Last van het lege nest?
Deze week stond er een verhaal in diverse kranten over het Lege Nest Syndroom. Waarschijnlijk omdat het studiejaar is begonnen en veel ouders een kind uit huis zien vertrekken. Ik herinner met dat Saloméwinterqueen hier een jaar geleden (ofzo) eens een topic over opende. Daaruit bleek dat ouders dit heel verschillend ervaren.
Daarom vraag ik me af, hoe is het nu met jullie? Hoe is het met ouders van wie die dit jaar voor het eerst een kind op kamers gaat? En met ouders van wie het laatste kind het nest uit vliegt? Maakt het verschil of het je eerst of laatste kind is?
En hoe gaat het met ouders van wie de kinderen al langer vertrokken zijn? Als je er toen moeite mee had, hoe voel je je nu het wat langer geleden is? Als je het toen eigenlijk wel lekker rustig vond, heb je ooit toch nog een dip gehad? En hoe is het contact met je kind door de tijd veranderd? Beter of slechter? En heb je tips voor de ouders die er nu mee geconfronteerd worden?
Weinig aan en best wel saai.
Zó herkenbaar, MMcGonagall! Ik mis de verhalen van mijn dochter als ze uit school kwam, soms boos, soms blij, ik mis haar gekke grappen, haar creatieve ideeën, haar doordrammende gezeur om nieuwe kleding of andere meeloop-shit die ik moest betalen. Ik mis hoe ze in de woonkamer muziek zat te maken, ik mis samen op de bank vrouwenfilms kijken, ik mis haar dwarse, ontevreden gedrag en haar gekke lach-aanvallen. Ik mis haar adhd-nukken. Ik mis het dat ik niet de enige vrouw in huis ben.
Het leven is nu makkelijker en vrijer. Ik kan meer doen en laten wat ik wil (rekening houdend met volwassen zoon(s) en man). Maar het is echt allemaal een stuk saaier dan toen zijn er nog was.
Ik moet er wel aan toevoegen dat het echt komt door de moeilijke situatie voor haar vertrek - die na haar vertrek niet is opgelost. Met de andere kinderen had ik dit gemis helemaal niet zo erg, waarschijnlijk ook doordat ze voor stages al wel vaker weg waren of voor tijdelijk op 'een kamer gepast' hadden. Bij hen voelde het gewoon goed.
Voor hen heb ik ook nooit zoveel zorg op mijn schouders hoeven nemen. Dat stond ook in het krantenverhaal trouwens, juist als er veel gezorgd moest worden of als moeder/vader het zorgende type is valt het lege nest hen zwaarder. Overigens bleek het weinig uit te maken of de 'treurende ouder' een daarbij wel of geen full time baan en leuke hobbies had. Het gemis van de zorgtaak én het gevoel dat de 'gezinsbubbel' uit elkaar plofte zorgde voor het gemis en de somberheid. De vrouwen in het verhaal hadden allebei hulp gezocht bij psychiater of coach.
Onze zoon is een jaar geleden uit huis gegaan, hij was 26. Onze dochter is 4 jaar geleden uit huis gegaan, ze was toen bijna 20. Dat was een stap richting meer zelfstandigheid maar ook een vlucht. Met onze zoon ging het jarenlang erg slecht, wat vaak een stempel drukte op de sfeer in huis. Ze hebben het nooit erg goed kunnen vinden samen en er was veel spanning tussen hen. En tussen onze zoon en ons. Met hem gaat het nu goed, hij heeft een opleiding afgerond, een baan en woont samen met zijn vriendin. We zien elkaar regelmatig en dat gaat leuk. Onze dochter heeft een half jaar geleden het contact met haar broer verbroken en is het één en ander aan het verwerken. Ze neemt ook meer afstand van ons. Pijnlijk maar begrijpelijk. Eigenlijk had ze nog wel thuis willen blijven, als haar broer er niet was geweest. Ze vond dat ze geen keuze had. Ik weet niet hoe het lege nest zou voelen als ze zonder problemen uit huis was gegaan. Misschien zou ik me dan gewoon stiekem af en toe lekker zielig kunnen voelen en door fotoboeken kijken of zo. Gewoon lekker missen en een beetje rouwen. Maar nu voel ik me vaak schuldig over hoe het is gegaan. Moet ik niet doen, maar toch.
Ik had er helemaal geen moeite mee toen dochter 4 jaar geleden het huis uitging. We waren er allebei aan toe. Ik zie haar nog regelmatig en dat is supergezellig. Maar.... nu breekt de volgende fase aan. Ze is bijna afgestudeerd en gaat dan eindelijk met haar vriend samenwonen, die aan de andere kant van het land woont. Ze hebben daar allebei al een goede baan gevonden, de arbeidsmarkt zit om ze te springen. Ik ben superblij voor ze, trots dat dochter (en haar vriend) het zo goed doen en blij met de gezellige band die we onderling hebben (ook met de ouders van vriend). Maar voor mij betekent het dat ik dochter niet zo vaak meer zal zien, haar nieuwe woonplaats is anderhalf uur rijden hier vandaan, terwijl ik er naar haar studentenwoning maar 35 minuten over doe met de auto. En met haar baan en haar 'echte' huishouden zal ze het straks druk hebben. Mijn empty nest zal na de uitreiking van de bul waarschijnlijk pas echt voelbaar worden.
Ik denk wel dat dit minder een probleem is of wordt gezien het enorme tekort aan woningen. Dus dat ouders eerder blij zijn dat het eindelijk zover is.
Aiden schreef op 13-09-2022 om 12:51:
Ik denk wel dat dit minder een probleem is of wordt gezien het enorme tekort aan woningen. Dus dat ouders eerder blij zijn dat het eindelijk zover is.
Zeg dat! Ik zou willen dat ik last had van een leeg nest 
Wilmamaa schreef op 10-09-2022 om 20:15:
Hoi Atalanta, wat schrijf je nuchter over het best heftige vertrek van je oudste dochter. Ik snap dat je trots bent en blij voor haar. Terecht. Maar hoe is het voor jezelf? Je schrijft dat ze bijna nooit thuiskomt. Als ik het goed begrijp heb je haar dus sinds haar 17e bijna niet meer gezien? (Of heeft ze wel tijd om jullie bij haar te ontvangen?)
Daarbij past mijn andere vraag die misschien kritisch klinkt, maar vooral nieuwsgierig bedoeld is. Je schrijft dat ze in die drie jaar vooral mentaal erg gegroeid is. Hoe weet je dat als je haar zelden ziet?
(Ik vraag dit vooral omdat ik mijn dochter ook zelden zie, eens in de paar maanden een uurtje. Op basis van ons heel voorzichtige koetjes-kalfjes gesprek kan ik niet inschatten hoe het werkelijk met haar gaat. Jouw situatie is natuurlijk heel anders, maar toch.)
Hoi Wilmamaa,
Bedankt voor je antwoord, en sorry voor mijn late reactie (ik neem vaak een social media pauze en daar valt dit ook onder 😊)
Ze was wel jong inderdaad (bijna 18) maar 2,5 uur reizen per dag is niet te doen. Wij als ouders vonden wel dat ze een studie (en universiteit) moest kiezen waar ze echt het liefst naartoe wilde, en niet de afstand teveel mee laten wegen. Lijkt me logisch.
Dat ik mijn dochter weinig zie wil niet zeggen dat we geen band hebben. Als ik mijn kind zie is het vaak voor een heel weekend en kletsen we bij. Ze straalt echt als ze het over haar leven daar heeft. Ook onderneemt ze veel meer dingen, ook alleen. Heeft een hele leuke bijbaan (vak gerelateerd) waar ze best moeite voor heeft moeten doen. Van een kat uit de boom kijker is ze veranderd in iemand die initiatieven durft te nemen.
Ook daardoor heeft ze weinig tijde over om bij ons thuis te komen.
We konden haar ook vaak slecht bellen (is altijd bezig) maar nu maken we daar gewoon een afspraak voor en dan heeft ze wel tijd.
Ze was wel mee op vakantie en hebben in die twee weken echt van elkaar genoten. Ze wilde ook heel graag met ons mee, en heeft expliciet gevraagd of we rekening met haar plannen wilde houden.
Bedankt voor je aanvulling Atalanta! Heel fijn dat je haar, áls ze komt, meestal meteen een heel weekeinde thuis hebt. En dat ze ook met jullie op vakantie is geweest. Daar heb je meer aan dan veel vaker kort. Zo kan ik me goed voorstellen dat je echt kunt inschatten hoe het met haar gaat. Sowieso klinkt ze als een zelfstandige meid die het prima redt en die open staat voor contact met haar ouders. Ik kan me goed voorstellen dat je dan weinig last hebt van een halfleeg nest, hoe jong ze ook op zichzelf is gaan wonen.
Aiden schreef op 13-09-2022 om 12:51:
Ik denk wel dat dit minder een probleem is of wordt gezien het enorme tekort aan woningen. Dus dat ouders eerder blij zijn dat het eindelijk zover is.
Inderdaad. Mijn dochter is na jaren op kamers nu weer een half jaar thuis. Ik vind het supergezellig! Toen ze op kamers woonde miste ik haar niet echt, ze kwam vrij regelmatig thuis. Zoon woont nog thuis maar gaat er steeds meer op uit, en omdat het een beetje een sombere, eenzelvige puber was juich ik dat alleen maar toe. Ze gaan wel allebei nog mee op vakantie, zo leuk! Ik verheug me niet op het lege nest, het lijkt me best een beetje saai.
Ik heb serieus wel last van het lege nest helaas.
Ruim 1 jaar geleden is mijn jongste kind van de 4 uitgevlogen en op haar zelf gaan wonen. En wat heb ik me daar rot over gevoeld. Ik voelde me zo leeg en alleen!! Ondanks mijn werk en hobbies enz is het me amper gelukt daar over heen te komen.
Met al mijn kinderen heb ik een hechte band en ik vind het zo lastig mijn positie te bepalen. Wat kan ik nog wel of niet aan ze vragen. Vinden ze me niet te bemoeierig? Of juist mss wel te afstandelijk? Ik vind het zooooo moeilijk ze los te laten. Heb vele jaren erg intensief en alleen voor ze gezorgd. Heb alles gegeven wat ik kon geven, letterlijk en figuurlijk. Wist [ bijna ] alles van ze. Nu niet meer en ik weet dat het zo hoort, maar het voelt zo koud.
Wat is nu mijn rol, wat kan ik nog en vooral heb ik er nog wel plezier in allemaal. Ben heel trots op ze en ze zijn alle4 hele fijne verantwoordelijke volwassen mensen die hun plaats in de maatschappij hebben gevonden. Ze zijn gelukkig, vaste relaties, goede studies gedaan, fijne banen, geen geldzorgen.
Ik voel me uitgerangeerd, taak volbracht.
Kataravrouw schreef op 24-10-2022 om 08:22:
Ik heb serieus wel last van het lege nest helaas.
Ruim 1 jaar geleden is mijn jongste kind van de 4 uitgevlogen en op haar zelf gaan wonen. En wat heb ik me daar rot over gevoeld. Ik voelde me zo leeg en alleen!! Ondanks mijn werk en hobbies enz is het me amper gelukt daar over heen te komen.
Met al mijn kinderen heb ik een hechte band en ik vind het zo lastig mijn positie te bepalen. Wat kan ik nog wel of niet aan ze vragen. Vinden ze me niet te bemoeierig? Of juist mss wel te afstandelijk? Ik vind het zooooo moeilijk ze los te laten. Heb vele jaren erg intensief en alleen voor ze gezorgd. Heb alles gegeven wat ik kon geven, letterlijk en figuurlijk. Wist [ bijna ] alles van ze. Nu niet meer en ik weet dat het zo hoort, maar het voelt zo koud.
Wat is nu mijn rol, wat kan ik nog en vooral heb ik er nog wel plezier in allemaal. Ben heel trots op ze en ze zijn alle4 hele fijne verantwoordelijke volwassen mensen die hun plaats in de maatschappij hebben gevonden. Ze zijn gelukkig, vaste relaties, goede studies gedaan, fijne banen, geen geldzorgen.
Ik voel me uitgerangeerd, taak volbracht.
Ach jee, het klinkt wel heftig hoor dat je je zo gevoeld hebt en eigenlijk nog steeds zo voelt. Ik begrijp dat je alleenstaand bent. Heb je wel vrienden of vriendinnen met wie je hierover kunt praten?
Je rol is veel kleiner geworden maar je bent nog steeds de moeder hoor. Bij mijn ouders is de rol weer veranderd toen er kleinkinderen kwamen. Ik zit niet te wachten op ongevraagd advies maar die opa en oma rol past mijn ouders ook weer heel goed (al zijn ze stiekem ook nog bij als ze de kinderen weer thuis brengen na een spontaan uitstapje naar het bos). Wie weet komt dat bij jou ook nog
wat is dat?
Ik ben 65 jaar. Volwassen kinderen en 3 pleegkinderen die bij ons wonen. Alle 3 een beperking. En 26 jaar gastouder dus geen legendarische syndroom.
mij blijf in ieder geval tot mijn 70ste werken dan is de jongste 18 dan stopt voor pleegzorg en gastouder zijn.
Hansepans schreef op 27-10-2022 om 20:06:
wat is dat?
Ik ben 65 jaar. Volwassen kinderen en 3 pleegkinderen die bij ons wonen. Alle 3 een beperking. En 26 jaar gastouder dus geen legendarische syndroom.
mij blijf in ieder geval tot mijn 70ste werken dan is de jongste 18 dan stopt voor pleegzorg en gastouder zijn.
Hihi, ik moet toch een beetje lachen om het 'legendarische syndroom' 😀
Jonagold schreef op 08-09-2022 om 12:16:
Ha Wilmamaa, wat goed om te lezen dat het contact met je dochter aan het verbeteren is!
Mijn ervaring met oudste is wisselend. Wij waren volkomen overvallen door zijn vertrek uit huis (en hijzelf denken wij eigenlijk ook). Hij en vriendin worstelen nog steeds met hun zelfstandigheid, al heb ik wel het gevoel dat de periodes dat het redelijk tot goed gaat steeds een beetje langer worden. We zijn er inmiddels aan gewend dat hij de deur uit is, maar ik mis hem wel. Wat ik erg moeilijk vind is dat we hem eigenlijk nooit meer alleen zien. Vriendin zit aan hem vastgeplakt en dat vind ik wel zorgwekkend.
Het contact met zoon en vriendin is tot nog toe vooral praktisch van aard. Hulpvragen, komen eten, over hun werk. Zo af en toe hebben we wat dieper contact over 'het leven', hun plannen, wensen, dromen. Over het hoe en waarom van onze opvoeding, over politiek. Maar dat is (nog) beperkt.
Jongste zit in maand 6 van haar buitenlandse stage van 9 maanden. Ik zag daar erg tegenop, maar het viel me alles mee. Man en ik hebben onze draai prima gevonden met zijn tweetjes. Ik zie er nu weer tegenop dat ze weer thuis komt wonen. Ik hoop dat we daar (snel) een goede modus in vinden. Ik wil niet meer terug naar 'hotel mama & papa' wat het wel was voor ze vertrok. We gaan het zien. Met haar is er veel contact via whatsapp en we FaceTimen minstens eens per week. Ze is ook een paar keer terug geweest en wij zijn daar op vakantie geweest. Maar door de afstand zijn langere gesprekken toch wel ingewikkelder. Ook hier vooral hoe is het op het werk, nog leuke dingen gedaan, hoe is het met je vrienden en koetjes en kalfjes over ons leven en familie. Maar voor nu prima.
Onze insteek was net als die van Max88, ze helpen opgroeien tot zelfstandige jongelui. Dat lijkt aardig gelukt, ook zoon komt er langzaam maar zeker wel. En zolang het nodig is staan wij als ouders aan de zijlijn, om aan te moedigen en af en toe een zetje te geven. Maar het voelt goed, met beide kinderen op eigen benen. Het voelt ook een beetje alsof je officieel klaar bent met zorgen. Dat is wel lekker na zoveel jaar
En ineens hebben we ze allebei weer in huis. Zoon heeft zijn relatie verbroken en is daarom weer hier komen wonen. Dochter is bijna klaar met haar stage en komt dan ook weer hier terug. Heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken…
Tjee, wat een verwikkelingen ineens, Jonagold. Hoe is het nu met je zoon?