Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Jonagold schreef op 09-08-2022 om 11:44:
[..]
Ingrid, niet reageren op dit soort berichten. Laat van je afglijden...
Thomass, wees blij dat je er zo in kunt staan. Dat betekent dat jouw kinderen in ieder geval niet de moeilijkheden hebben van de mijne. Knijp in je handjes en tel je zegeningen zou ik zeggen.
Doe even normaal, dit meisje heeft vorig jaar gewoon gewerkt dus de chemie van hun samen is echt heel slecht. Ik zeg niet dat Ingridt hier iets mee moet doen maar reacties als van Omnik helpen ook niet. Wie helpt die twee nu echt?
Omnik.
Pief schreef op 09-08-2022 om 11:45:
[..]
Cognitief is het probleem niet. Het probleem is het gevoel hebben dat je het kan. Inschrijving voor de intro is goed. Maar er naartoe gaan is weer een drempel op zich. Heeft ze een kennis / vriendin waarmee ze samen kan gaan? Als die haar zou vragen om samen af te spreken daar, of een stukje samen te reizen dan helpt dat enorm. Dat is het stapje waar het nu om gaat. Want de intro vergroot ook de kans dat ze naar college gaat en andere mensen leert kennen. Studie is nu echt bijzaak. Waarschijnlijk haalt ze die nu niet, maar dat is totaal niet belangrijk. Dat ze stapjes zet, dat is belangrijk.
Mooi Pief! Maar zo gemakkelijk is dat niet. Ik moet hierbij denken aan de schrijver Pema Chödrön, een boeddhistische leider die over (zelf)compassie schrijft. De titel van één van haar boekjes is 'Falen - opnieuw falen - steeds beter falen'. Ook haar boek 'Als je wereld instort' vond ik heel prachtig en bemoedigend. Zij schrijft eigenlijk precies over de dingen waar we het hier over hebben: hoe ga je ermee om als het allemaal niet lukt? Als de wereld niet voldoet aan je verwachtingen en/of jij niet aan de verwachtingen van de wereld? Hoe ga je dan met jezelf om? Hoe ga je dan met anderen om? Blijf je dan hardnekkig vasthouden aan hoe het 'zou moeten'? Geef je jezelf of de ander op? Word je boos, stort je in of trek je je terug? Of probeer je de ander volgens het boekje te accepteren en respecteren terwijl je de pijn negeert? Het leven is natuurlijk een vrij rommelige aangelegenheid en het houdt zich aan geen enkele regel die wij het proberen op te leggen. Er is dan ook geen echt antwoord op die vragen. Volgens haar komt het erop aan steeds weer te verzachten en weer ruimte te maken voor het goede, het mooie, het echte in ons, welke vorm dat ook aanneemt. Om in liefdevolle verbinding te blijven met jezelf en anderen.
Afijn, het moet je liggen, zo'n spirituele benadering. Hoewel deze dame juist supernuchter is, illusies en wensdenken zijn niet aan haar besteed. Hoe dan ook: als het je enigszins aanspreekt, zou ik zeker eens wat van haar lezen. En dat boekje 'Falen - opnieuw falen - steeds beter falen' is geschreven voor jongeren die gingen afstuderen en aan een nieuwe levensfase begonnen. Misschien is het wel iets voor je dochter?
Thomass schreef op 09-08-2022 om 12:18:
[..]
Doe even normaal, dit meisje heeft vorig jaar gewoon gewerkt dus de chemie van hun samen is echt heel slecht. Ik zeg niet dat Ingridt hier iets mee moet doen maar reacties als van Omnik helpen ook niet. Wie helpt die twee nu echt?
Dit meisje heeft vorig jaar gewerkt, maar wellicht heeft ze toen zo op haar tenen moeten lopen dat ze daar nu de energie niet meer voor heeft. Bij mijn zoon ging het ook jaren goed, tot het niet meer ging. Binnen 4 weken zat hij overspannen en depressief thuis.
Kun je je nou echt niet voorstellen dat het ontzettend pijnlijk is als je om je heen doorlopend mensen ziet die alles wél 'gewoon' kunnen? Zoon kan met zijn 22 jaar nog steeds dagen aanhikken tegen het voeren van een telefoongesprek. Hij weet heus wel dat dat nergens op slaat, maar dat maakt de drempel niet lager. Zo weet hij ook heus dat die studie cognitief het probleem niet is, hij heeft een IQ van bijna 130. Maar hij mist de executieve vaardigheden, het 'gewoon' doen, om die studie ook af te ronden. En júist omdat hij de intelligentie wel heeft, ligt bij de omgeving de lat (te) hoog. En ook bij hemzelf. Ik vermoed dat dit ook geldt voor de dochter van IngridT. Je zal als slim meisje maar steeds tegen jezelf aan lopen, bij de op het oog simpelste dingen. En dan ook nog brussen hebben die dat soort dingen wel aan komt waaien. Dan ga je toch vreselijk aan jezelf twijfelen? Ook al omdat je met je intelligentie vaak de boel nog wel redelijk weet te redden. Maar op een dag lukt dat niet meer, is de mentale rek eruit. Ik kan me levendig voorstellen waarom ze bij die vriend zit, hij is op dat vlak niet confronterend voor haar. En het is natuurlijk zalig om even helemaal niets te doen, om samen te wonen met iemand die nog minder doet dan jij. Daar steek je heerlijk positief bij af zonder dat het jou energie kost!
En hoe zou jij die twee zelf 'helpen'? Doe eens een duit in het zakje in plaats van alleen andere reacties af te kraken?
Jonagold schreef op 09-08-2022 om 12:32:
[..]
Dit meisje heeft vorig jaar gewerkt, maar wellicht heeft ze toen zo op haar tenen moeten lopen dat ze daar nu de energie niet meer voor heeft. Bij mijn zoon ging het ook jaren goed, tot het niet meer ging. Binnen 4 weken zat hij overspannen en depressief thuis.
Kun je je nou echt niet voorstellen dat het ontzettend pijnlijk is als je om je heen doorlopend mensen ziet die alles wél 'gewoon' kunnen? Zoon kan met zijn 22 jaar nog steeds dagen aanhikken tegen het voeren van een telefoongesprek. Hij weet heus wel dat dat nergens op slaat, maar dat maakt de drempel niet lager. Zo weet hij ook heus dat die studie cognitief het probleem niet is, hij heeft een IQ van bijna 130. Maar hij mist de executieve vaardigheden, het 'gewoon' doen, om die studie ook af te ronden. En júist omdat hij de intelligentie wel heeft, ligt bij de omgeving de lat (te) hoog. En ook bij hemzelf. Ik vermoed dat dit ook geldt voor de dochter van IngridT. Je zal als slim meisje maar steeds tegen jezelf aan lopen, bij de op het oog simpelste dingen. En dan ook nog brussen hebben die dat soort dingen wel aan komt waaien. Dan ga je toch vreselijk aan jezelf twijfelen? Ook al omdat je met je intelligentie vaak de boel nog wel redelijk weet te redden. Maar op een dag lukt dat niet meer, is de mentale rek eruit. Ik kan me levendig voorstellen waarom ze bij die vriend zit, hij is op dat vlak niet confronterend voor haar. En het is natuurlijk zalig om even helemaal niets te doen, om samen te wonen met iemand die nog minder doet dan jij. Daar steek je heerlijk positief bij af zonder dat het jou energie kost!
En hoe zou jij die twee zelf 'helpen'? Doe eens een duit in het zakje in plaats van alleen andere reacties af te kraken?
Maar als ze terug thuis gaat wonen hoeft ze helemaal niet te werken. Dan kan ze zich rustig op haar studie focussen en kost en inwoning is gewoon voor haar geregeld. Geen externe kosten dus ze hoeft geen energie die ze niet heeft in een of ander bijbaantje te steken.
Thomass schreef op 09-08-2022 om 12:18:
[..]
Doe even normaal, dit meisje heeft vorig jaar gewoon gewerkt dus de chemie van hun samen is echt heel slecht. Ik zeg niet dat Ingridt hier iets mee moet doen maar reacties als van Omnik helpen ook niet. Wie helpt die twee nu echt?
Dat klopt wel. Ik pretendeer niet dat mijn reacties echt iets kunnen fixen maar het is de vraag of krampachtig 'probleemoplossend' ingrijpen op dit moment helpend is. Haar definitie van het probleem is een totaal andere dan die van IngridT of die van jou. Als je het niet eens eens bent over wat het probleem is, hoe zou je het dan voor die ander kunnen oplossen? Of zie jij wel mogelijkheden?
redbulletje schreef op 09-08-2022 om 12:35:
[..]
Maar als ze terug thuis gaat wonen hoeft ze helemaal niet te werken. Dan kan ze zich rustig op haar studie focussen en kost en inwoning is gewoon voor haar geregeld. Geen externe kosten dus ze hoeft geen energie die ze niet heeft in een of ander bijbaantje te steken.
Dat zou voor jou een oplossing zijn. Voor haar dus niet. Zij heeft die autonomie en die afstand van haar ouders dus zo hard nodig dat ze daarvoor kiest, ondanks het feit dat het een heleboel extra problemen oplevert. Daar kun je wat van vinden maar je kunt niet andermans gevoelsleven in evenwicht brengen.
Jonagold schreef op 09-08-2022 om 12:32:
[..]
Dit meisje heeft vorig jaar gewerkt, maar wellicht heeft ze toen zo op haar tenen moeten lopen dat ze daar nu de energie niet meer voor heeft. Bij mijn zoon ging het ook jaren goed, tot het niet meer ging. Binnen 4 weken zat hij overspannen en depressief thuis.
En dat is het rare Jonagold. En iedereen. Ze hoefde helemaal niet op haar tenen te lopen. Ze vond het fantastisch. KREEG er energie van . En zelfvertrouwen. Zat vol verhalen. Genoot. Vanaf dag 1. Ging er fluitend heen. De enige drempel om het te laten gebeuren lijkt het zetten van stap 1.
Dat maakt het ook zo dubbel. En dat maakt ook dat er in mijn hoofd regelmatig wat minder compassievolle geduldige gedachten rondgaan. Richting Thomas. Redbulletje. Gewoon bij haar nekvel grijpen. Zorgen dat ze over 2 dagen aan t werk is. Weer blij wordt. En vanaf daar verder kan. En op dezelfde manier zou ik haar liever vandaag dan morgen uit t appartement van haar vriend wegplukken. Al snap ik heus dat dat ook grote nadelen heeft. Zie laatste post van omnik. .
De kans lijkt me groot dat ze straks gaat lenen inderdaad. Het is heel laagdrempelig te regelen en ze kan dan hun inkomen aanvullen. Dat is heel vervelend maar dat kan je denk ik niet voorkomen, zelfs niet door elke maand een bijdrage te geven want dan kan ze immers nog steeds lenen. Dat zal gewoon een heel aantrekkelijke optie blijken waarschijnlijk omdat ze nu allebei zo weinig geld hebben.
Ik zou wel de studie betalen en daarnaast op dit moment geen bijdrage. Misschien kan je haar dan straks helpen met een bijdrage om de studieschuld terug te betalen. Dus het geld daar alvast opzij voor zetten.
Redbulletje, maar dan loopt ze nog steeds tegen de verwachtingen aan van anderen, ouders, broers en zussen, over wat men denkt dat ze kan en moet doen. Dat kan te belastend zijn.
Ongekeerd: niet willen inschrijven op adres van vriend kan ook komen doordat de keuze om daar te wonen dan ineens definitief lijkt te zijn. Het is dan in een keer een beslissing, in plaats van iets wat nu toevallig zo gegroeid is. Is ze/zijn ze ere wel aan toe m die beslissing te nemen?
IngridT, ik begrijp goed dat het belangrijk is en een inschrijving op een woonplek kan ook heel snel weer veranderd worden. Het 'definitieve' is vooral gevoelsmatig. Een sterk middel is dat je haar zou kunnen uitschrijven bij jullie, dan is ze zonder bekende woon-of verblijfplaats. Ik zou dat zelf niet zo snel doen. Omgekeerd, als ze zich wel laat inschrijven kunnen ze wellicht een uitkering voor samenwonenden krijgen. Dat is ongeveer 450 euro extra.
Tsjor
Ik denk ook dat de lat voor haar veel te hoog ligt. De lat van haar ouders, van haar broers, van haar eigen plannen in het tussenjaar, misschien ook wel van vrienden die ze heeft gehad op de middelbare school. Dat verlamt zo ontzettend. Een moeder die zegt dat ze een vrij makkelijke hbostudie gaat doen, terwijl ze gymnasium heeft gedaan, ouders die vinden dat zij een haar vriend moeten werken voor hun geld, broers die de sociale dienst achter haar vriend aan willen sturen. Dat is gewoon echt niet helpend.
Ik probeer vanaf het begin van dit draadje te benadrukken dat het belangrijk is om haar in haar kracht te zetten. Dus alleen positieve dingen te benoemen. Ik denk dat het bijstand verhaal wel verteld had moeten worden, maar wel met iets erbij dat haar bekrachtigt. Nu verlamt het haar alleen maar meer. Misschien hebben jullie het zo hard gebracht om indruk te maken en om haar naar huis te bewegen. Maar haar nieuwe thuis is misschien wel de enige plek waar ze zich nog een beetje goed over zichzelf voelt. Van haar vriend hoeft ze niks, die heeft niet allerlei verwachtingen.
Als je de connectie wil behouden, dan moet jullie thuis ook zo'n plek worden waar ze alleen maar hoeft te zijn.
Asha schreef op 09-08-2022 om 12:44:
De kans lijkt me groot dat ze straks gaat lenen inderdaad. Het is heel laagdrempelig te regelen en ze kan dan hun inkomen aanvullen. Dat is heel vervelend maar dat kan je denk ik niet voorkomen, zelfs niet door elke maand een bijdrage te geven want dan kan ze immers nog steeds lenen. Dat zal gewoon een heel aantrekkelijke optie blijken waarschijnlijk omdat ze nu allebei zo weinig geld hebben.
Ik zou wel de studie betalen en daarnaast op dit moment geen bijdrage. Misschien kan je haar dan straks helpen met een bijdrage om de studieschuld terug te betalen. Dus het geld daar alvast opzij voor zetten.
Het is in principe wel te voorkomen. Door een toelage van ons te te koppelen aan een ‘leenverbod ‘. Dat hebben we ook met de andere kinderen zo gedaan, al was het nooit nodig dat expliciet te melden of controleren.
IngridT schreef op 09-08-2022 om 12:43:
[..]
En dat is het rare Jonagold. En iedereen. Ze hoefde helemaal niet op haar tenen te lopen. Ze vond het fantastisch. KREEG er energie van . En zelfvertrouwen. Zat vol verhalen. Genoot. Vanaf dag 1. Ging er fluitend heen. De enige drempel om het te laten gebeuren lijkt het zetten van stap 1.
Dat maakt het ook zo dubbel. En dat maakt ook dat er in mijn hoofd regelmatig wat minder compassievolle geduldige gedachten rondgaan. Richting Thomas. Redbulletje. Gewoon bij haar nekvel grijpen. Zorgen dat ze over 2 dagen aan t werk is. Weer blij wordt. En vanaf daar verder kan. En op dezelfde manier zou ik haar liever vandaag dan morgen uit t appartement van haar vriend wegplukken. Al snap ik heus dat dat niet kan.
Als je zou denken dat ze daarin zou meegaan, is dat helemaal geen stom idee. Ik vind niet dat je mensen altijd met zijden handschoentjes moet aanpakken, integendeel zelfs. Ik ben een behoorlijke Machiavellist zelfs. Als je door strategisch handelen een oplossing kunt forceren, moet je dat beslist niet laten. Maar je moet dan wel zeker weten dat het lukt en dat je niet onbedoeld nog meer chaos en pijn creëert. Want dan schiet het z'n doel voorbij. En in deze situatie heb ik niet de indruk dat je dochter zal meegaan in zo'n interventie.
Ik heb al eerder de metafoor 'de accu is kapot' gebruikt. Daar moet ik nu weer aan denken. Je kunt denken: ze moet gewoon de stap zetten, maar dat lúkt dus niet. Ze zit hartstikke vast. Wel verdrietig, dat het haar niet lukt weer in die energie te komen, juist als het zo heilzaam voor haar was. Ik blijf toch ook af en toe denken: heeft je dochter niet gewoon medicatie nodig? Psychostimulantia, of een SSRI om al die tegenstrijdige impulsen een beetje in balans te krijgen. Je kunt wel zeggen: ze moet het gewoon doen, ze kan het toch? Maar ergens gaat er dus iets helemaal mis. Het is de vraag of dat met wilskracht te overwinnen valt, of er niet in haar brein iets 'bijgeregeld' moet worden om wat makkelijker stappen te kunnen zetten. Maar goed, ook daar moet je op haar twintigste zelf initiatief voor nemen natuurlijk.
Hopelijk brengt haar studie haar dat gevoel ook.
Is het mogelijk om een bijbaantje te vinden dat in het verlengde van haar studie ligt?
IngridT schreef op 09-08-2022 om 12:52:
[..]
Het is in principe wel te voorkomen. Door een toelage van ons te te koppelen aan een ‘leenverbod ‘. Dat hebben we ook met de andere kinderen zo gedaan, al was het nooit nodig dat expliciet te melden of controleren.
Maar dat zie je toch helemaal niet?