Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Als er bezwaar zou worden ingesteld tegen een beslissing over terugvordering van uitkering valt in het dossier te zien wat de aanleiding was tot het onderzoek. Dan staat er dus bijvoorbeeld dat er een melding is ontvangen. Is die niet anoniem dan neem ik aan dat de naam van de melder wordt vermeld. Maar goed, dat soort meldingen zijn gewoonlijk dus wel anoniem
ik zou collegeld zelf betalen en de boeken die ze nodig heeft voor haar bestellen. De rest van het geld voor haar op je eigen spaarrekening zetten. Ik zou haar nu geen geld geven. Dat kun je prima uitleggen denk ik.
Ik zou mijn kind en haar partner niet in de problemen willen brengen met zo’n melding. Ik word zelfs wel een beetje moedeloos van de veroordelende toon soms. Dikke kans dat hij het allemaal veel te ingewikkeld vindt. Het is niet handig maar hij wil het probleem waarschijnlijk gewoon niet zien. En dochter ook niet. Die steekt ook haar kop in het zand. Al die complicaties willen ze niet, kunnen ze misschien ook wel niet goed aan. Hij doet aan wishful thinking; het zal allemaal wel meevallen. Hij denkt niet juridisch: ‘Ze staat niet eens ingeschreven! Ze heeft geen inkomen! Hoe kan dat een probleem zijn?’ Zij wil daar gewoon in meegaan, anders wordt het moeilijk, weet ze niet meer wat ze moet doen. Dat kun je naïef vinden, dom, zelfs moreel verwerpelijk. Maar ik kan er toch nauwelijks een groot, boos fraudeplan in ontdekken. En liegen? Het lijkt me meer klungelen en er een zooitje van maken. Ik vind het niet eerlijk om dit helemaal in zijn schoenen te schuiven. Zij zou zelf ook informatie kunnen inwinnen.
Ik zie twee kwetsbare mensen die het lastig hebben om hun plek te vinden in de samenleving. Die het allemaal niet goed weten, wat ze moeten doen, hoe ze aan verwachtingen moeten voldoen, hoe ze zaken moeten regelen. En dat betekent niet dat het allemaal maar oké is. Maar ik heb eigenlijk wel met ze te doen. Het lijkt heel vanzelfsprekend dat het allemaal maar begrepen en geregeld moet worden maar zo vanzelfsprekend is dat niet als je een beperking als ADD of ASS hebt. We weten niet of hij zoiets heeft maar de dochter heeft waarschijnlijk wel iets in die richting en het zou zomaar kunnen, ook gezien de stagnatie van zijn ontwikkeling, dat er bij hem ook iets speelt. Het is heel gemakkelijk om te zeggen: ‘Mensen moeten hun verantwoordelijkheid dragen. Zo ingewikkeld is het niet.’ Maar zo ingewikkeld is het nou eenmaal wel. Al die formulieren, bureaucratie, voorwaarden, hele lappen tekst, moeilijk taalgebruik, juridisch (abstract) denken ipv praktisch en feitelijk, het is echt niet gemakkelijk. Ik ben hoog opgeleid met ADD en ik wil al geregeld mijn hoofd onder mijn kussen stoppen en laat ook geregeld dingen eigenlijk te lang liggen omdat ik er hoofdpijn van krijg. Ik ben inmiddels zo volwassen dat ik het net op tijd doe. Maar dat is niet altijd zo geweest.
Ik denk dat ze gewoon samen proberen te overleven. Je dochter wil kennelijk echt niet naar huis terug. Anders zou ze niet zo meedraaien in dit verhaal. Ik zou het ze op dit moment niet nog moeilijker maken maar ze even wat tijd geven om erover na te denken hoe nu verder. Het is gemakkelijk om deze mensen stuk te laten lopen want ze bieden er ruim de gelegenheid voor. Maar ik zou dat toch niet willen doen. Nogmaals: het zijn geen grote fraudeurs die naast een gigantisch zwart inkomen ook nog even een bijstandsuitkering binnenharken. Ze leven met z’n tweeën van een bijstandsuitkering voor een persoon. Tegen de regels. Maar toch, beslist geen goudmijn. Ik vind het belangrijk om het in dat perspectief te blijven zien.
Ik snap best dat de materie behoorlijk ingewikkeld is, zeker als je daar niet in thuis bent. Maar regels en wetten gelden voor iedereen, ook als je ASS of ADD of iets dergelijks hebt. Dat je je moet inschrijven op het adres waar je woont bijvoorbeeld. Ik zie geen enkele reden waarom dat niet zou gelden voor mensen met een diagnose.
Het was geen moedwillige opzet, maar dat wordt het wel als ze in hun eigen waarheid blijven geloven. Dat je niet alle regels begrijpt, dat kan ik me voorstellen. Maar als iemand dat dan uitzoekt en het gespecificeerd naar jouw situatie kant en klaar voorlegt, dan is het geen kwestie meer van niet begrijpen maar van niet willen zien en kiezen voor de makkelijkste weg van de huidige illegale constructie.
Het is duidelijk dat de druk die op haar gelegd is te groot is. Ze houdt het contact af, ze wil rust. Ze voelt de oordelen. Ik zou daar enorm voorzichtig mee zijn. Niet alleen gaat juliie band eraan onderdoor, maar ook wordt de drempel hoog om bij jullie aan te kloppen voor hulp of om weer thuis te komen wonen. Teveel druk en een te vol hoofd zorgt er straks voor de ze de intro niet gaat doen. Wat de drempel weer verhoogt om naar college te gaan, etc.
Daarom zou ik alles wel in natura geven: collegegeld, boeken, maar geen geld. Misschien een klein extraatje voor de intro, want daar heb je ook geld voor nodig. Maar verder geen structurele bijdrage, want dat kan haar in de problemen brengen.
Ik zei laatst ‘fijn forum’. Maar soms is t ook lastig. Al die verschillende meningen. Invalshoeken. Natuurlijk zie ik dat ze struggelt / ze struggelen. Dat ze het vast niet expres doet/doen Dat ze t zelf ook liever anders zou(den) zien. En dat ze hun eigen fouten mag/mogen ( moeten!) maken. En ik zwalk heen en weer tussen begrip hebben en ( toch idd ook af en toe) stoom uit mijn oren.
Want al heeft ze misschien idd wel ADD…ze heeft ook een goed stel hersens. En ( zoals iemand schreef) er zijn wel grenzen. De regels en wetten gelden ook voor jou. En dat willens en wetens negeren….tja, daar heb ik wel moeite mee.
enfin, update. Ik heb dochter gisteravond terug geappt. Verteld dat we haar/ hun geen stress willen bezorgen, maar juist willen helpen stress te verminderen. En dat wegkijken op korte termijn misschien lijkt te helpen, maar op lange termijn alleen maar meer problemen gaat opleveren. Heb verteld dat ik ( zonder hun namen te noemen)info heb ingewonnen bij de sociale dienst, en nog een keer uitgespeld ( inclusief euro’s per maand) wat voor risico ze nu lopen. En dat, als ze daar blijft het van het grootste belang is dat vriend NU actie onderneemt. Hun samenwonen doorgeeft, dat zij zich daar inschrijft en dat ze dan natuurlijk ook de financiële consequenties moeten accepteren. Ze zei dat vriend meelas en dat ze het begrepen en ‘zsm’ zouden gaan regelen. Dat is mooi, en ik hoop dat ze de financiële gevolgen soort van overzien, en dat het ook gebeurt. Misschien maar af en toe checken?
voor nu laten we haar maar even. Ik voel dat heus ook hoor. Dat t teveel is voor haar, en de druk te hoog. Maar jemig. We hadden toch echt weinig keus vind ik. Dit MOEST simpelweg besproken. Maar ik sta hier ook dubbel in hoor. Tuurlijk, het overkomt haar, maar het zijn allemaal keuzes die ze zelf maakt. Zo snel bij hem intrekken terwijl ze geen inkomen heeft. Dat is niet iets wat haar is overkomen, dat is iets waar ze zelf bewust voor heeft gekozen. ( en als dat niet zo is, en ze dit vooral heeft gedaan omdat hij het wil….dan is dat ook iets voor haar om eens over na te denken)
En dan nog over geld. Lastig hoor. ’haar iets toestoppen voor de introductieweek’. Gedaan. Man heeft zondag, toen ze een ticket kocht, onder het mom van ‘ zijn eigenlijk studiekosten’ de kosten voor intro week onmiddellijk aan haar overgemaakt. Met wat extra erbij. Maar ik zag aan haar banksaldo dat dat geld alweer verdwenen is. Vermoed achterstallig levensonderhoud dat hij heeft voorgeschoten.
Weet ook niet zo goed wat we straks moeten met haar studietoelage? Ze kan niet zo heel veel aan qua verantwoordelijkheid denk ik. En op afstand is het lastig om guidance te geven. Collegegeld en boeken betaalden we sowieso aan al onze kinderen. Niet als onderdeel van een toelage, maar gewoon, rekening indienen en vergoeden.
Mn grootste zorg is dat ze msch wel gaat lenen. Heb ik wel eens eerder gezegd denk ik. We hebben de mogelijkheid ( en dat ook gedaan met de andere kroost) onze kinderen schuldenvrij te laten studeren. Ook als ze op kamers moeten of willen. Altijd wel met een beperkte ( en qua studiedruk haalbare) bijbaan. Dat gunnen we dochter ook. Maar mijn zorgen: kan ze ueberhaupt een bijbaantje aan ? Tijdens de studie? En als dat niet zo is…verhogen we haar toelage? Punt is: ze is niet uitwonend omdat ze zo ver van ouderlijk huis studeert. T is vlakbij. En ze woont ook nog eens niet ‘op kamers’ in haar studentenstad, maar bij vriend, in ander dorp, ongeveer even ver van studieplek als wanneer ze bij ons woonde. Het voelt wel erg ‘royaal’ om haar in die omstandigheden een euro of 200 meer per maand toe te stoppen dan haar broers.
alternatief is lenen. Stukje erbij. Of alles. Maar zitten ook haken en ogen aan. Zij ziet het als gratis geld denk ik. En heel veel ook nog. En ben bang dat vriend er net zo in staat. Iedere maand via duo de kans om de bankrekening even weer te saneren.
Maar goed. Dat is een volgend gesprek.( en wees gerust: wat ik hier bij elkaar filosofeer is voor mijn eigen ideevorming. Dat stort ik niet allemaal over m’n dochter uit)
Ingridt, ik herken je gevoel helemaal. Dat heen en weer slingeren tussen begrip, meevoelen, de behoefte om in te grijpen/bij te sturen, denken dat het juist goed is ze hun eigen fouten te laten maken. Zoals ik al zei ligt bij mij de grens bij moedwillig problemen opzoeken waarvan de consequenties op het bordje van een ander komen te liggen. Maar terwijl ik dit type denk ik, zoon en vriendin hebben net een tweede kat genomen (zielig geval dat anders in het asiel terecht was gekomen) maar kunnen eventuele dierenartskosten niet betalen. Dat doe ik dus, want ik wil niet dat de katten de dupe worden van hun financiële situatie. Is denk ik niet heel erg anders, behalve dan dat die katten er ook niets aan kunnen doen. Food for thought...
Maar wat ik eigenlijk wou zeggen: is die studie wel echt een reële optie in deze situatie? Als je heel eerlijk kijkt naar haar en hoe ze nu is? Als het uitzoeken van de consequenties van samenwonen al teveel stress oplevert? Ik denk het eigenlijk niet. En is het dan niet verstandiger haar nog een jaartje 'uit te laten rijpen' voor ze daaraan begint?
Zoon wilde eigenlijk ook in september weer gaan starten met een HBO-opleiding, maar heeft zelf bedacht dat hij/ze daar nog niet aan toe is/zijn. Hij heeft nu een autismecoach via de WMO, die ze (want ja, ze runnen samen een huishouden, dat doet hij niet alleen) begeleidt bij het structureren van hun huishouden, en die helpt ze samen zo stabiel te worden dat een studie erbij gaat lukken. Daar hebben ze nu dus een jaar voor. Vriendin wil nog 2 jaar werken, en als het bij zoon allemaal goed loopt wil zij na een jaar ook weer naar school. Ik ben enorm trots op ze dat ze er van tevoren zo goed over nagedacht hebben, dat ze hun eigen zwakke plekken zo goed kennen en dat ze er nu samen hard aan werken om hun life-skills naar een zodanig niveau te krijgen dat ze er een studie bij kunnen handelen! En al duurt het nog een jaar of nog langer, het belangrijkste vind ik dat ze voor zichzelf kunnen zorgen en dat ze stabiel genoeg worden om weer tot leren te kunnen komen.
MamaE schreef op 09-08-2022 om 00:08:
Ik snap best dat de materie behoorlijk ingewikkeld is, zeker als je daar niet in thuis bent. Maar regels en wetten gelden voor iedereen, ook als je ASS of ADD of iets dergelijks hebt. Dat je je moet inschrijven op het adres waar je woont bijvoorbeeld. Ik zie geen enkele reden waarom dat niet zou gelden voor mensen met een diagnose.
Het was geen moedwillige opzet, maar dat wordt het wel als ze in hun eigen waarheid blijven geloven. Dat je niet alle regels begrijpt, dat kan ik me voorstellen. Maar als iemand dat dan uitzoekt en het gespecificeerd naar jouw situatie kant en klaar voorlegt, dan is het geen kwestie meer van niet begrijpen maar van niet willen zien en kiezen voor de makkelijkste weg van de huidige illegale constructie.
Ik zeg niet dat de regels niet voor deze mensen zouden gelden. Maar niet alle regels wegen in alle situaties even zwaar. Pick your battles geldt ook hier. Ik zou niet weten waarom je dure handhavingscapaciteit zou moeten zetten op een uitkeringstrekker die zijn schamele uitkering deelt met een kostganger zonder inkomen. Dat sop lijkt me echt de kool niet waard.
En tegelijkertijd denk ik dat het inmiddels steeds duidelijker wordt dat ingewikkelde regels en wetten mensen enorm in de problemen kunnen brengen. De wereld wordt alsmaar gecompliceerder. Mensen die niet zo goed kunnen lezen, met een lage opleiding, met een beperking, met veel stress, die houden dat allemaal niet meer bij. Je kunt wel zeggen: wetten moeten voor iedereen gelden. Maar dan moet je er ook voor zorgen dat iedereen die wetten enigszins kan begrijpen of dat er hulp is voor mensen die dat niet goed kunnen. En dan zonder die mensen als sneue kneuzen weg te zetten, wat onbedoeld vaak gebeurt. Wij zijn gewend onze leefwereld in hoge mate te controleren, te organiseren. En dat wordt steeds meer en steeds ingewikkelder omdat ieder proces wat je organiseert weer andere problemen blootlegt. Het zul dus niet gauw stoppen. Maar dat wordt steeds minder inzichtelijk, overigens ook voor ambtenaren en politici. Achter het cliché dat er ‘integraal gewerkt moet worden’ bijvoorbeeld gaat een werkelijkheid schuil waarin het ene en het andere beleid elkaar teniet doen, bijten, totaal iets anders bereiken, schade toebrengen etc.
De wet- en regelgeving is vaak zo abstract dat mensen het gewoon niet vatten. De ervaren werkelijkheid waarin mensen leven, sluit er gewoon niet bij aan. Als een gemeente een 30km zone wil aanleggen, moet die weg aan heel veel fysieke eisen voldoen. Want mensen moeten snappen, voelen, ervaren dat ze op die weg 30km moeten rijden. En dus moet die weg versmald worden, moeten er plantenbakken midden op de weg worden gezet, etcetera. En als de gemeente toch zonder die maatregelen een bordje 30 neerzet, zal de rechter verkeersboetes ongedaan maken. Voor verkeersdeelnemers wordt dat kennelijk heel goed gesnapt. Maar mensen die toch al in een kwetsbare, afhankelijke positie zitten en grote financiële risico’s lopen moeten het maar uitzoeken en snappen en ze moeten maar direct luisteren als iemand het ze ‘uitlegt’.
Deze twee mensen leiden nu, zo goed en zo kwaad als dat gaat, samen een leven. Je kunt er van alles van vinden en dat is grotendeels terecht. Maar deze jonge vrouw weet heus wel dat haar ouders en siblings haar een probleemgeval vinden. Als ze zichzelf door hun ogen bekijkt, ziet ze iemand die de verwachtingen niet kan waarmaken en allemaal verkeerde keuzes maakt. En dat is deels ook nog het geval. In deze samenleving, in deze cultuur. Maar dat betekent nog niet dat die confrontatie te verdragen is. Haar vriend is waarschijnlijk een van de weinige mensen die haar gewoon goed vindt, in wiens ogen ze niet steeds haar falen weerspiegeld ziet. Ik vind het ergens heel erg logisch dat ze niet naar huis wil. Dat betekent helemaal niet dat IngridT en familie het verkeerd doen, echt helemaal niet. Maar het verschil tussen ‘het normale’ wat van haar verwacht wordt, wat haar hele jeugd van haar verwacht is, wat haar siblings ook vanzelfsprekend vinden, en waar ze nu is, is gewoon te groot. Zij is (in ieder geval op dit moment) niet in staat tot dat normale. En je kunt hard en rationeel zijn en zeggen: jammer dan, beperking of niet, je moet mee! Maar die druk is te hoog. De dwang om normaal te zijn terwijl je dat niet bent, kan uitputtend zijn, mamaE. Het getuigt op een bepaalde manier juist ook van eigenwaarde en gezondheid om je te verzetten tegen die druk en je ervan te willen losmaken.
Ik ga met Pief mee: de timing van deze stress is beroerd voor haar, gezien die introductie volgende week en de start van het collegejaar. Ik zou dit voor nu laten rusten en zo behoedzaam mogelijk met financiën om springen zodat je niet bijdraagt aan extra risico’s. En ik zou haar wel de tips van Temet en Flanagan geven. En dan zou ik duimen.
Jonagold. Ze heeft een gymnasium diploma. Het is een van de meest eenvoudige hbo studies die er bestaat. Ze geeft aan er heel veel zin in te hebben. Ze heeft t zelf uitgezocht. In die zin zijn de voortekenen goed.
Nu opperen dat ze dat msch nu beter niet kan doen is een klap in haar gezicht denk ik. Tegelijkertijd denk ik dat je gelijk hebt: het wordt pittig. Vooral qua organisatie en overzicht. Ik denk dat de kans dat ze het wel gaat redden veeeel groter zou zijn als ze eerst even thuis was komen wonen ( geen stress van koken, boodschappen, administratie, zelfs geen bijbaan nodig) en zelfs als ze op kamers was gegaan in haar studiestad ( minder reistijd, mensen om zich heen die ook studeren, t zelfde doen, waar ze zich aan kan spiegelen of optrekken) .
Maar dit is haar keuze. We hebben er (echt in een hele rustige setting) over gesproken. De verschillende opties. De voor en nadelen.
Ik denk dat we het maar moeten laten gebeuren. Ze voelt alle bijsturen op haar keuzes als druk. En eigen keuzes maken, staan voor wat ze zelf wil, das nou precies waar haar tussenjaar over ging.
ik hoop dat haar tussenjaar coach binnenkort vsn zich laat horen. En in de zijlijn een rol wil spelen …l
IngridT schreef op 08-08-2022 om 21:16:
[..]
Ik bedoel dat, mocht een buurman een melding hebben gedaan over hun bijstands/ samenwoon gedoe, zij en vriend dan waarschijnlijk dus ook denken te weten dat wij ( ouders) daar achter zitten. Dus dan maar hopen dat dat niet gebeurd is. Een klikkende buurman.
Waarom zou een buurman een melding doen? Die weet toch helemaal niet hoeveel uitkering ze ontvangen en of het netjes is geregeld? Ik kan mij niet voorstellen dat vriend-van-dochter dat met een buurman bespreekt.
Omnik schreef op 08-08-2022 om 23:54:
Ik zie twee kwetsbare mensen die het lastig hebben om hun plek te vinden in de samenleving. Die het allemaal niet goed weten, wat ze moeten doen, hoe ze aan verwachtingen moeten voldoen, hoe ze zaken moeten regelen. En dat betekent niet dat het allemaal maar oké is.
Ik zie twee mensen die in deze tijd van enorm veel vacatures op de bank zitten en hun hand ophouden. Hoezo weten ze niet hoe ze aan verwachtingen moeten voldoen? Ze zijn prima in staat om een uitkering te krijgen en dat geld uit te geven maar werken is te moeilijk?
IngridT schreef op 09-08-2022 om 11:27:
Jonagold. Ze heeft een gymnasium diploma. Het is een van de meest eenvoudige hbo studies die er bestaat. Ze geeft aan er heel veel zin in te hebben. Ze heeft t zelf uitgezocht. In die zin zijn de voortekenen goed.
Nu opperen dat ze dat msch nu beter niet kan doen is een klap in haar gezicht denk ik. Tegelijkertijd denk ik dat je gelijk hebt: het wordt pittig. Vooral qua organisatie en overzicht. Ik denk dat de kans dat ze het wel gaat redden veeeel groter zou zijn als ze eerst even thuis was komen wonen ( geen stress van koken, boodschappen, administratie, zelfs geen bijbaan nodig) en zelfs als ze op kamers was gegaan in haar studiestad ( minder reistijd, mensen om zich heen die ook studeren, t zelfde doen, waar ze zich aan kan spiegelen of optrekken) .
Maar dit is haar keuze. We hebben er (echt in een hele rustige setting) over gesproken. De verschillende opties. De voor en nadelen.
Ik denk dat we het maar moeten laten gebeuren. Ze voelt alle bijsturen op haar keuzes als druk. En eigen keuzes maken, staan voor wat ze zelf wil, das nou precies waar haar tussenjaar over ging.
ik hoop dat haar tussenjaar coach binnenkort vsn zich laat horen. En in de zijlijn een rol wil spelen …l
Dat snap ik, dat je dat niet wil opperen tegen haar, dat is zeker een klap in haar gezicht. Dat was ook niet waarom ik het schreef. Maar om aan verwachtingsmanagement bij jou te doen 
. En hier hetzelfde natuurlijk: als zoon hier nog woonde had hij aan alle kanten ondersteuning gehad en geen/weinig verantwoordelijkheden en had hij zich op zijn studie kunnen concentreren. Voor hem hoefde dat hele samenwonen ook (nog) niet, maar vriendin wil en kan niet alleen zijn. Dus is hij bij haar op haar kamertje gaan zitten, vanaf dag 1. Wat ons betreft zeer onwenselijk voor hem, maar ja, wat doe je eraan? Het is inderdaad zijn keuze. En hij groeit wel degelijk natuurlijk. In zelfkennis, in levenswijsheid, in zelfstandigheid. En een studie past daar voor nu niet bij. Het is niet anders. We kunnen ze ook niet voor alle fouten en pijn behoeden. Dat is ook niet de bedoeling natuurlijk, zonder moeilijkheden en tegenslag kun je ook lastig groeien. Maar ik hoop dat je dochter de moed niet verliest als de studie toch niet zou lukken. Dat de studie niet lukt betekent niet dat ze als persoon niet gelukt is. Het is van groot belang dat ze dat uit elkaar houdt.
Verder helemaal eens met de post van Omnik. Het leven is voor kinderen als de onze gewoon ontzettend ingewikkeld. Ze zijn eigenlijk langer van hun ouders afhankelijk, maar het zijn natuurlijk verder wel gewone pubers die zich los willen maken van hun ouders. Dat botst. En inderdaad, ze lopen hun hele leven al op hun tenen, zien om zich heen mensen die het allemaal 'gewoon' doen, waar zij zulke problemen mee hebben. Op een dag is de rek eruit... Zoon liep vast op zijn 16e, is toen een tijdje opgeveerd op het speciaal onderwijs maar weer gigantisch onderuit gegaan op het HBO (door de combi met corona en ook nog samenwonen). Hij is nu weer aan het opkrabbelen, maar het heeft er wel ingehakt, op zijn leeftijd al 2 keer vastgelopen zijn... Ik zie wel dat hij nu echt wat stabieler aan het worden is. En dat hij af en toe ook trots op zichzelf kan zijn. Geldt ook voor zijn meisje. Het zijn hele prettige mensen aan het worden.
Ik hoop voor je dochter dat ze deze periode van zichzelf opnieuw uitvinden doorkomt zonder al teveel kleerscheuren. Ze boft met jullie als ouders, met veel liefde en geduld en als het nodig is de financiële middelen om haar weer op de been te helpen als dat nodig zou zijn.
Thomass schreef op 09-08-2022 om 11:29:
[..]
Ik zie twee mensen die in deze tijd van enorm veel vacatures op de bank zitten en hun hand ophouden. Hoezo weten ze niet hoe ze aan verwachtingen moeten voldoen? Ze zijn prima in staat om een uitkering te krijgen en dat geld uit te geven maar werken is te moeilijk?
Ingrid, niet reageren op dit soort berichten. Laat van je afglijden...
Thomass, wees blij dat je er zo in kunt staan. Dat betekent dat jouw kinderen in ieder geval niet de moeilijkheden hebben van de mijne. Knijp in je handjes en tel je zegeningen zou ik zeggen.
IngridT schreef op 09-08-2022 om 11:27:
Jonagold. Ze heeft een gymnasium diploma. Het is een van de meest eenvoudige hbo studies die er bestaat. Ze geeft aan er heel veel zin in te hebben. Ze heeft t zelf uitgezocht. In die zin zijn de voortekenen goed.
Nu opperen dat ze dat msch nu beter niet kan doen is een klap in haar gezicht denk ik. Tegelijkertijd denk ik dat je gelijk hebt: het wordt pittig. Vooral qua organisatie en overzicht. Ik denk dat de kans dat ze het wel gaat redden veeeel groter zou zijn als ze eerst even thuis was komen wonen ( geen stress van koken, boodschappen, administratie, zelfs geen bijbaan nodig) en zelfs als ze op kamers was gegaan in haar studiestad ( minder reistijd, mensen om zich heen die ook studeren, t zelfde doen, waar ze zich aan kan spiegelen of optrekken) .
Maar dit is haar keuze. We hebben er (echt in een hele rustige setting) over gesproken. De verschillende opties. De voor en nadelen.
Ik denk dat we het maar moeten laten gebeuren. Ze voelt alle bijsturen op haar keuzes als druk. En eigen keuzes maken, staan voor wat ze zelf wil, das nou precies waar haar tussenjaar over ging.
ik hoop dat haar tussenjaar coach binnenkort vsn zich laat horen. En in de zijlijn een rol wil spelen …l
Cognitief is het probleem niet. Het probleem is het gevoel hebben dat je het kan. Inschrijving voor de intro is goed. Maar er naartoe gaan is weer een drempel op zich. Heeft ze een kennis / vriendin waarmee ze samen kan gaan? Als die haar zou vragen om samen af te spreken daar, of een stukje samen te reizen dan helpt dat enorm. Dat is het stapje waar het nu om gaat. Want de intro vergroot ook de kans dat ze naar college gaat en andere mensen leert kennen. Studie is nu echt bijzaak. Waarschijnlijk haalt ze die nu niet, maar dat is totaal niet belangrijk. Dat ze stapjes zet, dat is belangrijk.
Zolang ze bij die loser zit zou ik geen cent meer geven. Ja, alleen in natura voor haar opleiding, maar niet via haar bankrekening. Schokkend dat ze nog steeds liever bij hem zit dan gewoon thuis waar ze geen kosten heeft en kan sparen tijdens haar studie.