Mismoedig
Op het forum probeer ik altijd wat positief te zijn over jongvolwassen kinderen, omdat het er niet leuker op wordt als je alleen negatieve gedachten over ze hebt en bovendien hoop ik het vol te houden tot ze op zichzelf gaan wonen.
Maar vandaag ben ik toch wel even weer erg mismoedig over wat ze allemaal NIET doen om zichzelf vooruit te helpen en hoe enorm zinloos het voelt om de hele dag tegen een tuinslang te duwen die dan ook nog knikt en kronkelt maar weigert de goede kant op te gaan.
Dus dan maar toezien hoe de kans op een kamer elders op zijn beloop gelaten wordt, het van oma geërfde geld aan onzin verkwist wordt, hoe de zoveelse MBO opleiding verpest wordt ("nee, ik kan vandaag niet naar stage, je weet toch"), hoe - enfin... ik ga het allemaal niet opsommen vanwege herkenbarheid maar soms, of eigenlijk best vaak, zou ik alle begrip voor de driehonderd afkortingen waar jonge mensen tegenwoordig allemaal aan lijden/bij horen/last van hebben, even willen vervangen door een fikse schop onder de kont.
Maar ja, altijd de angst dat ze ongelukkig zijn en er dan uitstappen, die me verlamt.
Kan ik niet een jaartje ruilen met iemand?
Weet niets te zeggen om je op te beuren.
Jaaaa! Met mij! Ik heb helaas niks leukers in de aanbieding momenteel maar wie weet helpt het toch een beetje!!!
Je kan wel met mij ruilen, maar dan moet je die k@tovergang er ook bij nemen.
Volgens mij ben je aan een vakantie zonder jongvolwassene(n) toe. Of juist een dagje iets leuks mét ze één op één? Helpt wel eens om de leuke dingen te zien die er ook zijn. En balen mag natuurlijk altijd als alle energie die je er in stopt, niet tot het gewenste resultaat leidt.
De zin altijd bang dat ze er uit stappen
hoezo
Wat bedoel je daarmee
Ik moet zeggen dat ik de fase met onze oudste van ruim 17, ook één van de lastige vindt tot nu toe. Dus wat dat betreft: in ieder geval herkenning! Ik heb liever dwarse pubers dan (jong)volwassenen die allemaal gekke keuzes maken en daarmee hun toekomst - in ieder geval op korte termijn - verknallen zonder de consequenties daarvan echt goed te overzien. Ik vind het ook heel lastig om te bepalen wat je rol als ouder precies nog is.
voor jou!
Het gaat voorbij, het gaat voorbij, het gaat voorbij, het gaat voorbij, het gaat voorbij, het gaat voorbij.
Lastige situatie. Het klinkt alsof je ze eigenlijk had willen begrenzen maar dat je dat niet gedurfd hebt vanwege hun instabiele psychische staat.
Geen verwijt overigens.
Hier geen psychische problemen, maar wel een zooitje maken van de opleidingen. Flink onder niveau bezig, en er zelf geen enkel probleem mee hebben dat daar ook al gewaarschuwd is. Want ‘het komt allemaal wel goed’. En ondertussen geen enkele toekomstgerichtheid alleen maar bezig met passie (die wel leuk is, maar waar geen geld mee te verdienen valt). Vind het moeilijk te geloven dat het met deze werkhouding wel goed komt.
hoe oud zijn je kinderen to? Want ik vind dat er wel verschil zit tussen 17, 20 of 23. Sommigen noemen dit allemaal jong volwassenen, maar mijn verwachtingen zouden anders zijn als het om een van 23 gaat dan om een van 17 bijv.
ief schreef op 06-05-2022 om 02:37:
Hier geen psychische problemen, maar wel een zooitje maken van de opleidingen. Flink onder niveau bezig, en er zelf geen enkel probleem mee hebben dat daar ook al gewaarschuwd is. Want ‘het komt allemaal wel goed’. En ondertussen geen enkele toekomstgerichtheid alleen maar bezig met passie (die wel leuk is, maar waar geen geld mee te verdienen valt). Vind het moeilijk te geloven dat het met deze werkhouding wel goed komt.
Ach, zijn dit niet de zorgen van altijd?
Als twintigjarige stak ik ook veel meer tijd in mijn hobby's dan in mijn werk, is nadien gewoon goed gekomen, tot ik nu als veertiger besef dat ik daarna te veel tijd in werk heb gestoken en te weinig in mijn passie.
Als stiefouder merk ik nu ook dat ik me zorgen maak over stiefzoon zijn toekomst, terwijl ik ergens wel besef dat het in orde zal komen.
Als troost; veruit de meeste mensen komen uiteindelijk linksom of rechtsom echt wel op hun pootjes terecht zo lang ze geen hele gekke of domme dingen doen. Maar dat neemt de zorgen van nu natuurlijk niet weg.
En je mag er best af en toe van balen als het allemaal niet loopt zoals je graag zou willen. En die schop onder hun kont, doorgaans kunnen kinderen daar best wel tegen en zien ze in dat je gelijk hebt. Toegeven is een ander verhaal.
Treurniet schreef op 05-05-2022 om 16:49:
Je kan wel met mij ruilen, maar dan moet je die k@tovergang er ook bij nemen.
Prima, neem jij de mijne 
.
alhambra schreef op 05-05-2022 om 22:07:
Lastige situatie. Het klinkt alsof je ze eigenlijk had willen begrenzen maar dat je dat niet gedurfd hebt vanwege hun instabiele psychische staat.
Geen verwijt overigens.
Begrenzen lukt prima, ze ergens naar toe krijgen is het probleem. Oftewel, tegenhouden is makkelijk, in beweging krijgen is lastig. Wel logisch in hun geval, tegenhouden is naar mij toe (veilig) en motiveren is van mij af (dus eng).
Misschien moet ik inderdaad maar accepteren dat al dat gehang op den duur ook tot prima levens leidt. Ik word er alleen zelf zo chagreinig van en dat is iets waar ik zelf eens goed over na moet denken. Waarschijnlijk word ik gewoon een beetje zorgmoe en zou ik willen dat het klaar is.