Loslaten?

Ben ik niet met je eens Pief. Een kind steeds onder moeders vleugels houden kan ook verstikkend werken. De financiële band kan juist een belemmering zijn om de vleugels uit te slaan. Zie het verhaal van Jonagold over haar zoon. Is dat dan 'einde progressie'? Helemaal niet. hij heeft iets gevonden waardoor hij een stevige, eigen plek heeft in de samenleving, twee schoenen op de grond. Dat is het allerbelangrijkste. Wie weet wat de toekomst brengt. Hij heeft nog genoeg mogelijkheden om zich te ontwikkelen en dat hoeft echt niet alleen door studie op school. Het kan best zijn dat het met wat vallen en deuken gepaard gaat, en dat het tijd kost, meer tijd dan jij als ouder zou willen. Maar het is niet 'einde progressie'.

Tsjor

Pief schreef op 03-01-2023 om 11:29:

Ingrid, jullie hebben het erg goed gedaan de laatste maanden. Dat ze nu naar jullie toekomt is daar een gevolg van. Ik zou uitstralen en zeggen dat ze rustig de tijd kan nemen, dat er geen haast is om nu iets te beslissen en helemaal niet beginnen over de financiën. Dat is voor veel later. Dit meisje zit heel diep, overwint van alles om bij jullie te komen voor steun. Koester dat. Dat het geld is voor de studie zit in jullie hoofd. Dat is nu helemaal niet belangrijk. Ze blijft niet eeuwig in deze fase. Als je nu druk zet raak je haar kwijt maar erger nog, ze raakt zichzelf dan ook nog meer kwijt.

ik ben het wel eens met wat Pief zegt: vooral vertrouwen en rust uitstralen. Tuurlijk is onafhankelijkheid goed voor de groei, maar dat mag ook stapsgewijs 

De financiën zijn minder belangrijk dan je denkt (als jullie het kunnen dragen). Wel goed om voor jezelf wat scenarios te bedenken (zodat je opkomende twijfel hierover kan pareren), maar hoeft niet altijd zo voorwaardelijk als je eerst bedacht hebt. Koppeling aan studie geldt misschien voor kinderen bij wie dat allemaal soepel loopt, maar voor kinderen die worstelen is het soms nodig om af te stappen van die voorwaarden. 

Het is en blijft aftasten waar ruimte voor is. Maar het hoeft niet allemaal meteen nu. Een ding tegelijk mag ook als het nodig is, en kijken welke ruimte er bij jullie dochter is. 

Rot IngridT dat ze zo is vastgelopen in de studie. Heel jammer. Fijn dat ze even naar jullie toekomt. Ik zou ook zeggen: vang haar vooral even op en vermijd het druk uit te oefenen. Het zou kunnen dat het helpt om opties voor haar uit te zoeken en die voor te leggen maar het kan ook zijn dat dat haar al te veel overprikkelt. Moeilijk in te schatten zo van hier uit.

Ik zou inmiddels ook vaststellen: deze situatie is te hardnekkig en gecompliceerd voor jullie als goedwillende, lieve ouders. Het lijkt me inmiddels zinnig dat ze professionele hulp krijgt. Het is anders alsof je als EHBO-er pleisters probeert te plakken op een slagaderlijke bloeding. Dat wordt niks. Ik zou haar dan ook (rustig!) aanmoedigen om professionele hulp te zoeken. Ik zou dat zo feitelijk mogelijk benoemen: Je voelt je nu al zo lang slecht. Je hebt zelf van alles geprobeerd en er energie in gestopt. Wij zouden je graag verder helpen maar zien niet hoe dat zou kunnen. Wij zijn maar gewoon ouders. Je verdient het om je beter te voelen. We gunnen je dat je hier professionele hulp bij krijgt, om uit te zoeken hoe het komt dat het zo moeilijk voor je is. En je te helpen het makkelijker te maken en je doelen te bereiken. 

Ook als ze dit niet onmiddellijk accepteert, zou ik het toch blijven herhalen. Niet op een drammerige manier ("Je moet .. ) maar als iets dat logisch is (als je een fysieke ziekte hebt, ga je immers ook naar de dokter, dan wend je je ook niet tot je vriend of je ouders) en als aandacht en zorg die ze verdient omdat ze waardevol is. 

Ik denk dat dat je kind zoveel mogelijk het gevoel geven dat ze waardevol is, het allerbelangrijkste is. En dat is moeilijk genoeg. Want een kind met zoveel problemen, veroordeelt zichzelf en ziet en hoort die veroordeling overal om zich heen. Iedere confrontatie met het probleem is een aanslag op haar zelfvertrouwen. Ieder gesprek over haar problemen is een mijnenveld. Je hebt voor je het weet 'iets verkeerds' gezegd. Het kan in jouw ogen neutraal zijn maar in haar ogen is het dat dan niet. In dat geval kun je het als ouder niet gauw goed doen. Misschien kun je nog beter de verbinding zoeken via 'simpele' dingen als iets voor haar koken wat ze lekker vindt, een dagje gaan winkelen, wandelen, naar de sauna, bioscoop, theater of een andere activiteit ondernemen waar je allebei plezier aan beleeft. Waardevolle tijd samen besteden. 

Hier gaat tijd overheen. Ik hoop dat je dochter zichzelf kan leren accepteren zoals ze is en met zichzelf kan gaan werken, in plaats van zichzelf zo in de weg te zitten. 

Wat een onmogelijke situatie, Ingrid. Wat betreft haar toelage, is het geen idee om haar te zeggen dat die eigenlijk bedoeld is voor haar studie, maar dat jullie nu coulant zullen zijn en de toelage zeker door laten lopen tot eind augustus, wat ze nu ook beslist? Als ze in september niet verder studeert, stopt de toelage. Zo bied je haar duidelijkheid én tijd om te kiezen tussen studie of werk.

Omnik, wat een mooie post weer. En heel waar denk ik. Je kunt als ouders niet alles aan, niet alles verhelpen of beter maken. Hoe graag je dat ook wil...

Zelf ben ik mijn hele leven aan het worstelen geweest met/tegen mezelf. Ik heb me een ongeluk getherapiet, maar het hielp niet genoeg en altijd maar tijdelijk. Uiteindelijk ben ik begin dit jaar getest op ADD. Waar ik veel trekken van blijk te hebben, maar net niet genoeg voor een diagnose en dus niet voor medicatie. Toen ben ik een beetje uitgeblust en wanhopig bij de huisarts terecht gekomen. En die stelde voor om een lichte dosis antidepressiva te proberen. Er is een wereld voor me open gegaan! Ik zit chemisch gewoon blijkbaar net niet helemaal goed in elkaar, en daar kun je natuurlijk 100 therapieën op loslaten, maar dan blijft het toch altijd hard werken. En nu gaat het moeiteloos. Ik heb geen zwarte gedachten meer, twijfel niet meer zo aan mezelf, ben niet meer zo streng voor mezelf. Er is niet zo heel veel veranderd in mijn doen en laten, wel in mijn gevoel over mezelf. En dat scheelt een hele hoop energie en piekeren. Misschien is dat ook iets om aan je dochter mee te geven Ingrid. Soms lukt het gewoon niet omdat er iets uit balans is in je lichaam. In ieder geval is dat het onderzoeken waard. Of er professionele hulp voor haar te vinden is. Eerste stap is de huisarts. Misschien vindt ze het sowieso wel fijn om met iemand te praten. En de huisarts heeft gewoon beroepsgeheim, dus wat ze hem/haar vertelt komt niet bij jullie, als zij dat niet zelf wil.

Even nog iets praktisch over die 1 februari grens en het bsa: er is altijd een mogelijkheid om daar via een examencommissie uitstel voor aan te vragen. Of zelfs om aan te vragen tijdelijk te stoppen met de studie en later weer gewoon te mogen starten. 

oh wat vervelend, IngridT, hopelijk neem je het jezelf niet teveel kwalijk. Zoals je zelf al zei: je bent ook maar een mens. 

Zo ingewikkeld die dynamiek waarbij je enorm emotioneel 'invested' bent bij je kind, waarvan je niets liever wil dat het goed met ze gaat, en ondertussen die kinderen die dat als belastend ervaren (been there, done that....en soms nog steeds). Laat maar zien hoe belangrijk het is om haar te beschermen tegen jouw eigen emoties, maar tegelijkertijd jezelf het niet kwalijk te nemen als het een keer niet gelukt is. De maanden ervoor is het je gelukt haar ruimte te geven en ze komt echt wel weer als ze wat tijd en ruimte heeft gekregen.

Dikke knuffel 

Ingridt toch, ik lees het allemaal net pas. Heb dit forum een paar maanden links laten liggen, en daarom dit topic gemist. Ik heb het  gescand, en ben er stil van. Wat ellendig dat het nog steeds zo slecht gaat.  Neem jezelf die emotionele uitbarsting niet kwalijk, bij een kind dat  zo in de knoop zit doe je het nooit goed. Of je bent te emotioneel, of je bent te koud en te afstandelijk.  Je bent haar moeder, je ziet je kwetsbare kind de vernieling in geholpen worden door een lamlul. Vraag me trouwens af hoe hij dat kerstetentje betaald heeft, op die datum serveren ze tenslotte geen voordelige dagmenuutjes.
De narigheid met mijn dochter is van een ander kaliber dan de jouwe, maar ik ben nog iedere dag blij dat ik na jaren ellende haar wel mijn grenzen heb aangegeven en voor een keuze heb gesteld. 

IngridT schreef op 03-01-2023 om 16:13:

Dank jullie wel lieverds. Ik zit er even helemaal doorheen vanmiddag.iedereen maar roepen dat t zo fijn is dat dochter t ouderlijk huis en haar ouders gelukkig nog steeds ziet als warme en veilige haven. Dus niet. Biecht ze me op dat ze alleen maar voorstelde om te komen om mij/ ons te pleasen. Omdat ze de afgelopen maanden minstens 10 keef haar zelfbedachte plannen om langs te komen steeds maar weer cancelde. 

Oh IngridT, wat moeilijk om dat te horen.

Maar besef wel: het een sluit het ander niet uit. Het kan er allebei zijn: een warme haven, maar tegelijkertijd verwachtingen voelen en zich los willen maken. Dat ze het deed om te pleasen betekent niet dat jullie geen warme haven zijn. De relatie is dus goed genoeg om jullie te willen pleasen, zo kun je het ook zien. En hoe pijnlijk het ook is voor jullie dat ze nu aangeeft dat ze niet komt: het is ook sterk van haar dat ze haar grenzen aangeeft omdat ze ruimte nodig heeft. Dat is ook groeien, ook al doet het zeer.

Bij mijn zoon heb ik die ingewikkelde fase ook zo ervaren: als een continue het niet goed genoeg kunnen doen (maakt niet uit wat je doet), hoe hij ons een pijnlijke spiegel voorhield (en wij hem) En de worsteling van zelfstandig willen worden terwijl ze nog gedeeltelijk afhankelijk zijn, en het loskomen van onze verwachtingen. Als een soort pijnlijk los scheuren, voelde het....

IngridT schreef op 03-01-2023 om 14:38:

Ik ga zo alles lezen. Zo lief dat jullie meedenken. Maar dochter heeft zich net afgemeld. Ze komt niet. En het is mijn schuld. Ik ben over haar grenzen gegaan vorige week in mijn emotionele uitbarsting. ze wil even adempauze.

O! Dat zag ik niet aankomen... Jij ook niet natuurlijk.

Ik zou dat 'jouw schuld' van je dochter met een korrel zout proberen te nemen. Meppen naar de ander is altijd gemakkelijker dan naar je eigen aandeel kijken, ik denk bovendien meer aan projectie in dit geval. En ook kaatjecato heeft gelijk denk ik, je doet het niet gauw goed. Maar dat maakt het niet minder ellendig natuurlijk.

Ik denk juist wel dat ze ergens wel beseft dat jullie haar veilige haven zijn. Ze probeert blijkbaar wel met enige regelmaat jullie op te zoeken. Maar de drempel blijkt dan uiteindelijk toch te hoog. Psychologie van de kouwe grond natuurlijk, maar ik denk dat ze zich diep van binnen schaamt, vindt dat ze faalt. Zou het helpen haar alleen even te laten weten dat je het jammer vindt, dat je je erop verheugd had dat ze een paar dagen kwam? In een kort appje? Of zou dat juist averechts werken?

Bij zoon en zijn vriendin heb ik een paar keer de vraag gesteld of ze kunnen aangeven wat ze van ons nodig hadden/wilden, omdat ik niet weet waar ik goed aan deed. En uitgelegd wat mijn twijfels waren. Maar ik besef dat onze relatie heel anders was, er is altijd ruimte geweest voor open gesprekken. Hopelijk heeft Kenfan nog wijze woorden voor je, ben het namelijk helemaal eens met jouw analyse .

Heel veel sterkte 

Soms IngridT, schoppen kinderen het hardst tegen degene die ze het liefst is. Kenfan heeft wijze woorden, want je doet het niet gauw goed bij een kind dat met zichzelf overhoop ligt.

Het is echt niet jouw schuld IngridT. Je hebt gewoon ‘iets verkeerds’ gezegd. Je kunt niet de hele tijd geduldig en compassievol zijn. En zelfs al was je dat wel, dan zou het waarschijnlijk als moeder nog altijd prima lukken om ‘iets verkeerds’ te zeggen. Het is voor haar gewoon heel confronterend om met jou te praten. Verdrietig, dat wel. Ik hoop dat er iemand voor jou is. Het moederschap is taai met een kind dat haar draai niet zo makkelijk vindt.