Psychotische zoon heeft hulp nodig van GGZ…
…maar die krijgt hij niet.
Beste collega-ouders,
Het is heel lang geleden dat ik op dit forum kwam, en nu ik dringend op zoek ben naar hulp van ervaringsdeskundigen ben ik blij om te zien dat het er nog is en volop leeft!
De situatie: met mijn zoon, nu 25, gaat het eigenlijk al bijna 4 jaar bergafwaarts. Hij woont nu bijna 7 jaar zelfstandig. Begin 2017 eindigde zijn relatie (na 4 jaar, was heel moeilijk geweest met depressieve en autistische partner) en was hij heel somber en ook angstig. Achteraf sla ik me voor mijn kop dat ik daar toen niet meer mee gedaan heb. Maar mijn zoon is altijd een vrij extreem iemand geweest en zeer eigenwijs en op zijn autonomie gesteld, dus we waren wel wat gewend en hij stelde ook toen al geen prijs op hulp. Hij was toen drie keer met een studie begonnen en weer gestopt. Werken in loondienst en in opdracht was allemaal mislukt, hij moest het zelf doen en stortte zich in een megalomaan project.
In de zomer raakte hij in de ban van complottheorieën en ontkende zelfs de Holocaust. Daarna leek hij weer wat op te knappen en hadden we bij vlagen ouderwets gezellig contact. We appten, belden en kwamen soms bij elkaar op bezoek. Lange gesprekken. Maar er waren ook perioden van vreemdheid en hij kwam regelmatig met onverstandige plannen (radicale slaapschema’s en keto-dieet) en soms plotseling stekelige reacties.
Eind vorig jaar gedroeg hij zich ronduit bozig tegen zowel zijn vader als mij (we zijn 24 jaar geleden gescheiden) en het viel ook op dat hij zich steeds meer terugtrok. Hij beëindigde al zijn vriendschappen en het werd steeds moeilijker om contact met hem te houden. Hij verwaarloosde zichzelf, stonk, liep in kapotte kleren en was nauwelijks meer in staat tot een normaal gesprek, starre gezichtsuitdrukking. Je vraagt je achteraf af: waarom heb ik niet eerder gezien dat hij psychotisch is? Maar het gaat zo geleidelijk, en het is ook moeilijk om over je eigen gekwetste gevoelens heen te kijken als je weer eens plotseling ‘verbannen’ wordt.
Afgelopen voorjaar ging bij mij het licht aan toen hij na een lang gesprek (vermoeid en hongerig denk ik) in een paranoïde tirade losbarstte over hoe zijn buren hem door het plafond heen spiritueel vermoordden. Vanaf dat moment hebben we van alles geprobeerd om hem te helpen, maar hij weigerde categorisch alle hulp en toen hij in september aankondigde als dakloze te willen gaan leven in Amsterdam was voor ons de maat vol en hebben we een zorgmachtiging aangevraagd volgens de nieuwe WVGGZ. Dwangzorg dus, we zien helaas geen andere oplossing.
Intussen was hij echter weer wat tot rust gekomen, niet dat hij nu zichzelf is of redelijk kan nadenken, maar hij staat niet te schreeuwen en kan zich best een uurtje vrij normaal voordoen. Het resultaat is dat de GGZ hem niet wil opnemen maar in plaats daarvan vrijwillige behandeling aanbood. Die hij heel slim aannam maar tijdens de tweede sessie beëindigde door woedend weg te lopen. En daar zitten we dan, verder gebeurt er niets voor hem. Hij zit lekker psychotisch te wezen op zijn kamer, schulden te maken en te roken, totdat de huisbaas hem eruit zet omdat hij door zijn vijandigheid steeds zijn huisgenoten wegjaagt. En dan zijn we hem kwijt.
Dit is echt geen unieke situatie, als je online het een en ander leest weet je dat dit vaak gebeurt en een soort Catch-22 van de GGZ is. Enerzijds weten we dat iemand in een psychose in een eigen realiteit leeft, maar toch laten we hem belangrijke beslissingen over zijn leven nemen en ‘beschermen’ hem tegen zijn ouders als hij die door paranoïde wanen niet wil zien. Er zijn al heel wat boeken verschenen van wanhopige ouders die hun kind aan de GGZ verloren zijn (soms tot de dood erop volgde) en we kennen ook allemaal gevallen als Thijs H. Ik vind het dus bijzonder moeilijk te accepteren dat ik nu moet wachten tot het te laat is, tot er een crisis komt of iets anders vreselijks gebeurt. Mijn zoon is pas 25, ik wil hem niet verliezen! Zijn hier ouders die zoiets hebben meegemaakt en die tips hebben? Wat kunnen we nu nog doen?
Dank voor het lezen en een eventuele reactie,
Desperada
info huisarts
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/eerstelijnszorg/vraag-en-antwoord/ben-ik-vrij-om-zelf-een-huisarts-te-kiezen-en-hoe-verander-ik-van-huisarts
via de zorgverzekeraar, die kan je proberen te bellen
Desperado
'Mij is verteld dat het een huisarts verboden is om een patiënt uit te schrijven als er geen praktijk bekend is waar die persoon dan aansluitend wordt ingeschreven.'
De huisarts mag niet zélf ongevraagd een patient uitschrijven, maar wel op verzoek van de patient.
huisarts
Ik hoop dat het je linksom of rechtsom lukt om een huisarts te regelen. Want hulp begint bij een huisarts. Hier nog info (maar dat heb je vast al) https://www.ypsilon.org/eerste-hulp
En trek de hulpinstantie die je had weer aan z'n jasje. Vraag hoe het nu moet zonder huisarts??
ga naar je eigen huisarts voor advies hiervoor. Hij schrijft je kalmerende middelen voort toch? Wie weet heeft hij goede tips. (of zij natuurlijk)
Als je in dezelfde woonplaats woont wil je eigen huisarts jouw zoon misschien weer opnemen in zijn bestand.
Mijntje, bedankt voor het meedenken
Mijn huisarts is geen optie, ik woon twee uur rijden bij mijn zoon vandaan. Die kalmerende middelen waren trouwens eenmalig, dat is niks voor mij. Ik heb gisteravond maar weer eens een valeriaan/melatoninepilletje genomen en redelijk geslapen.
De zorgverzekeraar heb ik dus gebeld, die vonden het heel vervelend maar konden er niets aan doen (zeiden ze).
Heel moeilijk gegeven blijft dat mijn zoon volwassen is, en geen hulp wil. Dus ook geen huisarts. Het beginsel is toch altijd dat een volwassen persoon zichzelf bij een praktijk moet melden voor inschrijving. Maar ik heb bedacht dat ik vrienden heb in zijn woonplaats die veel artsen kennen. Ik ga hen eens om hulp vragen, misschien kennen zij een arts die wil meewerken.
Mijntje, wat bedoel je?
"En trek de hulpinstantie die je had weer aan z'n jasje. Vraag hoe het nu moet zonder huisarts??"
Welke hulpinstantie bedoel je nu? Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik er een 'had' ;-(
Huisarts nog niet gevonden
Mijn vrienden tipten de huisartspraktijk van het UMCG en daar ben ik zeer correct en vriendelijk te woord gestaan, maar ze konden niets voor ons doen helaas.
meedenken
"Welke hulpinstantie bedoel je nu? Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik er een 'had' ;-("
Bij het wijkteam/GGD waar je al bij aan de bel had getrokken. En dat bij elk nieuw incident. Probeer alles zo duidelijk en helder mogelijk te verwoorden, eigenlijk zonder de emoties. Dit ben ik gewend van artsengesprekken.
Dus maak een lijstje datum : gestopt met studie x. Datum: in de ban van complottheorieën/holocaust, datum: radicale slaapschema's etc. Datum: beindiging vriendschappen met oud klasgenoten oid. Datum: paranoïde tirade over buren die hem door het plafond heen spiritueel vermoordden.
Zo ziet men duidelijk een patroon. Maar dat heb je ws al zo gedaan.
Voorbeeld: moeder van familielid kwam bij de gemeente niet verder dan foldertje van de kerk. Ik denk dat ze haar emoties niet in bedwang kon houden (begrijpelijk hoor). Ik nam het van haar over (had ook meer afstand want geen bloedband) en had een soort zakelijk lijstje en een duidelijke vraag (wij willen zorg op hem). Ik heb het idee dat je op deze manier sneller wordt geholpen in zorgenland.
Mooi dat je niet aan de kalmeringstabletten zit. De moeder van mijn familielid komt er nauwelijks vanaf.
Sterkte met het vinden van een huisarts, via via is een goed idee. En is een huisartsenpost bellen nog iets?
Oja: Vraag de GGD hoe je aan een huisarts moet komen, dat dit nu een struikelblok is. Zij zullen daar toch ervaring mee hebben, als ouder moet je toch niet het wiel uitvinden, voordeel: het is meteen weer een melding van zorgelijk gedrag.
Opschalen
Misschien een idee om een gesprek aan te vragen met de verantwoordelijke wethouder in de woonplaats van je zoon? Of wat raadsleden te mailen over waar je tegenaan loopt?
aha
Hier zie ik waar je het moet melden, nu de zorgverzekeraar niet thuis geeft. Volg de link meldpunt
Mijntje, dank
Hoi Mijntje, een duidelijk geordend overzicht heb ik inderdaad gemaakt voor de zorgmelding naar de gemeente. Dat is maandag in aangevulde vorm opnieuw ingediend. Met het wijkteam had ik maandag ook contact, en van de wijkagent heb ik daarna gehoord hoe de ambtenaar heet die zich met de zaak bezighoudt. Als ze mij morgen niet heeft teruggebeld, bel ik haar. Inderdaad een goed idee om het huisartsprobleem met haar te bespreken.
Je link naar de NZA heb ik gevolgd en ze gaan terugbellen, ik ben benieuwd wat zij kunnen doen. Ik zat al een tijd met de vraag: wat te doen als geen huisarts bereid is hem in te schrijven? Een huisarts kan heel erg van pas komen in de toekomst.
Gisteravond lukte het eindelijk om Labyrint te bellen. Eerlijk gezegd een teleurstelling. Ik heb het verhaal dit jaar al minstens 15 keer verteld (heel emotioneel uitputtend is dat) om dan als reactie te krijgen: wat een moeilijke situatie, ik wens u veel sterkte. Vind ik lief, maar schiet ik niks mee op. Bij Labyrint was de eerste keer dat ik er ook nog 10 euro voor moest betalen. Hun kennisniveau viel me tegen, dat ik voor mezelf moet zorgen weet ik ook wel (als weten eens genoeg zou zijn...). En ik ben nog steeds een beetje kwaad om de volgehouden reactie dat ik de keuzes van mijn zoon moet respecteren omdat hij volwassen is. Ja, hij is volwassen, maar hij is ZIEK, hij heeft hulp nodig, ook al beseft hij dat zelf niet. Laat je iemand die depressief en suïcidaal is ook aan zijn lot over, want 'it's a free country'? Vind ik niet, ik vind dat je die persoon moet helpen, in het uiterste geval gedwongen. Als de ziekte dan is overwonnen, respecteer ik van harte weer zijn keuzes. Graag zelfs.
Zonnehoed, politiek inschakelen
Zonnehoed, bedankt voor deze suggestie, die ik nog niet bedacht had. De politiek inschakelen. Ik ga erover nadenken. Dat de GGZ niet goed werkt is natuurlijk op zich wel bekend, en politiek pijnlijk. Dus of het zin heeft om er aandacht voor te vragen weet ik niet. Ik moet steeds afwegen tussen de kosten van elke actie en de te verwachte baten voor mijn zoon.
Mijntje: NZA
Heel fijn gesprek gehad met een heel aardige en kundige mevrouw van de NZA. Ze zegt dat de situatie qua huisarts zo goed als onoplosbaar is (je krijgt hem nergens meer ingeschreven) maar dat er wel huisartsen bestaan die werken zonder inschrijving. Dus als we er zo een kunnen vinden (niet zo simpel) kunnen we daar in een noodgeval wel naar toe.
Een klacht indienen tegen de oude praktijk omdat ze zeggen hem te hebben uitgeschreven (dat mag volgens de NZA dus ook niet!) kan maken dat hij daar weer officieel is ingeschreven. Hij heeft dan weer een huisarts, maar hun houding (psychotische persoon wegsturen, zeggen dat ze hem uitschrijven, ouders niet te woord willen staan) geeft weinig vertrouwen. Dus die andere oplossing is misschien beter. Ik ga op zoek.
goede nick
Jeetje Desparada. Je bent ontzettend goed bezig! Het blijft een muur, maar wie weet komt er een ingang en vindt je een empathische huisarts. Je hebt je nick goed gekozen, jouw situatie is desperada.
Hou vol!!
Op zich zou ik weer niet teveel tijd insteken in klachten, dat is niet goed voor je stemming en je hebt je tijd hard nodig om andere wegen te zoeken.
Muur
Hoi Mijntje, vaak voelt het inderdaad als een muur, en ik ben niet van steen 
Zo zie ik er momenteel enorm tegenop om nog vier of vijf huisartsen te bellen en dan bij de assistente te moeten smeken of ze mijn zoon willen inschrijven. En dan afgewezen te worden, want 'we kunnen helaas wettelijk gezien niks voor u doen'. Het zal wel waar zijn. Ik stel dat nog maar even uit.
De dame van de GGD/wijkteam was in gesprek, haar probeer ik vanmiddag weer. In elk geval bedankt voor het hart onder de riem.
Contacten
Oh wat een zoektocht is het toch. En ook dat ‘hij moet het zelf willen’ is zo vervelend. Natuurlijk zit er een kern van waarheid in, maar de werkelijkheid is ook dat een mens in een psychose dat zelf echt niet ziet. Ja, zoals bij de voorbeelden hier genoemd, kan het wel werken als iemand ziekte inzicht heeft en de signalen herkent. Rustig en regelmatig leven leidt.
Maar om daar te komen is niet tof. Klachten zou ik eerlijk gezegd niet te veel aandacht aan besteden. Dat is negatieve energie, en dat krijg je al genoeg. Probeer te volstaan met een pittige mail waarin je vertelt dat ze je zoon in het midden van zijn psychose hebben weggestuurd en daarmee niet hebben bijgedragen aan zijn herstel. Dat je hoopt dat, mocht het nodig zijn,ze nog steeds de spoedhulp leveren die ze volgens de artsen eed horen te leveren. Meer niet. Als je zoon dan in een vlaag van besef toch terugkomt, ligt er in elk geval die brief in zijn file.
En nee, de relatie met mijn kind is weg. Hij vindt ons eng en denkt dat wij heel boos zijn. Ik stuur hem al maandenlang elke week een luchthartige kaart (zowel toen hij in de Ywcc post mocht ontvangen als bij beschermd wonen als in de ggz kliniek) om toch iets te laten horen. De tekst is altijd luchtig, gaat over kunst, muziek of iets in de natuur wat ik zag.
Maar hij komt hier niet. Praat liever niet met ons. Dus dat respecteren we dan maar. Ik schrijf wel alles op, wat ik doe en voel en denk. Mocht hij ooit beter zijn en het willen lezen, dan kan dat dan.
Tot die tijd is het een combinatie van rouwen (om het kind dat je had en is verdwenen) en zorgen (om het kind dat het nu is). Levend rouwen las ik ergens, en dat is wat het coor mij is. Probeer je niet te verliezen in de ‘zorg’ en zoek echt dingen die alleen voor jou zijn. Wandelen, boek lezen - wat bij jou past maar in elk geval even je gedachten afleidt.
Hoe lastig ook - jezelf op de been houden is nog steeds het allerbelangrijkste
Rouw
Ja, dat herken ik heel erg, van dat rouwen. Dat had ik vooral dit voorjaar, toen ik me ineens realiseerde wat er met hem was. Daarvoor dachten we meer zoiets als: hij is zoekende, het gaat niet zo goed met hem... Maar toen drong het door: hij is psychotisch. Daarna voelde ik me maandenlang ook fysiek beroerd. En nog steeds is het alsof er een grijze sluier over de wereld ligt, niets is meer echt leuk.
Wat vreselijk dat jullie nog steeds geen contact hebben. Dat bang en boos heeft mijn zoon nu ook. Begrijp ik goed dat jouw zoon eigenlijk nooit meer helemaal stabiel is geworden? Met medicatie die goed voor hem werkt, en die hij ook regelmatig neemt? Want die achterdocht hoort voor mijn gevoel bij de psychose, zo was hij vroeger niet. Dus ik zou hopen dat als onze zonen weer in evenwicht zijn, dat ze dan ook weer contact kunnen hebben. Gaat je zoon wel normaal met zijn vrienden om? Dat kan mijn zoon nu totaal niet, met niemand. Hij is gewoon contactgestoord, en volgens Tielens is dat een belangrijk kenmerk van psychose.
Die kaarten, ook herkenbaar. Ik stuur hem e-mailtjes. Ook altijd luchtig. Hij reageert nooit. Hij mag ze negeren, dat is zijn keus. Maar als hij even wil weten dat zijn moeder aan hem denkt, dan kan dat.
iADH moeder
Wat ontzettend triest, mooi geschreven, ware het niet dat het ook zo pijnlijk is.
Tsjor
Desperada
' Zo zie ik er momenteel enorm tegenop om nog vier of vijf huisartsen te bellen en dan bij de assistente te moeten smeken of ze mijn zoon willen inschrijven. En dan afgewezen te worden, want 'we kunnen helaas wettelijk gezien niks voor u doen'.'
Ik zou het niet doen, je weet op voorhand dat dit gewoon simpelweg niet mogelijk is. Je kunt niet zomaar een volwassene ergens gaan inschrijven, zonder dat die het weet.
Ik zou toch even blijven bij de problemen die re"eel zijn: de oude huisartsenpraktijk heeft hem uitgeschreven, zonder dat hij een andere huisarts had. Dat mag niet. Dan is het effectief om daar je pijlen op te richten. Ik heb twee tips voor je:
- De zorgkaart van Nederland. Daar kun je een waardering geven over een zorgprofessional. Ik heb het een keer gedaan over een zeer slechte huisarts. Vervolgens werd ik opgebeld met de vraag of het nog bespreekbaar was (nee dus, ik had al een andere huisarts en zij wilde ook niet meer omdat ik daar al weg was, prima). Maar de negatieve review staat er wel en blijft er ook staan. Het is publiekelijk en wat ik merkte was dus dat iemand het las, en die daarmee aan de slag ging. Dat is al heel wat.
- een andere wijze is dat je het offici"ele traject in gaat van het melden van een klacht. Dat kan leiden tot een geschillencommissie, of tot een klacht bij de ombudsman bijvoorbeeld. Of bij de artsenvereniging. In Groningen is een zorgbelang organisatie, ik hoop dat ze nog actief zijn. Zij kunnen je wellicht helpen met het volgen van de juiste procedure. https://www.zorgbelang-groningen.nl/
Als je dit punt aan de orde kunt krijgen help je neit alleen je zoon, maar iedereen die zomaar uitgeschreven wordt en verdwijnt uit de kaartenbak.
Ik ben blij dat je een taaie bent!
Tsjor
Verwijzers
Mocht er sprake zijn van een crisis dan is niet alleen de huisarts een mogelijke verwijzer naar de crisisdienst maar ook de volgende diensten zijn verwijzer:
"Erkende verwijzers kunnen de Crisisdienst 7 dagen in de week, 24 uur per dag inschakelen:
huisartsen
politie
spoedeisende hulp en specialisten algemeen ziekenhuis
ambulancemedewerkers
maatschappelijk werk
MEE
RIBW
vrijgevestigde psychiaters
verslavingszorg
verpleeghuisartsen"
Tsjor, Zorgbelang
Dat klinkt interessant! Ik kende het niet. Helaas vandaag gesloten. Maandag maar weer bellen. Intussen nog in de strijd om de wijkcoach aan de lijn te krijgen, dat is de hele week nog niet gelukt.
"Als je dit punt aan de orde kunt krijgen help je neit alleen je zoon, maar iedereen die zomaar uitgeschreven wordt en verdwijnt uit de kaartenbak."
Klinkt heel mooi, maar voor mij momenteel echt te hoog gegrepen.
"Ik ben blij dat je een taaie bent!"
Mijn taaiheid kent ook z'n grenzen en die beginnen zich duidelijk af te tekenen. Ik loop al de hele week met hartkloppingen en slapen gaat slecht. Ik moet mijn gezondheid bewaken, anders heeft mijn zoon niks aan mij.
AnneJ: crisis
Hallo Anne, als er een crisis gaat optreden zal ik daar hoogstwaarschijnlijk niet bij zijn. Hopelijk de wijkagent wel, haar sprak ik van de week nog. Ze kent het adres, de naam en de situatie. Wat kan ik meer doen?
Onderscheid
Wat je nu kan helpen om wat rustiger met de situatie om te gaan is onderscheid te maken tussen de verschillende vragen waar je voor staat.
Er zijn (maar een paar) situaties waar je invloed op kunt uitoefenen. Voor die situaties moet je je inzetten.
Er zijn vraagstukken waarvoor je hulp kunt gebruiken. Als je die hulp hebt georganiseerd, dan kan dat an je eigen lijstje af (bijvoorbeeld zorgbelang kan je helpen om ervoor te zorgen dat de vorige huisarts hem niet uitschrijft);
Er zijn (helaas veel) situaties,waar je geen invloed op hebt. De wijkagent is gewaarschuwd, maar kan niets doen totdat er een publiek probleem ontstaat.
En dan zijn er (veel) doodlopende wegen gebleken.
Kijk goed: waar heeft het nog zin om je voor in te zetten? Maak keuzes daarin, zodat je zelf nog weet wat je aan het doen bent.
Tsjor
Out of the box
Een vraag waar ik mee zit. De GGZ die onze kinderen zo faalt en waar we als ouders zo tegenaan lopen is de vorm waarin we als maatschappij de vergoede, verzekerde zorg hebben gegoten. Dat systeem helpt ons vrij goed als we een been breken of iets anders lichamelijks mankeren. Lastiger is het al bij mentale aandoeningen als depressie, maar zolang we zelf om hulp kunnen vragen gaat dat ook nog wel redelijk. Maar nu de situatie van de psychoot zonder ziektebesef. Een psychose krijgt dacht ik 2% van de mensen in zijn of haar leven. Dat zijn 340.000 Nederlanders. Van hen heeft 60% geen ziektebesef (Tielens), 204.000 mensen. Die we dus niet helpen met ons systeem, want ze vragen daar niet om of wijzen het zelfs actief af. Dit worden dropouts, daklozen en kluizenaars.
Maar dat systeem, dat is maar een doos, gemarkeerd door regels en instellingen. Daar buiten is ook leven. Is er iemand hier die weet van hulp buiten het systeem om? Niet vergoed, misschien niet verzekerd, maar het bestaat vast. Ik stel me zo voor dat een rijke en machtige persoon van wie het kind psychotisch wordt ook niet zomaar gaat wachten op een crisis. Wat doet deze persoon? Ik kan van alles verzinnen, maar is hier iemand die het weet?
ziektebesef
Niet alleen mensen met psychoses, ook met andere (geestelijke) ziektebeelden als dementie, Korsakov etc. Het probleem is dat iemand geen ziektebesef heeft.
Iemand moet echt een gevaar zijn voor zichzelf of anderen wil hij/zij onder dwang opgenomen worden. Vrijwillig kan ook, maar dat wil zo iemand niet.
Schulden maken, niet meer naar school/werk of dakloos zijn is niet "erg genoeg" helaas. Verschrikkelijk om je kind te zien afglijden.
Dat 'eigen verantwoordelijkheid' en ieder voor zich is te ver doorgeschoten, zeker ook voor deze jong volwassenen, die juist met begin twintig pas psychoses ontwikkelen de hulpverlening is te star, de bureaucratie te log.
Als Amalia raar gaat doen wordt ze opgesloten (in een van de koninklijke vertrekken of in een dure privé kliniek) en krijgt ze een privé psychiater (de beste van het land) die haar behandelt, denk ik. Maarja, daar heb je niks aan..
Ga ook wandelen, dvd-tje kijken, goed eten, op tijd naar bed, bellen met vriendinnen, ja dat is een beetje anders nu. Is de vader ook in beeld?
Tsjor: rust
Het enige dat me wat rust kan brengen in deze situatie is als ik weet dat er ergens een proces loopt dat hoop biedt. Zoals die zorgmelding, dat zou kunnen werken. Die heb ik maandag gedaan, maar toen ben ik daarna een hele reeks doodlopende straten in gegaan en dat ging duidelijk ten koste van de rust. Maar dat weet je van te voren niet. En soms is er iets waar je weinig verwachting hebt dat ineens toch heel interessant blijkt te zijn. Ik probeer steeds te kiezen op basis van het te verwachten resultaat.
Afgezien zijn er ook momenten dat je niet actief bent, dat er even niets kan of hoeft, en dat je dat gewoon heel verdrietig wordt door de hele situatie. Je voorstelt hoe het is om hem te zijn. Eerder dit jaar kon ik bijna geen muziek luisteren, en ook in films en series zag ik overal gekte. Dat is gelukkig nu weer minder. Hoewel alles nog wel heel emotioneel en hard binnenkomt. The Queen's Gambit vind ik bijvoorbeeld vrij naar.
Mijntje: spijker op de kop
Precies, die 'eigen verantwoordelijkheid' kan niet iedereen dragen. En zoals je zegt: 18-25 is een risicogroep. Je vergelijking met Amalia is wat ik bedoelde: zij zal niet dakloos worden. Zij krijgt medicatie. Hoewel dat ook niet altijd goed uitpakt, zie bijvoorbeeld Britney Spears, wat je daar nou van moet denken...
Vader en zijn vrouw zijn lid van het 'team'. We doen alles in overleg. Maar er is wel 1 voortrekker en je weet wel wie dat is ;-(
Heel af en toe
De verhalen over kinderen van.... en hun problemen komen maar heel sporadisch naar buiten. Deels is dat goed te verklaren vanwege de privacy. Ik was indertijd dan ook verbaasd toen een tweede-kamerlid (ik dacht Bert Bakker van de SP) in en debat over jeugdzorg etc. aangaf vanuit eigen ervaring te weten hoe moeizaam de gang naar goede hulpverlening is. Daar kun je een heel verhaal achter vermoeden, maar het is terecht dat dergelijke verhalen niet in de volle openbaarheid worden beschreven.
Ik vermoed dus dat er meer ellende is dan je zo uit de krant zou opmaken. Maar dat roept wel heel sterk de gedachte op dat jij de enige bent die hiervoor staat.
Ik moet altijd denken aan de familie van Bart van U., goed opgeleide mensen met een goed hart, die een hele zware prijs hebben moeten betalen voor het feit dat familie niet serieus werd genomen. Als zij een weg hadden gevonden om dat te voorkomen, dan hadden ze die zeker genomen.
Een koninklijke oplossing kun je zien in deel IV van The Crown.
Wat er zou moeten veranderen is dat de ziekte schizofrenie eindelijk serieus genomen moet worden in de beschrijvingen die al lang bekend zijn: psychotisch zonder ziekte-inzicht, dat vraagt echt een andere aanpak. En helaas voor die enkeling die nog vreest dat familie vooral schande wil voorkomen, daarbij is de signalering door familie van cruciaal belang. Er is geen andere weg, als je erger wil voorkomen. En erger is echt erger.
Tsjor
Wethouder
Vrienden van ons hadden een buurman, die psychisch niet in orde was (ik weet niet wat de diagnose was). Hij was zijn hele huis aan het afbreken. gevaarlijke leidingen kwamen bloot te liggen, stroomdraden hingen uit het plafond etc. Toen kwam de psychiater, maar die concludeerde dat er geen probleem was, omdat hij nog oogcontact had met de man.
de buurman ging bakstenen gooien naar mijn vrienden, maar nog kwam er geen hulp. Zij zijn toen naar het gemeentehuis gegaan om daar te gaan bivakkeren en zo hulp af te dwingen. Op een gegeven moment is de man inderdaad verdwenen, ik vermoed toch opgenomen, maar dat weet ik niet zeker.
Dus ja, de wethouder benaderen kan helpen, maar dan moet de situatie eerst zodanig escaleren dat iemand echt een gevaar is voor zijn omgeving.
Alleen een gevaar voor zichzelf is niet voldoende. Zo is er het verhaal van de man die jarenlang in een auto heeft gewoond. Geen hulp. Ondertussen ging zijn eigen bedrijf kapot, de echtgenote moest het oplossen, maar had daar in feite niet de middelen voor, omdat de handtekening van de man voor veel dingen was vereist. Hier was het overlijden van de man in feite de enige oplossing.
Tsjor
Dat zou al helpen
Als er in het systeem een mogelijkheid was om signalen te melden, als familie. Gewoon goed geordend en gecoördineerd. Uiteindelijk is dat bij mijn broer wel terecht gekomen in een behandelingsplan, waarin de signalerende rol van de familie werd omschreven, ook met heel preciese signalen. Bijvoorbeeld: broer deed de was nog bij mijn moeder. Dat was ook meteen een controle-mogelijkheid. Als hij die was niet bracht, of als het niet gewoon vuile was was, dan was dat een alarmbelletje. Helaas bleek het daarna toch nog lastig te zijn om de juiste hulp te krijgen, dramatisch lastig zelfs. En nog meer helaas, bij de overgang naar de huisarts en de praktijkondersteuner wordt dat behandelprotocol met de mond wel beleden, maar in de praktijk wordt de familie buiten schot gehouden, vanwege de privacy. Dus is er nu geen overleg meer mogelijk over bepaalde signalen.Gelukkig is er nu geen echte crisis, maar het voelt niet goed. Er is toch een stukje bescherming van mijn broer weggevallen. Alleen met zijn privacy zit het wel goed.
Tsjor