Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Je kunt je kinderen op een gegeven moment niet meer behoeden voor wat (in jouw ogen) verkeerde beslissingen zijn.
Indira_ schreef op 07-02-2025 om 17:41:
[..]
Hey Karmijn, ik zou er nog even op terug komen. Als eerst: dankjewel voor je openheid. En wat een weg hebben jullie ook afgelegd.
Herkenbaar over dat nonbinaire en zich soms meer vrouwelijk voelen. Wij dachten dat het een onderdeel van het nonbinair zijn was. Dat je je niet per se wil identificeren met het een of het ander. Maar dat het meer fluide was. Diens experimenteren met het uiterlijk zagen wij ook als zo' n onderdeel ervan en bovendien waren mijn partner en ik in onze jonge jaren precies zo. Wij waren new-wave en gothic
Ja wij zijn nog niet zo ver dat we pro genderbevestigende operaties of behandelingen zijn, vooral omdat we nog helemaal niet het idee hebben dat dit het is. Echt in het diepste van mijn hart niet. Ik zie wel een kind dat zich door het leven worstelt, dat zeker. Maar ook dat is mij en partner niet vreemd, en ook wij zijn op zoek naar onze identiteit en seksualiteit geweest en ook wij hebben vrij extreem erbij gelopen. Dus wat dat aangaat is het typisch een kind van diens ouders. Ook qua muzieksmaak en hobbies en talenten. Maar momenteel is zoveel ineens genderdysforie, ik hoor er in alle hoeken over. Waar ik ook ben en waar ik ook op internet surf of op mijn werk ben of bij de kassa bij wijze van, het gaat er altijd over. Zeker nu met Trumps naaistreken komen er veel voor-en tegenstanders uit hun krochten gekropen en is het onderwerp actueler dan ooit.
Gek genoeg heeft ons kind het er nog nooit met diens behandeld psycholoog over gehad en dat alleen al vind ik bijzonder. Want hoezo speelt dit al een poosje maar weet niemand er vanaf (behalve select groepje vrienden die eveneens trans of nonbinair zijn)
Op internet zit die in hele communities waar ze elkaar helemaal gek lopen maken en elkaar ophitsen en adressen geven van psychologen en andere behandelaars en sterker nog: die zitten soms zelf ook in die groepen. Het is booming en dat baart me echt zorgen. Je kan met 1 druk op de knop aan je hrt komen. Er worden hele voorbeeldbrieven en gesprekken voorgekauwd om je ouders te vertellen dat je trans bent met alle eventuele vragen ook al dichtgetimmerd met standaard antwoorden. Ik hoor ze een voor een uit mijn kinds mond rollen. Waarom die dit wil? Ik denk aandacht. Een platform. Interessant gevonden worden. Ergens bijhoren. Een groepje outcast gevonden hebben waar die ' zichzelf' kan zijn. Maar je maakt mij niet wijs dat die echt een vrouw wil worden. Ik heb enkel het beeld van een manwijf op mijn netvlies staan. En ik vind momenteel met die veel te lange haren en die enorme make-up dat ie zichzelf behoorlijk voor schut zet. Maar ik zeg niks. Ik ben lief en meedenkend, we gaan kleding shoppen online, ik hou van hen, ik knuffel en droog tranen maar waar zijn wij? Wie zorgt er voor ons?
Ik ben heel blij met jouw posting maar ik merk wel dat je verder bent in je proces. Hier kan het maar zo prijs zijn met de hormomen bijv en ik ben gewoon nog niet zover. Ik vind het al schokkend dat mijn kind diens beenharen heeft geschoren (is een erg behaard persoon van zichzelf) dus nee ik ben (nog) geen voorstander en ik verkeer nog in een soort schok toestand waarvan alles in mij in de weerstand staat.
Welke ouderpraatgroep zat jij bij? Hier bij ons in de woonplaats is wel iets (volgens mij bij de coc) voor nonbinaire jongvolwassene en transvrouwen- en mannen en voor ouders maar ik vind een bijeenkomst nog een beetje spannend en mijn kind erop attenderen miss te ' goedkeurend' ofzo van ons. Ik weet het niet. Ik denk als die bij een groep hele toffe nonbinaire mensen terecht komt die miss wel nonbinair blijft, en bij een groep transvrouwen die diens transitie nog een tandje gaat bijzetten. Ik vind ons kind ondanks diens hoge iq (maar tevens intense onzekerheid) heel erg labiel en beinvloedbaar. Ik vind het allemaal veel te spannend en mijn partner speelt vooralsnog Zwitserland wat mij ook irriteert. We hebben er behoorlijk wat woorden over. Maar nooit waar ons kind bij is. Mijn partner doet ook niet aan die/hen wat kind echt moeilijk vindt maar partner lijkt er niet van onder de indruk. We kunnen er iig niet goed over praten want mondt te vaak uit op ruzie de laatste tijd omdat mijn partner niet echt het idee heeft dat het 5 voor 12 is en bloody serieus. Die denkt volgens mij: dat waait wel over. Nou dan heeft die nog niet de gesprekken gevoerd met mijn kind zoals ik die heb.
Met je laatste alinea ben ik het wel eens. Nooit zo over nagedacht eigenlijk. Maar goed is het wel anders. Je maakt van een vrouw een vrouw met grotere borsten. Je maakt niet van een man een persoon met borsten. Een vrouw blijft met siliconen een vrouw een man met siliconen is toch nog steeds een beetje gekkig als het verder toch vrij mannelijk is/blijft. Want ergens blijf je het toch zien (zeker als je op latere leeftijd in transitie gaat)
Latere leeftijd ? Je kind is 19...
Laat lekker scheren , haar groeit vanzelf terug en daarnaast geschoren benen ,armen enz is niet gender gebonden toch?? Je hebt nog even om te wennen toch? Een transitie is niet ineens
Anoniemvoornu schreef op 07-02-2025 om 18:05:
[..]
Latere leeftijd ? Je kind is 19...
Laat lekker scheren , haar groeit vanzelf terug en daarnaast geschoren benen ,armen enz is niet gender gebonden toch?? Je hebt nog even om te wennen toch? Een transitie is niet ineens
Dat probeer ik de hele tijd te zeggen: deze transitie gaat sneller dan snel. Het gaat voor ons dus zeker wel ' ineens'.
Indira_ schreef op 07-02-2025 om 18:28:
[..]
Dat probeer ik de hele tijd te zeggen: deze transitie gaat sneller dan snel. Het gaat voor ons dus zeker wel ' ineens'.
Maar dat kan alleen als hij het genderteam omzeilt, toch? Mensen staan jarenlang op de wachtlijst en dan duurt het nog tijden voordat ze in transitie kunnen
Indira_ schreef op 07-02-2025 om 17:48:
[..]
Nee ik ben eigenlijk niet zo bang mijn zoon te verliezen. Ik denk alleen dat ie serieus een verkeerde keuze aan het maken is en de worsteling met diens identiteit hier los van staat. Dat dit NIET de weg is. En als dat wel zo is: geef me even tijd ik groei er wel in. Maar nu komt alles tegelijk. En eerlijk: we kennen dit van hen. Het is hier altijd feest qua labels en diagnoses.
Kind zegt uiteraard nu dat ie dit als kind al ervaarde maar sorry dat vind ik de grootste onzin in diens geval ever. Hen weet gewoon precies wat te zeggen als het nodig is om maar diens zin door te drijven.
Ik bedoelde niet letterlijk je zoon verliezen, maar meer in de zin van in een andere gedaante terugkrijgen. Dat is natuurlijk erg heftig als jullie daarmee voor jullie vanuit het niets mee geconfronteerd worden als ouders. Waar jullie 'jullie werkelijkheid' verliezen wint jullie zoon zijn werkelijkheid
ToetieToover schreef op 07-02-2025 om 17:54:
Je kunt je kinderen op een gegeven moment niet meer behoeden voor wat (in jouw ogen) verkeerde beslissingen zijn.
Klopt, maar deze beslissing heeft verregaande gevolgen. Dus wat je schrijft dekt de lading niet van deze beslissing.
Bovendien gaat het hier om een jongen van 19 jaar met ontwikkelingsstoornissen, dus sociaal emotioneel waarschijnlijk veel jonger....dus ik snap deze moeder wel, dat zij graag betrokken wilt worden door het team. Als team hiervan op de hoogte is, dan vind ik dit zelfs een behoorlijke klacht waard.
TO: is het team hiervan op de hoogte?
BritgetJones007 schreef op 07-02-2025 om 18:50:
[..]
Klopt, maar deze beslissing heeft verregaande gevolgen. Dus wat je schrijft dekt de lading niet van deze beslissing.
Bovendien gaat het hier om een jongen van 19 jaar met ontwikkelingsstoornissen, dus sociaal emotioneel waarschijnlijk veel jonger....dus ik snap deze moeder wel, dat zij graag betrokken wilt worden door het team. Als team hiervan op de hoogte is, dan vind ik dit zelfs een behoorlijke klacht waard.
TO: is het team hiervan op de hoogte?
uiteraard niet, wij zijn nergens in betrokken.
Lexus schreef op 07-02-2025 om 18:38:
[..]
Maar dat kan alleen als hij het genderteam omzeilt, toch? Mensen staan jarenlang op de wachtlijst en dan duurt het nog tijden voordat ze in transitie kunnen
Ja dat hele psytrans klinkt vrij shady, zeker samen met verhalen/docu's over transgenderspijt. Ook hier is het uiteraard vraag en aanbod. En zat volk die eraan verdient. En ja het zal best dat dat team aan hokjesdenken doet maar je leest dat ook gewoon vaak terug in interviews met transgenders. Dat een transvrouw vroeger al met poppen speelde en van prinsessenjurken hield. En dan zijn er nog wat mtf die extra benadrukken dat zij als klein meisje al prostituee wilden worden. Wie van jullie jonge dochters is het haar wens om prostituee te worden?
Indira_ schreef op 07-02-2025 om 18:55:
[..]
uiteraard niet, wij zijn nergens in betrokken.
Dan dit doorgeven en of zij zich realiseren dat ze dus een moeder buiten een belangrijk traject houden, terwijl degene om wie het gaat wellicht de gevolgen en impact op lange termijn niet kan overzien.
Maar probeer zelf ook open te staan voor hoe jou zoon zich voelt. Jij ziet een man, maar besef dat dat nou juist het probleem is voor hem.
ik begin toch een beetje een gek gevoel te krijgen hierbij. Omzeilt je kind nu het genderteam of niet. En zijn het Nederlandse groepen waarin Nederlandse artsen cliënten ronselen? Dat lijkt me sterk. En dat is volgens mij strafbaar.
daarnaast zijn er flinke wachtlijsten. Dat rijmt gewoon niet met elkaar.
Verder nogmaals; je kind maakt eigen beslissingen. Die kunnen goed en fout zijn, in jouw ogen, maar bruut gezegd, je hebt er niets mee te maken. Zoek hulp voor jezelf om de band met je kind niet te verliezen en overeind te blijven staan. Want wat je beschrijft klinkt alsof je wel wat ondersteuning kunt gebruiken en is kinds al dan niet trans zijn de minste van je zorgen.
Stardust schreef op 07-02-2025 om 21:23:
ik begin toch een beetje een gek gevoel te krijgen hierbij. Omzeilt je kind nu het genderteam of niet. En zijn het Nederlandse groepen waarin Nederlandse artsen cliënten ronselen? Dat lijkt me sterk. En dat is volgens mij strafbaar.
daarnaast zijn er flinke wachtlijsten. Dat rijmt gewoon niet met elkaar.
Verder nogmaals; je kind maakt eigen beslissingen. Die kunnen goed en fout zijn, in jouw ogen, maar bruut gezegd, je hebt er niets mee te maken. Zoek hulp voor jezelf om de band met je kind niet te verliezen en overeind te blijven staan. Want wat je beschrijft klinkt alsof je wel wat ondersteuning kunt gebruiken en is kinds al dan niet trans zijn de minste van je zorgen.
Nou het valt me wel op dat ts steeds haar frustratie blijft spuien. Die is begrijpelijk maar, het is al meerdere keren gezegd, nu niet constructief hoe lastig ook. En ik vraag me ook af of je met die houding het kind helpt. Je kan blijven zeggen 'maar wij worden niet gehoord' tja dat is nu eenmaal zo.
En inderdaad hoe het nou zit met het omzeilen van het genderteam heb ik ook al gevraagd en geen antwoord op gekregen. Wachttijden zijn twee tot vier jaar, dus dat temporiseert de boel een beetje
In aansluiting op de vragen van Lexus en Stardust, herhaal ik mijn vraag van 2 dagen geleden ook nog maar een keer :
woon je buiten Nederland?
Ik vind het allemaal zo onwerkelijk klinken als deze praktijken hier in NL voorkomen (omzeilen wachtlijsten, hormonen via internet ronselen, etc).
KoekieJupe schreef op 07-02-2025 om 22:46:
In aansluiting op de vragen van Lexus en Stardust, herhaal ik mijn vraag van 2 dagen geleden ook nog maar een keer :
woon je buiten Nederland?
Ik vind het allemaal zo onwerkelijk klinken als deze praktijken hier in NL voorkomen (omzeilen wachtlijsten, hormonen via internet ronselen, etc).
Oohh die hormonen dat klopt hoor. En dat gaat nog makkelijk ook wanneer je de juiste mensen kent. En wanneer je op groepen komt waar transmensen zitten, dan geven die je de contacten. Weten precies wat je moet zeggen, en wat absoluut niet te zeggen, en velen hitsen elkaar helemaal op.
Ik zeg niet alle groepen, maar van wat ik weet zeker wel groepen wat echt een hele giftige omgeving kan zijn voor mensen die kampen met eventuele andere onderliggende psychische problemen. Die zijn heel makkelijk beïnvloedbaar en daarmee komen ze in een rabbit hole, met alle gevolgen van dien.
Dus ik geloof wel wat TO zegt, helaas uit eigen ervaring.
Miraval schreef op 07-02-2025 om 23:27:
[..]
Oohh die hormonen dat klopt hoor. En dat gaat nog makkelijk ook wanneer je de juiste mensen kent. En wanneer je op groepen komt waar transmensen zitten, dan geven die je de contacten. Weten precies wat je moet zeggen, en wat absoluut niet te zeggen, en velen hitsen elkaar helemaal op.
Ik zeg niet alle groepen, maar van wat ik weet zeker wel groepen wat echt een hele giftige omgeving kan zijn voor mensen die kampen met eventuele andere onderliggende psychische problemen. Die zijn heel makkelijk beïnvloedbaar en daarmee komen ze in een rabbit hole, met alle gevolgen van dien.
Dus ik geloof wel wat TO zegt, helaas uit eigen ervaring.
Nou van die hormonen geloof ik ook wel. Vijftien jaar geleden had je nog niet van die groepen volgens mij dus daar weet ik niets van. Ben je daar persoonlijk op geweest? Was je lid van zo'n groep dan?
Maar blijft dat de wachtlijsten zeker twee jaar zijn soms zelfs 4 tot 5 jaar en dat dan pas het traject begint, wat ook lang duurt. Dus hoe omzeilt kind van ts die wachtlijst dan?
Lexus schreef op 08-02-2025 om 00:28:
[..]
Nou van die hormonen geloof ik ook wel. Vijftien jaar geleden had je nog niet van die groepen volgens mij dus daar weet ik niets van. Ben je daar persoonlijk op geweest? Was je lid van zo'n groep dan?
Maar blijft dat de wachtlijsten zeker twee jaar zijn soms zelfs 4 tot 5 jaar en dat dan pas het traject begint, wat ook lang duurt. Dus hoe omzeilt kind van ts die wachtlijst dan?
Van die wachtlijsten weet ik niet.
Nee geen lid van geweest, maar ik weet dat het zo is, vanwege herkenbaarheid ga ik er niet teveel op in.
En hormonen? Alles is verkrijgbaar, dat was op sportscholen in de jaren 80 al zo en dat is nu nog. Gewoon op bestelling, wat je maar nodig hebt. Geldt overigens ook voor Benzodiapinen en opiaten bijvoorbeeld.