Mismoedig
Op het forum probeer ik altijd wat positief te zijn over jongvolwassen kinderen, omdat het er niet leuker op wordt als je alleen negatieve gedachten over ze hebt en bovendien hoop ik het vol te houden tot ze op zichzelf gaan wonen.
Maar vandaag ben ik toch wel even weer erg mismoedig over wat ze allemaal NIET doen om zichzelf vooruit te helpen en hoe enorm zinloos het voelt om de hele dag tegen een tuinslang te duwen die dan ook nog knikt en kronkelt maar weigert de goede kant op te gaan.
Dus dan maar toezien hoe de kans op een kamer elders op zijn beloop gelaten wordt, het van oma geërfde geld aan onzin verkwist wordt, hoe de zoveelse MBO opleiding verpest wordt ("nee, ik kan vandaag niet naar stage, je weet toch"), hoe - enfin... ik ga het allemaal niet opsommen vanwege herkenbarheid maar soms, of eigenlijk best vaak, zou ik alle begrip voor de driehonderd afkortingen waar jonge mensen tegenwoordig allemaal aan lijden/bij horen/last van hebben, even willen vervangen door een fikse schop onder de kont.
Maar ja, altijd de angst dat ze ongelukkig zijn en er dan uitstappen, die me verlamt.
Kan ik niet een jaartje ruilen met iemand?
Diyer schreef op 06-05-2022 om 09:36:
hoe oud zijn je kinderen to? Want ik vind dat er wel verschil zit tussen 17, 20 of 23. Sommigen noemen dit allemaal jong volwassenen, maar mijn verwachtingen zouden anders zijn als het om een van 23 gaat dan om een van 17 bijv.
De "probleemgevallen"zijn 19 en 21, beide (al jaren) bezig met MBO.
Terugkijkend had ik zelf ook wel tot een jaar of 23, 24 nodig voor ik geestelijk een beetje stevig op mijn benen stond, maar ik was toen al jaren uit huis dus afgezien van stagnerende studieresultaten zag mijn moeder daar niet zoveel van en ik redde mezelf praktisch gezien toen al aardig. Het ging overigens beter met studeren toen zij zich er minder tegenaan bemoeide en misschien moet ik dat ook maar gaan doen. Is ongetwijfeld wel beter voor mijn bloeddruk 
.
Toen ik puberde had mijn moeder bij veel strijdpunten de gevleugelde uitspraak "dat doe je maar als je uit huis bent, dan zie ik het tenminste niet" en dat deed ik dus ook; misschien kijk ik er daarom wel zo naar uit dat ze op zichzelf gaan wonen. Echt haalbaar lijkt dat helaas nog niet te zijn. Maar wie weet, vinden ze ineens ergens een kamer en dan ziet het er weer heel anders uit. Het is vaak heel gezellig met zijn allen in huis, maar je ziet ook alles en als ouder heb je toch het idee dat je daar wat mee moet. Het zou wel leuk zijn om met mijn man eens over wat anders dan de kinderen te kunnen praten.
Hangkous schreef op 05-05-2022 om 15:53:
Weet niets te zeggen om je op te beuren.
Een knuffel helpt ook heel goed hoor!
Pinokkio schreef op 05-05-2022 om 16:09:
Jaaaa! Met mij! Ik heb helaas niks leukers in de aanbieding momenteel maar wie weet helpt het toch een beetje!!!
Er lijkt best animo voor te zijn, misschien moeten we daar toch iets voor op gaan zetten.
ToetieToover schreef op 05-05-2022 om 17:59:
Volgens mij ben je aan een vakantie zonder jongvolwassene(n) toe. Of juist een dagje iets leuks mét ze één op één? Helpt wel eens om de leuke dingen te zien die er ook zijn. En balen mag natuurlijk altijd als alle energie die je er in stopt, niet tot het gewenste resultaat leidt.
Ja, waarschijnlijk nemen we ook te weinig vakantie. Wel eens wat dagen maar de oude tijden van drie weken weg, dat lijkt gek genoeg niet meer te kunnen. Daar moeten we samen echt eens goed voor gaan zitten.
Don t worry be happy
Het komt echt goed. Ik kijk ook altijd naar hoe het mij afging en soms Doherty nog zwaar en vooral niet zoals mijn moe het wilde en zich had voorgesteld. Drie dochters en allemaal single en gescheiden en niet katholiek en mijn vader zal het allemaal wel geloven
Je kunt niet meer dan je best doen 🙏💪🏾🤗
WendelmoedM schreef op 06-05-2022 om 15:13:
[..]
De "probleemgevallen"zijn 19 en 21, beide (al jaren) bezig met MBO.
Toen ik puberde had mijn moeder bij veel strijdpunten de gevleugelde uitspraak "dat doe je maar als je uit huis bent, dan zie ik het tenminste niet" en dat deed ik dus ook; misschien kijk ik er daarom wel zo naar uit dat ze op zichzelf gaan wonen. Echt haalbaar lijkt dat helaas nog niet te zijn. Maar wie weet, vinden ze ineens ergens een kamer en dan ziet het er weer heel anders uit. Het is vaak heel gezellig met zijn allen in huis, maar je ziet ook alles en als ouder heb je toch het idee dat je daar wat mee moet. Het zou wel leuk zijn om met mijn man eens over wat anders dan de kinderen te kunnen praten.
Misschien moet je idd meer over wat anders dan over je kinderen met je man gaan praten. Je trekt nu te ‘snel’ aan de kar (je ziet ook alles); maar je kan die kar wel negeren als ze op kamers gaan. Zou het voor je bloeddruk niet beter zijn als je jezelf aanwendt die kar daar te laten waar die hoort.
Ik ben oa om die reden vrijwilligerswerk gaan doen; ik zag te veel en had baat bij afleiding om te leren los laten.
Herkenbaar hoor. En het is natuurlijk ook wel een beetje de tijd dat het vrijwel onmogelijk is om het huis uit te kunnen voor jongeren. Hier een dochter van 21 die best wil, maar het echt niet kan betalen. Gelukkig wel MBO afgemaakt maar met HBO nu gestopt. Ze grijpt gelukkig wel ieder baantje aan om te werken, gaat van de zomer 2 maanden naar het buitenland, dus ik vrees dat het daarna pas echt lastig wordt om haar nog thuis te hebben. Ik hoop eerlijk gezegd dat ze dan snel op zichzelf gaat, maar dat zeg ik haar niet natuurlijk...
Verder is ze heel vaak weg, uitgaan, naar strand, shoppen etc. etc. Ze wil niets missen sinds het allemaal weer kan. FOMO noemen ze dat blijkbaar, vertelde ze laatst. Nou die diagnose past haar absoluut. En dan chagrijnig als ze thuis is natuurlijk, want moe. Maar vandaag heeft ze dan weer wel gekookt omdat het moederdag is. Dus dat was lief.
En ruilen mag hoor 
maar heb dus ook nog een zoon van 17, bijna 18 die totaal het tegengestelde is van zijn zus. Altijd thuis, geen vrienden, autisme, laag emotioneel niveau. Met hem zijn we volop bezig om te kijken hoe het allemaal moet als hij 18 is. Ik moet zeggen dat ik dat dus ook heftig vind.
Maar verder genieten we wel van ze. Vandaag gingen ze zowaar samen in een cafe voetbal kijken, dat zijn dan weer momenten om te koesteren. En binnenkort gaan we met z'n allen een weekje naar de zon. Ik heb er echt zin in.
Ach ik vind het gewoon niet gauw goed (lees: ik ben een zeurpiet).
De oudste gaat waarschijnlijk zeer binnenkort het huis uit, als de kamerhuur rond komt. En dat vind ik ook best wel een schok eigenlijk. Zal hem wel vreselijk missen en het sluit weer en heel tijdperk af. En het is een hele toer om mijn gedachten op een rijtje te krijgen over waar wij wel en niet nog invloed op zouden moeten willen hebben.
Het is best lastig vinden we om zulke grote kinderen te begeleiden. Je wordt platgegooid met boeken over peuters, kleuters en pubers maar hoe je ze boven de 16 begeleidt, en boven de 18 als ze al veel zelf mogen en moeten maar niet perse kunnen, dat is toch weer een heel andere tak van sport.
Eigenlijk moet je je nergens meer mee bemoeien maar als ze je ineens nodig hebben moet je er wel staan, en tegelijk moet je toch een beetje van de zijlijn proberen te voorkomen dat ze volledig hun eigen glazen ingooien tijdens hun pogingen op eigen benen te staan. Een flinke evenwichtsoefening.