Problemen met dochter 18 hoe aanpakken
Mijn dochter is 18 en voelt haar al een tijd niet goed in haar vel.Ik geraak er niet uit hoe ik haar kan helpen want eigenlijk zegt ze dat ze met niemand wil praten.Ik had al eens een afspraak gemaakt bij een psycholoog met haar toestemming maar ik heb dat weer moeten afzeggen van haar.Nu is ze al zoveel afwezig geweest en examen niet gemaakt dat ik vrees dat school haar definitief zal uitsluiten.Dit is niet zeker maar ze is al vaak onwettig afwezig geweest en ook haar examens niet meegemaakt
Ik mag daar niks van zeggen dan ontploft ze en krijg ik de volle laag dat ik enkel school belangrijk vind en niet haar mentale gezondheid.Dit is niet zo maar als ik hulp of advies aanbied slaat ze dit in de wind.We blijven in een viscieuse cirkel draaien.
Nu zei ze dat ze het zelf zal regelen en ik me nergens moet van aantrekken.Dit is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan aangezien ze spijbelt en nachten aan een stuk weg blijft…Moet ik haar dan zomaar aan haar lot overlaten dan voelt dit bij mij ook niet goed.Maar er moet wel iets gebeuren natuurlijk…
Luister je wel echt naar haar ?
Ze zegt niets…Ze kan en wil niet praten enkel
In smssen zegt ze wel eens iets….maar vaak niet alles waardoor ik toch nog met veel vragen achter blijf .
Doe een stapje terug als moeder en geef haar de kans het zelf te regelen. Geef haar dat vertrouwen. Als het haar niet blijkt te lukken dan kijk je daarna samen hoe je het op kunt lossen, als ze dat wil, maar wel met eigen regie van je dochter. Ik zou wel huisregels instellen zoals: je laat weten waar je bent, of je mee eet en of je thuis slaapt. Basis omgangsvormen lijkt mij. Als ze dat weigert of nalaat dan vertel je haar dat ze zo ook niet met haar vrienden om zou gaan. Maak haar verantwoordelijk voor haar eigen gedrag en doe een beroep op haar redelijkheid als volwassene. Spreek haar ook aan zoals je een volwassene aanspreekt. Het spijbelen zal de school wel op acteren. De gevolgen zijn voor haar. Ze moet het blijkbaar op de harde manier leren. Je kunt er nog wel een informatief gesprekje aan wagen wat het een en ander voor gevolgen kan hebben voor haar toekomst, maar uiteindelijk is het aan haar. Als je er teveel bovenop zit werkt het averechts en gaat ze zich alleen maar meer afzetten.
Moeilijk ... uiteindelijk sta je als ouder van een 18 jarige met al je hulp en goede adviezen toch aan de zijlijn en moet ze het zelf doen. En vooral zelf willen doen.
Alle scholen hebben allerlei vormen van extra begeleiding en cursussen. Misschien dat daar ook mogelijkheden zijn?
Ik wil het haar wel zelf laten uitzoeken en dat heeft ze ook al gezegd dat ik er mij niets moet van aantrekken en ze alles zelf zal regelen.En ik wil het wel maar het is moeilijk.Het voelt niet goed om haar aan haar lot over te laten.Weten dat ze ergens bij een vriend blijft slapen zonder kleren mee te nemen,met maar 5€ op haar rekening,eet rommel en ze blowt ook ik vind het erg dat ze haar zo slecht voelt maar dat ze ook hier niet wil zijn.
Ze is verslaafd?
je laat haar niet aan haar lot over. Je laat haar oefenen met zelfstandig en volwassen worden. Je bent op de achtergrond aanwezig om bij te sturen en te adviseren als ze dat nodig heeft.
Ik hoop niet dat ze verslaafd is…ik weet niet of ze zoveel rookt,ik ruik het nooit aan haar kleren ofzo of in haar kamer.Volgens haar af en toe maar ze liegt veel dus ik weet niet of ik haar kan vertrouwen op haar woord.
beste Natje1812, ik snap dat je je zorgen maakt en je dochter geeft ook aan dat het niet goed met haar gaat. Het spijbelen en blowen zijn natuurlijk ook tekenen aan de wand.
Het doet mij denken aan de situatie waar we een aantal jaar geleden met mijn zoon in zaten (ADHD, spijbelen, blowen, steeds somberder en uiteindelijk een flinke depressie die zich uitte in boos en agressief gedrag). Hij wilde ook niet tot nauwelijks hulp en is er uiteindelijk zonder die hulp zelf uitgeklommen. Daar was voor nodig dat wij liefdevolle afstand namen. Daarmee bedoel ik dat wij niet meer gingen zeggen wat wij dachten dat nodig was, maar er wel voor hem waren. Ik heb toen heel veel gehad aan de methode 'nieuwe autoriteit' oftewel 'verbindend gezag '.
Ik zou je aanraden om twee dingen te doen: allereerst, je zorgen om school en spijbelen helemaal los laten. Je dochter zegt zelf dat haar mentale problemen het naar school gaan in de weg zit. Hier de nadruk op leggen gaat haar niet helpen. Probeer haar dus serieus te nemen en je vooral op haar mentale welzijn te richten.
Daar komt het tweede om de hoek kijken. Ze laat zich dus niet helpen op de manier die jij in gedachten hebt en wil het op haar manier doen. Mijn ervaring is dat het weinig zin heeft om dit af te dwingen. Maar....dat betekent niet dat je niks doet. Het belangrijkste wat je kunt doen is naar haar luisteren, echt luisteren. Duidelijk maken dat ze bij jou terecht kan als ze wil praten. Koester de dingen die ze met je deelt, maar ga dan niet direct aansturen op hulp. Geef je dochter jouw vertrouwen. En het allerbelangrijkste: investeer in de relatie. Dat betekent niet dat je geen grenzen stelt, maar zorg dat je relatie gebaren doet. Zie de methode die ik hierboven noemde om meer te lezen over hoe je dat kunt doen en waarom dat zo belangrijk is.
Zijn er andere volwassenen in haar leven die haar kunnen steunen? Zorg ervoor dat zij en jullie samen niet isoleren, maar betrek anderen voor steun.
Wat je misschien nog kunt doen is informatie inwinnen bij de verslavingszorg.
Ik snap dat je haar vrijheid wil geven om het zelf te regelen, maar ik zou die vrijheid wel begrenzen. Geef haar vertrouwen, maar ook een deadline. Laat weten dat je haar wil helpen. Dat je haar ziet. 'Ik zie dat je het moeilijk hebt. Je mag zelf hulp zoeken, maar als je dat niet voor datum x hebt gedaan, dan ga ik hulp inschakelen. Ik wil je ook helpen het samen te doen.'
Ook om te voorkomen dat ze afglijdt in nog meer gebruik en dat ze helemaal niet meer naar school gaat.
Daarbij vind ik meerdere nachten achter elkaar wegblijven zonder dat te melden wel vreemd gedrag en niet normaal voor een kind dat thuis woont, ook al is het volwassen. Melden dat je niet thuis mee eet of slaapt is onderdeel van normale omgangsvormen.
Als ze te weinig naar school gaat om te slagen, dan zal ze het jaar over moeten doen. Ook geen ramp en een duidelijke consequentie van haar eigen gedrag. Op zich snap ik ook wel dat werken aan je mentale gezondheid ook veel energie kost. Maar dat doe je niet door nachtenlang weg te blijven en allerlei troep te gebruiken.
Heb je overleg met haar mentor gehad? Het kan helpend zijn om de visie van school te horen, zodat je weet waar jullie mbt school aan toe zijn. Misschien helpt het ook om daar een plan op te stellen met bijgestelde doelen?
Als zijzelf denkt dat het toch niet gaat lukken, omdat ze wordt overvraagd, is het wellicht een idee om te kijken of de druk eraf kan? Minder uren les? Certificaten halen ipv. een compleet diploma? Misschien naar deeltijdonderwijs?
Of juist andersom - zoals vorig jaar bij onze jongste. Die was compleet ongeïnteresseerd in zijn examenjaar. Veel verzuim, te laat komen, de boel verstoren. Hij had vrijwel alleen maar diepe onvoldoendes en nòg meer toetsen die hij überhaupt niet gedaan had. Bij hem stelde school voor om de druk juist te verhogen. Ik vond het een absurd idee, maar het was tenminste een idee. Ze regelden dat hij de laatste 6 maanden van zijn examenjaar nog maar 2 dagen naar school zou gaan. Daarnaast ging hij 1 dag per week buiten school in de logistieke sector praktische opleidingen doen en 2 dagen stage lopen in de culturele sector. Zijn houding bleef ongeïnteresseerd, maar hij had het wel ineens druk met al die nuttige dingen. En vervolgens haalde die grapjas in 6 maanden tijd oa een vorkheftruck-rijbewijs, kreeg hij een baan aangeboden bij zijn stage èn hij haalde zijn diploma! Vorig jaar rond deze tijd, zagen we het heel somber in. En nu doet hij software-development èn werkt hij in de schouwburg 
Ik zou me er dus wèl mee bemoeien en proberen om samen met je kind en school te kijken naar oplossingen.
Sterkte 
Het niveau van haar richting is in principe te gemakkelijk…De punten die ze heeft van de toetsen die ze wel heeft meegemaakt liggen allemaal rond de 9/10.Ze heeft deze richting vorig jaar zelf gekozen uit ‘gemak’ ze moest toen zakken of blijven zitten.Ze is dan gezakt maar echt een uitdaging is het niet.Mede daardoor is het jammer dat ze het nu toch niet zou halen doordat ze teveel afwezig is.Dit is zeer frustrerend maar ik zal het toch moeten loslaten.Want ik duw haar verder en verder….
In september is ze haar oma verloren,mijn ex schoonmoeder waar ze een zeer goeie band meehad.Als het thuis eens minder ging dan ging ze soms een paar uurtjes bij oma zitten en was ze weer gekalmeerd.Ik weet dat dat verdriet diep zit maar ze duwt het weg … Ze stelt
Het ook steeds uit om naar opa te gaan omdat ik denk dat ze bang is dat het verdriet teveel naar boven zal komen.Ik heb voorgesteld om samen te gaan maar ze blijft het uitstellen.
Ik zal haar nu even met rust laten en haar zelf laten uitzoeken wat ze wil…
Wellicht is het in dat geval, net als bij onze zoon, een idee om niet alleen op schoolprestaties te focussen? Want dat lukt nu even niet en erop blijven hameren, heeft geen zin. Iedereen heeft behoefte aan positieve ervaringen. Als je geen voldoening haalt uit het belangrijkste dat je doet omdat het niveau te laag is, raak je al snel gedemotiveerd. Vervolgens dreig je dan te falen in iets makkelijks waardoor je je zelfvertrouwen verliest en somber wordt: 'You had one job...' Onze zoon blokkeerde soms volledig. Dan kreeg ik hem met geen mogelijkheid zijn bed uit om naar school te gaan. Daar komt bij jouw dochter nog het verdriet om haar oma bij.
Voor mijn zoon was die stage zo hard werken dat hij op die dagen amper tijd had om zijn negatieve spiraal in te duiken. Bovendien bleek hij het dus goed te doen waardoor hij ook eens complimenten kreeg en steeds meer verantwoordelijkheden zoals nieuwe krachten inwerken en het begeleiden van de artiesten. En uiteindelijk dus dat contract. Een heel andere ervaring voor hem dan telkens maar falen. Hij groeide.
Die vorkheftruck en reachtruck rijlessen, zijn achteraf gezien vooral een goede les geweest in wat hij nìet wil, maar waar hij wèl terecht zou zijn gekomen als hij zijn examens niet zou halen.
Zou dat geen oplossing voor je dochter kunnen zijn? Meer tijd besteden aan dingen die wèl iets opleveren? Ze is nu voltijds bezig met falen (school) en vluchten (blowen, spijbelen, verdwijnen). Hoe dieper ze in de put raakt, hoe groter het risico dat ze straks alleen nog maar vlucht. Je kan zelfs een tussenjaar overwegen als ze wil werken aan positieve ervaringen.
Ik bedenk net dat ik vorig jaar nòg twee dingen heb gedaan die invloed gehad kunnen hebben.
Ten eerste is hij weer pianolessen gaan nemen. Hij heeft talent, maar was tijdens corona gestopt en daarna had hij geen tijd meer ivm school. Ook dit was een manier om de focus te verleggen en bezig te zijn met iets dat hem ontspant en lukt. Misschien heeft je dochter ook een hobby of talent dat wat meer gestimuleerd kan worden?
Ten tweede hebben we sinds vorig jaar weer katten. Klinkt misschien raar in deze context, maar van spelen en knuffelen met huisdieren word je vrolijk en ontspannen. Onze kinderen zijn sindsdien weer veel vaker beneden. Eenmaal op de bank in de 'cat-trap', hoeven ze ineens niet meer naar boven om te gamen. We hebben dankzij die beestjes veel meer contact.
(pfff wat een lap tekst weer)
De aap is nu toch uit de mouw gekomen nadat ze echt heel raar deed toen ze aan de eettafel zat.Spastisch bewegen overal jeuk…Drugs dus.Ik ben toen naar haar kamer geglipt en na niet lang zoeken heb ik een zakje gevonden met poeder,pillen,…Ik heb haar direct geconfronteerd en eerst werd ze boos maar toen stortte ze toch in en begon ze te wenen dat ze er vanaf wil en dat ze op was…We hebben een afspraak bij de dokter en hopelijk blijft ze bij haar standpunt dat ze geholpen wil worden want ik kan enkel maar dingen regelen als ze meewerkt aangezien ze meerderjarig is.