Relatie met kind
Ik vraag me af hoe je een relatie opbouwt met een kind dat op zichzelf is gaan wonen?
Er komt weinig initiatief vanuit zijn kant, nu snapt ik dat wel want ik zie bij mijn man en broers ook weinig initiatief naar onze ouders toe, kennelijk is dat een mannending.
Ik hoor soms weken niks van hem en hoor dan van andere dat het heel goed gaat met hem.
Ik begrijp ook wel dat hij geen zin heeft om weer bij de ouders op de bank te zitten of om de dag te bellen zoals ik met mijn moeder en dochter doe, maar 1 contactmoment per week is toch niet teveel gevraagd?
Ja. Als jij dat verwacht, wordt het zijn verplichting, en waarom zou jij daar recht op hebben? Je kunt het vragen, maar je moet het idee loslaten dat je ergens recht op hebt.
mogelijk is dat voor hem wel te veel.
Ik had daar ook niet zo'n behoefte aan toen ik op mezelf woonde.
Misschien heeft hij de afstand een tijdje nodig om zich los te maken en komt hij vanzelf weer meer als hij zich daar vrij in voelt.
gewoon tradities inbouwen. Bijv eerste zondag van de maand is er familie lunch bij jou.
Bij schoonfamilie is traditie de feestdagen samen te vieren en elkaar op te zoeken op een verjaardag. Nou dan kom je wel op elkaar zien 6 x per jaar ong
Ik snap je vraag wel, ik moest daar ook even in zoeken.
Kind heeft eigen leven en daar speel je als ouder gewoon geen hoofdrol meer in. Ik denk heel normaal.
Whatsapp is handig, gewoon een los berichtje kunnen sturen. Maar wekelijks een contactmoment, dat hebben wij de eerste tijd ook echt niet gehad.
Oudste is nu ruim 4 jaar de deur uit, heeft nu een vrij regelmatig leven en nu merken we dat we een meer volwassen en ook vaker contact hebben. Heen en weer.
Ambra schreef op 25-05-2025 om 14:03:
mogelijk is dat voor hem wel te veel.
Ik had daar ook niet zo'n behoefte aan toen ik op mezelf woonde.
Dat lijkt me niet, we hebben nooit ruzies gehad(behalve dan de standaard puberzaken) en gingen altijd heel goed met elkaar om.
Als ik hem bel of uitnodig om bij ons te eten dan is dat altijd goed en gezellig.
Ik heb het idee dat het gewoon niet in zijn systeem zit, we hebben natuurlijk altijd onder 1 dak gewoond, en dat niemand van ons weet hoe je de relatie en contact vormgeeft.
Heeft volgens mij niets met man of vrouw te maken. Iedereen is anders, de een heeft meer behoefte aan contact dan de ander.
Om de dag contact vind ik dan weer heel erg veel, ik zou dan niets te vertellen hebben.
Dat er thuis geen ruzie was zegt helemaal niets. Je zoon is een leven aan het opbouwen en heeft kennelijk momenteel niet zo'n behoefte aan contact. Meestal veranderd dat wel weer als ze wat ouder worden. Laat hem nu lekker gaan en app hem af en toe, neem zelf het initiatief tot contact.
Je kunt iets voorstellen:
-Zal ik volgende week naar jou komen om samen te lunchen in de stad?
- samen naar een museum of tentoonstelling
- volgende week kook ik je lievelingseten, kom je langs?
- er draait een film waar ik heen wil, ga je mee?
- ik zou in plaats x wel een stadswandeling willen maken
Enz.
Geef het (veel) tijd. Als er niks aan de hand is, komt het vanzelf weer goed.
Toen ik klaar was met studeren ben ik 2 jaar gaan reizen. Ik had de tijd van mijn leven, totaal geen heimwee en dacht helemaal niet aan thuis. Mijn moeder appte me zo nu en dan, en dan dacht ik weer: oja!
Niet dat ik niet van mijn ouders houdt, ik ben dol op ze en kom er graag, maar ik had niet zoveel behoefte aan contact vanwege mijn eigen drukke leven. Pas jaren later, toen ik zelf een vast baan had en nu met kinderen, is dat contact weer sterker geworden.
Ik vrees dat mijn kinderen hetzelfde gaan zijn als ik. Maar ja, daar mag ik dan dus niet over klagen 😉
racingweirdo schreef op 25-05-2025 om 14:26:
[..]
Dat lijkt me niet, we hebben nooit ruzies gehad(behalve dan de standaard puberzaken) en gingen altijd heel goed met elkaar om.
Als ik hem bel of uitnodig om bij ons te eten dan is dat altijd goed en gezellig.
Ik heb het idee dat het gewoon niet in zijn systeem zit, we hebben natuurlijk altijd onder 1 dak gewoond, en dat niemand van ons weet hoe je de relatie en contact vormgeeft.
Het heeft niks met ruzie te maken. Maar wel met het vormgeven van je eigen leven, eigen plek. Dan zijn ouders even wat minder belangrijk, vrienden helpen meer bij het vormgeven van dat nieuwe leven.
Hij meldt zich wel. En je kunt natuurlijk zo af en toe appen.
ik heb ook zo'n kind. En sinds kort doen we inderdaad eens in de paar weken gezamenlijk lunchen, met aanhang. Ik heb dat geopperd en het werd goed ontvangen. Ik neem meestal ook het initiatief om de datum te plannen.
racingweirdo schreef op 25-05-2025 om 14:26:
[..]
Dat lijkt me niet, we hebben nooit ruzies gehad(behalve dan de standaard puberzaken) en gingen altijd heel goed met elkaar om.
Als ik hem bel of uitnodig om bij ons te eten dan is dat altijd goed en gezellig.
Ik heb het idee dat het gewoon niet in zijn systeem zit, we hebben natuurlijk altijd onder 1 dak gewoond, en dat niemand van ons weet hoe je de relatie en contact vormgeeft.
daarom gewoon vragen of hij het leuk vind om bijv 1 keer per maand een lunchmiddag te doen. Start een traditie. En als je meer kinderen hebt kan je het ook combineren
To ik ben eigenlijk benieuwd hoe zo'n telefoongesprek met je moeder en dochter om de dag gaat? Is het even een vraag of alles goed is? En komt dat dan altijd gelegen en is daar een vast tijdstip voor? Voelt het niet als een verplichting en wat als je niet in staat bent om te bellen geeft dat dan onrust?
Mijn dochter en ik bellen en appen ook bijna dagelijks. Samen sparren over de tekst van een te sturen mailtje, een nieuwtje uit de straat, een grappig dingetje meegemaakt, iets vervelends meegemaakt., even vragen of de sollicitatie goed ging, update over gezondheid,. Je gewoon even vervelen en dan videobellen. Geheel vrijblijvend. Op willekeurige momenten. Geen tijd of geen zin, dan niet. Met mijn zoons doe ik dat heel veel minder. Vooral redelijk inhoudsloos kletsen vinden ze moeilijk 😅
Ik hoor de ene week helemaal niets van mijn studerende dochter (dan heeft ze veel college en activiteiten), de week erop appen we even kort en dan wil ze ineens 3x in een week videobellen om wat te vragen, wat leuks te vertellen of om wat te kletsen terwijl ze kookt of eet. Als ik het gevoel heb dat ik al lang geen contact meer met haar gehad heb, stuur ik gewoon even een appje. Zoiets als: alles goed, vanavond even bellen? Dan krijg ik meestal wel antwoord.