Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Het is tegenwoordig makkelijker dan ooit om aan een baantje te komen. Ik vond dat ook spannend vroeger. Maar mijn ouders vonden het niet oké dat ik de hele zomer thuis hing dus ik moest maar zorgen dat ik wat vond. Achteraf heel blij mee geweest en ook goed voor mijn zelfvertrouwen omdat ik daar werd gewaardeerd om wat ik kon en deed én om wie ik was als persoon.
Omnik schreef op 03-08-2022 om 22:21:
[..]
Ik snap de zorg heel goed. Ik reageerde nu even op de onrust die het geeft dat ze niet werkt en bijdraagt aan de samenleving maar juist meelift op een collectieve voorziening, via haar vriend. Dat zou ik nu niet mee laten wegen. Haar mentale gezondheid is 1. Dat bijdragen komt later wel.
Eens…..Dat Is ook een zijstraatje omnik…haar welzijn is veel belangrijker. Maar ik heb er wel moeite mee. En als temet gelijk heeft en hun huidige manier v samenleven juridisch/ financieel niet klopt dan ga ik het tzt wel bij ze aankaarten. Maar ( sorry, beetje opportunistisch) als dat tot gevolg heeft dat ze de komende maanden eerst weer even ( part time) thuis komt wonen of toch een eigen kamer zoekt in haar studiestad dan zou dat een mooie bijkomstigheid zijn. Want wsch beter voor haar. Al was het alleen maar omdat ze dan een iets groter wereldje krijgt, en wat gevarieerdere stimuli in haar omgeving.
MamaE schreef op 03-08-2022 om 22:26:
Het is tegenwoordig makkelijker dan ooit om aan een baantje te komen. Ik vond dat ook spannend vroeger. Maar mijn ouders vonden het niet oké dat ik de hele zomer thuis hing dus ik moest maar zorgen dat ik wat vond. Achteraf heel blij mee geweest en ook goed voor mijn zelfvertrouwen omdat ik daar werd gewaardeerd om wat ik kon en deed én om wie ik was als persoon.
Ja, precies, dat
( geldt voor dochter, maar in t kwadraat ook voor haar vriend, alleen die is al 28 en heeft de sociale dienst ipv ouders achter zich aan..)
IngridT schreef op 03-08-2022 om 22:28:
[..]
Eens…..Dat Is ook een zijstraatje omnik…haar welzijn is veel belangrijker. Maar ik heb er wel moeite mee. En als temet gelijk heeft en hun huidige manier v samenleven juridisch/ financieel niet klopt dan ga ik het tzt wel bij ze aankaarten. Maar ( sorry, beetje opportunistisch) als dat tot gevolg heeft dat ze de komende maanden eerst weer even ( part time) thuis komt wonen of toch een eigen kamer zoekt in haar studiestad dan zou dat een mooie bijkomstigheid zijn. Want wsch beter voor haar. Al was het alleen maar omdat ze dan een iets groter wereldje krijgt, en wat gevarieerdere stimuli in haar omgeving.
Zeker! Er is helemaal niks mis met strategisch handelen. Zou ik zeker doen!
Je zou het zelfs expres niet kunnen uitzoeken en het als ernstig vermoeden kunnen droppen. Als ze dan niet de moeite nemen het uit te zoeken, gaat er vanzelf van alles in werking.
MamaE schreef op 03-08-2022 om 22:26:
Het is tegenwoordig makkelijker dan ooit om aan een baantje te komen. Ik vond dat ook spannend vroeger. Maar mijn ouders vonden het niet oké dat ik de hele zomer thuis hing dus ik moest maar zorgen dat ik wat vond. Achteraf heel blij mee geweest en ook goed voor mijn zelfvertrouwen omdat ik daar werd gewaardeerd om wat ik kon en deed én om wie ik was als persoon.
Dat snap ik heus wel mamaE maar dat is niet de kern van wat ik zeg. Ik zeg: er is overduidelijk een belemmering in haarzelf. Als ze aan de gang is, gaat het wel maar nu is ze stilgevallen en komt ze kennelijk niet meer in beweging: ‘de accu is kapot’. Ik vind het heel ADD-erig klinken. Als stimuleren werkt, des te beter. Fijn voor haar en de weg naar boven is gevonden. Maar als de belemmering te groot is en zij eerst nog moet worstelen om de weg omhoog te vinden dan is dat zo. Dan heb ik geen moreel bezwaar tegen het gebruik maken van een collectieve voorziening. Het is zo gemakkelijk om er een oordeel over te hebben. Maar niemand zou in de schoenen van de dochter moeten willen staan. Want je voelt op je klompen aan dat die hartstikke vast zit in haar koppie. Het leven is veel fijner als je gewoon gemakkelijk gemotiveerd en plezierig aan het werk of de studie kunt zijn. Zo benijdenswaardig is het allemaal niet, zo’n uitkering. Ik denk dat de meeste mensen die er een hebben als je diep in hun hart kijkt veel liever iets anders zouden willen, een stimulerender, productiever leven zouden leiden. En ze weten vaak heus wel hoe negatief er over ze wordt gedacht.
Omnik schreef op 03-08-2022 om 23:01:
[..]
Dat snap ik heus wel mamaE maar dat is niet de kern van wat ik zeg. Ik zeg: er is overduidelijk een belemmering in haarzelf. Als ze aan de gang is, gaat het wel maar nu is ze stilgevallen en komt ze kennelijk niet meer in beweging: ‘de accu is kapot’. Ik vind het heel ADD-erig klinken. Als stimuleren werkt, des te beter. Fijn voor haar en de weg naar boven is gevonden. Maar als de belemmering te groot is en zij eerst nog moet worstelen om de weg omhoog te vinden dan is dat zo. Dan heb ik geen moreel bezwaar tegen het gebruik maken van een collectieve voorziening. Het is zo gemakkelijk om er een oordeel over te hebben. Maar niemand zou in de schoenen van de dochter moeten willen staan. Want je voelt op je klompen aan dat die hartstikke vast zit in haar koppie. Het leven is veel fijner als je gewoon gemakkelijk gemotiveerd en plezierig aan het werk of de studie kunt zijn. Zo benijdenswaardig is het allemaal niet, zo’n uitkering. Ik denk dat de meeste mensen die er een hebben als je diep in hun hart kijkt veel liever iets anders zouden willen, een stimulerender, productiever leven zouden leiden. En ze weten vaak heus wel hoe negatief er over ze wordt gedacht.
Ik begrijp die worsteling denk ik beter dan je denkt. Iemand gebruikte op dit forum ooit de term sluimerende belemmeringen. Sommige mensen ervaren drempels bij alles in het leven. Dat snap ik, ik heb dat ook.
Overigens heeft de dochter van ingrid geen uitkering en heeft ze daar ook geen recht op. Het feit dat haar vriend dat recht wel heeft neemt voor haar de noodzaak weg om te gaan werken. Ze maakt zichzelf zo financieel afhankelijk van een ander. En die ander is emotioneel en psychisch afhankelijk van haar. Die situatie is bijzonder kwetsbaar en niet gezond.
MamaE schreef op 03-08-2022 om 23:08:
[..]
Ik begrijp die worsteling denk ik beter dan je denkt. Iemand gebruikte op dit forum ooit de term sluimerende belemmeringen. Sommige mensen ervaren drempels bij alles in het leven. Dat snap ik, ik heb dat ook.
Overigens heeft de dochter van ingrid geen uitkering en heeft ze daar ook geen recht op. Het feit dat haar vriend dat recht wel heeft neemt voor haar de noodzaak weg om te gaan werken. Ze maakt zichzelf zo financieel afhankelijk van een ander. En die ander is emotioneel en psychisch afhankelijk van haar. Die situatie is bijzonder kwetsbaar en niet gezond.
En eigenlijk is t onze schuld. Of, , laat ik het zo zeggen..t pakt anders uit dan we dachten…we hebben dochters toelage vanaf einde tussenjaar ( juni) even op 0 gezet. In overleg met haar. Jaar was best duur. Ze was van mid juni tot begin september vrij. Fijn aan het werk om spaarrekening wat te spekken. Vond ze heel prima. Onze achtergrondgedachte was dat als we haar toelage zouden laten doorlopen er minder stimulans zou zijn een baantje te zoeken, en een groter risico dat ze niet aan t werk zou gaan, maar drie maanden zou gaan zitten gamen bij haar vriend.
Tja. Het is anders gelopen. Geen toelage, maar ook geen baantje. Spaarrekening leeg, en nu teert ze op de zak van haar vriend, met potentiële bijstandsfraude risico..
Ze komt trouwens komend weekend thuis naar t lijkt. Zonder vriend. Gaan we die paar dagen weg plannen. En ik ga eens voorzichtig mijn voelsprieten uitsteken om te checken hoe t met haar gaat en waar ze behoefte aan heeft. Gezelschap / Schop onder kont/ duwtje/ luisterend oor/ gezelligheid / complimenten / lekker eten / iets anders
IngridT schreef op 03-08-2022 om 23:28:
[..]
En eigenlijk is t onze schuld. Of, , laat ik het zo zeggen..t pakt anders uit dan we dachten…we hebben dochters toelage vanaf einde tussenjaar ( juni) even op 0 gezet. In overleg met haar. Jaar was best duur. Ze was van mid juni tot begin september vrij. Fijn aan het werk om spaarrekening wat te spekken. Vond ze heel prima. Onze achtergrondgedachte was dat als we haar toelage zouden laten doorlopen er minder stimulans zou zijn een baantje te zoeken, en een groter risico dat ze niet aan t werk zou gaan, maar drie maanden zou gaan zitten gamen bij haar vriend.
Tja. Het is anders gelopen. Geen toelage, maar ook geen baantje. Spaarrekening leeg, en nu teert ze op de zak van haar vriend, met potentiële bijstandsfraude risico..
Ze komt trouwens komend weekend thuis naar t lijkt. Zonder vriend. Gaan we die paar dagen weg plannen. En ik ga eens voorzichtig mijn voelsprieten uitsteken om te checken hoe t met haar gaat en waar ze behoefte aan heeft. Gezelschap / Schop onder kont/ duwtje/ luisterend oor/ gezelligheid / complimenten / lekker eten / iets anders
Natuurlijk is het niet jullie schuld. Het was een normaal, goed plan. Het is gewoon erg verdrietig om te merken dat je kennelijk niet ‘het normale’ van haar kan verwachten. Ik hoop dat je begrijpt dat ik niet je zorgen bagatelliseer als ik zeg dat ik niet datzelfde oordeel heb over dat ze “op dit moment (kerngezond, alle tijd van de wereld, prima in staat tot werken of studeren) [leeft] van de uitkering van haar vriend. Even heel plat: Van belastinggeld dat ‘ wij’ betalen om mensen die het anders echt niet redden van een bestaansminimum te voorzien…”
MamaE zegt: de situatie is niet gezond. Nee, inderdaad. En juist daarom heb ik dat oordeel niet. Je dochter is namelijk op dit moment niet helemaal gezond. Dat het waarschijnlijk beter was dat ze niet bij vriend was ingetrokken, dat geloof ik heus. Maar het gaat om het idee dat ze onterecht niet werkt en teert op de zak van de belastingbetaler en dat ze zich daarvoor zou moeten schamen. Ik vind gewoon niet dat ze zich daarvoor hoeft te schamen.
Er hoeft niet zoveel aan de hand te zijn mentaal. Zoveel jongeren doen op die leeftijd een half jaar of een jaar niets omdat zij simpel weg niet weten wat zij willen. Vervelen lijkt slecht, maar kan ook weer leiden tot een nieuwe periode met nieuwe ideeën.
IngridT schreef op 03-08-2022 om 22:15:
[..]
Ik wilde reageren op omnik, maar je bent me voor mamaE. Ze kan t inderdaad best. Het doet haar zelfs goed ( ze was vorige zomer echt heel blij en gelukkig toen ze werkte. Ook heel goed voor haar zelfvertrouwen) . Het is ‘alleen’ dat ze t om een of andere reden niet gemakkelijk voor elkaar krijgt om dat baantje te regelen. Etcetera. En zichzelf dan (nu) ook nog in een positie brengt (bij vriend die no passiever is dan zij, en die daarnaast op haar leunt) waardoor dat niet beter wordt, maar erger.
Nogmaals, vraag of ze er hulp bij wil en zo ja, of jij haar mag/kunt helpen.
Pak de draad met haar op waar ze gebleven was in haar persoonlijke ontwikkeling zonder de keuzes in haar woon-/liefdesleven te bespreken. Laat haar in gesprek met jullie tot concrete conclusie komen wat de voordelen van afgelopen jaar waren op het gebied van beslissingen nemen op grote en kleine schaal. Maak het ook niet te groot, alsof het tussenjaar haar in één klap volwassen moest maken en dat de keuzes die zij nu maakt voor de rest van haar leven zijn.
Nee, dit is gewoon een periode waarin ze groeit, met ups and downs en zij is altijd 'on the way' in haar ontwikkeling.
Kans bestaat dat die ontwikkeling sowieso anders dan 'gemiddeld' verloopt, misschien ook ten opzichte van broer of zus? En dat is helemaal oke, maar zij en jullie zitten mogelijk toch met onuitgesproken verwachtingen.
Als zij en jullie accepteren dat zij haar route kiest kun je haar praktische hulp geven op die route. Vraag ofdie coach een aantal gesprekken met haar kan hebben of help haar in contact te omen met studentencoach e.d.
gr Angela
Ingridt, ik kan die post met die vraag van je niet citeren. Ik heb de link die je plaatst niet geopend maar ik zie aan de woorden in de link en het door jou geplaatste citaat waar het probleem zit.
Die tekst gaat over de kostendelersnorm. En de kostendelersnorm is een korting op je uitkering als je een huis deelt met iemand met wie je niet geacht kan worden een gezamenlijke huishouding te vormen. Bijvoorbeeld een volwassen inwonend kind. Een ouder en kind zijn nooit samen een gezamenlijke huishouding in de zin van de Pw (staat meen ik ergens in art 3 Pw). Maar dat inwonende kind leidt wel tot een korting op je uitkering, tenzij dat kind nog geen 21 is of studeert.
Overigens gaat die leeftijdsgrens omhoog naar 27 omdat Den Haag nu ook eindelijk doorheeft dat die regel tot dakloosheid onder jongeren leidt omdat ouders hun kinderen de deur uitzetten. Maar ik dwaal af.
Jouw dochter en haar vriend moeten worden beschouwd als gezamenlijke huishouding, maar dan wel een gezamenlijke huishouding tussen een rechthebbende (vriend) en niet-rechthebbende (dochter) partner.
Kostendelersnorm en gezamenlijke huishouding gaat over 2 verschillende situaties. Ingewikkeld, maar zo zit die wet helaas in elkaar. Hoe dan ook, mijn eerdere posting blijft staan: ze kunnen bij de gemeente misschien nog een beroep doen op een proefperiode (misschien vind je die info op de gemeentewebsite, of anders ff bellen), maar zo niet, dan zal de uitkering van vriend worden verlaagd. Tenzij de samenwoning wordt beeindigd.
En los van eventuele morele oordelen: het is bloedlink om dit zo voort te laten duren. Een telefoontje van een buur is genoeg voor een paar tandenborsteltellers over de vloer, en deze mensen lijken me niet gewiekst genoeg om te zorgen dat ze er ongeschonden uitkomen. Straks worden ze in een verhoor allemaal woorden in de mond gelegd waar ze dan, volkomen confuus, hun handtekening onder zetten, waarna er drie keer zoveel bijstand wordt teruggevorderd dan vriend ooit ten onrechte heeft ontvangen. Het punt is: dit soort dingen gaat vaak lang goed, maar gaan ze mis, dan gaan ze vaak catastrofaal mis.
Temet schreef op 04-08-2022 om 09:02:
Ingridt, ik kan die post met die vraag van je niet citeren. Ik heb de link die je plaatst niet geopend maar ik zie aan de woorden in de link en het door jou geplaatste citaat waar het probleem zit.
Die tekst gaat over de kostendelersnorm. En de kostendelersnorm is een korting op je uitkering als je een huis deelt met iemand met wie je niet geacht kan worden een gezamenlijke huishouding te vormen. Bijvoorbeeld een volwassen inwonend kind. Een ouder en kind zijn nooit samen een gezamenlijke huishouding in de zin van de Pw (staat meen ik ergens in art 3 Pw). Maar dat inwonende kind leidt wel tot een korting op je uitkering, tenzij dat kind nog geen 21 is of studeert.
Overigens gaat die leeftijdsgrens omhoog naar 27 omdat Den Haag nu ook eindelijk doorheeft dat die regel tot dakloosheid onder jongeren leidt omdat ouders hun kinderen de deur uitzetten. Maar ik dwaal af.
Jouw dochter en haar vriend moeten worden beschouwd als gezamenlijke huishouding, maar dan wel een gezamenlijke huishouding tussen een rechthebbende (vriend) en niet-rechthebbende (dochter) partner.
Kostendelersnorm en gezamenlijke huishouding gaat over 2 verschillende situaties. Ingewikkeld, maar zo zit die wet helaas in elkaar. Hoe dan ook, mijn eerdere posting blijft staan: ze kunnen bij de gemeente misschien nog een beroep doen op een proefperiode (misschien vind je die info op de gemeentewebsite, of anders ff bellen), maar zo niet, dan zal de uitkering van vriend worden verlaagd. Tenzij de samenwoning wordt beeindigd.
En los van eventuele morele oordelen: het is bloedlink om dit zo voort te laten duren. Een telefoontje van een buur is genoeg voor een paar tandenborsteltellers over de vloer, en deze mensen lijken me niet gewiekst genoeg om te zorgen dat ze er ongeschonden uitkomen. Straks worden ze in een verhoor allemaal woorden in de mond gelegd waar ze dan, volkomen confuus, hun handtekening onder zetten, waarna er drie keer zoveel bijstand wordt teruggevorderd dan vriend ooit ten onrechte heeft ontvangen. Het punt is: dit soort dingen gaat vaak lang goed, maar gaan ze mis, dan gaan ze vaak catastrofaal mis.
Dan lijkt dit mee het eerste wat komend weekeinde besproken moet worden. De rest is nu even minder belangrijk.
temet en iedereen….wat is dit toch een fijn forum. Ik weet eigenlijk geen andere plek waar je zo laagdrempelig (en soms ongevraagd maar o zo nodig) advies kunt krijgen over de meest uiteenlopende zaken. Ik ben echt niet dom, maar dit uitkeringsverhaal had ik dus zelf uitgeplozen…maar dus niet goed begrepen. Ik zit ook totaal niet in die materie. Dank voor het aan de bel trekken temet!
( en dan geef ik gewoon af en toe een collegetje warmteleer inclusief inductie, of wat advies omtrent wel/ niet overgaan/ afstromen, profielkeuzes of wat dan ook….en zo dragen we allemaal ons steentje bij aan deze ‘community’ )
Temet schreef op 04-08-2022 om 09:02:
En los van eventuele morele oordelen: het is bloedlink om dit zo voort te laten duren. Een telefoontje van een buur is genoeg voor een paar tandenborsteltellers over de vloer, en deze mensen lijken me niet gewiekst genoeg om te zorgen dat ze er ongeschonden uitkomen. Straks worden ze in een verhoor allemaal woorden in de mond gelegd waar ze dan, volkomen confuus, hun handtekening onder zetten, waarna er drie keer zoveel bijstand wordt teruggevorderd dan vriend ooit ten onrechte heeft ontvangen. Het punt is: dit soort dingen gaat vaak lang goed, maar gaan ze mis, dan gaan ze vaak catastrofaal mis.
Dit heb ik dichtbij ook zien gebeuren. Je zwemt zo in een fuik. Ik heb iemand veroordeeld zien worden voor bijstandsfraude om iets (net iets te veel vermogen op zijn naam) waarvan hij echt geen weet had. Dat geloofde de rechter ook nog, er waren mensen die daar geloofwaardig over verklaard hadden en het bleek uit alles, maar het was nou eenmaal de wet. En dan heb je ineens een strafblad en moet je grote bedragen terugbetalen met dikke boetes. Dit zijn mensen die toch al kwetsbaarder zijn dan de gemiddelde burger en die gaan op die manier volkomen onderuit. Heel bizar. Dit is zeker een groot risico dus, als je dochter juridisch medeverantwoordelijk is voor haar vriends onwetendheid.