Loslaten?

Wat jammer zeg! Maar zo gaat dat, met ups en downs. Probeer vol te houden wat je deed. Het is voor haar heel confronterend om jouw verdriet te zien, want dan ziet ze niet alleen haar eigen onvermogen, maar ook wat dat met haar familie doet. Pak jezelf bij elkaar en ga weer in de positieve modus. Ze wil iets veranderen, dat is duidelijk. Zorg dat jullie de positieve rustige plek zijn, waar ze gewoon mag zijn. De rest komt wel wanneer ze er klaar voor is. 

Ik zou haar in ieder geval wel informeren over de gevolgen van wel/niet voor 1 februari stoppen. Niet eens per se financieel, wel omtrent de mogelijkheden voor een eventuele volgende studie. Niet omdat je vindt dat ze a of b moet kiezen, maar omdat ik zou willen dat ze de keuze die ze maakt in ieder geval kan maken op basis van volledige informatie. Natuurlijk zijn dit soort dingen allemaal terug te vinden op de website van de overheid, maar ik verwacht niet dat ze momenteel in staat is om dat zelf allemaal uit te gaan zoeken. 

Persoonlijk denk ik dat het voor je dochter goed zou zijn om in een stimulerende omgeving te zitten. Dus ofwel ze woont bij jullie thuis waar iedereen 's ochtends op staat en naar werk of school gaat ofwel in een studentenhuis waar iedereen ook werkt/studeert en naast dat er ongetwijfeld regelmatig iemand een college zal missen omdat diegene nog brak in bed ligt, is er toch meer een sfeer van studeren, colleges, tentamens, samen naar de bibliotheek of een werkruimte voor projectwerk, sociale contacten met studiegenoten dan wanneer ze bij haar vriend zit die hele dagen zonder structuur een beetje voor zich uit zit te gamen. 

Het is jammer en verdrietig dat ze nu niet wil komen. Ik zou haar laten weten dat het niet je bedoeling was haar pijn te doen en dat ze altijd welkom is bij jullie.
Het voordeel van deze week nog komen is dat jij nog vakantie hebt (je werkt in het onderwijs toch?) en alle tijd voor haar hebt. 

Ook ik wil graag een symbolische arm om je schouders slaan. Je weet dat ik met mijn dochter in een redelijk vergelijkbare situatie zit. Voor jou vond ik het zo fijn dat je dochter nog met je over de situatie wilde praten. En toen je schreef dat ze zelfs een tijdje naar huis wilde komen, vond ik dat helemaal fantastisch nieuws. 
Wat een enorme klap in je gezicht moet het zijn dat ze nu niet meer komen wil en dat ze beweert dat ze alleen kwam uit een soort verplichting. Ik wens je heel veel sterkte om dat te verwerken.
Tegelijk denk ik dat haar gevoelens enorm schommelen. Het is goed mogelijk dat ze eerst echt graag wilde komen. En dat er iets gebeurt is waardoor ze er opeens heel anders in staat. (Misschien jouw opmerking, misschien iets anders). Hopelijk komt ze binnenkort écht omdat ze het zelf graag wil. 

Verdrietig, maar niet alleen jouw schuld. Ze zal zich heel verward voelen en dan is dit een snelle uitweg om er niet met je moeder over te hoeven hebben. Zelfs als je haar kunt verzekeren dat ze niets hoeft als ze bij je is, kan ze zelf het gevoel hebben dat wel te moeten.
En daar helpt de 1 februari deadline ook niet bij, daar mag je zeker een deel van de schuld leggen.
Sterkte.

Is het een idee om met je dochter enkele dagen ertussen uit te gaan? Of misschien je man en je dochter, afhankelijk bij wie ze zich het prettigst voelt? Gewoon lekker een stedentrip om elkaar weer terug te vinden in contact. Er uitdrukkelijk bij zeggen dat je haar even uit de situatie en getob wil halen, gewoon wat leuks te gaan doen en energie op te doen. Niet om gesprekken te voeren.

'Ik ben over haar grenzen gegaan vorige week in mijn emotionele uitbarsting. ze wil even adempauze'
IngridT, ik zou voor mezelf even nagaan waar die emotionele uitbarsting vandaan komt. De aanleiding heb je wel weergegeven, maar meestal zit er iets onder van zorgen, angst, onbegrepen worden daarin, zoiets. Misschien is het goed om daarna contact met je dochter te zoeken (is de adempauze voorbij?) en ergens met haar af te spreken om samen iets te drinken of te eten (niet te groot, niet te lang). Dan kun je haar vertellen wat je snapt van haar gevoel dat jij over haar grenzen bent gegaan; en dan kun je ook aangeven dat je het inderdaad plezierig vind om haar af en toe even te zien.

Tsjor

Ik begrijp zo goed je dilemma hierin. Je ziet het verkeerd gaan, je weet en schat waarschijnlijk goed in dat haar vriend hierin een grote rol speelt maar ze heeft het moeilijk met jouw ‘gelijk’. Je doet steeds het goede, maar gaat eigenlijk tegen alles in wat je eigenlijk zou wíllen doen. Mijn kinderen hebben dezelfde leeftijd en zie ook dingen misgaan waar ik ze zo graag voor zou behoeden. Mijn man zegt dan dat ze nu hun eigen persoon zijn, zelf de keuzes maken nu en ook hun eigen keuze om hun neus te stoten. Ze zijn nog jong, he, niks is nog verloren. Dat geldt al helemaal voor je dochter. Zo te lezen heeft ze een goed stel hersenen alleen niet de levenswijsheid om juiste keuzes te maken en nog erg beïnvloedbaar. Dat het dus nu niet goed gaat, is ook eigenlijk maar tijdelijk he. Je merkt ook (nogal pijnlijk) dat je er geen invloed op hebt en het niet beter voor haar kunt maken. Het is nu een kwestie van proberen los te laten. Niet alleen tegenover haar maar ook echt vanuit jezelf. Dat houdt dus in ook niet uitzoeken wat de gevolgen zijn van wel niet bsa. Wat kun je namelijk straks met die informatie? Niet met haar bespreken in ieder geval, dus wat heb je eraan behalve jezelf frustreren met de mogelijke wetenschap dat ze straks nog verder moeilijk gaat krijgen met studie. 
Ik probeer ook altijd te bedenken in hoeverre ik zelf toen mijn ouders nodig had.. Heel erg maar zij waren altijd de laatste aan wie ik liet weten hoe dingen ervoor stonden. Je wil ook gewoon niet de oorzaak zijn van stress bij je ouders. Zal voor je dochter helemaal gelden. Ze is ongelukkig en de wetenschap dat je je ouders daarmee ook ongelukkig maakt is helemaal moeilijk te verteren. Hoe moeilijk het ook is, je enige optie is toch echt loslaten… pas in actie komen als ze je expliciet vraagt om hulp.

Ik weet niet wat je dochter doet, maar een BSA geldt meestal per instelling, toch? Maar goed, ik zag teruglezend dat je dochter eerder aan de andere kant van het jaar een tussenjaar heeft gedaan, dus wie weet is het een bewuste keuze om nu dichterbij huis te studeren en helpt het niet als een BSA niet geldt voor een andere instelling. Ik weet ook niet hoe uniek de opleiding is, dus of er überhaupt een andere optie is. Aan de andere kant als de studie inhoudelijk wel past, maar de opzet hier niet, is een andere instelling misschien wel een betere keus. Maar reistijd is wellicht te zwaar en weg van haar vriend wil ze waarschijnlijk ook niet. En ik heb meer ervaring met de universiteit dan met HBO. Ik weet ook niet hoe ruim het BSA is, omdat je zegt dat het ook soortgelijke opleidingen uitsluit. Goed om je erin te verdiepen in ieder geval.

Zussie schreef op 05-01-2023 om 19:22:

Ik probeer ook altijd te bedenken in hoeverre ik zelf toen mijn ouders nodig had.. Heel erg maar zij waren altijd de laatste aan wie ik liet weten hoe dingen ervoor stonden. Je wil ook gewoon niet de oorzaak zijn van stress bij je ouders. Zal voor je dochter helemaal gelden. Ze is ongelukkig en de wetenschap dat je je ouders daarmee ook ongelukkig maakt is helemaal moeilijk te verteren. Hoe moeilijk het ook is, je enige optie is toch echt loslaten… pas in actie komen als ze je expliciet vraagt om hulp.

Apart is dat toch. Ik herken daar ook wel iets in uit mijn tiener/jongvolwassen jaren, maar bij mij was het vooral uit schaamte dat ik mijn ouders wilde laten weten als iets niet goed ging. En tegelijk omdat ik dacht dat het hen niet interesseerde.

 Nu, als moeder, wil ik juist ook weten als dingen niet goed gaan met mijn kinderen. Betrokken zijn bij hun levens, goed of slecht. En ik denk dat dit voor de meeste moeders/ouders geldt. Net als ook bij TO.

Zussie, hoe is dat later met je gegaan? Kon je later wel aan je ouders kwijt hoe het met je ging/gaat? En zo niet, werd jullie contact dan niet erg oppervlakkig? 

Wilmamaa schreef op 07-01-2023 om 11:01:

[..]

Apart is dat toch. Ik herken daar ook wel iets in uit mijn tiener/jongvolwassen jaren, maar bij mij was het vooral uit schaamte dat ik mijn ouders wilde laten weten als iets niet goed ging. En tegelijk omdat ik dacht dat het hen niet interesseerde.

Nu, als moeder, wil ik juist ook weten als dingen niet goed gaan met mijn kinderen. Betrokken zijn bij hun levens, goed of slecht. En ik denk dat dit voor de meeste moeders/ouders geldt. Net als ook bij TO.

Zussie, hoe is dat later met je gegaan? Kon je later wel aan je ouders kwijt hoe het met je ging/gaat? En zo niet, werd jullie contact dan niet erg oppervlakkig?

Bij mij was het ook onderdeel van het losmaken van je ouders. Zelf willen uitzoeken hoe alles moet en spiegelen aan leeftijdgenoten. Ouders maken daar geen deel meer van uit. Nu ik zelf ouder ben realiseer ik mij met terugwerkende kracht dat het losmaakproces voor de ouders gewoon niet leuk is. Ik wil ook alles weten van mijn dochters en hoe het met ze gaat. Maar ja, ook zij moeten hun eigen weg vinden. Zou erg graag actief willen helpen het liefst ook bijsturen maar begrijp tegelijkertijd dat de echte moederrol op die manier wel voorbij is. Soms komt er eentje met een vraag of verzoek en daaraan merk ik dat ze wel waarde hechten aan wat wij als ouders vinden of weten. Maar met mate dus.

Contact met mijn ouders was (en is, mijn vader leeft nog) altijd heel fijn en liefdevol, hoor! Alleen levensprobleempjes vertelde ik pas als het al was opgelost .