijk zou zijn? Welke bedragen zouden jullie vinden passen?

Heel eerlijk als ik financieel in jouw schoenen stond zou ik wel kostgeld vragen. In eerste instantie een reëel bedrag voor zijn eten en als het weer thuis wonen langer gaat duren ook een bedrag voor energie en water verbruik.

Bij het je kunnen veroorloven denk ik toch aan een ruimere beurs zo loop je gevaar dat je zelf niet meer alles kunt kopen wat je nodig hebt.

Iedere ouder mag het van mij zelf weten, maar als je op je eigen uitgaven moet beknibbelen ben je niet verstandig bezig. Als een kind een volwassen salaris verdient blijft er nog genoeg over als je je eigen eten betaald.

Naamgenootje schreef op 20-07-2023 om 20:50:

Ik ken meerdere volwassen kinderen die jarenlang op de zak van de ouders geteerd hebben ook al werkten zij zelf (eveneens jarenlang) fulltime. Ik heb dat nooit echt begrepen. Als ouder zou ik hebben gezegd " je werkt fulltime, dan kun je ook bijdragen." Uiteraard hadden zij toen ze dertig waren een riant spaarpotje.

Ik ben van mening dat als een volwassen kind (al dan niet fulltime) werkt, het ook kan bijdragen in de vaste lasten. Al is het in de boodschappen, want die zijn ook ongelooflijk duur tegenwoordig.

Besef je wel dat zonder de hulp van ouders vele mensen niet meer aan een huis kunnen komen. En er zijn steeds meer mensen van boven de 30  die bij hun ouders moeten wonen.