Relatie met kind
Ik vraag me af hoe je een relatie opbouwt met een kind dat op zichzelf is gaan wonen?
Er komt weinig initiatief vanuit zijn kant, nu snapt ik dat wel want ik zie bij mijn man en broers ook weinig initiatief naar onze ouders toe, kennelijk is dat een mannending.
Ik hoor soms weken niks van hem en hoor dan van andere dat het heel goed gaat met hem.
Ik begrijp ook wel dat hij geen zin heeft om weer bij de ouders op de bank te zitten of om de dag te bellen zoals ik met mijn moeder en dochter doe, maar 1 contactmoment per week is toch niet teveel gevraagd?
Een contactmoment per week is erg veel. Je kind is het huis uit, het hele idee daarvan is losmaken en volwassenen worden. En nee, dat is geen mannending, maar een mensending.
Ik merk dat bij sommige families in mijn omgeving de moeders dagelijks contact hebben met hun kinderen. En dan ook elke dag rustig een half uur tot een uur bellen per dag, per kind (4 kinderen...) (en pa krijgt later een samenvatting, indien nodig/gewenst).
Toen ik net de deur uit was (midden jaren 80), was zo frequent bellen niet te betalen. In mijn studentenhuis werd er met opzet 's avonds gebeld want dan was het half geld. Meestal 1 keer doordeweeks. En in de weekenden dat ik niet naar mijn ouders ging - ook nog een keer in het weekend. Ik kon het ook niet betalen om elk weekend naar huis te gaan, dat bleef beperkt tot 1 maal per maand.
Later bleef die belfrequentie (2x per week) ongeveer gehandhaafd. Toen mijn vader was overleden zaten wij met jonge kinderen met sportweekenden. We konden dus niet heel vaak een weekend naar mijn moeder (enkele reis = 2 uur zonder files). Mijn moeder en ik gingen toen virtueel samen koffiedrinken elke vrijdagmorgen. Ik thuis met koffie op de bank, ma ook bij haar thuis met haar kopje koffie en dan gewoon een half uurtje gezellig kletsen - dat was toch altijd anders, losser, gezelliger kletsen dan op een gewone avond.
Nu kun je natuurlijk (vrijwel) gratis bellen en appen. Ik merk dat mijn kinderen niet zo van bellen zijn. Belangst wil ik het niet noemen, maar t zit gewoon niet zo in hun systeem. Dus met mijn kinderen bel ik zelden. Wel als er iets echt besproken moet worden of als er echt belangrijke zaken zijn.
Schoondochter schreef op 25-05-2025 om 16:55:
Een contactmoment per week is erg veel. Je kind is het huis uit, het hele idee daarvan is losmaken en volwassenen worden. En nee, dat is geen mannending, maar een mensending.
Oneens. Sinds ik jaar of 15 ben hebben we bij mijn moeder de afspraak dat iedereen mee mag eten op dinsdag. Inmiddels 20 jaar later is het gezelschap uitgebreid met partners en kleinkinderen.
Het is geen verplichting, maar wie wil is welkom. Tijdens mijn studie of reizen was ik er niet altijd op dinsdag maar de afgelopen 14 jaar ofzo is het vaste prik.
Daarnaast bel ik dan weer amper met haar.
Due-scimmie schreef op 25-05-2025 om 17:29:
[..]
Oneens. Sinds ik jaar of 15 ben hebben we bij mijn moeder de afspraak dat iedereen mee mag eten op dinsdag. Inmiddels 20 jaar later is het gezelschap uitgebreid met partners en kleinkinderen.
Het is geen verplichting, maar wie wil is welkom. Tijdens mijn studie of reizen was ik er niet altijd op dinsdag maar de afgelopen 14 jaar ofzo is het vaste prik.
Daarnaast bel ik dan weer amper met haar.
Waar ben je het dan precies mee oneens?
Misschien heb je elkaars sociale media al gelezen en weet je niet meer wat je verder nog moet vragen of vertellen?
Of door communicatiefouten, bijvoorbeeld: je geeft veel om iemand maar je vindt in een gesprek toch nooit wat je nodig hebt. Het zou een uitwisseling moeten zijn, een geven en nemen. Je luistert aandachtig, verdiept je in wat de ander zegt, denkt na, plaatst dat in zijn/haar kader en geeft dan een reactie.
En dat kan dus verstoord zijn. Je hoort dan wel wat hij zegt in de meeste gevallen (of soms dat nieteens) maar omdat jullie elkaars wereld niet kennen/begrijpen is er niet echt contact.
Het kan vele redenen hebben; dit waren er maar een paar..
Schoondochter schreef op 25-05-2025 om 17:30:
[..]
Waar ben je het dan precies mee oneens?
Dat een contactmoment per week al veel is. Je kunt ook zelfstandig worden en jezelf losmaken en alsnog 1 keer per week contact hebben met je ouders.
het is niet per se een mannending. Het kan wel een (gezins)cultuur ding zijn. Dan heb jij dat hen mede geleerd en kun je het ook veranderen.
Maar realiseer je ook; het is waarschijnlijk een fase die met losmaken en loslaten te maken heeft. Ik zou het even laten en hem af en toe (maandelijks) uitnodigen of vragen of je hem uit lunchen kan nemen in zijn nieuwe woonplaats ofzo.
Due-scimmie schreef op 25-05-2025 om 20:30:
[..]
Dat een contactmoment per week al veel is. Je kunt ook zelfstandig worden en jezelf losmaken en alsnog 1 keer per week contact hebben met je ouders.
Ja ok, dat begrijp ik. Ik denk vooral dat een afgedwongen/verwachtte frequentie van eens per week veel is. Vrijblijvend een uitnodiging vind ik wat anders.