Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
IngridT schreef op 09-08-2022 om 12:43:
[..]
En dat is het rare Jonagold. En iedereen. Ze hoefde helemaal niet op haar tenen te lopen. Ze vond het fantastisch. KREEG er energie van . En zelfvertrouwen. Zat vol verhalen. Genoot. Vanaf dag 1. Ging er fluitend heen. De enige drempel om het te laten gebeuren lijkt het zetten van stap 1.
Dat maakt het ook zo dubbel. En dat maakt ook dat er in mijn hoofd regelmatig wat minder compassievolle geduldige gedachten rondgaan. Richting Thomas. Redbulletje. Gewoon bij haar nekvel grijpen. Zorgen dat ze over 2 dagen aan t werk is. Weer blij wordt. En vanaf daar verder kan. En op dezelfde manier zou ik haar liever vandaag dan morgen uit t appartement van haar vriend wegplukken. Al snap ik heus dat dat ook grote nadelen heeft. Zie laatste post van omnik. .
En toch... Zoon deed het goed op zijn zaterdagbaantje. Toen hij stopte met zijn studie mocht hij er vast komen werken. Maar het werd wel ander werk, verkoop. Hij deed dat goed, hartstikke goed! Kreeg er energie van, groeide van de complimenten en de provisie, helemaal leuk. Maar een maand verder ontstonden de eerste scheurtjes. Na verloop van tijd was hij op als hij thuis kwam. Hij snapte er niks van. Maar als je er even over nadenkt is het best logisch. Want verkopen is gewoon verdomd lastig voor iemand met autisme. Maar die eerste maand liep hij op adrenaline. Was hartstikke trots op zichzelf en dat gaf energie. Maar uiteindelijk gaat dat nieuwe eraf. En dan steken ADD en ASS de kop op en wordt het vechten en kost het energie ipv dat het energie geeft. Hij heeft het nog een jaar volgehouden, maar heeft nu sinds 2 weken een nieuwe baan. Eentje waarbij hij in zijn uppie werkt. En hij vindt het heerlijk.
Zoiets zou ook bij je dochter kunnen spelen. Dat ze ervaren heeft wat ze verwachtte te ervaren. Dat ze zo graag aan het ideaalbeeld (van haarzelf, van jullie) wilde voldoen dat ze het ook echt zo voelde. Maar dat het deep down niet was wat ze aan kan.
Maar voor hetzelfde geld zit ik er compleet naast hoor, en heeft ze inderdaad een schop onder haar kont nodig. Dat is een van de lastigste dingen, inschatten wat het beste is om te doen. Zoals onze systeemtherapeut ooit zei, soms zie je een luie puber, en soms zie je een overspannen depressieve knul. Kan er aan de buitenkant precies hetzelfde uitzien, maar de aanpak moet wel radicaal anders zijn. Het punt is dat je het verschil vaak pas ziet als je die schop uitdeelt. Was dat wat er nodig was, dan komen ze in actie. Was dat juist niet de goede aanpak, dan help je ze nog verder in de shit... Ga er maar aanstaan als ouder...
Voor jou en voor je dochter een hele dikke knuffel! Want linksom of rechtsom, het is heel moeilijk om je kind zo te zien worstelen.
Pief schreef op 09-08-2022 om 12:54:
[..]
Maar dat zie je toch helemaal niet?
Jawel, want IngridT mag meekijken met haar bankrekening. Tenzij dochter een andere rekening opent, maar ik denk dat IngridT dan al snel doorheeft dat de huidige rekening niet meer gebruikt wordt.
IngridT schreef op 09-08-2022 om 12:52:
[..]
Het is in principe wel te voorkomen. Door een toelage van ons te te koppelen aan een ‘leenverbod ‘. Dat hebben we ook met de andere kinderen zo gedaan, al was het nooit nodig dat expliciet te melden of controleren.
Dan zou ik dat doen.
Al dan niet voor een jaar en dan verder kijken. En eerlijk is eerlijk, eten moet ze toch dus die kosten had je anders ook gehad.
Jonagold schreef op 09-08-2022 om 13:04:
[..]
Maar voor hetzelfde geld zit ik er compleet naast hoor, en heeft ze inderdaad een schop onder haar kont nodig. Dat is een van de lastigste dingen, inschatten wat het beste is om te doen.
Ik zou willen dat ze daar van die teststaafjes voor verkochten! Even erover heen plassen of een wattenstaafje door de mond en dan als ouder weten waar je aan toe bent: belastbaar of niet? Dat zou enorm helpen!
Omnik schreef op 09-08-2022 om 13:07:
[..]
Ik zou willen dat ze daar van die teststaafjes voor verkochten! Even erover heen plassen of een wattenstaafje door de mond en dan als ouder weten waar je aan toe bent: belastbaar of niet? Dat zou enorm helpen!
Maar dat weet je toch eigenlijk wel? Ik hoef maar terug te kijken naar jongere jaren, om te zien dat zoon verre van een passieve, ietwat sombere jongen is die zijn bed niet uit kan komen. Hij is juist van zichzelf heel energiek en vrolijk. Dat sombere komt omdat het hem gewoon niet lukte om stappen te zetten. Door twee jaar thuis door corona in combinatie met zijn diagnose.
De dochter van IngridT wil ook graag een actieve, sociale, studerende jonge vrouw zijn. En hoe meer mislukkingen en hoe meer druk, hoe kutter dat voelt en hoe minder ze uit haar schuilplaats komt.
Pief schreef op 09-08-2022 om 13:15:
[..]
Maar dat weet je toch eigenlijk wel? Ik hoef maar terug te kijken naar jongere jaren, om te zien dat zoon verre van een passieve, ietwat sombere jongen is die zijn bed niet uit kan komen. Hij is juist van zichzelf heel energiek en vrolijk. Dat sombere komt omdat het hem gewoon niet lukte om stappen te zetten. Door twee jaar thuis door corona in combinatie met zijn diagnose.
De dochter van IngridT wil ook graag een actieve, sociale, studerende jonge vrouw zijn. En hoe meer mislukkingen en hoe meer druk, hoe kutter dat voelt en hoe minder ze uit haar schuilplaats komt.
Nou, dat is een andere situatie dan bij ons hoor Pief. Zoon is nu niet heel anders dan voorheen, hij had altijd al moeite met veel dingen en was altijd graag op zichzelf. De twee situaties dat hij opvallend positief was waren toen hij een keer was blijven zitten en bij die baan wat ik net beschreef. Nu zie ik dat dat een patroon is, en dat het niet wil zeggen dat hij ook echt op zijn plek is. Maar het niet tot actie kunnen komen was er ook al voor de depressie en overspannenheid. Daarom was het voor ons zo lastig peilen vaak wat er achter stak en wat de goede aanpak was. En dat is nog steeds zo. Soms werkt duwen, soms werkt trekken, soms werkt niets doen. En soms werkt er niks. Alleen is het helaas niet zo dat je de aanpak nog kunt aanpassen als hij niet blijkt te werken. Het is een inschatting vooraf, zonder garantie op een goede afloop.
Pief schreef op 09-08-2022 om 13:15:
[..]
Maar dat weet je toch eigenlijk wel? Ik hoef maar terug te kijken naar jongere jaren, om te zien dat zoon verre van een passieve, ietwat sombere jongen is die zijn bed niet uit kan komen. Hij is juist van zichzelf heel energiek en vrolijk. Dat sombere komt omdat het hem gewoon niet lukte om stappen te zetten. Door twee jaar thuis door corona in combinatie met zijn diagnose.
De dochter van IngridT wil ook graag een actieve, sociale, studerende jonge vrouw zijn. En hoe meer mislukkingen en hoe meer druk, hoe kutter dat voelt en hoe minder ze uit haar schuilplaats komt.
Maar als ik TS begrijp heeft ze vorig jaar juist een heerlijk jaar gehad waarin ze zonder druk vooral voor zichzelf kon achterhalen wat ze wilde. Waarom kiest ze nu dan opeens voor zo'n soort van zelfgekozen isolement? Ik denk dat ze wel bang is voor komend jaar om alsnog te mislukken, maar misschien zou ze gewoon nog een keer zo'n tussenjaar kunnen doen. Misschien is deze stap nog te groot? Bespreek nog eens met haar waarom het vorig jaar zo leuk was en het ook zo goed ging en waarom ze de plannen die ze had gemaakt nu niet meer nastreeft.
Hier thuis 3 adolescenten in huis en op kamers en alledrie hebben ze moeite gehad met deze stap en vooral als het niet gaat zoals ze hadden gehoopt. Ik vind het als ouder de moeilijkste tijd. Je ziet ze worstelen en je staat aan de kant, maar pas als het echt helemaal mis gaat mag jij ze weer oprapen (wat je natuurlijk met liefde doet).
Het leven voor deze studenten is gewoon zoveel lastiger dan voor ons was. Falen mag eigenlijk niet, je moet een gave studie doen, een leuke vriendenclub hebben en de studie moet vervolgens ook nog als een treintje lopen, waarbij de druk van het eerste jaar om de P te halen ook nog eens mega hoog is. En natuurlijk speelde Covid ook en rol in.
IngridT schreef op 09-08-2022 om 12:52:
[..]
Het is in principe wel te voorkomen. Door een toelage van ons te te koppelen aan een ‘leenverbod ‘. Dat hebben we ook met de andere kinderen zo gedaan, al was het nooit nodig dat expliciet te melden of controleren.
Ze is volwassen dus ze kan dat gewoon zelf regelen zonder dat jullie het doorhebben, eventueel zelfs een andere bankrekening gebruiken. Niet dat ze dat perse gaat doen maar het is wel verleidelijk, zeker als die vent een beetje gaat zitten te pushen want extra geld zal hij misschien ook wel zien zitten.
Ik zou dat lenen ook niet zo erg vinden maar het vervelender vinden als het nu allebei is en dat geld zo dan straks weg is en ze dan een flinke schuld heeft maar waar ze ook helemaal geen profijt van heeft gehad (niet geleend voor een master in het buitenland, om een interessante stage te bekostigen en zelfs misschien geen diploma, alleen het geld verspeeld aan gamen en eten.) Dan is het prettig als jullie nog wat geld voor haar achter de hand hebben om haar met die schuld te helpen.
En als je weet dat ze 'illegaal' samenwonen dan zou ik het sowieso wel lastig vinden om haar een bijdrage te geven omdat je dan ook helpt de situatie in stand te helpen. Je kan de bijdrage natuurlijk ook afhankelijk maken van dat vriend open kaart speelt bij de sociale dienst of ze op kamers/thuis gaat wonen. Dat drijft de zaak wel op spits maar soms werkt dat (en het lastige is dat het soms ook helemaal niet werkt....)
Is je dochter, zijn jullie zo langzamerhand niet op een punt gekomen om uit te zoeken of er inderdaad sprake is van ASS of ADD? Een label zou echt kunnen helpen. Hier een kind dat een paar jaar geleden vastliep en uit eigen beweging dat (vrij korte traject) is ingegaan. En n.a.v. de diagnose besloot vader ook het traject in te gaan. Het kan helpend zijn. Het is geen onwil maar onvermogen hier. Hier ook twee hoogopgeleide gymnasiasten, kind getest met IQ van ik dacht 145, maar dus inderdaad wel vastlopen in andere zaken.
Duizendpoot schreef op 09-08-2022 om 13:34:
[..]
Maar als ik TS begrijp heeft ze vorig jaar juist een heerlijk jaar gehad waarin ze zonder druk vooral voor zichzelf kon achterhalen wat ze wilde. Waarom kiest ze nu dan opeens voor zo'n soort van zelfgekozen isolement? Ik denk dat ze wel bang is voor komend jaar om alsnog te mislukken, maar misschien zou ze gewoon nog een keer zo'n tussenjaar kunnen doen. Misschien is deze stap nog te groot? Bespreek nog eens met haar waarom het vorig jaar zo leuk was en het ook zo goed ging en waarom ze de plannen die ze had gemaakt nu niet meer nastreeft.
Hier thuis 3 adolescenten in huis en op kamers en alledrie hebben ze moeite gehad met deze stap en vooral als het niet gaat zoals ze hadden gehoopt. Ik vind het als ouder de moeilijkste tijd. Je ziet ze worstelen en je staat aan de kant, maar pas als het echt helemaal mis gaat mag jij ze weer oprapen (wat je natuurlijk met liefde doet).
Het leven voor deze studenten is gewoon zoveel lastiger dan voor ons was. Falen mag eigenlijk niet, je moet een gave studie doen, een leuke vriendenclub hebben en de studie moet vervolgens ook nog als een treintje lopen, waarbij de druk van het eerste jaar om de P te halen ook nog eens mega hoog is. En natuurlijk speelde Covid ook en rol in.
Ik vind dit ook de lastigste leeftijd.
Misschien was het tussenjaar wel heel veilig voor je dochter. Fijne coach, alle tijd, weinig verplichtingen en alles geregeld. Onvergelijkbaar met de huidige situatie waarin de toekomst en het volwassen leven met alle verplichtingen die daarbij horen weer echt aan de deur rammelen.
Ik zou echt proberen om uit te blijven gaan van onkunde en niet van onwil. En tegelijkertijd (hoe paradoxaal ook) om vertrouwen te houden en uit te stralen. Want ze loopt dan wel vast, maar zoals je haar beschrijft heeft ze ook veel potentie. Ze komt hier uiteindelijk vast wel doorheen en als jullie daarop durven te vertrouwen dan zal dat haar zelfvertrouwen ook goed doen.
IngridT schreef op 09-08-2022 om 12:52:
[..]
Het is in principe wel te voorkomen. Door een toelage van ons te te koppelen aan een ‘leenverbod ‘. Dat hebben we ook met de andere kinderen zo gedaan, al was het nooit nodig dat expliciet te melden of controleren.
Zolang ze zelfstandig een lening mag afsluiten kun je dat toch niet tegenaan?
Dan kun je het geld beter voor haar vastzetten tot ze bij zinnen is en de lambal gedumpt heeft. Of betaal haar rijlessen ofzo,iets in natura waar ze gelijk wat aan heeft. Maar nu een toelage geven gaat vast op aan het onderhoud van die kerel.
redbulletje schreef op 09-08-2022 om 14:43:
[..]
Zolang ze zelfstandig een lening mag afsluiten kun je dat toch niet tegenaan?
Dan kun je het geld beter voor haar vastzetten tot ze bij zinnen is en de lambal gedumpt heeft. Of betaal haar rijlessen ofzo,iets in natura waar ze gelijk wat aan heeft. Maar nu een toelage geven gaat vast op aan het onderhoud van die kerel.
Met lenen bedoel ik duo. Studie financiering. Ze moet sowieso een studenten ov kaart regelen bij duo. En kan dan ook met een druk op de knop tot grofweg 1000 euro per maand lenen.
Maar als voorwaarde voor het ontvangen van een levensonderhoud toelage + het mogen declareren van studiespullen en collegegeld mogen wij best stellen dat er niet bijgeleend wordt, en elke paar maanden inzage vragen in haar duo account. Om te verifiëren dat er idd niet wordt bijgeleend. Op die manier kan ze dan dus niet 'grenzeloos' geld uitgeven.
Als we haar geen toelage geven maar in eerste instantie al haar financiën via duo laten regelen denk ik dat er een grote kans is dat ze te veel gaat lenen, geld over de balk smijt, gaat zwichten bij roodstand vriend, en noem maar op
Oh. En over rijles: is ze 3 jaar terug mee begonnen. Was geen succes. Ook daar combi van angst/ gebrek aan zelfvertrouwen/ gewoon niet kunnen?
Ze is er ( allerlei corona pauze hielpen ook niet) mee gestopt toen haar tussenjaar begon.
Tsjor, je schreef dit:
"Omgekeerd, als ze zich wel laat inschrijven kunnen ze wellicht een uitkering voor samenwonenden krijgen. Dat is ongeveer 450 euro extra"
Nee, dat kan niet, want dochter is uitgesloten van een recht op een bijstandsuitkering. Zie eerder in de draad de gedachtewisseling tussen Ingridt en mijzelf over het samenwonen van een rechthebbende en een niet-rechthebbende partner (vs de toepasselijkheid van de kostendelersnorm).
Maar waarom is ze niet-rechthebbend? Omdat ze student is? Tsjor