Relatie met kind
Ik vraag me af hoe je een relatie opbouwt met een kind dat op zichzelf is gaan wonen?
Er komt weinig initiatief vanuit zijn kant, nu snapt ik dat wel want ik zie bij mijn man en broers ook weinig initiatief naar onze ouders toe, kennelijk is dat een mannending.
Ik hoor soms weken niks van hem en hoor dan van andere dat het heel goed gaat met hem.
Ik begrijp ook wel dat hij geen zin heeft om weer bij de ouders op de bank te zitten of om de dag te bellen zoals ik met mijn moeder en dochter doe, maar 1 contactmoment per week is toch niet teveel gevraagd?
Bakblik schreef op 26-05-2025 om 15:31:
Een relatie met een kind is een dynamisch iets. Als je kind baby is moet je veel verzorgen, is er veel fysiek contact met het kind. Ieder jaar wordt je kind zelfstandiger en hoef je minder voor het kind te doen maar doet nog wel dingen met het kind.
Vanaf dat kind puber is probeert het zich steeds meer los te maken en laat, soms te vroeg, zien dat hij jou niet meer nodig heeft. Kind straalt uit: Ik kan het zelf! Als het dan mis gaat moet je soms alle zeilen bijzetten om kind te "redden". Dat doe je vanuit liefde voor je kind.
Als kind volwassen is en eigen woonruimte betrekt dan heb je niet meer dagelijks contact, iets wat volgens mij heel normaal is. Kind moet (studeren en) werken om financieel het hoofd boven water te houden, bouwen aan relaties met vrienden. Kortom, kind is druk.
Als ouder moet je volgens mij niet willen vasthouden aan hoe het ooit was, die tijd komt nooit meer terug. Kind is volwassen en wordt nooit meer de klunzige kleuter die het ooit was. Als ouder moet je meeveren, geven en nemen. Als de relatie ooit goed was dan is hij niet ineens slecht als je 3 weken geen contact hebt. Volgens mij werkt afdwingen van contact averechts.
Gisteren een interessant gesprek met mijn ouders gehad. Vooral mijn moeder mist het heel erg dat wij niet meer wekelijks even langskomen met de kinderen en dat we niet meer spontaan een gezamenlijke maaltijd maken van wat er in beide huizen in huis is. Iets dat we met de jonge kinderen nog regelmatig deden.
Nu moeder en vader richting de 85 lopen doen wij als kinderen ook geen beroep meer op ze om te helpen bij ons thuis, iets wat 10 jaar geleden nog wel kon. Mijn moeder bleef thuis en mijn vader reed met mij en jongste naar het ziekenhuis voor controle (ik rijd niet). Nu mijn moeder echt niet fit is wil ik dat niet meer vragen, mijn vader kan beter voor mijn moeder zorgen dan met mij mee.
Moeder bleef een beetje hangen in het feit dat ze dat spontane samen eten zo mist. Toen wist mijn dochter het gepruil hierover krachtig terug te geven:
Maar oma waarom zou je dat willen? Het eten is soms echt niet gezellig hier, soms eten we allemaal apart door werk en studie. Heel onrustig als iedereen binnenkomt wat opschept en de magnetron aandoet. We kunnen best een afspraak maken om eens samen te eten en dan doe ik echt mijn best om er te zijn maar dat wordt september, op zijn vroegst
Maar als iets niet meer kan, dan kan je er nog steeds van balen dat het niet meer kan. Dus net als bij de opvoeding van kinderen, ook de emotie van de ouder erkennen, anders blijven ze hangen in het gevoel er niet meer toe te doen, want de reaktie van je dochter kan worden opgevat als: "Alsof jij zo belangrijk bent, kijk eens in mijn agenda hoe druk ik het heb!"
Auwereel schreef op 26-05-2025 om 16:49:
[..]
Maar als iets niet meer kan, dan kan je er nog steeds van balen dat het niet meer kan. Dus net als bij de opvoeding van kinderen, ook de emotie van de ouder erkennen, anders blijven ze hangen in het gevoel er niet meer toe te doen, want de reaktie van je dochter kan worden opgevat als: "Alsof jij zo belangrijk bent, kijk eens in mijn agenda hoe druk ik het heb!"
Nee zo was het absoluut niet bedoeld.
Mijn moeder vaalt dat het niet meer gebeurt, ikzelf ook wel een beetje, soms dan.
Mijn moeder is ik dit moment gewoon echt niet fit. Heeft een pacemaker om hartritme stoornissen te beteugelen en ik weet dat ze van zo'n onrustige maaltijd echt een dag bij moet komen. Dat weet ze trouwens zelf ook maar daar wil ze zelf nog niet aan.
Ze wil met haar hoofd meer dan haar hart aan kan.
Als ik mijn ouders uitnodig om hier te eten wil ik dat op een rustig moment. Zodat er tijd en aandacht is voor elkaar. Waarbij we dan allemaal tegelijk aan tafel gaan en weer tijd is voor een goed gesprek. Zo'n estafette die we hier 3x per week noodgedwongen hebben kost haar teveel inspanning en er dan een dag van morgen bijkomen gun ik mijn moeder niet. Of ben ik dan te betuttelend?
Het is misschien een inkoppertje, maar waarheid als een koe: Je hebt een band met je kind opgebouwd, notabene vanaf de geboorte. In deze periode wordt geen band opgebouwd. De band wordt net afgebouwd.
Juist het afbouwen van die band (waarin jij alle ruimte geeft) geeft straks pas ruimte voor een nieuwe band. De band tussen een volwassene met zijn/haar ouders.
Toen ik op kamers ging was ik heel erg egocentrisch, komend uit een gereformeerd nest, vond ik het allemaal bijzonder spannend en interessant.
Ik was in die tijd totaal niet bezig met mijn ouders en broers en zus. Ik had het echt niet in de gaten. Ik had het achteraf heel erg nodig om los te komen. Het was maar tijdelijk, het stabiliseerde zich vanzelf weer.
Maar ik kan me met terugwerkende kracht wel voorstellen dat het best lastig moet zijn geweest voor mijn ouders, maar ze begrepen het wel en hebben me ook de ruimte gegeven, waar ik ze nu nog dankbaar voor ben.
Bakblik schreef op 26-05-2025 om 17:25:
[..]
Nee zo was het absoluut niet bedoeld.
Mijn moeder vaalt dat het niet meer gebeurt, ikzelf ook wel een beetje, soms dan.
Mijn moeder is ik dit moment gewoon echt niet fit. Heeft een pacemaker om hartritme stoornissen te beteugelen en ik weet dat ze van zo'n onrustige maaltijd echt een dag bij moet komen. Dat weet ze trouwens zelf ook maar daar wil ze zelf nog niet aan.
Ze wil met haar hoofd meer dan haar hart aan kan.
Als ik mijn ouders uitnodig om hier te eten wil ik dat op een rustig moment. Zodat er tijd en aandacht is voor elkaar. Waarbij we dan allemaal tegelijk aan tafel gaan en weer tijd is voor een goed gesprek. Zo'n estafette die we hier 3x per week noodgedwongen hebben kost haar teveel inspanning en er dan een dag van morgen bijkomen gun ik mijn moeder niet. Of ben ik dan te betuttelend?
Niet betuttelend. Maar wel rouw bij je moeder (en denk ik ook bij jezelf) dat ze dat niet meer aankan.
Rond het sterven van mijn moeder was ik erg bezig met mijn zwangerschap. Ik kwam laatst een boek tegen over hoe je moet omgaan met stervenden. Nou, daar heb ik toch wel steken laten vallen, mijn moeder moet erg eenzaam zijn geweest, hoewel ik wel regelmatig langs kwam. Maar toch kan ik het mezelf nog niet erg kwalijk nemen.
Mijn ouders (beide 84) zeiden het toevallig afgelopen weekend nog, dat zij zo ontzettend blij en dankbaar zijn met het contact met al hun 3 kinderen. Dat dit best uniek is en zo ervaren wij (als kinderen) het zelf trouwens ook. Zij zijn pas verhuisd naar een appartement en mijn moeder zit nu, door een val, in de lappenmand en heeft mijn vader er wat zorgtaken bijgekregen.
Wij komen zeker allemaal zo’n 2x per week bij mijn ouders om hen te ontlasten, maar zéker ook voor de gezelligheid. Het besef dat zij ‘mensen vd dag’ zijn wordt steeds groter, ook bij hen, en soms is en voelt dat heel verdrietig.
Ik ben zelf ook al ruim 5 jaar ongeneeslijk ziek, wat voor hen zoveel verdriet en angst geeft, daarover heb ik soms (en ik weet, geheel onterecht) wel een schuldgevoel. Het is namelijk ook steeds weer zo vreselijk spannend met mijn terugkerende CT-scans en behandelingen, ik had het hen zo graag bespaard. Daarom ben ik 3 jaar geleden ook terug verhuisd naar mijn geboorteplaats (ik woonde 100 km bij hen vandaan), zodat wij nog zoveel mogelijk tijd samen kunnen doorbrengen.
Ontzettend dankbaar dat ik mijn ouders nog heb en zij alle kinderen nog zo vaak zien ❤️
Auwereel schreef op 26-05-2025 om 18:18:
Rond het sterven van mijn moeder was ik erg bezig met mijn zwangerschap. Ik kwam laatst een boek tegen over hoe je moet omgaan met stervenden. Nou, daar heb ik toch wel steken laten vallen, mijn moeder moet erg eenzaam zijn geweest, hoewel ik wel regelmatig langs kwam. Maar toch kan ik het mezelf nog niet erg kwalijk nemen.
Maar misschien was je moeder helemaal niet zo eenzaam als dat jij denkt, dat kan toch ook? Als jij regelmatig langsging, heb je jezelf niets kwalijk te nemen toch?
Auwereel schreef op 26-05-2025 om 18:15:
[..]
Niet betuttelend. Maar wel rouw bij je moeder (en denk ik ook bij jezelf) dat ze dat niet meer aankan.
Zeker, rouw maar ook wel acceptatie bij mij. Mijn moeder zit er nog heel dubbel in. Ze wil het allemaal wel en doet het soms ook wat ze dan weer moet bekopen met een dag bijkomen.
Bakblik schreef op 26-05-2025 om 20:31:
[..]
Zeker, rouw maar ook wel acceptatie bij mij. Mijn moeder zit er nog heel dubbel in. Ze wil het allemaal wel en doet het soms ook wat ze dan weer moet bekopen met een dag bijkomen.
Maar is dat erg dat ze een dag moet bijkomen. Ze heeft dan wel iets gedaan wat ze graag wilde en kan daar dan op terug kijken.
Tuinfluiter schreef op 27-05-2025 om 07:21:
[..]
Maar is dat erg dat ze een dag moet bijkomen. Ze heeft dan wel iets gedaan wat ze graag wilde en kan daar dan op terug kijken.
Nee maar ja.
In principe niet erg maar ze wordt er zo zuerderig van. Zeuren tegen mijn vader maar ook tegen mij of mijn zussen. Dan bent ze op in echt even te zeuren. Was wel onrustig gisteren, wat een herrie maken die jongens bij jou achter enzovoort.
Pas hadden ze samen een feest en daar moet ze dan ook van bijkomen. Met een hoop geteut.
Dan denk ik: ga wel maar blijf niet tot het eind. Je weet wat je mankeert handel daarnaar. Accepteer dat je ouder bent en niet alles meer kan.