Last van het lege nest?

Dat is inderdaad spannend. Ik vraag me af hoe lang je in een groot huis moet blijven wonen omdat kinderen kunnen terugkeren. 

Ik ben nieuw in dit forum. Wij hebben 1 zoon van 18 jaar en wonen in Brabant. In 2020 is hij geslaagd voor zijn HAVO, net 17 jaar. Hij heeft toen een tussenjaar genomen, voordat hij aan zijn studie in Leeuwarden begon. In dat jaar is hij gaan werken en heeft hij 2 individuele reizen gemaakt. 1 naar Spanje als vrijwilliger bij paardenopvang van 2 weken. En 1 naar Namibië vrijwilliger bij een wildlife reservation van 6 weken. Beide sluiten aan bij zijn opleiding. Dit was voor hem een goede voorbereiding op het uit huis gaan. En voor ons een mooie gewenning, voordat hij begint te studeren. Nu zit hij al weer een paar maanden in Leeuwarden. Reistijd met het openbare vervoer is 4,5 uur enkele reis. Tot nu toe komt hij elk weekend naar huis, maar dat zal straks ook minder worden. Wel merk ik dat het contact steeds meer volwassenen wordt. Hij zit in een huis met 3 anderen, dus echt alleen is hij niet. Daarnaast stimuleert school samenwerking enorm. Dus is er ook buiten schooltijd veel contact met studiegenoten. Persoonlijk vind ik het contact beter en waardevoller. Toen hij nog thuis was, zat hij veel en vaak op zijn kamer. Te gamen met zijn vrienden en of te chillen. Dus echt lege nest syndroom heb ik niet.  

Ik vind het aan de ene kant heel fijn om
zoon weer thuis te hebben, maar het is zeker ook weer wennen. Die 1,5 jaar een eigen huishouding runnen heeft er voor zover ik kan zien niet toe geleid dat hij heeft leren opruimen 🙄. Dus binnen een week is zijn kamer al ontploft. Het is allemaal nog te pril om daar al boos over te worden, maar morgen gaan we wel om de tafel om afspraken te maken. Hij biedt wel spontaan aan om de hond uit te laten en te koken, dat is al heel wat.
Hij is zelf opgelucht, hij hikte er al een paar maanden tegenaan. Hij durfde het niet uit te maken omdat zij zo op hem leunt en omdat zij bij ons ingeschreven staat en ze natuurlijk samen een huis, katten en een auto hebben, dus ook praktisch heeft het nogal wat consequenties. Dat gaan we stapje voor stapje ontvlechten, zij moet de tijd hebben om oplossingen te vinden voor de praktische problemen die zich aandienen. Ze is er echt kapot van. En vindt het moeilijk om alleen te zijn. Heb dus van de week een keer bij haar geslapen. Bijzondere ervaring 😜. Ik hoop dat ze nu leert om alleen te zijn en zich daar ook comfortabel bij te voelen. Maar ze heeft nog wel even nodig om weer op te krabbelen. 

Ik ben in zoverre opgelucht dat ik denk dat hij zich zonder haar beter op zichzelf en zijn eigen ontwikkeling kan focussen. Maar het is ook ingewikkeld, ze heeft 3 jaar heel letterlijk deel uitgemaakt van het gezin. Mee geweest op vakantie, bij ons gewoond, bij ons ingeschreven, veel ondersteuning van ons gekregen. Ik hoop intens dat ze het alleen redt. Gelukkig was ze de afgelopen maanden wel op de goeie weg met werk en haar eigen ontwikkeling. Ik hoop dat ze dat vast kan houden of terug kan vinden. Ik gun haar de wereld.

MamaE schreef op 28-10-2022 om 22:36:

[..]

Je hoeft niks. Als kinderen terugkeren hebben ze het te doen met waar je op dat moment woont. Er zijn ook mensen die na een scheiding weer bij hun ouders intrekken met hun kinderen.

Mijn ouders wonen nog steeds vrij groot terwijl ik al 15 jaar het huis uit ben en mijn zus al 20 jaar (wel een aantal jaar op kamers).

Nou, als je ruimte beperkt is, is je volwassen kinderen weer in huis nemen een stuk minder vanzelfsprekend hoor. Ze hebben intussen een eigen leven opgebouwd, met eigen gewoontes en gebruiken. Dat is al lastig weer in elkaar te schuiven als je de ruimte hebt, maar niet te doen als je op elkaars lip zit. Kamer van zoon was inmiddels in gebruik als thuiswerkplek van man. We weten nog niet waar die nu moet gaan zitten, om maar een voorbeeld te noemen…

tvp 

Wilmamaa schreef op 29-10-2022 om 22:37:

[..]

Voor mij is jouw gevoel heel herkenbaar, Kataravrouw. Ook ik voel me vaak leeg en nutteloos, nu mijn jongste kind uit huis is. Ik heb ook vol ingezet op nieuwe hobby's, een nieuwe baan, nieuwe vriendinnen zoeken, oude vriendschappen aanhalen, maar het helpt niet echt om me nuttig te voelen.
"Wat kan ik nog wel of niet aan ze vragen", schrijf je. Precies daar worstel ik ook zo mee. Aan de ene kant bang om een betuttelende, bemoeiallerige moeder te zijn. Of de zeurpiet, die haar kinderen claimt. Aan de andere kant de angst dat ze een soort vage bekenden worden, van je alleen oppervlakkig weet hoe het met ze gaat. Gelukkig valt dat nog best mee, maar het is wel een soort schrikbeeld.
Mensen zeggen vaak: "Als de kinderen uit huis zijn, ben je zelf aan de beurt. Heb je zelf de vrijheid om leuke dingen te doen." Dat klinkt alsof het helemaal niet prettig is om kinderen te hebben. De leukste dingen die ik in mijn leven heb gedaan, waren dingen die ik met mijn kinderen ondernam.
Ik merk wel dat het gemis slijt, maar ik verwacht niet dat mijn leven ooit weer zo leuk wordt als toen mijn kinderen nog klein waren.

Ik denk ook nog vaak met weemoed terug aan de kindertijd. Ook voor mij de mooiste tijd van mijn leven. Ik was sterk, dapper, kon alles aan. Kon 10 dingen tegelijk. Genoot ven het kinderspul. 

Ze zeggen idd dat het nu tijd is voor jezelf, geniet van het leven. En echt dat probeer ik ook. Maar ik mis de reuring, de gezelligheid. Aan de andere kant moet ik eerlijk zeggen, vind ik het best prettig dat het huis nu van man en mij is. Ik in de winkel koop wat ik zelf lekker vind en niet wat de kinderen willen eten en er meer geld is voor mezelf. De draagkracht is een stuk verminderd en ben al blij als ik 1 ding af krijg iplv die 10 van vroeger.

En vroeger was het...kind zou je dat nu wel doen? is het nu  mam zou je dat nu wel doen?

Wilmamaa schreef op 29-10-2022 om 22:43:

[..]

Dat maakt het ook heel dubbel natuurlijk, je zoon is terug in een situatie die beter voor hem lijkt. Maar voor het meisje, waar je ook zo je best voor hebt gedaan, is de situatie nu veel slechter. Is er voor haar niet een vorm van begeleid wonen mogelijk?

Daar heb ik het met haar over gehad, maar dat wil ze niet. Ze is natuurlijk ook gewend om al 1,5 jaar helemaal zelfstandig te wonen. Bovendien denk ik dat als ze er al voor in aanmerking zou komen, de wachttijd veel te lang is voor zoiets. Ze heeft wel een coach, samen met zoon, maar die is nu aan het kijken of ze ook allebei apart begeleiding kunnen krijgen. Verder heeft ze een hele fijne psycholoog. Dus ik hoop dat dat genoeg is om haar stabiel te krijgen en te houden.

Zoon hoopt dat ze vrienden kunnen blijven, zodat hij haar ook kan blijven ondersteunen. Erg lief van hem. Op dit moment staat ze daar nog niet voor open, heel begrijpelijk als je zoveel liefdesverdriet hebt. Dus ik probeer dat dan voor nu maar zoveel mogelijk te doen. Ik help haar met het huishouden, ik bel en/of app haar elke dag. Dat stelt ze erg op prijs. Stapje voor stapje, en een dag tegelijk. Dan komt het uiteindelijk allemaal wel goed.